Η εκροή της λάβας είχε μέρες τώρα σταματήσει και οι πύλες ορθάνοιχτες τώρα πια επέτρεπαν στα πλάσματα του κάτω κόσμου της κολάσεως να βγουν στην επιφάνεια της γης. Αιώνια τυραννισμένες ψυχές άλλες υποσχόταν να επανορθώσουν με την ευκαιρία που τους δινόταν να πατήσουν ξανά τη γη, και άλλες να σπείρουν φόβο και πανικό σε αυτή. Σκιές κινούνταν μέσα στο σκοτάδι γλιστρώντας πάνω στο μαύρο στρώμα λάβας που πλέον είχε ξεραθεί και παγώσει δημιουργώντας μονοπάτια για τους αποφυλακισμένους δαίμονες.

«Με τη δική σου συγκατάθεση δραπετεύουν;» αναρωτήθηκε η Ιθούριελ κοιτάζοντας την άλλοτε λευκή κορφή του Ολύμπου να έχει μετατραπεί σε μαύρο τεράστιο όγκο με φόντο έναν κόκκινο ουρανό. Από απόσταση φάνταζε να κατρακυλούν πέτρες πάνω στις πλαγιές μα εστιάζοντας περισσότερο το βλέμμα του, ένα πλάσμα όμοιο με την Ιθούριελ ή τον Ραφαήλ ή και τον Εωσφόρο, κατάφερνες να διακρίνεις τις μορφές των αποστατών.

«Χμμ, δεν έχω αποφασίσει ακόμη» απάντησε σκεπτικός ο διάβολος τρίβοντας ελαφρά το πηγούνι του και κοιτάζοντας με ένα έντονο συνοφρύωμα την κινητικότητα που υπήρχε στο βουνό.

«Ξέρεις ο πατέρας μας έχει προικίσει με αυτό το δώρο που είναι τόσο ύπουλο, την ελεύθερη βούληση εννοώ. Βέβαια εγώ δεν είμαι εκείνος και αυτοί εδώ είναι κάτω από τη δική μου επίβλεψη» τέντωσε το δείχτη του χεριού που σμίλευε το πηγούνι. «Και οτιδήποτε κάνουν εδώ, είτε είναι πράξεις καλές είτε κακές... θα βαραίνει τους δικούς μου ώμους και πάλι. Ωστόσο, δεν ξέρω αν αυτό με νοιάζει λίγο ή πολύ. Μάλλον καθόλου δε με νοιάζει» γύρισε να αντικρύσει το πρόσωπο της κόρης του.

Η Ιθούριελ έσφιγγε τα χείλη της απογοητευμένη, ενώ το βλέμμα της τον κατηγορούσε φανερά.

«Ξέρεις Εωσφόρε... και μένα δε με νοιάζει αν νοιάζεσαι ή όχι. Εδώ όμως διακυβεύεται μια κατάσταση που μπορεί στο τσαφ να ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Το μόνο που δεν θέλεις φαντάζομαι είναι να καεί συθέμελα η αγαπημένη μας γη, επειδή εσένα δε σε ένοιαξε στην αρχή πολύ! Οπότε ή τους βάζουμε φρένο τώρα ή που θα χάσουμε τη μπάλα στο τέλος» τον κοίταζε με φρύδια ανασηκωμένα και χέρια διπλωμένα πάνω στο στήθος της.

Ο Ραφαήλ πίσω από την πλάτη της έδειχνε να συμφωνεί όπως ανασήκωνε τους ώμους του και έγερνε το κεφάλι του στο πλάι.

«Και τι προτείνεις;» αναρωτήθηκε ο Εωσφόρος, κοιτάζοντας την πονηρά. Περίμενε να ακούσει την πρότασή της με αγωνία, ξεχνώντας ωστόσο ποιανού κόρη ήταν.

Η Ιθούριελ γέλασε δυνατά.

«Πλάκα έχεις πάντως! Δεν ήμουν εγώ που διψούσα πριν από λίγο για αναταραχή. Εσύ άναψες αυτή τη σπίθα, άρα εσύ είσαι αυτός που θα μας οδηγήσει σε αυτή τη δράση. Εσένα φοβούνται και τρέμουν τη σκιά σου. Εσύ θα βάλεις τάξη. Εσύ θα τοποθετήσεις τα όρια που δεν πρέπει να ξεπεραστούν. Εσύ είσαι ο κυβερνήτης αυτού του κόσμου τώρα, και όλοι πρέπει να σε σεβαστούν» τα λόγια της είχαν δύναμη και έπειθαν ακόμη και τον πιο δύσπιστο. Θα έδιναν θάρρος και στον πιο απελπισμένο.

Ο διάβολος την άκουγε με προσοχή και βαθιά ικανοποίηση.

«Μα ίδια ο πατέρας σου;!» κούνησε το κεφάλι του ψευδώς αγανακτισμένα.

Ο Ραφαήλ κάγχασε διασκεδάζοντας με την συμπεριφορά του διαβόλου και την πλευρά του αυτή, που δεν είχε γνωρίσει πριν.

«Ωραία λοιπόν...» γύρισε μπροστά ο άρχοντας του κάτω κόσμου. Άφησε τα φτερά του να ξεμουδιάσουν όπως τα τέντωνε πάνω από το κεφάλι του.

«Ας επιβληθούμε στους αποστάτες» γρύλισε και η φωνή του παραμορφωνόταν με κάθε λέξη που προέφερε. Γινόταν πιο βροντερή και ο τόνος της οργισμένος. Όπως άλλαζε η φωνή του, έτσι άλλαζε και όλη η όψη του.

Η Ιθούριελ έκπληκτη κοιτούσε τώρα το τέρας που περιέγραφαν οι μύθοι. Με δύο πόδια κριαριού, κέρατα κατάμαυρα και σάρκα κατακόκκινη, ενώ μια ουρά μαστίγωνε τον καυτό αέρα γύρω τους.

Ο Διάβολος γύρισε προς το μέρος της φορώντας στο παραμορφωμένο πρόσωπό του ένα μοχθηρό χαμόγελο.

«Τι είναι παιδί μου; Δεν αναγνωρίζεις τον πατερούλη; Αααα, κρίμα! Γιατί αυτός είμαι. Και τώρα ακολουθήστε» τα μαύρα πούπουλα των φτερών του αντικαταστάθηκαν με φτερά όμοια με νυχτερίδας, που άνοιξαν διάπλατα και ύψωσαν τον τεράστιο κορμό του πάνω από το έδαφος.

Ο Ραφαήλ μιμήθηκε τον άρχοντα, όπως έκανε και η κόρη του καθώς είχαν αλλάξει και αυτοί μορφή. Τρία πλάσματα φοβερότερα και από τον ίδιο τον εφιάλτη πετούσαν στον κατακόκκινο ουρανό με προορισμό την πύλη του Ολύμπου... την κύρια πύλη.