Μα έτσι είναι οι εραστές... 15


Καθώς τα λεπτά και οι σταγόνες από το αίμα του Κάι κυλούσαν και έφευγαν, η Έλενα έμοιαζε να ανακάμπτει πλήρως. Τα νέα της άκρα που ήταν άτονα και ματωμένα πριν, όπως ακουμπούσαν το πάτωμα, τώρα ανασηκωνόταν μαζί με τον κορμό της, δυνάμωναν. Το αίμα που τα στόλιζε πριν, γλιστρούσε ομαλά με κάποιο τρόπο ενεργοποιούμενο από έναν μηχανισμό αυτοκαθαρισμού. Το χρώμα τους έμοιαζε να γίνεται πιο έντονο, πιο φωτεινό, σε σημείο να λαμπυρίζει με κάποιο τρόπο κάτω από τον ελάχιστο φωτισμό.

Τα ζωώδη ένστικτα ξυπνούσαν μέσα τους και τα πάντα φάνταζαν υποφερτά όταν είχαν ο ένας τον άλλον... ακόμη και ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου.

Τα κόκκινα δάκρυα για κάποιο εξακολουθούσαν ακόμη να χαράζουν μονοπάτια πάνω στα μάγουλά της. Το στόμα της ρουφούσε δυνατά το σημείο του λαιμού, όπου οι κυνόδοντές της τρυπούσαν τη σάρκα του και τα λαίμαργα χείλη της εφάπτονταν πάνω στην επιδερμίδα του.

Το σημείο είχε μουδιάσει, ωστόσο το υπόλοιπο σώμα του είχε αρπάξει φωτιά. Δεν υπήρχε ανάγκη να συγκρατεί το σώμα της ώστε να μην καταρρεύσει, έτσι τα χέρια του κινήθηκαν αυτόβουλα προς τους γλουτούς της. Οι παλάμες του έσφιγγαν τα οπίσθιά της ανασηκώνοντάς την και τα πόδια της αμέσως τυλίχτηκαν γύρω από τη μέση του.

Δεν τον λυπόταν, κατέβαζε μεγάλες ποσότητες αίματος όχι πια από ανάγκη μα από τη λαιμαργία. Μέχρι τώρα δεν έχει καταφέρει ακόμη να τραφεί τόσο, ώστε να χορτάσει. Σήμερα δεν ήθελε να σταματήσει, ακόμη κι αν γνώριζε πως μπορεί να ήταν υπερβολική η απώλεια του αίματος και να του στερούσε κάποια στιγμή τις αισθήσεις του.

Ο Κάι από την άλλη παραδόξως, δεν αισθανόταν πιο αδύναμος ή ασθενικός, με κάποιο τρόπο αυτή η φορά φάνταζε διαφορετική από τις άλλες που η αγαπημένη του είχε τραφεί από αυτόν. Σα να του έδινε δύναμη... κάτι πρωτόγνωρο και τελείως άγνωστο σε αυτόν.

«Δοκίμασε να μαζέψεις τα φτερά σου... απλά εξέφρασε την επιθυμία μέσα στο μυαλό σου» ψέλλισε βραχνά ο εκστασιασμένος άγγελος σφριγώντας με το ένα χέρι τη μέση της, ενώ με το άλλο κρατούσε το κεφάλι της πάνω στο λαιμό του.

Η Έλενα δεν έκανε τον κόπο να αποτραβηχτεί. Ο απόηχος της σκέψης... μαζευτείτε... ήχησε μέσα στο μυαλό της. Και ήταν αρκετός.

Τα φτερά συρρικνώθηκαν στιγμιαία μέσα στις ωμοπλάτες της θροΐζοντας, όπως αναδιπλώθηκαν το ένα μέσα στο άλλο και εξαφανίστηκαν από το οπτικό πεδίο του Κάι.

Τα σώματά τους μεταφέρθηκαν με ασύλληπτη ταχύτητα πάνω στο κρεβάτι, με τον άγγελο να βρίσκεται ξαπλωμένος ανάσκελα και τη βρικόλακα να εξακολουθεί να τρέφεται ανεπηρέαστη.

Η σεξουαλική ανάγκη και σύνδεση ήταν μια οδυνηρή και μόνη σκέψη στο μυαλό του. Πονούσε που δεν είχε ακόμη εισβάλει μέσα στο σώμα της και δεν είχε ενώσει τα κορμιά τους να γίνουν ένα. Πονούσε κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου, μέχρι να κατεβάσει το παντελόνι του και να παραμερίσει το εσώρουχό της στο πλάι.

«Ρούφα τώρα βδέλλα μου, ρούφα όσο τραβάει η ακόρεστη φύση σου. Ρούφα με, από παντού» εξέφρασε δίχως κανέναν δισταγμό ο ξανθός άγγελος που έχανε τα λογικά του από το πάθος που τον κυρίευε, και τόλμησε να μιλήσει βρόμικα επιτέλους στη μοναδική γυναίκα που είχε αγγίξει τον ευαίσθητο εαυτό του. Κουνούσε βίαια την λεκάνη του, μπήγοντας τα δάχτυλά του στο δέρμα των γλουτών της.

Η άλλοτε ντροπαλή και επιφυλακτική κοπέλα δεν ενοχλήθηκε από τα βρομόλογα, κατά κάποιο τρόπο την κολάκευαν και ένοιωθε πλέον πιο απελευθερωμένη και η ίδια. Ήξερε πια, πως μπορούσε να του τα δώσει όλα, όλα εκείνα τα κομμάτια και πράγματα του εαυτού της, που δε φανέρωνε ποτέ σε κανέναν. Όλα εκείνα που ένοιωθε για τον ίδιο... μπορούσε να τα εκφράσει με λόγια και με πράξεις δίχως κανένα φόβο. Ήταν τώρα που απέβαλε κάθε της αμφιβολία για τον Κάι και ίσως να ήταν τώρα, που του δινόταν ολοκληρωτικά, πιο ολοκληρωτικά από ποτέ άλλοτε.

Απομάκρυνε το στόμα της από το λαιμό του. Χωρίς να καθαρίσει ακόμη τα χείλη της από το αίμα του, έφερε το στόμα της πάνω από το δικό του, χώνοντας τη γλώσσα της βαθιά μέσα του.

Ο Κάι γεύτηκε το ίδιο του το αίμα που ήταν στην γεύση το ίδιο γλυκό με το νέκταρ του παραδείσου... παρομοίασε. Ανταποκρίθηκε στο φιλί της με τον ίδιο αχαλίνωτο τρόπο που το έκανε εκείνη.

Οι ανάσες τους διακεκομμένες. Τα βογγητά έντονα και οι κινήσεις των σωμάτων τους αρμονικά βίαιες˙ τους έκαναν να μοιάζουν με ζώα που ήταν βουτηγμένα στο αίμα και την αμαρτία, που δε νοιάζονται παρά μόνο για τον εαυτό τους...

Μα έτσι είναι οι εραστές...

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top