Τόσο αντιφατικά συναισθήματα και σκέψεις από τη μια στιγμή στην άλλη, μπέρδευαν τη ροή του απελπισμένου τους νου. Τίποτε δεν ήταν λάθος αλλά και σωστό μαζί. Ένα μπερδεμένο κουβάρι το μυαλό και ένα κουρασμένο εξουθενωμένο σώμα ο καθένας από τα δύο σκοτεινά ιπτάμενα πλάσματα που αιωρούνταν στον μπορντοκκόκκινο, επιθετικό ουρανό. Η αμφιβολία ρίζωσε μέσα τους αν και γνώριζαν πως δεν έχει αρκετή ισχύ, πολεμώντας την, αντιστέκονταν στον διχασμό. Δύο μάχες καλούνταν να αντιμετωπίσουν από εδώ και πέρα... αυτή την εσωτερική και αυτή με την ετοιμοθάνατη γη.

Ωστόσο δικαίωμα είχαν όλοι για ζωή. Είτε ήταν καλοί και αγνοί, είτε ήταν κακοί και μολυσμένοι κάτοικοι της υπόγειας φυλακής της κολάσεως. Κάποιοι ζητούσαν μόνο να επιβιώσουν. Να ξεχυθούν ανάμεσα στο ανθρώπινο πλήθος απαρατήρητοι, διεκδικώντας την ευκαιρία τους για μια ακόμη ζωή, για μια ακόμη ευκαιρία και μια ελπίδα να επιδιορθώσουν τα λάθη που έκαναν παλιά.

Όλα τα πλάσματα που έπλασε κάποτε ο Μεγαλοδύναμος πατέρας όλων δεν ήταν παρά υπερβολικά όμοια μεταξύ τους. Όλα υπήρχαν για κάποιο σκοπό, κάπου εξυπηρετούσαν, κάποιου είδους συμπλήρωμα στην τεράστια και πλούσια αρχαία αλυσίδα των πάντων.

Ο καθένας εξ αρχής έψαχνε να βρει κάποιο μέρος να ανήκει κάπου να νοιώθει οικειότητα και ζεστασιά. Κάποια πλάσματα υπερβολικά ανόμοια με τα άλλα δυσκολεύονταν να προσαρμοστούν για σειρές ετών και αιώνων μερικές φορές. Αναζητούσαν ομοίους ανάμεσα ομοίους και ανομοίους, ακούραστα και πεισματικά. Δεν αποδέχονταν το γεγονός πως είναι μόνοι στο σύμπαν. Κάπου εκεί έξω υπήρχαν κάποιοι σαν αυτούς, ένα περιβάλλον για αυτούς... κατάλληλο για αυτούς.

Οι βρικόλακες ήταν δύσκολο να αναγνωριστούν μέσα στο πλήθος των ανθρώπων και αφομοιώθηκαν αμέσως κρύβοντας την πραγματική τους φύση.

Λυκάνθρωποι εγκαταστάθηκαν κοντά σε περιοχές με απέραντες δασικές εκτάσεις.

Φαντάσματα ταλαίπωρων ψυχών διασκορπίστηκαν παντού.

Οι δαίμονες φορέσαν μάσκες ανθρώπινες και κρύφτηκαν μέσα με μεγάλες πόλεις.

Όλα έγιναν μέσα στα πρώτα κιόλας λεπτά που η κόλαση χύθηκε ολόκληρη στη γη. Το σχέδιο ήταν προμελετημένο σε κάθε διεστραμμένο νου. Όνειρο κάθε κατοίκου της κόλασης ήταν η επιστροφή -κάποτε- στη γη. Ακριβώς επειδή είχε ξανασυμβεί... μα αυτή τη φορά τα πλάσματα δεν ήθελαν όπως οι περισσότεροι πίστευαν να προκαλέσουν περισσότερο χάος, όπως τότε στο παρελθόν˙ αυτό που ήθελαν ήταν να απολαύσουν τη ζωή όπως ακριβώς μπορούσαν και οι άνθρωποι.

Βέβαια δεν είχαν όλοι την ίδια επιθυμία, ωστόσο την είχε η πλειοψηφία. Άλλωστε παντού υπάρχει μια ομάδα επαναστατών που θέλει να αλλάξει τον κόσμο, άσχετα αν δεν είναι για το κοινό καλό αλλά για το μεγάλο τους εγώ, ή ακόμη και για την εξουσία, ή ακόμη και από ζήλια, ή ακόμη από καθαρή κακία.

Πλάσματα φυσιολογικά και πλάσματα υπερφυσικά έχουν τις ίδιες πάντα αδυναμίες με τις κοινές για όλους...Αμαρτίες! Ένας φαύλος κύκλος που δεν θα ανοίξει ποτέ, μα μέσα του πρέπει να μαθαίνουμε να ζούμε έτσι ώστε την ύστατη στιγμή να έχουμε το θάρρος να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια, το ψέμα, την κακία, την καλοσύνη και την πονηριά... μέσα μας! Να τα βάλουμε σε αυτό το άτιμο καντάρι χτίζοντας μονάχοι μας την ισορροπία.

Χωρίς τα δυο αυτά βασικά, την καλοσύνη και την κακία...

Δεν υπάρχει ισορροπία!

Μια κόκκινη πιτσιλιά λέρωσε ξαφνικά τον ουρανό και απλώθηκε σαν κηλίδα από αίμα πάνω του.

Η Έλενα με μάτια έντρομα, στραμμένα σε αυτόν τον ουρανό είπε μόνο...

«Μία!»

Κόκκινα δάκρυα θόλωσαν την όραση της. Πόνος σουβλερός ξέσπασε μέσα στην καρδιά. Τα βλέφαρά έπεσαν βαριά, όπως είδε τη Μία να πέφτει μέσα σε μια λίμνη από αίμα με μάτια άψυχα... νεκρά˙ μέσα τους όμως υπήρχε ακόμη και όπως πάντα... η ελπίδα. 

Να απολογηθώ ξανά...

Όλο επανήλθα επανήλθα, επανήλθα... σκατά στα μούτρα μου! όλο τρέχω σαν το ποντίκι μέσα στη ρόδα και όλο ο χρόνος είναι λιγοστός. Ζητώ λοιπόν για άλλη μια φορά συγνώμη για την τόση αναμονή! 

Φιλάκια πολλά, ελπίζω να σας αρέσει το κεφάλαιο!