Εγκλωβισμένη όλως περιέργως ένοιωσε η Ιθούριελ στο απέραντο της κολάσεως... Με τους πέτρινους τοίχους γύρω της φάνταζε σαν φυλακή. Για τον Ραφαήλ δεν ήταν μεγάλος ο κόπος έτσι απλά να τους διαπεράσει. Η ιδέα του να το κάνει πράξη την αποσυντόνιζε, ακριβώς επειδή είχε πιεστεί τόσο να απομακρυνθεί από κοντά του. Έπρεπε να τον κρατήσει σε απόσταση πάση θυσία. Διότι πολύ απλά αντικρίζοντάς τον θα λύγιζε ξανά και δεν έπρεπε. Είχε καθήκον και η προσωπική της ζωή έμπαινε σε δεύτερη μοίρα.

Η μόνη διέξοδος ήταν η τρύπα που είχε ανοίξει στο ταβάνι ο Εωσφόρος. Δίχως δεύτερη σκέψη τα φτερά της αναρίγησαν πίσω από την πλάτη της έτοιμα για το άλμα της προς τον ουρανό, ενώ τα πόδια της ήταν αυτά που της έδιναν ώθηση την ίδια στιγμή. Απογειώθηκε με ορμή προς την ελευθερία της, μα γρήγορα έπεσε με την ίδια φόρα και δύναμη στα χαλάσματα κάτω από την τρύπα.

Ένα αόρατο εμπόδιο, δεν της επέτρεπε να δραπετεύσει όπως προσέκρουσε πάνω σε αυτό. Ένα μαγνητικό πεδίο που την εκτόξευσε πίσω στην αφετηρία της.

Αιχμηρές πέτρες έσκισαν το απροστάτευτο δέρμα της και βυθίστηκαν μέσα στους μυς της. Κόκκινα ρυάκια άνοιγαν μονοπάτια πάνω στη σορό από μπετά και πέτρες πλάι στο σώμα της.

Ο πόνος ήταν φριχτός, μα δεν ήταν κάτι που η Ιθούριελ δεν άντεχε. Πετάχτηκε γρήγορα όρθια τινάσσοντας βίαια τα μπάζα από πάνω της. Πίεσε τους μυς της ώστε να εξωθήσει τα χαλίκια που είχαν κάνει φωλιές μέσα στο δέρμα της, όπως έσφιγγε τα δόντια της εκνευρισμένη με τον πόνο που της προκαλούσαν.

Σε άλλη περίπτωση θα καλούσε το όνομα του οικοδεσπότη για να του βάλει της φωνές, μα γνωρίζοντας πως ο Ραφαήλ βρίσκεται ήδη στην κόλαση συγκρατήθηκε. Μιας και όπως τον είχε ακούσει αυτή, κατά κάποιο τρόπο γνώριζε πως θα την άκουγε και ο ίδιος. Πράγμα που σε καμιά περίπτωση δεν ήθελε. Είχε αποφασίσει να τον κρατήσει μακριά και θα το έκανε. Όσο κι αν την πονούσε αυτό. Μέχρι να εκπληρωθεί ο σκοπός της, ο Ραφαήλ θα βρισκόταν σε απόσταση ασφαλείας. Ήταν γνωστό πως το μυαλό της θόλωνε κάθε που ήταν πλάι της, και η κρίση της ασθενούσε. Άλλωστε είχε έναν ρόλο να παίξει και αυτός ο ρόλος δε θα έβρισκε σύμφωνο τον Ραφαήλ. Δεν είναι ότι ήθελε να του κρατάει μυστικά, θα μαρτυρούσε άθελά της το σχέδιό της συντομότερα από όσο πίστευε. Και αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να συμβεί. Δεν πρέπει οι λέξεις που θα περιγράφουν το σκοπό, να δραπετεύσουν από τα χείλη της˙ τουλάχιστον πριν την υλοποίηση αυτού.

Χωρίς άλλες επιλογές η Ιθούριελ γύρισε στη σκονισμένη καρέκλα της. Προσπάθησε να διώξει για άλλη μια φορά τη σκόνη, μα ήταν υπερβολικά πάρα πολλή. Τα παράτησε και βολεύτηκε ξανά πάνω της βογκώντας από τον πόνο των πληγών που ήδη επουλώνονταν στο νέο σώμα της. Φυσικά το μόνο που της είχε απομείνει ήταν να περιμένει υπομονετικά τον Εωσφόρο.

Ο Εωσφόρος από την άλλη, αγκάλιασε τον αδερφό του άλλη μια φορά πριν ανοίξει τα φτερά του και τον αποχαιρετήσει από ψηλά στον αέρα. Γνώριζε πως «αύριο» θα έβγαζαν τα πύρινα σπαθιά τους και ας μην ήθελαν να βλάψουν πραγματικά ο ένας τον άλλον.

Θα αναρωτιέται κανείς αν γνωρίζουν το σκοπό ή τον λόγο για τον οποίο αιώνια παλεύουν... μα μάλλον για τα ιδανικά και τα πιστεύω.. ίσως μια στενόμυαλη αντίληψη την οποία κάποιος τρίτος πρέπει να εξαλείψει γι' αυτούς. Κάποτε παλεύουν μόνο για να παλεύουν διότι έχουν μάθει να παλεύουν και το κάνουν τόσον καιρό που έχουν ξεχάσει το σκοπό. Ίσως κάποια στιγμή μάθουμε...

Απογοητευμένος έκανε το γύρο του κόσμου ο Εωσφόρος. Δεν ήταν αυτό που ήθελε να δει πραγματικά. Ήθελε μια γη πράσινη και τον ουρανό γαλανό, μα αυτό που αντίκριζε είχε τα χρώματα της κολάσεως. Ήταν όλα μαύρα και κόκκινα εκεί πάνω από την παγωμένη κόλασή του. Η γη ήταν παγωμένη, μουντή και άχρωμη. Φάνταζε σχεδόν νεκρή κι ας έβραζε ακόμη, κι ας υπήρχαν ακόμη άνθρωποι, κι ας υπήρχαν άγγελοι προστάτες της.

Ήταν άγγελος κάποτε κι αυτός, δεν έχασε ποτέ την ανάγκη να προστατεύει τους ανθρώπους, κι ας τους είχε φθονήσει μια άτυχη στιγμή. Το είχε αμέσως μετανιώσει! Ήταν όμως ήδη αργά.

Λέξεις... ήταν μόνο λέξεις... σκεφτόταν. Από τότε ωστόσο είχε πάρει το μάθημά του. Οι λέξεις έχουν μαγεία μέσα τους. Ενέργεια. Δεν πρέπει να την αψηφάς! Από τη στιγμή που θα ειπωθούν, πυροδοτούν μια αντίδραση και κάθε αντίδραση έχει επιπτώσεις.

Από τότε παρακολουθεί τους ανθρώπους να επαναλαμβάνουν το λάθος του απροκάλυπτα και δίχως τύψεις. Μα όταν η εσωτερική ταραχή που έχει προκαλέσει τις λέξεις να βγουν προς τα έξω καταλαγιάζει, βλέπει πως υιοθετούν την ίδια αλαζονική αμαρτία. Οι λέξεις όμως που γράφονται και λέγονται... ούτε ξεγράφονται, ούτε σβήνονται, ούτε ξεχνιούνται, ούτε και συγχωρούνται. Είναι πάντα εκεί σαν μαύρο σύννεφο που έρχεται μέσα στη μνήμη σου ακάλεστο πολλές φορές.

Επέστρεψε στη γαλήνια κρυψώνα του, στη φωλιά του βυθισμένος μέσα στους ίδιους λογισμούς και προβληματισμούς αυτούς που αιώνες τον καταδιώκουν. Δεν έδωσε αμέσως σημασία στην κοιμισμένη μορφή της ανιψιάς του, δίνοντάς της χρόνο να ξυπνήσει.

«Βρε καλώς τον!» αναφώνησε πικρόχολα η Ιθούριελ τεντώνοντας τα χέρια της πάνω από το κεφάλι της.

Ο Εωσφόρος έμοιαζε και ο ίδιος να ξυπνάει από το δικό του λήθαργο. Αναστέναξε κοιτάζοντας γύρω του και στριφογύρισε τα μάτια του.

«Τι σκατά έγινε εδώ;» δυσανασχέτησε. «Δεν είχες τί να κάνεις και είπες να προκαλέσεις μερικές ζημιές από την πλήξη σου;» απευθύνθηκε στην Ιθούριελ.

Αυτή από την άλλη τον κοίταζε με το στόμα της ανοιχτό από την έκπληξη.

«Συγνώμη;» έκανε παρεξηγημένη. «Κάθομαι εδώ και πόση ώρα μόνη μου. Έχω ψοφήσει από την πείνα και σα να μην έφτανε αυτό πρέπει να απολογηθώ για τις ζημιές που ο ίδιος έχεις προκαλέσει με τη θεαματική σου έξοδο;» σαν χείμαρρος ξεχύθηκαν οι λέξεις από το στόμα της. «Μάλιστα ήμουν αναγκασμένη να κάτσω εδώ και να σε περιμένω αφού η κόλαση δε μου επιτρέπει να βγω» η φωνή της υψώθηκε όπως προέφερε την τελευταία λέξη.

«Ε;» είπε κοφτά ο Εωσφόρος. Έμοιαζε σα χαμένος. «Σε κάθε περίπτωση... τι κάνεις εσύ εδώ;» απαίτησε να μάθει σα να είχε πάθει αμνησία.

Η Ιθούριελ εκνευρισμένη μείωσε την απόσταση μεταξύ τους και βρέθηκε να τον κοιτάει στα μάτια έτοιμη να σκάσει από τα νεύρα της. Χτύπησε τα δάχτυλά της μπροστά από το πρόσωπό του. «Ξύπνα Διάβολε! Έχουμε να κάνουμε δουλεία!» γρύλισε με μια φωνή που δεν έμοιαζε με τη δική της. Τον κάρφωνε με τα κατάμαυρα μάτια της ευθεία μέσα στα δικά του. «Ξύπνα μη σε πάρει και σε σηκώσει! Ο Ραφαήλ είναι στην κόλαση. Που σημαίνει πως έχω μπελάδες!» συνέχισε στον ίδιο ειρωνικό συνάμα εκνευρισμένο τόνο.

«Α... Αχά... Ωραία... έχω καιρό να τον δω» ο Διάβολος φαινόταν να τα έχει εντελώς χαμένα.

Η κοπέλα ούρλιαξε συγχυσμένη, μη καταφέρνοντας να συγκρατηθεί.

Μέγα λάθος... ο Ραφαήλ ήταν ήδη εκεί. 

Φιλάκια πολλά λατρείες!!!