«Έχεις τρελαθεί τελείως Λούση!» η Ιθούριελ δυσκολευόταν να κατευνάσει το θυμό της ακόμη. «Τι σου έκανε ο αέρας της γης, μου λες;» του φώναζε με τα χέρια της ανοιχτά και στο πρόσωπό της μια έκφραση γεμάτη απορία. «Όλα τα είχαμε ένας αποτρελαμένος διάβολος μας έλειπε!» κλώτσησε μια πέτρα που είχε την ατυχία να βρίσκεται κάτω από τα πόδια της που είχε κατεύθυνση προς τη σορό με τις υπόλοιπες.

«Ιθούριελ!»

Η Ιθούριελ πάγωσε.

Δεν ήταν η φωνή του Εωσφόρου αυτή που την καλούσε κουβαλώντας μέσα της όλο τον πόνο της απώλειας της.

Κάθε θυμός εξαφανίστηκε. Κάθε οργή αποστραγγίστηκε από πάνω της. Πανικός την κυρίευσε μα και επιθυμία. Μια στάλα φόβου. Φόβος μήπως επικρατήσει η επιθυμία. Το σώμα της άρχισε να πονάει και η καρδιά της να λιώνει παλεύοντας με το μυαλό που την έσπρωχνε μακριά του.

«Ραφαήλ! Καλέ μου!» ο παράφρον Εωσφόρος εξέφραζε την έντονη χαρά του να ακούει τον άγγελο από την άλλη πλευρά του τοίχου.

Η Ιθούριελ με έκφραση που πρόδιδε αγωνία και τρόμο τον κοίταζε με το στόμα της για άλλη μια φορά να χάσκει ανοιχτό. Είχε χάσει πια πάσα ιδέα. Που πήγε ο Διάβολος που είχε συναντήσει προ ωρών... αναρωτιόταν.

Ο Ραφαήλ από την άλλη, βαρούσε δυνατά τις πέτρες μη μπορώντας να τις διαπεράσει ωστόσο.

«Ρίξε τις άμυνές σου Διάβολε! Πρέπει να τη δω!» φώναζε σαν απελπισμένος ο Ραφαήλ.

«Όχι δεν πρέπει» είπε μέσα από τα δόντια της η Ιθούριελ.

«Ποια; Πες μου αγαπητό παιδί μου» μπήκε στο ρόλο του ο Εωσφόρος παρατηρώντας την συμπεριφορά της Ιθούριελ και διασκεδάζοντας με την όλη κατάσταση του να βρίσκετε ανάμεσα στο ζευγάρι. Άλλωστε τί Διάβολος θα ήταν, αν δεν απολάμβανε μια τέτοια συμπλοκή.

Ο Ραφαήλ για μια στιγμή σταμάτησε την πάλη του με τον τοίχο, με τα χέρια του να κρέμονται άψυχα και ματωμένα πλάι του.

«Δεν πάμε καλά! Με δουλεύετε έτσι;» με μια απηυδισμένη έκφραση εστίαζε στους ήχους πίσω από τον τοίχο, μιας και γύρω του υπήρχε μόνο σκοτάδι και δεν είχε να εστιάσει κάπου με το βλέμμα του.

«Πρέπει να φύγω» συνέχισε η Ιθούριελ να γρυλίζει μέσα από τα δόντια της.

«Δεν έχεις να πας πουθενά!» ούρλιαζε πάλι ο Ραφαήλ.

«Πρέπει! Τι δεν καταλαβαίνεις;» απάντησε στον ίδιο τόνο αυτή.

«Όχι!» προσπαθούσε να επιβληθεί ο εξοργισμένος άγγελος.

«Κάνε να μπορώ να βγω από την τρύπα» πρόσταξε τον Εωσφόρο στρέφοντας το βλέμμα της πάνω στο άνοιγμα του ταβανιού.

«Δεν δέχομαι εντολές εγώ αγαπητή μου μέσα στην κόλαση από κανέναν... αν και...» κάτι είχε σκαρφιστεί ο Διάβολος μαρτυρούσε το πονηρό του βλέμμα. «Ναι γλυκιά μου ανιψούλα, θα σου κάνω τη χάρη» χαμογελούσε στραβά τώρα ο σκανδαλιάρης δαίμονας του κάτω κόσμου.

«Ανιψούλα;» επανέλαβε η Ιθούριελ. Δεν έπαυε να την εκπλήσσει όλη την ώρα αυτό το πλάσμα, λογικό μιας και το γνώριζε ελάχιστα. «Ανιψούλα» το είπε άλλη μια φορά ανασηκώνοντας τα φρύδια της η Ιθούριελ.

Ο Διάβολος γέλασε.

Χτύπησε τα δάχτυλά του δίχως να της δίνει την εξήγηση που αυτή αναζητούσε.

«Έτοιμη! Μπορείς να φύγεις. Η πύλη είναι ανοιχτή... για σένα» είπε κλείνοντας για κάποιο λόγο το μάτι του.

Η Ιθούριελ δεν επέτρεψε άλλο δευτερόλεπτο να περάσει. Απογειώθηκε στη στιγμή.

Ο Ραφαήλ παρακολουθώντας τη συζήτηση είχε αποκωδικοποιήσει το κόλπο του Εωσφόρου. Με όλη του τη δύναμη έπεσε πάνω στον τοίχο διαπερνώντας τον χωρίς τον κόπο που χρειάστηκε πριν. Το δωμάτιο στο οποίο βρισκόταν αυτή και ο Εωσφόρος αποκαλύφθηκε μπροστά του. Δεν έδωσε καμιά σημασία στον βασιλιά της κολάσεως που τον παρακολουθούσε σε κάθε του βήμα.

«Θα τα πούμε σύντομα αγαπητέ μου Ραφαήλ» ο σκερτσόζικος τόνος του Εωσφόρου έμενε πίσω του καθώς τον προσπερνούσε.

Ο Ραφαήλ γρύλισε με αηδία και ακολούθησε την Ιθούριελ βλέποντας τα πόδια της να χάνονται μέσα στην την τρύπα που φανέρωνε έναν μαβή ουρανό.

«Χε χε χε» έκανε ο Διάβολος τρίβοντας τις παλάμες του μεταξύ τους.

Θα έλεγε κανείς πως μόλις είχε κάνει μια κάποια ζαβολιά.. ας δούμε όμως την ουσία. Άνοιξε τις πύλες ταυτόχρονα, ώστε να τους φέρει πιο κοντά, πράττοντας περισσότερο... αγγελικά. 

Χεχεχε κάνω και γω! εντάξει δε μπορείτε να πείτε,τους κράτησα ολόκληρα 6 κεφάλαια μακριά.  ;)