Ο Κάι είδε το κορμί της Έλενας να τραντάζεται αιφνίδια και έσπευσε κοντά της την ίδια στιγμή.

Οι δονήσεις που εξέπεμπε το σώμα της, δεν ήταν αποτέλεσμα της συγκίνησης. Έτρεμε ολόκληρη λόγο της άμεσης σύνδεσης που είχε εξ αίματος με τη Μία. Ο υπερφυσικός δεσμός με τον οποίο ήταν δεμένες οι δύο κοπέλες είχε επιπτώσεις.

Με το χαμό της δημιουργού του βρικόλακα, ο απόγονος δεν είχε λόγο ύπαρξης... λένε.

Μα η περίπτωση της Μία, ήταν ιδιαίτερα περίπλοκη. Ο κορμός της δεν συνθέτονταν από μόνο μια φύση. Η ψυχή της ήταν μια αθάνατη ψυχή, που επιβίωνε ανά τους αιώνες μέσα από άπειρους θανάτους μετενσαρκωμένη συνέχεια σε νέο σώμα που με βάση το DNA ανήκε πάντοτε στην ίδια προσωπικότητα. Είχε μεταφέρει και στην απόγονό της αρκετή από τη δική της μαγεία.

Ήταν αυτή η μαγεία που τώρα υποδεχόταν το αδύναμο -φαινομενικά- σώμα της Έλενας, μέχρι εκείνο της δημιουργού, σε ένα παράλληλο σύμπαν, να ανακάμψει ή αναγκαστεί να μετενσαρκωθεί... πράγμα που σήμαινε να γεννηθεί στον επόμενο αιώνα... εκ νέου. Πράγμα που σήμαινε πως θα ήταν τώρα νεκρή... και θα γεννιόταν όπως λέει η παράδοσή της, από την αρχή.

Κόκκινα δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της Έλενας ασταμάτητα, το σώμα και η ψυχή της πονούσαν αβάσταχτα, παρόλα αυτά εκείνη στεκόταν στα πόδια της δυνατή, αντιμετωπίζοντας τα πάντα!

Σε κύματα υποδεχόταν αυτή τη νέα δύναμη που τη χτυπούσαν κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε. Κάθε κύμα απλωνόταν στον οργανισμό της ταχύτατα, ποτίζοντας την προηγούμενη μορφή της με κάτι νέο. Τα κύτταρά της αναπλάθονταν από την αρχή δημιουργώντας ένα νέο σώμα, ένα νέο πλάσμα με μια διαφορετική εξελιγμένη ψυχή˙ κομμάτια της οποίας ανήκαν σε αυτή που της έδωσε νέα πνοή... Μια ύπαρξη περισσότερο όμοια με τη υπερφυσική μητέρα του, περισσότερο όμοια με την Ιθούριελ ακόμη και με τον Ραφαήλ. Άλλο ένα υβρίδιο που όμοιό του δεν πάτησε ξανά σε καμία από τις διαστάσεις του σύμπαντος που γνωρίζουμε ως τώρα.

Η Έλενα άντεχε... έπρεπε να αντέξει...

Το χρωστούσε στη Μία, το χρωστούσε στον Ντάνιελ, το χρωστούσε στον Κάι, τον Ραφαήλ και την Ιθούριελ. Αλλά το χρωστούσε και στον εαυτό της! Έπρεπε να φανεί δυνατή. Έπρεπε να το αντέξει και να κουβαλάει την δύναμη, τη μαγεία αυτή μέχρι τη στιγμή που θα την παραδώσει πίσω στην μητέρα της που την έφερε σε αυτή τη ζωή!

Τα τελευταία κύματα που δεχόταν ήταν σχεδόν ορατά ακόμη και στα μάτια του Κάι που υπομονετικά στεκόταν πλάι της, κοιτάζοντας μια την κηλίδα στον μαβή ουρανό, μια τη σύντροφό του˙ καταλαβαίνοντας πως κάτι κακό είχε συμβεί. Ωστόσο σιωπηλά, απλά παρακολουθούσε.

Δεν ήταν όμως μόνο ορατά, ήταν και πιο συντριπτικά, αν και η χρονική στιγμή που χώριζε τα διαστήματα μεταξύ της επίθεσης που της έκαναν, αυξήθηκε κατά τρία δευτερόλεπτα.

Πέρα από τον εσωτερικό πόνο, άρχισε να βιώνει και έναν περίεργο εξωτερικό που θα τη σημάδευε για μια ζωή και θα ήταν αδύνατον να αφαιρεθεί. Κάτι που θα είχαν κοινό με τη Μία σε αυτήν και στην επόμενη ζωή, αλλά και σε όσες θα επακολουθούσαν μετέπειτα... αν και οι δυο επιβίωναν με τον ίδιο τρόπο, κάτι που ήταν αμφίβολο ακόμη.

Το ανάλαφρο λευκό φόρεμά της πίσω στην πλάτης της μαύρισε, μετατρεπόταν σε στάχτη όπως κομμάτια του μαυρισμένου υφάσματος αιωρούνταν στον αέρα. Οι ωμοπλάτες της κοπέλας καιγόταν από μέσα προς τα έξω του δέρματός της εμφανίζοντας σκούρα σχέδιο πάνω του. Σχέδια που ήταν ξεκάθαρα... φτερά!

Αν η μεταμόρφωση της Μία κράτησε μήνες, η Έλενα δεν είχε την ίδια πολυτέλεια. Υποδεχόταν ολόκληρη και αυτούσια την μαγεία της δημιουργού της, σαν δοχείο που θα αναγκαζόταν να τη φυλάει μέχρι να την πάρει η άλλη πίσω. Έτσι, όσα σταδιακά με το πέρασμα των μηνών βίωνε η Μία, η Έλενα βίωσε σε μερικά μόλις λεπτά.

Ο πόνος θα έπρεπε να τη λυγίσει υπό άλλες συνθήκες μα δεν τα κατάφερε τελικά.

Η Έλενα στεκόταν ακόμη στα πόδια της.

Ακόμη κι όταν τα μεγαλόπρεπα στο χρώμα του αίματος φτερά έσκιζαν το δέρμα της και ξεπετάγονταν πίσω από την κατακρεουργημένη πλάτη της με ανυπολόγιστη δύναμη και ορμή.

Ήταν τεράστια, κόκκινα και αποτελούνταν από πούπουλα που έσταζαν αίμα στο πάτωμα... αίμα της Μία και αίμα δικό της.

Πιάνοντας το περβάζι του παραθύρου δυνατά για να κρατηθεί στα πόδια της, κοίταξε ξανά τον ουρανό.

Δεν υπήρχε πια η κηλίδα.

Η υπερφυσική υπόσταση της Μία είχε ολοκληρωτικά μεταβεί στο δικό της σώμα.

Θεωρητικά... η Μία ήταν νεκρή.

Τα περισσότερα κομμάτια της όμως τα φύλαξε πριν φύγει, σε ένα υπερφυσικό δοχείο, που δεν ήταν άλλο από την Έλενα... μέχρι την ύστατη στιγμή... μέχρι την επιστροφή. 

:""""(     Λυπημένα φιλιά λατρείες!