Ο Ραφαήλ χαμήλωσε το κεφάλι του, κατανοώντας πως με κάποιον τρόπο από τη στιγμή της αναγέννησης της Έλενας η Ιθούριελ θα βρισκόταν σε κίνδυνο. Κάτι μέσα στο στήθος του σκίρτησε και σφίχτηκε, και ένα κενό δημιουργήθηκε.

Την άκουσε να πλησιάζει. Τα χείλη του σχημάτισαν μια λεπτή γραμμή. Οι παλάμες της σύρθηκαν πάνω στους ώμους του καταλήγοντας στο στήθος του. Το κεφάλι της αναπαύτηκε πάνω στο μπράτσο του.

«Άσε τον πατέρα μου να λέει» έκανε μια προσπάθεια να τον καθησυχάσει. «Δεν θα συμβεί τίποτα. Θα το δεις» συνέχισε.

Φυσικά εκείνος ήξερε πως τα λέει η ίδια για να τα λέει. Για να διώξει αυτή τη σπίθα άγχους από μέσα του.

Τα ρούχα τους ήταν βρόμικα, γεμάτα στάχτες. Τα πρόσωπά τους μουντζουρωμένα. Τα ρυάκια από τον ιδρώτα είχαν αφήσει μονοπάτια πάνω στο δέρμα τους. Μετά από πολλές ώρες βρίσκονταν μόνοι τους μέσα σε ένα άδειο σπίτι, και θα έπρεπε να επιστρέψουν σε ένα γεμάτο κόσμο κάστρο.

Ο Ραφαήλ έμπλεξε τα δάχτυλά του με τα δικά της τραβώντας την ανέκφραστος προς την κατεύθυνση του μπάνιου, μα πρόσωπό του έμοιαζε περισσότερο θλιμμένο. Μπήκαν σε ένα χώρο με σκούρα μπλε πλακάκια και αχνό φωτισμό. Βάρεσε την πόρτα να κλείσει πίσω τους.

Την κόλλησε πάνω στον κρύο τοίχο, επιτιθέμενος αμέσως στα χείλη της. Η Ιθούριελ φυσικά δεν διαμαρτυρήθηκε. Τα λόγια είναι πολλές φορές περιττά.

Ήταν χαζομάρα της που προσπάθησε να τον καλμάρει χρησιμοποιώντας ανόητες λέξεις δίχως νόημα. Ανόητη λογική που μας αποτρέπει να κάνουμε τα όσα ποθούμε. Ανόητες σκέψεις που μας θολώνουν την κρίση. Ανόητοι κανόνες που κανείς δε αποζητά την ύπαρξή τους, μα τους ακολουθεί σαν υπνωτισμένος γιατί έτσι έχει μάθει να πράττει.

Τα στόματά τους αχόρταγα... διεκδικούσαν. Ο Ραφαήλ χωρίς κόπο έλυσε τη ζώνη, που φιλοξενούσε τα σπαθιά της. Τράβηξε τα κορδόνια του κορσέ, και κείνος απελευθέρωσε αμέσως το πανέμορφο στήθος της και έπεσε κάτω. Τα χέρια του περιπλανιόταν πάνω στο κορμί της με μια απεγνωσμένη αίσθηση, να αρπάξει όσα μπορούσε και να τα κρατήσει μόνο για τον εαυτό του.

Εκείνη είχε τραβήξει την μπλούζα του πάνω από το κεφάλι του, ανάμεσα στα παθιασμένα τους φιλιά. Το σώμα του πίεζε δυνατά το δικό της. Τα δάχτυλά του μπλέκονταν μέσα στα μαλλιά της, σχεδόν ξεριζώνοντάς τα.

Τα νύχια της άφηναν κόκκινες γραμμές πάνω στη σταρένια επιδερμίδα του. Τα βογκητά πόνου και ηδονής εγκλωβίζονταν μέσα στο μικρό χώρο του μπάνιου.

Απαλλάχτηκαν και από τα τελευταία ρούχα που φορούσαν. «Δεν έχεις ιδέα πόσο κολασμένα σε θέλω» η βραχνάδα στη φωνή του, έκανε την Ιθούριελ να ανατριχιάσει ολόκληρη, ωστόσο το σμαραγδένιο, σκοτεινό βλέμμα του φάνηκε να την στέλνει κατευθείαν στην κόλαση.

Τα χείλη της ήταν μισάνοιχτα όταν τον κοιτούσε, προσπαθούσε να πάρει μια επιπλέον ανάσα. Τα γκρίζα μάτια της αντανακλούσαν τα χρώματα του χώρου, αποκτώντας μια σκούρα μπλε απόχρωση. Έμοιαζε με άγριο θηρίο που το καθυστερούσαν από το να αρπάξει τη λεία του. «Σε θέλω περισσότερο» γρύλισε και όρμισε στα χείλη του, σμιλεύοντας με τα πόδια της τους γλουτούς του. Τα κεφάλια τους έπεσαν ταυτόχρονα προς τα πίσω μετά την ένωσή τους που δεν ήταν παρά μόνο λυτρωτική. 

Αέρα please!!!!! Μάλλον ζεσταίνομαι λιγάκι.... χεχεχεχ