Είχε πάρα πολύν καιρό, να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις, με τις οποίες τον είχε προικίσει ο Μεγαλοδύναμος. Κάθε φορά που είχε αναγκαστεί, να κάνει χρήση αυτών, ο κόσμος όδευε προς την καταστροφή του και με τη συνεισφορά τού, τα πράγματα γινόταν ακόμη χειρότερα. 

Τη δεδομένη στιγμή, φαντάστηκε, πως έπρεπε να μετριάσει την δύναμή του, ώστε να μην τραβήξει πάνω του τη προσοχή άλλων αγγέλων. Μιας και οι αγγελικές δυνάμεις, έχουν την ιδιότητα του καλέσματος προς τους υπόλοιπους του είδους τους.

Ο Ραφαήλ αγχώθηκε, ενώ η παλάμη που είχε ακουμπήσει πάνω στο ξύλινο πάτωμα, είχε αρχίσει να τρέμει. Την τράβηξε απότομα, σφίγγοντάς τη σε μια γροθιά και κλείνοντας ερμητικά τα μάτια του. Πήρε μερικές βαθιές ανάσες. «Σύνελθε Ραφαήλ, πού πήγε το θάρρος σου;» μάλωσε τον εαυτό του, δίχως να ακουστεί η φωνή του. Με κάποιον τρόπο έπρεπε να συγκεντρωθεί και να κάνει αυτό που ο Σαχιήλ του είχε υποδείξει να κάνει. Δεν είχε χρόνο, οποιαδήποτε στιγμή η Ιθούριελ, θα μπορούσε να ξυπνήσει και όλο το σχέδιο, θα πήγαινε στράφι.

Το χέρι του προσγειώθηκε ξανά πάνω στη λεία επιφάνεια του δαπέδου από κάτω του. Κράτησε την ανάσα του, πριν δοκιμάσει να διοχετεύσει τον αέρα που είχε στο σώμα του, μέσα στη ρωγμή, δίχως να επικαλείται αυτόν γύρω του, στερώντας από τον εαυτό του κάθε μόριο οξυγόνου. Αυτό του φάνηκε, να είναι η μόνη λύση, ώστε η χρήση της αγγελικής δύναμης, να παραμείνει κρυφή.

Το δέρμα του προς στιγμή, είχε πάρει ένα μελανό χρώμα, μα την αμέσως επόμενη, η ρωγμή φωτίστηκε. Ο Ραφαήλ εισέπνευσε, γεμίζοντας τα πνευμόνια του με το πολύτιμο οξυγόνο.

Η σχισμή στο πάτωμα παλλόταν με διαπεραστική γαλάζια λάμψη τώρα, ενώ ταυτόχρονα άνοιγε. Ως που να μεγαλώσει αρκετά, σε σημείο να μπορεί ο άγγελος να πηδήξει μέσα σε αυτό το άνοιγμα, που έμοιαζε πλέον με είσοδο στον κάτω κόσμο, με μια τρύπα στον χρόνο. Το μυαλό του Ραφαήλ δούλευε γρήγορα και αναμνήσεις από τα προαναφερόμενα κατέκλυσαν τον εγκέφαλό του. Είχε δει στο παρελθών παρόμοιες πύλες. Όσες φορές τις είχε χρησιμοποιήσει, δεν του είχε βγει σε καλό. Μα και πάλι, χωρίς δεύτερη σκέψη, πήδηξε μέσα, όπως θα έκανε άλλες τόσες φορές, αν αυτό σήμαινε, πως έπρεπε να βοηθήσει την αγαπημένη του.

Όπως περνούσε το σώμα του Ραφαήλ από την πύλη, απορροφούσε και το γαλάζιο φως μέσα του, ενώ η σχισμή πάνω από το κεφάλι του πλέον δεν υπήρχε. Ο Ραφαήλ έμοιαζε να είχε πέσει στο κενό. Τα πόδια του δεν είχαν πατήσει έδαφος, αν και έπεφτε συνεχώς. Το δέρμα του έλαμπε με την ίδια γαλάζια λάμψη, που του χάρισε η πύλη. Μα αυτή δεν κατάφερνε να φωτίσει το χώρο γύρω του.

Δεν έχασε το θάρρος του, εμπιστευόταν τυφλά τον Πρωταρχικό άγγελο και πατέρα της Ιθούριελ. Κάποια στιγμή η πτώση του, θα τον οδηγούσε στο σωστό σημείο.

Αρκετή ώρα αργότερα και ενώ τα πόδια του δεν έλεγαν να πατήσουν έδαφος, ο Ραφαήλ άρχισε να αναρωτιέται, μήπως δεν έκανε κάτι σωστά μιας και τίποτα δεν γινόταν και τίποτα δεν φανερωνόταν. «Τι στο διάολο;» ψέλλισε, καθώς αναρωτιόταν, πως θα έφευγε από αυτό το μέρος μετά.

Ο Σαχιήλ όμως είχε αποκρύψει από τον Ραφαήλ κάποιες συγκεκριμένες λεπτομέρειες, με σκοπό να τις ανακαλύψει από μόνος του. Κάτι σαν μικρή δοκιμασία. Μα ήταν πολύ σημαντικές αυτές οι λεπτομέρειες. Καταρχήν το σημαντικότερο ήταν ο χρόνος. Τον είχε στείλει σε άλλη διάσταση, όπου ο χρόνος δεν είχε την ίδια ροή με εκείνη πάνω στη γη. Και η Ιθούριελ είχε πέσει σε βαθειά κατάθλιψη. Ο Ραφαήλ αγνοούνταν εδώ και βδομάδες, ενώ το μόνο που της είχε πει ο πατέρας της ήταν, πως το έκανε για εκείνη.

Η Ιθούριελ όμως σαν πλάσμα ανήσυχο, επέτρεπε στον εαυτό της να κάνει τις πιο μαύρες σκέψεις.

Εκείνος ήταν η άγκυρά της, εκείνος την κρατούσε ζωντανή, εκείνος της έδινε πνοή.

Αισθάνομαι και πάλι την ανάγκη, να πω κάποια πραγματάκια....

Λατρεμένοι μου συγγραφείς και αναγνώστες!!! 

Σας ευχαριστώ θερμά για τη υποστήριξή σας, ακόμη και εσάς που δεν πατάτε τα αστεράκια και δεν έχουμε μια "άμεση" σχέση μέσω σχολίων -αν και θα μου ήταν ευχάριστο, να μου εκφράζετε τις απορίες σας- μα διαβάζετε με μανία το βιβλίο μου και περιμένετε με αγωνία τα επόμενα κεφάλαια!!!! 

Σας αγαπώ όλους και σας ευχαριστώ ξανά!!!!

Και ακονίζω τα σπαθιά μου!!!! Χεχεχεχεχε!!!!

Το θέμα είναι, ό,τι ξέρω πολύ καλά να περιπλέκω τα πράγματα, μα αν τελικά θα τα καταφέρω, να ξετυλίξω το κουβάρι με το σωστό τρόπο.... εσείς θα μου πείτε!!!!