Η Ιθούριελ ένιωσε τον ήλιο να διαχέει στο δωμάτιο και να της καίει την πλάτη. Δεν ήθελε να ανοίξει ακόμη τα μάτια της. Τι καλύτερο από λίγο χουζούρεμα στην αγκαλιά του Ραφαήλ.

Κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτηκε, μοιάζει η ζωή να είναι τόσο απλή. Μα όταν ο εγκέφαλος μπαίνει σε λειτουργία και αρχίζει να σκέφτεται, την προηγούμενη μέρα και αυτή που μόλις ήρθε φοβούμενος την επόμενη, τον κατακλύζει θαρρείς μια απογοήτευση.

Λάθος τρόπος σκέψεις. Είναι απλά μερικά ακόμη προβλήματα, τα οποία μπαίνουν σαν ασήμαντα εμπόδια μπροστά σου, τα οποία πρέπει να περάσεις και να ξεπεράσεις. Τέλος, να ξεχάσεις και να προχωρήσεις για τα επόμενα. Πάντα υπήρχαν, και πάντα θα υπάρχουν εμπόδια... μα χωρίς αυτά η ζωή θα ήταν ανιαρή, ανούσια ίσως! Εκείνη το ήξερε και δεν φοβόταν να αντιμετωπίσει την επόμενη και την μεθεπόμενη μέρα.

Παραμέρισε στην άκρη τις αρνητικές της σκέψεις, απολαμβάνοντας τον ήλιο στην πλάτη της και όχι κατηγορώντας τον, που την καίει. Ξεκίνησε να σκέφτεται μικρά πράγματα που την κάνουν χαρούμενη. Οι μυρωδιές γύρω της. Ο καιρός, όποιος κι αν είναι αυτός, καλοδεχούμενος. Τα βήματα των υπηρετών έξω από την πόρτα της, που φροντίζουν το σπίτι των γονιών της. Ο κηπουρός που θέτει σε λειτουργία την μηχανή κουρέματος του γκαζόν, κι ας κάνει θόρυβο.

Αν όλα αυτά τα σκεφτεί κανείς με χαμόγελο στα χείλη και όχι με νεύρο και εγωισμό, να τον κυριεύουν, η μέρα σίγουρα θα κυλήσει πιο ομαλά.

Έτσι η Ιθούριελ αντιμετώπιζε πάντα, τα πάντα, με χαμόγελο. Δεν θα άλλαζε τρόπο κι αυτή τη φορά, όσο απροσπέλαστα κι αν φαίνονταν τα εμπόδιά της.

Από ένα πρόβλημα προκύπτουν τουλάχιστον τρεις λύσεις και τουλάχιστον δέκα διδάγματα, για την επόμενη φορά που θα προκύψει κάτι ανάλογο.

Ο Ραφαήλ φαινόταν να απολαμβάνει τον βαθύ ύπνο του, παρατήρησε η Ιθούριελ ανοίγοντας τα μάτια της. Δεν ήθελε να τον ξυπνήσει. Σύρθηκε με προσοχή μακριά του και τον είδε να γυρίζει ανενόχλητος πλευρό.

Ήθελε να απομονωθεί για λίγο, να μείνει με μόνο συνομιλητή τον εαυτό της. Να ξεκαθαρίσει τις σκέψεις της ή απλά να αφεθεί στο δικό της κόσμο.

Στη ντουλάπα, υπήρχαν ολοκαίνουρια ρούχα. Όλα φαινόταν ιδανικά για εκείνη. Χαμογέλασε στη σκέψη, πως η μητέρα της φρόντισε για αυτό.

Επέλεξε ένα κολάν, μια φαρδιά κοντομάνικη μπλούζα. Από το βάθος τράβηξε ένα κουτί με αθλητικά παπούτσια, όλα στο ίδιο μαύρο χρώμα, που θεωρούσε το ιδανικό.

Ακολούθησε την καθημερινή διαδικασία καλλωπισμού στο μπάνιο του δωματίου, που ήταν η προσωποποίηση της Βικτωριανής εποχής, με μπρούντζινη μπανιέρα και μπαταρίες, ανοιχτόχρωμα πλακάκια και μαρμάρινο νεροχύτη.

Έπλεξε τα μαλλιά της μια πλεξούδα και χωρίς να κάνει τον παραμικρό θόρυβο, δραπέτευσε από το δωμάτιό της.

Πριν κλείσει την πόρτα θαύμασε την μυώδη πλάτη του Ραφαήλ και το περίγραμμα του σώματός του κάτω από το λεπτό, βαμβακερό, μελιτζανί σεντόνι.

Δεν ένιωθε τύψεις που τον άφηνε, γιατί ήταν για λίγο και το είχε ανάγκη.

«Δεν θα αργήσω» πληροφόρησε τον μπάτλερ και βγήκε από το αρχοντικό.

Εισέπνευσε μεγάλη ποσότητα αέρα. Οι μυρωδιές την κατέκλεισαν, φέρνοντας αμέσως αντιστοιχίες αναγνώρισης. Φρεσκοκομμένο γρασίδι, τριαντάφυλλα, υγρασία, σκόνη, καυσαέριο, λάστιχα.

Έστρεψε το βλέμμα της στον ουρανό και εντόπισε διάσπαρτα λευκά συννεφάκια, παχουλά και στρουμπουλά. Ο ήλιος την πληροφορούσε πως δεν ήταν και πολύ νωρίς, κόντευε μεσημέρι.

Στα αυτιά της έφτασαν οι ήχοι της πόλης, μουρμουρητά, βήματα βιαστικά, βήματα αργά, ρόδες που κυλάνε, γαύγισμα σκύλου.

Άρχισε να περπατά με τόλμη, απολαμβάνοντας και απορροφώντας την κάθε λεπτομέρεια, την κάθε στιγμή της σύντομης ζωής της. Γιατί σύντομη είναι και μικρή η ζωή μας.

Το φάρμακο είναι η εναρμόνιση με τη φύση και την τερατώδης δική μας.

Sory για το ίδιο τραγούδι, μα αποτέλεσε πηγή έμπνευσης... και πάλι. 

Ελπίζω να σας έβαλα σε σκέψεις λατρείες μου!!!!