Η Μία απέδιωξε γρήγορα τις τύψεις που είχαν αρχίσει να την κατατρώνε, θα μπορέσουν να το κάνουν και αργότερα. Τώρα έπρεπε να χειριστεί αυτή την κατάσταση και να εξομαλύνει κάπως τα πνεύματα.

Αγνόησε το οργισμένο ύφος του Ραφαήλ και προχώρησε προς το μέρος της Έλενα και του Κάι. Τους κοίταξε πρώτα την Έλενα που βρυχώνταν μανιασμένα μυρίζοντας το αίμα της Ιθούριελ με τα ρουθούνια της να πεταρίζουν ορθάνοιχτα. Έπειτα τα θλιμμένα μάτια της εντόπισαν αυτά του Κάι που προσπαθούσε με κάθε τρόπο να παραμείνει ψύχραιμος.

«Η αθανασία έχει κάποιες επιπτώσεις» ψέλλισε εκείνη, στρεφόμενη αμέσως μετά στο αναίσθητο σώμα της Ιθούριελ. «Και κάποιες φορές γίνονται ανεπανόρθωτα λάθη» συμπλήρωσε.

«Το θέμα είναι τι κάνουμε τώρα;» την επανέφερε ο Κάι, κρατώντας με κόπο το πλάσμα μπροστά του. Συνυπολογίζοντας τη δύναμη του Κάι μπορούμε να φανταστούμε και αυτή του νεογέννητου οργανισμού μπροστά του.

Η Μία επέστρεψε το βλέμμα της στο Κάι. «Ναι, έχεις απόλυτο δίκαιο» είπε καθώς της ξέφευγε ένας στεναγμός.

«Το κορίτσι σου το μόνο που θέλει είναι να τραφεί» είπε συγκινημένη.

Ο Κάι γούρλωσε τα μάτια του. «Δηλαδή;» ρώτησε για να την ακούσει να το προφέρει.

«Αίμα Κάι, αίμα θέλει. Και νομίζω πως εσύ θα είσαι ο πιο κατάλληλος απ' όλους εδώ μέσα που θα μπορεί να της το προσφέρει. Μην κοιτάς... στις φλέβες της Ιθούριελ κυλάει ανθρώπινο αίμα που είναι πιο λαχταριστό, σε σχέση με το δικό σας» προσπάθησε να εξηγήσει η Μία με την καρδιά της για άλλη μια φορά να σφίγγεται, στην προσπάθεια να εξηγήσει τη συμπεριφορά της Έλενας και την επίθεσή της στην δύσμοιρη Ιθούριελ.

Ο Κάι δεν θα έχανε άλλο χρόνο, αρκετή ώρα είχε περάσει και η Έλενα πρέπει με κάποιο τρόπο να συνέλθει από αυτή τη κατάσταση... αν ποτέ συνέλθει, πρόσθεσε στο μυαλό του.

Έπιασε τα χέρια της με το ένα από τα δικά του και το άλλο, το τέντωσε μπροστά της, προτείνοντας τον καρπό του πλάι στα χείλη της.

Το πλάσμα έμοιαζε να προσπαθεί να καταλάβει τι συμβαίνει, μα όταν ο Κάι έφερε τον καρπό του κοντύτερα, εκείνη έβγαλε τη γλώσσα της ώστε να γευτεί το δέρμα του.

Η άκρη της γλώσσας της σύρθηκε απαλά πάνω στις φλέβες του, φέρνοντας ένα ρίγος στη ραχοκοκαλιά του και όλοι οι μυς του σώματός του σκλήρυναν με έναν περίεργο τρόπο. Σα να αποζητούσε και ο ίδιος τους κυνόδοντές της στη σάρκα του. Έκλεισε τα μάτια του και περίμενε.

«Το δηλητήριο έχει αυτήν την υπνωτιστική επίδραση Κάι. Να προσέχεις γιατί μπορεί να εθιστείς» άκουσε τη φωνή της Μία να τον προειδοποιεί ωστόσο έκρυβε στον τόνο της ένα πονηρό χαμόγελο.

Εκείνος δεν άνοιξε τα μάτια του, είχε παραδοθεί, και όταν τα δόντια της εισχώρησαν απαλά στη σάρκα του με έναν χαρακτηριστικό ήχο το δέρμα του σχιζόταν καθώς εκείνος απολάμβανε τον πόνο που του προκαλούσε η κίνησή της. Το πλάσμα άρχισε να ρουφάει το ποτό της αθανασίας του.

Σταδιακά απελευθέρωσε τα χέρια της ενώ εκείνη τα εφάρμοζε το ένα στην παλάμη του και το άλλο στο τεντωμένο μπράτσο του. Το ελεύθερο χέρι του ακούμπησε πάνω στο στομάχι της. Ήξερε πως πίσω του βρίσκεται μια πολυθρόνα. Σέρνοντας μαζί του το αγαπημένο πλάσμα του, απόθεσε το κορμί του κάτω, με την Έλενα να κάθεται ανάμεσα στα πόδια του.

Ένιωθε τον κόσμο να ολισθαίνει γύρω του και να χάνεται εκστασιασμένος σε κάποιον άλλον υπέροχα μαγευτικό.

Ένιωθε το αίμα του να γλιστράει από το σώμα του και να κυλάει στο στόμα της.

Ένιωθε την καρδιά του να επιταχύνει τον ρυθμό της και να βροντοχτυπά τρελαμένη.

Ένιωθε τα μικρά της δάχτυλα να ταξιδεύουν στο μπράτσο του, στέλνοντας πολλαπλά ρίγη στο κορμί του.

Ένιωθε τόσα πολλά που δεν τον ένοιαζε ότι κάποιοι βρισκόταν γύρω του, όταν το ελεύθερο χέρι του ταξίδεψε μέχρι το στήθος της σμιλεύοντας το. Δεν άκουγε δεν είχε την ικανότητα ελέγξει τον εαυτό του. Βύθισε το κεφάλι του στην κοιλότητα του λαιμού της ανοίγοντας το λαίμαργο στόμα του και ρουφώντας αχόρταγα το λευκό της, ευαίσθητο δέρμα.

Τι κύμα απόλαυσης που τους είχε απομονώσει σε μια αόρατη σφαίρα έμοιαζε να μην τους χορταίνει, με αποτέλεσμα να ζητούν περισσότερο, ανήμποροι και οι δύο να σταματήσουν.

Η Έλενα πια δεν είχε την ανάγκη να τραφεί, μα το έκανε μόνο και μόνο λόγο του συναισθήματος που την είχε κυριέψει, και της επιθυμίας. Κατάπινε μικρότερες γουλιές αυτής της μεθυστικής ουσίας τώρα, απολαμβάνοντας κάθε σταγόνα.

Άνοιξε στιγμιαία τα μάτια της καθώς βρισκόταν αντιμέτωπη με το επικριτικό βλέμμα της Μία.

«Φτάνει» την άκουσε να λέει με απαλή φωνή.

Γύρω από τις ίριδες της Έλενας τώρα είχε πάρει σχήμα ένας κατακόκκινος δακτύλιος που σηματοδοτούσε και την ολοκλήρωση της μεταμόρφωσής της, και το γεγονός ότι πλέον δεν πεινούσε.

Με δυσαρέσκεια απέσυρε τα δόντια της από τον καρπό του Κάι και μερικά ρυάκια αίματος είχαν σχηματιστεί γύρω από τα χείλη της.

Ο Κάι μούγκρισε δυσαρεστημένα. Κανείς άλλος δεν μιλούσε στο δωμάτιο, μόλις είχαν δει με τα μάτια τους μια σκηνή στην οποία δεν θα έπρεπε να είναι μάρτυρες. Και η Ιθούριελ εξακολουθούσε να βρίσκεται αναίσθητη στο πάτωμα. Μα επειδή συνέβαιναν όλα αυτά τα πρωτόγνωρα πράγματα, όλοι περίμεναν υπομονετικά για την εξέλιξη.

Η Έλενα είχε ανακτήσει την κυριαρχία της μα αισθανόταν αδύναμη παρόλα αυτά. Ακούμπησε την πλάτη της στο στέρνο του Κάι που είχε στηριχτεί στην πλάτη της πολυθρόνας με μάτια ερμητικά κλειστά και την αναπνοή του να αναζητά απεγνωσμένα να σταθεροποιηθεί. Τύλιξε το μπράτσο του γύρω από τη μέση της σφίγγοντάς την περισσότερο πάνω του.

Με μια ματιά γύρω της η Έλενα προσπαθούσε να καταλάβει τι ακριβώς έχει συμβεί. Το βλέμμα της παρέμεινε πάνω στην Ιθούριελ και μερικά κόκκινα δάκρυα δραπέτευσαν από τα μάτια της.

«Το όραμα εξακολουθεί να μην έχει αλλάξει» ψέλλισε με τη βραχνή από το κλάμα φωνή της.

«Τι.. πλάσμα... ακριβώς... είμαι; Τί είμαι Μία;» ρώτησε με τα δάκρυα να πληθαίνουν και τον Κάι να δυναμώνει το κράτημά του γύρω της.

Η Μία την κοιτούσε στα μάτια σα να δυσκολευόταν να προφέρει τη λέξη που θα χαρακτήριζε την ύπαρξη της κοπέλας.

«Είσαι βρικόλακας πια»κατάφερε τελικά να πει ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα σιωπής. 

Ορίστε το είπα.... αλλά νομίζω πως ήταν ξεκάθαρο από ένα σημείο και μετά σε τί ακριβώς είχε μεταμορφωθεί η Έλενα. Δεν ήταν;