Ο Ραφαήλ κοιτούσε μια τον Σαχιήλ, μια τον Λίο, όπως ήταν πεσμένος κάτω, με την πλάτη του να σχηματίζει μια τέλεια καμπύλη.

Στο βλέμμα του Σαχιήλ μπορούσες να δεις τον πανικό και τη στοργή που ένιωθε.

«Κλείσε την πόρτα Ιθούριελ!» Φώναξε. «Σε είδε κανείς σε αυτά τα χάλια;» Απευθύνθηκε στον Λίο, ενώ εκείνος έδινε την αρνητική απάντησή του, νεύοντας.

«Έτσι νομίζω δηλαδή» προσπάθησε με δυσκολία, να αρθρώσει τις λέξεις, ο Λίο.

Ο Σαχιήλ έσκυψε από πάνω του, τραβώντας με γρήγορες κινήσεις τη μπλούζα του Λίο, που κολλούσε πάνω στη μυώδη πλάτη του από τον ιδρώτα που κάλυπτε όλο το ταλαιπωρημένο σώμα του.

Η Ιθούριελ έσπευσε, να πράξει όπως της είχε πει ο πατέρας της, παρακολουθώντας έπειτα, τη σκηνή να διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια της, διατηρώντας συνάμα μια μικρή απόσταση.

Ο Ραφαήλ από την άλλη, στάθηκε πλάι του Σαχιήλ, ώστε να δει με τα ίδια του τα μάτια, αυτό το ανεξήγητο φαινόμενο.

«Λίο ηρέμησε, δεν θα κρατήσει πάνω από μερικά λεπτά. Πάρε βαθιές ανάσες» έλεγε ο Σαχιήλ καθησυχαστικά, ενώ ερχόταν στο ίδιο ύψος με αυτό του ανερχόμενου αγγέλου, ακουμπώντας απαλά τα χέρια του πάνω στους ώμους του.

Οι ανάσες του Λίο όμως, ήταν κοφτές και ακανόνιστες. Πνιγόταν με κάθε στάλα οξυγόνου που διείσδυε από τα ρουθούνια και το στόμα του.

«Πονάω Σαχιήλ» ψέλλισε μακρόσυρτα ο ταλαίπωρος. «Τι συμβαίνει;» ρώτησε με τα γαλανά σα νεκρού μάτια του, να ψάχνουν απαντήσεις σε αυτά, γεμάτα δέος του Σαχιήλ.

Η πατρική χαρά, που ένιωθε ο Σαχιήλ, ήταν τόσο μεγάλη, που θα έλεγε κανείς, πως ήταν έτοιμος να κλάψει, μιας και τα μάτια του έλαμπαν περίεργα.

«Υιέ μου... τα σημάδια που έχεις στην πλάτη σου, μόνο ένα πράγμα σημαίνουν... και ο πόνος που νιώθεις, το ίδιο» έκανε μια παύση, σκύβοντας από πάνω του, για να δει την εξέλιξη.

Οι ουλές πάλλονταν με μια ιριδίζουσα λάμψη, ενώ κάθε μυς στην πλάτη του διαγραφόταν έντονα.

«Από λεπτό σε λεπτό» μίλησε χαμηλόφωνα, σα να μιλούσε στον εαυτό του ο Σαχιήλ, όπως ερχόταν μπροστά στον γιό του ξανά.

«Μπορεί να γεννήθηκες άνθρωπος Λίο μου, έπειτα να εξελίχτηκες σε χαρισματικό παιδί... η εξέλιξή σου όλως δεν σταμάτησε εκεί... αυτός ο πόνος... είναι τα φτερά του αγγέλου, που παλεύουν να βγουν στην επιφάνεια» του εξήγησε, με τις παλάμες του να σμιλεύουν το παγωμένο και χλωμό πρόσωπό του.

Η έκπληξη του Λίο αδυνατούσε να φανερωθεί στο πρόσωπό του, καθώς ένας έντονος βήχας κόντευε να ξεσκίσει τα πνευμόνια του, αν και φανερώθηκε για μια στιγμή μόνο, στα κατάμαυρα μάτια του.

«Βγάλε τη ζώνη σου Ραφαήλ, θα σπάσει τα δόντια του με τόση πίεση, που ασκεί στα σαγόνια του». Ο Ραφαήλ κοίταξε τη ζώνη του μπερδεμένος, που ήταν γεμάτη μεταλλικά τρουκ, με μια απογοήτευση. «Φοβάμαι... δεν θα βοηθήσει και πολύ, παρά μόνο μεγαλύτερη ζημιά, θα κάνει» βιάστηκε να δικαιολογηθεί.

Τα δάχτυλα του Λίο έμοιαζε, να προσπαθούν να μαλακώσουν το μάρμαρο, σα να ήταν φτιαγμένο από απαλή υφή και ρωγμές σχηματίστηκαν κάτω από τα χέρια του. Νέα δύναμη γεννιόταν μέσα του, μια πρωτόγνωρη δύναμη.

Κοιτάζονταν και οι τρεις γύρω τους, αναζητώντας κάτι μαλακό, να βάλουν ανάμεσα στα δόντια του Λίο. Μέχρι η Ιθούριελ να εντοπίσει ένα δερματόδετο σημειωματάριο πάνω στο πλησιέστερο ράφι.

Έτρεξε και γονάτισε μπροστά στον θετό αδερφό της, βοηθώντας τον να δαγκώσει το σκληρό δέρμα. Στα μάτια του όμως, μόνο αδερφική αγάπη που δεν είδε.

Μόλις την αντίκρισε, δάκρυα δραπέτευσαν από τα μάτια του, διαφορετικής προέλευσης πόνου. Άρα αυτή τη στιγμή, δεν πονούσε μόνο σωματικά, αλλά μάτωνε και η καρδιά του ταυτόχρονα.

Έκλεισε τα μάτια του και τα δάκρυά του αναμίχθηκαν με τον ιδρώτα, στον οποίο ήταν λουσμένος. Έσφιξε το σαγόνι του, ακόμη περισσότερο, την ώρα που η Ιθούριελ με τα ακροδάχτυλά της απομάκρυνε τα βουτηγμένα στον ιδρώτα μαλλιά, από το μέτωπό του.

Με μια αγωνιώδη κραυγή, που πνίγονταν μέσα στο σημειωματάριο, ανάμεσα στα δόντια του... δύο τεράστιες λευκές φτερούγες γέμισαν το χώρο, αντανακλώντας όλα τα χρώματα, όπως το φως από το παράθυρο έπεφτε πάνω τους.

Την ίδια στιγμή που το εξαντλημένο σώμα του σωριάζονταν στο παγωμένο, μαρμάρινο δάπεδο.

Τα φτερά του Λίο, ελευθερώνονταν από τα δεσμά της ανθρώπινης σάρκας του, σχίζοντάς την σαν τσιγαρόχαρτο.

Ετσι για να μην σας κρατάω με την αγωνία της ματαμορφώσεως!

Φιλούουουουουορες! 

Χεχεχεχεχεχε!