Το να βλέπει την Ιθούριελ να φιλιέται με τον Ραφαήλ -άλλες φορές- του προκαλούσε ένα σφίξιμο στο στομάχι, μα παραδόξως μετά την μεταμόρφωσή της κάτι σα να έσπασε μέσα του και ο τρόπος με τον οποίο την έβλεπε άλλαξε.

Με ένα χαμόγελο στα χείλη τους άφησε πίσω του, να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία που έχουν, να μείνουν για λίγο μόνοι τους, εξερευνώντας την νέα μορφή που υιοθέτησε η Ιθούριελ. Ο ίδιος είχε σκοπό να επικοινωνήσει με τον Σαχιήλ, ενημερώνοντάς τον για την εξέλιξη των πραγμάτων ώστε να ανακαλύψουν μαζί τρόπους για την αντιμετώπιση της κατάστασης.

Με την άκρη του ματιού του Ο Ραφαήλ παρατήρησε πως η θέση στην οποία πριν από λίγο στεκόταν ο Λίο ήταν αδειανή. Παίρνοντας αμέσως το θάρρος που του έλειπε πριν. Με τις δυνάμεις του να επιστρέφουν και τον οργανισμό του να αντλεί με έναν πρωτόγνωρο τρόπο ενέργεια από το πλάσμα που είχε στην αγκαλιά του.

Ο ίδιος δεν είχε αλλάξει μορφή ακόμη, και το κομμάτι που αντιστοιχούσε στο δαίμονα τον γέμιζε, με ένα αίσθημα απόλυτης πληρότητας.

«Ραφαήλ έχω φτερά» ψέλλισε η Ιθούριελ ανάμεσα στα φιλιά τους.

«Ναι» μούγκρισε εκείνος, όπως επιτίθονταν στο λαιμό της με τη γλώσσα του να σέρνεται πάνω του.

«Και είναι τόσο όμορφα» συμπλήρωσε κοιτάζοντάς τα να ανακατεύουν τον αέρα πίσω της.

Η Ιθούριελ στράφηκε πίσω της χαζεύοντάς τα, με τα χείλη της να τεντώνουν από άκρη σε άκρη.

Τα χέρια του Ραφαήλ κρατούσαν δυνατά τους γλουτούς της, πιέζοντάς την περισσότερο πάνω του.

«Έχεις τώρα και τη χάρη σου επίσης» ακούστηκε και πάλι η φωνή του, μόλο πιο βραχνή από πριν.

«Αλήθεια;» ξεφώνησε η Ιθούριελ με ενθουσιασμό.

Ένα μούγκρισμα μόνο ακούστηκε από την πλευρά του σαν απάντηση.

«Νόμιζα πως θα σε έχανα» είπε κοιτάζοντάς την έντονα στα μάτια.

Εκείνη χαμογέλασε κάπως θλιμμένα, με τα μάτια της να λαμποκοπούν με μια μωβ λάμψη, πράγμα που δεν του διέφυγε, αν και προτίμησε να ασχοληθεί με αυτή λεπτομέρεια αργότερα. Για την ώρα τον ένοιαζε μόνο, που έδειχνε να είναι ο εαυτός της, και πάνω απ' όλα σώα και αβλαβής.

«Τη γλύτωσα για άλλη μια φορά» αστειεύτηκε εκείνη.

Το πρόσωπό του σοβάρεψε και τα φρύδια του έσμιξαν μεταξύ τους.

«Μην κάνεις πλακίτσες Ιθούριελ. Η κατάστασή σου ήταν σοβαρή. Ήμουν συνεχώς προσηλωμένος στην ακοή σου. Μην τυχών και σταματήσεις να αναπνέεις και... με έλουζε κρύος ιδρώτας κάθε φορά που πίστευα πως...» κούνησε το κεφάλι του κλείνοντας ερμητικά τα μαύρα μάτια του.

Η Ιθούριελ τον τράβηξε πάνω της, βολεύοντας το κεφάλι του πάνω στο στήθος της, καθώς περνούσε τα δάχτυλά της μέσα από τα μαλλιά του, έπειτα τα έσυρε κατά μήκος των μυτερών, επιμηκυμένων αυτιών του.

«Μου αρέσει τόσο πολύ η εμφάνισή σου αυτή τη στιγμή. Είσαι τόσο σκοτεινός» είπε σέρνοντας την τελευταία λέξη αισθησιακά.

Ο Ραφαήλ ανασήκωσε το κεφάλι του, με το βλέμμα του αναπάντεχα πονηρό.

«Ναι ε;» πέταξε με ένα στραβό χαμόγελο.

«Ναι» απάντησε εκείνη σα γουργουρητό.

Ο Ραφαήλ μισόκλεισε τα μάτια του εστιάζοντας τα δικά της.

«Δεν το έχουμε κάνει ποτέ στον αέρα σωστά;» τη ρώτησε με υπονοούμενο.

Εκείνη κούνησε το κεφάλι της μια αρνητική απάντηση.

«Γιατί;» αναρωτήθηκε εκείνος δήθεν αθώα, σπρώχνοντας το μαύρο βελούδινο φόρεμά της πάνω από τα γόνατά της, όπως τα πόδια της ήταν τυλιγμένα γύρω από τη μέση του.

«Παρέλειψα... όταν σε είχα καθαρίσει από τα αίματα και τα βρόμικα ρούχα, να σου φορέσω τα εσώρουχά σου» την πληροφόρησε.

«Ωωωω, είσαι τόσο πρόστυχος.» του είπε με προσποιητή απογοήτευση και πέρασε τη γλώσσα της πάνω από τα μισάνοιχτα χείλη του. «Τέρας» συμπλήρωσε αμέσως. «Τι κι αν πέθαινα; Θα με έθαβες γυμνή;»

Ο Ραφαήλ την τσίμπησε στα οπίσθια διαμαρτυρόμενος. «Μην ξαναμιλήσεις για αυτό. Άλλωστε είχα σκοπό να ξαπλώσω στον τάφο μαζί σου και μάλιστα... γυμνός. Σε περίπτωση που ξυπνούσαμε εκεί μέσα, να ήμασταν έτοιμοι για... όλα.» γρύλισε κατεβάζοντας τα μανίκια του φορέματος και ορμώντας λαίμαργα στο στήθος της.

Εκείνη γελούσε.

«Δεν πας καλά» φώναξε με το κεφάλι της να πέφτει προς τα πίσω από τον ξαφνικό πόνο που της προκάλεσαν τα δόντια του πάνω σε ένα ευαίσθητο σημείο του στήθους της.

«Κόλαση είσαι μωρό μου» σύριξε εκείνος, λύνοντας τη ζώνη του και κατεβάζοντας το παντελόνι του.

«Ποιος μιλάει» είπε εκείνη τραβώντας τα μαλλιά του δυνατά, ώστε να βρει τα χείλη του ρουφώντας τα με μανία.

«Σ'αγαπώ» του είπε έπειτα από λίγο. «Πιο πολύ απ' όσο φαντάζεσαι» με τα μαύρα μάτια της να κρύβουν μια θλίψη.

«Όχι περισσότερο από μένα» της είπε για άλλη μια φορά στην μακραίωνη ζωή του, κάνοντάς την δική του, κατακτώντας το κορμί της, εκεί πάνω από τα σύννεφα.