Τα πόδια του Ραφαήλ πάτησαν το έδαφος. Ο κόσμος είχε σταματήσει να ουρλιάζει και να τρέχει, καθώς συσπειρώνονταν γύρω τους τώρα.

Με τη σειρά τους ο Μιχαήλ και η Ραχήλ στάθηκαν πλάι στον Ραφαήλ.

Η αλήθεια βέβαια ήταν, πως δεν ήξεραν με ποιόν ακριβώς τρόπο θα κατάφερναν να βοηθήσουν όλον αυτόν τον κόσμο. Σίγουρα όμως έπρεπε να τους παροτρύνουν να φύγουν από εκεί. Οι ίδιοι γνώριζαν πως με μαθηματική ακρίβεια σε λίγο θα κατέφταναν οι στρατιές της κολάσεως και δεν ήταν ασφαλές για τους ανθρώπους να παραμείνουν εκεί.

«Ποιοι είστε;» φώναξε κάποιος μέσα από το πλήθος που είχε συγκεντρωθεί γύρω τους.

Ο Ραφαήλ γέλασε χλευαστικά. «Ποιοι φαίνεται να ήμαστε;» σάρκασε, μη έχοντας όρεξη για ουδεμία άστοχη ερώτηση. «Άγγελοι φυσικά» συνέχισε χωρίς να περιμένει από κανέναν την απάντηση στην δική του ερώτηση.

«Και αυτή.. τί είναι;» πέταξε κάποιος άλλος.

«Αυτή είναι επίγεια δαίμονας» δε δίστασε να απαντήσει ο Μιχαήλ. «Η συγκεκριμένη... και να θυμάστε καλά το όνομά της λέγεται Ραχήλ. Μια από τις χιλιάδες της παράταξης των δαιμόνων, μα μη σας ξεγελάει αυτό! Μάλιστα θα ήταν καλό να μη σας ξεγελά γενικά η απόλυτη έννοια του καλού και του κακού. Σε όλα τις παρατάξεις υπάρχουν τέτοια. Και ήρθε η εποχή για την απόδειξη αυτού. Είστε κύριοι του εαυτού σας! Ούτε ο διάβολος είναι αυτός που σας παρασύρει, ούτε τα κακά πνεύματα στα οποία ρίχνεται το βάρος... μα οι ίδιοι σας οι εαυτοί» ο Μιχαήλ παρασύρθηκε από τον ίδιο του το λόγο που για καιρό ήθελε να ξεστομίσει μπροστά σε πλήθος. «Καιρός να αποδείξετε την αξία, την οποία υπερασπίζεστε τόσο σθεναρά σαν είδος, όχι σε κάποιον που σας παρακολουθεί από εκεί ψηλά» ύψωσε το χέρι του πάνω από το κεφάλι του «Αλλά σε εσάς τους ίδιους» έκανε μια παύση καρφώνοντας με το βλέμμα του κάποιους που διαλαλούσαν την εντιμότητα και καλοσύνη τους, θάβοντας με την πρώτη ευκαιρία που τους παρουσιαζόταν όποιον ήταν πιο αδύναμος από τους ίδιους.

«Εμείς εδώ θα ήμαστε, και ήμαστε πολλοί, για να προστατέψουμε με κάθε τρόπο το ανθρώπινο γένος με τη δική σας βοήθεια φυσικά...» κάποιος ασεβής τον διέκοψε φωνάζοντας από τις πίσω σειρές.

«Μα τι συμβαίνει άγγελε, τι είναι αυτό;» άλλη μια ερώτηση.

«Καθαρτήριο. Οι πύλες της κόλασης άνοιξαν. Αποκάλυψη... θα έλεγε ο Ιωάννης» ο Μιχαήλ χαμογέλασε θλιμμένα στη θύμηση του προφήτη.

«Και εσείς... ποια είναι τα ονόματά σας;» μια γυναίκα τόλμησε να τους πλησιάσει εξετάζοντας τα πανέμορφα φτερά τους με το περίεργο βλέμμα της.

«Αρχάγγελος Ραφαήλ» ο Ραφαήλ έπεσε στο ένα του γόνατο χαμηλώνοντας το κεφάλι του, ενώ έφερε την δεξιά γροθιά του στον αριστερό ώμο του.

«Αρχάγγελος Μιχαήλ» συστήθηκε και αυτός με τη σειρά του μιμούμενος ακριβώς την κίνηση του φίλου του.

Πολλά ήταν τα επιφωνήματα έκπληξης, για την ακρίβεια όλο σχεδόν το πλήθος έπεσε στη γη προσκυνώντας τους δύο αρχαγγέλους. Οι θρήσκες γυναίκες είχαν ξεσπάσει σε κλάματα συνεχίζοντας να ψάλλουν προσευχές.

Οι άγγελοι σηκώθηκαν από τη γη, κοιτάζοντας γύρω τους. Εικόνες από το παρελθόν τους επιτέθηκαν. Τότε που ζούσαν παρόμοιες καταστάσεις... χιλιάδες χρόνια πριν.

«Θα ήταν όμως συνετό να εγκαταλείψετε αυτό το μέρος μέχρι να σταματήσει η εκροή της λάβας. Αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να κάνετε. Κατόπιν...» ο Ραφαήλ έψαξε μέσα στην οχλοβοή τον αντρικό πληθυσμό πριν συνεχίσει να μιλάει. «Οπλιστείτε! Έρχεται πόλεμος! Ένας πόλεμος για τον οποίο κανείς από εσάς δεν έχει προετοιμαστεί!» η φωνή του βροντερή έφτασε στα αυτιά του πιο μακρινού ακροατή. Καθώς έπεφτε γύρω του απόλυτη σιωπή, όπως ήταν αδιανόητο να συνειδητοποιήσουν οι άνθρωποι αμέσως την έννοια αυτών των λόγων.

«Πόλεμος άνθρωποι... που δεν έχετε ξαναδεί» αυτή τη φορά η φωνή του είχε χάσει την έντασή της και μέσα της εντόπιζε κανείς τη θλίψη του.