«Τι κάνεις εδώ;» δεν κρατήθηκε, από το να πετάξει αγενέστατα την ερώτηση.

Ο Μιχαήλ γέλασε δυνατά, καθώς σηκωνόταν, ενώ οι πληγές στα χέρια του, έκλειναν μπροστά στα μάτια τους.

Η προσοχή της Ιθούριελ, στράφηκε στα δικά της και αδυνατούσε να πιστέψει, πως δεν είχαν ούτε γρατζουνιά πλέον, ενώ τα νύχια της έμοιαζαν ανέπαφα.

Ο Ραφαήλ την έκλεισε στην αγκαλιά του, ακουμπώντας το στέρνο του, στην πλάτη της.

Ο Μιχαήλ μόρφασε, σα να τον πονούσε η συμπεριφορά του άλλου αγγέλου.

«Πρέπει να φύγουμε, μας περιμένουν» είχε αγνοήσει την ερώτηση της Ιθούριελ. Είχε έρθει με έναν σκοπό. Έπρεπε να τους πάει στη συνέλευση.

«Άντε πάλι... δεν θέλω να πάω πουθενά» φώναξε η Ιθούριελ εκνευρισμένη, για άλλη μια φορά.

«Θέλεις... δεν θέλεις... δεν έχει σημασία. Φέρσου ώριμα. Άλλωστε σε αφορά, όσο δεν φαντάζεσαι... Ραφαήλ» στράφηκε ικετευτικά στον άλλον για βοήθεια.

«Μωρό μου...» ξεκίνησε ο Ραφαήλ, μα η Ιθούριελ δεν ήθελε να ακούσει.

«Για περίμενε...» πήγε να πει.

«Ναι... άγγελος είμαι κι εγώ» απάντησε ο Μιχαήλ, εστιάζοντας με τα καστανά, σαγηνευτικά μάτια του, αυτά της Ιθούριελ.

Τα φτερά του ξεπετάχτηκαν από την πλάτη του, σαν χείμαρρος γεμίζοντας τον χώρο πίσω του όπως ανακάτευαν τα μακριά μαλλιά του, που έπεφταν κυματιστά, σκεπάζοντας τις ωμοπλάτες του. Τα φτερά του είχαν το ίδιο χρώμα με αυτό των ματιών του και τα μαλλιά του μολυβένια, θύμιζαν στάχτη. Φορούσε μαύρο δερμάτινο παντελόνι και κοντομάνικη μπλούζα που αποκάλυπτε τα στιβαρά, μυώδη μπράτσα του. Στη κορμοστασιά δεν υστερούσε διόλου, από τον Ραφαήλ. Μα έτσι κι αλλιώς δεν ήταν η πρώτη φορά, που τον κοιτούσε.

Δεν μπορούσε να αντέξει τόση ομορφιά γύρω της, έκανε τα γόνατά της να τρέμουν. Γύρισε να κοιτάξει τον δικό της άγγελο, βλέποντας άλλη τόση στα αψεγάδιαστα χαρακτηριστικά του.

«Θεέ μου» ψέλλισε τελικά. «Γιατί είστε τόσο υπέροχοι» ο Ραφαήλ της χαμογέλασε τρυφερά. Μια φωτιά που σπινθήριζε στο βλέμμα του, της έδινε να καταλάβει πως με την ίδια λατρεία την κοιτούσε και ο ίδιος.

Στρεφόμενη στον Μιχαήλ, αντίκρισε την ίδια λάμψη στα μάτια του, με μια δόση λύπης μέσα τους. Εκείνος έσπασε τη μεταξύ τους σύνδεση και έστρεψε το βλέμμα του αλλού. «Μπορούμε επιτέλους να φύγουμε;» είπε αγανακτισμένος.

«Ιθούριελ... ο Μιχαήλ έχει δίκιο. Η αλήθεια είναι, πως πρόκειται για σημαντική συνάντηση» την καθησύχασε ο Ραφαήλ.

Επέτρεψε στα μάτια της, να αναπαυθούν για λίγο στα δικά του, πριν μιλήσει. «Καλά» είπε ξεφυσώντας.

Ο Μιχαήλ σκαρφάλωνε ήδη το περβάζι του σπασμένου παραθύρου, με τα φτερά του έτοιμα για τους αιθέρες. Οι υπόλοιποι τον ακολούθησαν σιωπηλοί.

Ο Ραφαήλ βοήθησε την Ιθούριελ, να ανεβεί και ο Μιχαήλ της έπιασε το χέρι, μα εκείνη παραπάτησε και θα έπεφτε αν δεν την εγκλώβιζε στην αγκαλιά του. Μοιράστηκαν ένα βλέμμα που τους θύμισε το παρελθών τους, μα αποτραβήχτηκαν γρήγορα.

Είχαν πάρει ο καθένας τις δικές του αποφάσεις, ασχέτως, αν υπήρχε αυτό το έντονο παρελθών, που κάποτε τους συνέδεε.

Του Ραφαήλ δεν του ξέφευγε τίποτα, μα δεν ζήλεψε στιγμή. Μάλιστα κατανοούσε απόλυτα τον τρόπο που συμπεριφερόταν οι δυό τους.

Η Ιθούριελ στάθηκε μπροστά του, σέρνοντας τα χέρια της στο λαιμό του. Χάιδεψε τον σβέρκο του, ανακατεύοντας τα μαλλιά του με τα δάχτυλά της. «Σ' αγαπώ» του είπε αφού άκουσε τα φτερά του Μιχαήλ να απομακρύνονται.

«Το ξέρω» είπε αρχικά εκείνος. «Γιατί εγώ σε αγαπώ περισσότερο» τελείωσε την φράση του, σφραγίζοντας τα συναισθήματά του με το πιο γλυκό και τρυφερό φιλί.