Περπάτησε για αρκετή ώρα χαζεύοντας. Διατηρούσε μια χαλαρή στάση σώματος. Δεν την ένοιαζε τι θα σκεφτόταν ο κόσμος που θα την έβλεπε. Πολύ απλά, γιατί με τα ρούχα που επέλεξε, το χτένισμα και τα γυαλιά που άρπαξε τελευταία στιγμή από τον καθρέφτη στο χολ -χωρίς να νοιάζεται σε ποιόν ανήκαν- δεν θα την αναγνώριζε κανείς. Αυτή τη στιγμή ήταν κάποια άλλη, η καμία, η άγνωστη.

Κάποια στιγμή τα σπίτια αραίωναν και η βλάστηση την καλούσε κοντά της. Ένα μονοπάτι που θα οδηγούσε σε κάποιο πάρκο, της φάνηκε ιδανική επιλογή για τρέξιμο.

Το ακολούθησε και σύντομα βρέθηκε περιτριγυρισμένη από πανύψηλα δέντρα, κελάιδισμα πουλιών, κρότους και τριξίματα, άλλες μυρωδιές και ελευθερία.

Άρχισε να τρέχει και να αυξάνει συνεχώς την ταχύτητά της, χωρίς αυτό να την κουράζει ή να την εξαντλεί. Αισθάνθηκε περίεργα, κάπως πρωτόγνωρα. Έτρεχε γρήγορα και ακόμη γρηγορότερα, δοκιμάζοντας της αντοχές της.

Τα δέντρα γύρω της, δεν ήταν πυκνά, μα το φύλλωμά τους σκέπαζε τον ουρανό, επιτρέποντας σε κάποιες ακτίνες να δραπετεύουν σε ορισμένα σημεία.

Σταμάτησε σε ένα μέρος λουσμένο από το φως του ήλιου, όπου φύτρωναν πολύχρωμα αγριολούλουδα και έσκυψε, ώστε να τα χαϊδέψει με τα δάχτυλά της.

Ένα μεγάλο σύννεφο σκέπασε άξαφνου τον ουρανό. Η Ιθούριελ τέντωσε το λαιμό της προς τα πάνω δυσαρεστημένη. Από πού ξεφύτρωσε αυτό; αναρωτήθηκε.

Το σύννεφο έμοιαζε να αλλάζει γρήγορα μορφή και αυτό της φάνηκε περίεργο, καθότι δεν φυσούσε. Αυτό και το γεγονός ότι ήταν αρκετά χαμηλά.

Μια σκούρα μορφή αναδυόταν μέσα από το σύννεφο και το κεφάλι του Ραφαήλ ξεπρόβαλε πριν το σώμα και τα φτερά του.

«Μπου» έκανε εκείνος όπως κατέβαινε, με το κεφάλι προς τα κάτω και τα φτερά του μαζεμένα πίσω από την πλάτη του.

Η Ιθούριελ αναπήδησε με έναν στιγμιαίο τρόμο, αλλά το χαμόγελό της ήταν η επόμενη αντίδρασή της.

Εκείνος προσγειώθηκε με γδούπο στα πόδια του, αφού πρώτα πραγματοποίησε μια τούμπα στο αέρα.

«Είσαι πολύ μεγάλος για τέτοια αστειάκια» τον ειρωνεύτηκε. «Πως με βρήκες;» ρώτησε.

«Γιατί; Δεν ήθελες να βρεθείς;» απάντησε εκείνος με ερώτηση.

«Δεν είναι αυτό, απλά αναρωτιόμουν» δικαιολογήθηκε.

«Μυρωδιά, αύρα» έδωσε την απάντηση στην αρχική ερώτηση ο Ραφαήλ.

«Λαγωνικό είσαι;» γέλασε εκείνη.

«Μπορείς να το πεις και έτσι» απάντησε ήρεμα εκείνος, όπως έκανε την κίνηση να καθίσει πλάι της, ατενίζοντας το ατελείωτο δάσος γύρω τους.

«Απομακρύνθηκες πολύ, σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Πως το έκανες;» έσπασε τη σιωπή ο Ραφαήλ.

«Τρέχοντας» του είπε ατάραχη.

«Πόσο γρήγορα;» συνέχισε να ρωτάει με περιέργεια.

«Γιατί;» πετάχτηκε η Ιθούριελ παραξενεμένη με τις ερωτήσεις του.

«Εκατόν δέκα πέντε χιλιόμετρα σε πόση ώρα, τριάντα λεπτά. Μμμμ, γιατί άραγε;» είπε κοιτάζοντας την με ανασηκωμένα τα φρύδια του.

«Ορίστε;» μειδίασε.

«Αχα... πως το έκανες αυτό;»

«Δεν έχω ιδέα, απλά έτρεχα... είναι φυσιολογικό;» ρώτησε μπερδεμένη.

«Εσένα πόσο φυσιολογικό σου φαίνεται; Αν είχες την αγγελική σου υπόσταση, θα υπήρχε κάποια εξήγηση, μα αυτή τη στιγμή... καμία, σε πληροφορώ».

Η Ιθούριελ σηκώθηκε όρθια, πιάνοντας το κεφάλι της. «Και δεν κουράστηκα, καθόλου, ούτε λαχάνιασα.. τι στο...» δεν τελείωσε τη φράση της, μα κοιτούσε τον Ραφαήλ με ορθάνοιχτα μάτια.

«Δεν έχω ιδέα» απολογήθηκε εκείνος. «Πάμε να το πούμε στους γονείς σου, άλλωστε μόνο εκείνοι γνωρίζουν την πραγματική αλήθεια».

Ένα αλλόκοτο άγχος την κυρίευσε, μα δεν του επέτρεψε να διεισδύσει βαθύτερα και να φωλιάσει στην καρδιά της. Με ένα τίναγμα των ώμων της το απόδιωξε.

«Δηλαδή μπορείς και συ να τρέχεις με την ίδια ταχύτητα;» τον αιφνιδίασε, με την ερώτησή της.

Ο Ραφαήλ χαμογέλασε πονηρά. «Με ταχύτητα φωτός μπορώ να τρέξω εγώ» της είπε αυτάρεσκα.

«Πως γίνεται αυτό;»

«Πως αλλιώς οι άγγελοι προστάτες, βρίσκονται κοντά στους προστατευόμενους τους πάντα την κατάλληλη στιγμή;» αντιγύρισε εκείνος με το ένα φρύδι -που δεν ήταν καλυμμένο από την μακριά φράντζα του- ανασηκωμένο και τα πράσινα μάτια του, να γυαλίζουν υπό την έντονη λάμψη του ήλιου.

«Ααα» έκανε μόνο η Ιθούριελ με κατανόηση.

Ξεκίνησε να τρέχει χωρίς να τον περιμένει. Αυτός ξεφύσησε και την ακολούθησε πετώντας σε χαμηλό ύψος.

«Παράξενα πράγματα που συμβαίνουν» μονολόγησε ο Ραφαήλ με ένα χαμόγελο να γλυκαίνει τα χαρακτηριστικά του, καθώς επεξεργαζόταν την Ιθούριελ που έτρεχε πλάι του, ενώ εκείνος πετούσε.

Κόσμε... έχω ανάγκη να σας πω πως ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ!!!