Μόλις άρχισαν να επανέρχονται στην πραγματικότητα, αναγνωρίζοντας τις θέσεις τους και τα άτομα γύρω του και να συνειδητοποιούν, πως κάτι είχε αλλάξει.

Ο Ραφαήλ πήδηξε από το κρεβάτι του με ένα σάλτο. Όλη η οργή είχε ξεπλυθεί από το πρόσωπό του. Παραμέρισε άγαρμπα το σώμα του αδερφού του, ο οποίος σχεδόν έπεσε πάνω στην Έλενα.

Αλλά για τον Κάι, ήταν μια καλή ευκαιρία να τυλίξει τα χέρια του γύρω από το σώμα της Έλενας, αποτρέποντας να γίνει ένα με το πάτωμα. «Συγνώμη, ο αδερφός μου είναι λίγο... απρόσεχτος» είπε ο Κάι, κοιτάζοντας έντονα την Έλενα στα μάτια, τονίζοντας την τελευταία λέξη που πρόφερε με λίγη παραπάνω πικρία.

Η Έλενα χαμογέλασε ντροπαλά. Ο Κάι ένιωσε το καρδιοχτύπι της, να αυξάνεται και η θέρμη του κορμιού της πάνω στο δικό του, να τον πλημμυρίζει με συναισθήματα, που τον απογείωναν. Συναισθήματα που τον έκαναν να ξεχνάει που βρίσκεται και τι κάνει. Τον επανέφεραν όμως από τη λήθη του, τα λόγια του αδερφού του και αναγκάστηκε, να αποτραβηχτεί από το σώμα που τον είλκυε τόσο.

«Μωρό μου, συνήλθες;» η φωνή του Ραφαήλ έτρεμε. Τα χέρια του κινήθηκαν, σμιλεύοντας τα μάγουλά της. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του μαλάκωσαν. Η έκφραση που υιοθέτησε, θύμιζε μικρού παιδιού, στο οποίο μόλις είχαν κάνει το μεγαλύτερο, καλύτερο δώρο της ζωής του.

Η Ιθούριελ χαμογέλασε. Ένα χαμόγελο άτονο, αδύναμο. Με κόπο έφερε την παλάμη της πάνω στη δική του, γέρνοντας το κεφάλι της πάνω της και έκλεισε τα μάτια της, απολαμβάνοντας τη ζεστασιά της τραχιάς επιφάνειας του χεριού του. Κούνησε το κεφάλι της καταφατικά. «Χάρις σε σένα... και τον Λίο φυσικά» έστρεψε το κεφάλι της από την άλλη, για να εισπράξει ένα χαμόγελο και από εκείνον.

Ο Λίο δεν περίμενε να γίνει αναφορά στο δικό του όνομα, έτσι ξαφνιάστηκε ευχάριστα. Το καρδιοχτύπι του αυξήθηκε από ευχαρίστηση. Έψαξε με το βλέμμα του να βρει τον Σαχιήλ, αγωνιώντας για τη δική του αντίδραση σε μια πράξη που δεν ήταν επιτρεπτή.

Ο Σαχιήλ ένευσε συγκαταβατικά. «Άξιζε τον κόπο» του μετέφερε τη σκέψη και αμέσως ο Λίο χαλάρωσε. Αισθάνθηκε περήφανος για τον εαυτό του.

Κανείς δεν είχε τη δύναμη να εισβάλει στα οράματα άλλων, με τον τρόπο που το έκανε ο Λίο, επηρεάζοντας την εξέλιξη τους. Πόσο μάλλον να επιτρέπει και σε τρίτους να έρχονται μαζί τους. Ο Λίο ήταν μοναδικός με κάθε τρόπο. Οι δυνάμεις και δυνατότητές του ξεπερνούσαν κάθε φαντασία.

Οι ίντιγο παρακολουθούν οράματα δικά τους ή οράματα άλλων, δίχως οι άλλοι να αντιλαμβάνονται την παρουσία τους μέσα στο όνειρο. Πράγμα που δεν συνέβη με το όραμα της Ιθούριελ, όπου τους είδε όλους, να υλοποιούνται μπροστά της. Αλλά η Ιθούριελ δεν ήταν μια, κάποια, οποιαδήποτε. Ήταν η Ιθούριελ. Κόρη το Σαχιήλ και την Αναήλ. Ο Σαχιήλ ανά τους αιώνες απέδειξε άξια το αξίωμα του αρχηγού όλων των ταγμάτων. Και ο Λίο φυσικά, τον οποίο σκοπίμως κράτησε κοντά του, δεν ήταν ένα κοινό χαρισματικό παιδί.

Ο Σαχιήλ είχε αποτραβηχτεί από τη σκηνή που διαδραματιζόταν μπροστά του, στα σκοτεινά σοκάκια του μυαλού του. Νιώθοντας υπερηφάνεια για τα υπέροχα παιδιά του, αλλά και σκεπτόμενος πόσο μεγαλοδύναμα και έξυπνα ήταν. Για αιώνες ολόκληρους σκεφτόταν, προβληματιζόταν... αν του συνέβαινε κάτι -πράγμα σχεδόν αδύνατο- του ήταν αδύνατο να αφήσει κάποιον στη θέση του, έναν διάδοχο. Κοιτάζοντας ξανά τον υιό του, το δέος που ένιωθε δεν συγκρινόταν με κανένα άλλο συναίσθημα, σε όλη του τη ζωή. Μπορεί να μην ήταν βιολογικός γονιός του, δεν είχε σημασία... γονιός είναι αυτός που ανατρέφει το παιδί. Και ο Λίο είχε ανατραφεί με τον καλύτερο τρόπο.

Ο αρχικός πλησίασε τον Λίο, κόβοντάς του τη θέα της Ιθούριελ. Ακούμπησε το χέρι του πάνω στον ώμο του. «Πράξεις παρακινούμενες από συναισθήματα, αλλά και την λογική ταυτόχρονα υιέ μου... πάντα έχουν τα καλύτερα αποτελέσματα» τον καθησύχασε.

Ο Λίο, είχε έναν μικρό ενδοιασμό μέσα του, μήπως και δεν έπρεπε, να κάνει ό,τι έκανε. Αλλά ο πατέρας του είχε δίκαιο, δεν τον έφερε μόνο η καρδιά του στη απόφασή να εισβάλει στο όραμα της Ιθούριελ, αλλά και η λογική των όσων μπορούσε να καταφέρει με αυτή του την πράξη, παίρνοντας και τον Ραφαήλ μαζί του. Αυτό από μόνο του δηλώνει μεγαλοψυχία, αν αναλογιστεί κανείς τα συναισθήματά του για την Ιθούριελ.

Ο Λίο πήρε μια βεβιασμένη ανάσα. Εν μέρει ανακουφιζόταν από τα λόγια του Σαχιήλ, ωστόσο ο πόνος στην καρδιά του δεν θα τον εγκατέλειπε ποτέ.

Το βλέμμα του πέρασε πάνω από τον ώμο του, πατέρα του και κλείδωσε με αυτό της Ιθούριελ, που χάιδευε τρυφερά το πρόσωπό του. «Ευχαριστώ» είπε εκείνη, δίχως η φωνή της να ακουστεί. Ένα δάκρυ κύλισε στο μάγουλό της.

Ο Σαχιήλ απομακρύνθηκε, επιτρέποντας στο Λίο να πάει κοντά της. Άπλωσε το χέρι του να αποδιώξει το δάκρυ της, με τον αντίχειρά του. «Μην το ξαναπείς» ανταπέδωσε στοργικά. Το χέρι του έπεσε στο πλευρό του. Το συνοφρύωμα επανήλθε στο πρόσωπό του, καθώς αντίκριζε τον Ραφαήλ. «Ούτε λέξη» τον προειδοποίησε και αποχώρισε με βαριά βήματα από το αποπνικτικό δωμάτιο.