Ο Μιχαήλ αποχώρισε από το γραφείο σέρνοντας κυριολεκτικά τα πόδια του, όπως ακολουθούνταν από τον συνάδελφο στον πόνο του, τον Κάι. Κοιτάχτηκαν για μια στιγμή και διάλεξαν ο καθένας μια διαφορετική πορεία.

Ο Κάι για να γλιτώσει από τα σκαλοπάτια, άνοιξε πάλι τα φτερά του και σε λίγο βρισκόταν έξω από την πόρτα του υπνοδωματίου του αδερφού του. Χτύπησε, αυτή τη φορά φυσιολογικά και περίμενε μια απάντηση.

«Ποιος;» φώναξε ο Ραφαήλ αγριεμένα, την ώρα που σκούπιζε άτσαλα τα μαλλιά του με μια μωβ πετσέτα, ενώ μια άλλη όμοια, κάλυπτε αμυδρά τα επίμαχα σημεία του σώματός του.

«Εγώ» αποκρίθηκε ο αδερφός του.

Η Ιθούριελ χτένιζε τα δικά της μαλλιά, καθισμένη μπροστά από το μπουντουάρ της μετρώντας τα μαχαίρια και τα ξιφίδια. «Ένα λείπει...» μονολόγησε. «Μπες» είπε ο Ραφαήλ.

Ο άλλος είχε ακούσει την Ιθούριελ πίσω από την πόρτα. «Εγώ το έχω, ορίστε» το έτεινε προς το μέρος της, καθώς προχωρούσε μέσα στο δωμάτιο.

«Γιατί το πήρες;» παραπονέθηκε εκείνη. «Ξεχάστηκα, το πήρα ασυναίσθητα. Εκεί που το χάζευα, με φώναξε ο Σαχιήλ και... τέλος πάντων, δεν το έκανα εσκεμμένα» δικαιολογήθηκε ο Κάι και το ψέμα του δεν ήταν ανιχνεύσιμο, δεν υπήρχε αναγκαιότητα να μπει σε λεπτομέρειες.

Την Ιθούριελ δεν την ένοιαζε έτσι και αλλιώς, ήθελε να μάθει γιατί το πήρε και όχι όλα τα υπόλοιπα.

«Φέρε το εδώ» το άρπαξε από το χέρι του και το τοποθέτησε μαζί με τα υπόλοιπα στο βελούδινο επικάλυμμα που είχε στρώσει πάνω στο μπουντουάρ.

Γύρισε αμέσως προς το μέρος του Κάι με βλέμμα τρομακτικά μοχθηρό και το τέλειο φρύδι της υπερυψωμένο από την ίδια πλευρά που ανασηκωνόταν και η γωνία των χειλιών της. Του θύμισε την Ούρσουλα από το έργο κινούμενων σχεδίων της Disney, «Άριελ η μικρή γοργόνα». Γέλασε με την παρομοίωση, από μέσα του, ενώ το πρόσωπό του παρέμεινε σοβαρό.

«Λοιπόν... ποιο είναι το κορίτσι που σου πήρε τα μυαλά;» τον ρώτησε τελικά η Ούρσουλα, ωχ, η Ιθούριελ.

«Αδερφέ θα σε στραγγαλίσω!» Τον προειδοποίησε ο Ραφαήλ γελώντας, μιας και είχε διαβάσει το μυαλό του.

Ο Κάι άφησε ελεύθερο τον εαυτό του και ξεκαρδιστικέ. «Συγνώμη Ούρσουλα... ωχ... συγνώμη Ιθούριελ» είχε διπλωθεί στα δυο, ενώ ο Ραφαήλ κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες να μην παρασυρθεί κι αυτός σαν τον αδερφό του.

Το πρόσωπο της Ιθούριελ σκοτείνιασε. «Ποια Ούρσουλα; Από την Άριελ;» ρώτησε και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη, υποθέτοντας την ίδια γκριμάτσα που είχε και πριν.

«Δεν είναι και άσχημη η Ούρσουλα» ψέλλισε μόνο στον εαυτό της. «Επειδή είναι μάγισσα δε σημαίνει, πως είναι και άσχημη, αλλά ναι κάπως στις εκφράσεις... άντε μου στο διάολο Κάι, που μοιάζω με την Ούρσουλα» τον έσπρωξε όπως περνούσε από δίπλα του.

Άρπαξε τις μπότες της από το πάτωμα και ανακάθισε πάνω στο κρεβάτι.

Ο Ραφαήλ εκείνη την ώρα περνούσε μια μαύρη κοντομάνικη μπλούζα πάνω από το κεφάλι του. «Μη συγκρίνεις την πανέμορφη γυναίκα μου, με την κακάσχημη μάγισσα, γιατί θα σε σκοτώσω» του είπε γελώντας.

Ο Κάι πήρε φόρα και έπεσε πάνω στο κρεβάτι σαν να ήταν δικό του. «Δεν μπορώ να τη βγάλω από το μυαλό μου» είπε ονειροπόλα και έκλεισε τα μάτια του.

Η Ιθούριελ γύρισε απότομα κεραυνοβολώντας τον με ένα βλέμμα αγανάκτησης, αμέσως όμως στράφηκε στον Ραφαήλ. «Ο αδερφός σου έχει διαταραχές προσωπικότητας, αρχίζει να τα χάνει» του είπε σοβαρά, τραβώντας συγχρόνως τα κορδόνια από τις μπότες της.

«Αυτό το είχε από πάντα... ερωτευμένος όμως δεν ήταν ποτέ» έκανε ο Ραφαήλ, κουνώντας το κεφάλι του με δυσπιστία.

«Τη λένε Έλενα.. θα σας τη συστήσω μόλις κατεβούμε κάτω... κοιμηθήκαμε στο ίδιο κρεβάτι» μουρμούριζε.

«Αφού λοιπόν την έριξες στο κρεβάτι τι θες τώρα... από μας» πέταξε η Ιθούριελ μπερδεμένη.

Ο Κάι πετάχτηκε από τη θέση του. «Δεν την έριξα στο κρεβάτι... θα το ήθελα βέβαια... αλλά μόνο κοιμηθήκαμε, γι' αυτό σας λέω, είναι διαφορετική.. είναι ευαίσθητη... αααχ» είπε ονειροπόλα και απόθεσε το κορμί του πάλι, πάνω στο κρεβάτι με τα δάχτυλά του, να ενώνονται κάτω από το κεφάλι του.

Οι άλλοι δύο αντάλλαξαν μια παραξενεμένη ματιά.

«Πάμε να τη γνωρίσετε;» πετάχτηκε πάλι σαν ελατήριο ο Κάι.

«Ναι φυσικά» αποκρίθηκε η Ιθούριελ ηττημένη.

«Άλλωστε, θα σερβιριστεί το δείπνο όπου να' ναι» συμπλήρωσε ο Κάι εύθυμα.

«Πεινάω σαν λύκος» είπε ο Ραφαήλ ακουμπώντας το χέρι του πάνω στο στομάχι του.

Ο Κάι γέλασε πάλι. «Δεν χόρτασες ακόμη;» οι λέξεις του έκρυβαν κάποιο υπονοούμενο, για το οποίο κέρδισε μια καρπαζιά από την Ιθούριελ. «Άου, έχεις βαρύ χέρι» δυσανασχέτησε.

«Για να κρατάς το στόμα σου κλειστό καμιά φορά. Ή τουλάχιστον μην ξεχνάς πως είμαι κι γω εδώ» είπε αυστηρά και όλοι τους κίνησαν προς την έξοδο.