«Η μόνη που δεν φταίει σε τίποτα, Ιθούριελ, είσαι εσύ. Και έτσι, όπως αποκαλύφθηκαν όλα, θα δεχτώ κάθε σου απόφαση» είπε μαλακά ο Ραφαήλ κοντά στο αυτί της, εισπνέοντας λαίμαργα το άρωμα των μαλλιών της, με τα μάτια του ερμητικά κλειστά. Τον είχε κυριεύσει τρόμος, ήξερε ότι η απόφαση, που έπρεπε να πάρει η Ιθούριελ, ήταν πολύ δύσκολη.

Ο Μιχαήλ έπιασε το χέρι της, ανεβάζοντάς το στο ύψος του προσώπου του, σμιλεύοντας με αυτό το μάγουλό του. Την κοίταξε στοργικά στα μάτια. Το χαμόγελό του δεν άγγιζε τα θλιμμένα μάτια του. «Δεν έχεις να πάρεις καμία απόφαση. Εγώ έφυγα... παραιτήθηκα... για να σε διευκολύνω» απομάκρυνε το βλέμμα του από το δικό της, για να στραφεί στον Ραφαήλ. «Είναι ο Ραφαήλ εδώ τώρα» συνέχισε και ήταν έτοιμος να φύγει, μα η Ιθούριελ επέτρεψε τα δάχτυλά της να χαϊδέψουν το πρόσωπό του, ενώ με το άλλο της χέρι έπιασε αυτό του Ραφαήλ. Δεν θα επέτρεπε κανέναν από τους δύο να φύγει, από κοντά της. Εγωιστικό; Ναι.

Δεν μπορούσε να επιτρέψει στον εαυτό της, να αγνοήσει τη θυσία που είχε κάνει ο Μιχαήλ. Γιατί θυσία ήταν, να την αφήσει στην αγκαλιά ενός άλλου. Μα την ίδια θυσία αναγκάστηκε, να κάνει και ο Ραφαήλ.

Βούλιαξε το πρόσωπό της στην κοιλότητα του λαιμού του Μιχαήλ, μη αφήνοντας το χέρι του Ραφαήλ, πίσω από την πλάτη της.

Τα βλέμματα των δύο αντρών διασταυρώθηκαν. Δεν ένιωθαν μίσος ο ένας για τον άλλον, μα αγάπη για την ίδια γυναίκα. Θα μπορούσαν άραγε να τη μοιραστούν, αρκεί να μπορούν να βρίσκονται κοντά της; Δεν το γνώριζαν.

Ο Μιχάλη διέκοψε την οπτική επαφή, κλείνοντας τα μάτια του και επιτρέποντας στον εαυτό του, μετά από καιρό, να απολαύσει την αγκαλιά της, τυλίγοντας τα χέρια του γύρω από το φαινομενικά εύθραυστο σώμα της, κολλώντας το πάνω στο δικό του.

Ο Ραφαήλ απέστρεψε το βλέμμα του, όχι γιατί ένιωθε αποστροφή, ούτε επειδή τον πονούσε πια να τη βλέπει στην αγκαλιά του Μιχαήλ, αλλά γιατί ένιωθε σαν τον κλέφτη, που πήρε από κάποιον κάτι που δεν του ανήκε. Μα ήταν παράλογο και αυτό, γιατί γνώριζε πως ανήκε και σε εκείνον.

Ένιωσε το σώμα της να τραντάζεται και πάλι μέσα στην αγκαλιά το Μιχαήλ, που τον κοιτούσε με απόγνωση αναζητώντας, να βρει κάποια λύση.

Έφερε το χέρι της στα χείλη του, μα τίποτα δεν θα εξομάλυνε την κατάσταση.

«Φτάνει, σταμάτα να κλαις» είπε ο Μιχαήλ επιτακτικά στη Ιθούριελ. «Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι αυτή τη στιγμή και έχουμε ήδη καθυστερήσει. Πρέπει να πάμε στη συνάντηση, τέλος!» συνέχισε. Αποτραβήχτηκε. Απόθεσε ένα φιλί στο μάγουλό της, σκουπίζοντας τα δάκρυά της. «Πλύνε το πρόσωπό σου και φεύγουμε. Εντάξει;» είπε ήρεμα, γυρεύοντας στα μάτια της μια απάντηση.

Η Ιθούριελ, δεν διαμαρτυρήθηκε και τους άφησε για λίγο μόνους σέρνοντας τα πόδια της προς το μπάνιο.

«Τι πιστεύεις;» ρώτησε τον Ραφαήλ. Εκείνος ανασήκωσε τους ώμους του. «Νομίζω ότι αν τη χάσω ξανά... δεν υπάρχει νόημα στη ζωή μου» του απάντησε τελικά, μερικά δευτερόλεπτα αργότερα.

«Ακριβώς το ίδιο πιστεύω και εγώ» είπε ο Μιχαήλ.

«Οπότε τι κάνουμε;» είπαν την ίδια στιγμή, και τα βλέμματά τους κλείδωσαν για άλλη μια φορά. Έτρεφαν αδερφική αγάπη ο ένας για τον άλλον και δεν ήθελαν κανένας από τους δύο να πληγωθεί. Μα ήταν αναπόφευκτο.

«Επικεντρωνόμαστε στις υποχρεώσεις μας» τη σιωπή έσπασε ο Ραφαήλ, νιώθοντας το μυαλό του να ξεκαθαρίζει κάποια πράγματα. Ο άλλος ένευσε με συναίνεση.

Ο Ραφαήλ βγήκε πρώτος από το σπίτι, ανοίγοντας τα φτερά του. Ενώ ο Μιχαήλ περίμενε την Ιθούριελ και προχώρησαν μαζί. Την πήρε στην αγκαλιά του απελευθερώνοντας με τη σειρά του, τις τεράστιες φτερούγες του και ξεκίνησαν μαζί για την πολυπόθητη συνάντηση με τους άλλους αγγέλους και τα παιδιά Ίντιγο.

Όταν με πιάνει αυτή η μανία μου τι να πω... για να το βγάλω ξεζούμισα τον εγκέφαλό μου. Τρελή... τι να πει κανείς...

Για όποιον δεν το είδε Hey, είμαστε στην πρώτη θέση Φαντασίας!!! και το χρωστάω σε σας!!! 

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΛΟΙΠΌΝ ΜΈΣΑ ΑΠΌ ΤΑ ΒΆΘΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΆΣ ΜΟΥ!!!!