Η Έλενα εντόπισε αμέσως αυτή τη γνώριμη σπίθα στα φλεγόμενα μάτια του Κάι, που προμήνυε μπελάδες. Όμοιους με εκείνους που τα μάτια της είχαν την τύχη να αντικρίσουν στην βασιλική αυλή. Ήταν τότε που τον είχε δει για πρώτη φορά, αν και είχε ακούσει πάμπολλες ιστορίες για τον ξακουστό Κασσιήλ. Και αυτό που είχε δει ήταν μια φονική μηχανή, που έσπερνε το θάνατο δίχως δεύτερη σκέψη. Η ίδια δίψα για αίμα έμοιαζε να τον κατακλύζει και αυτή τη στιγμή. Μα η κοπέλα γνώριζε πως ο οργανισμός του, ήταν απαραίτητο να ξεκουραστεί πριν οδηγηθεί σε άλλη μια εξαντλητική αποστολή. Το μόνο σίγουρο ήταν πως αν έβγαινε από την ασφάλεια του κάστρου, με μαθηματική ακρίβεια θα έμπλεκαν σε περιπέτειες από το πρώτο κιόλας βήμα τους.

Το κάστρο από την άλλη, είχε γερά θεμέλια που θα ήταν ικανά να αντισταθούν στην ορμή και την κάψα της λάβας. Κάτι που γνώριζε επίσης η Έλενα, ήταν πως η ροή της σύντομα θα σταματούσε και το κάστρο δεν θα πάθαινε ουδεμία ζημιά, θα έστεκε περήφανο και μετά από όλο αυτό...

Ο Κάι κοίταζε έξω από το παράθυρο σαν υπνωτισμένος χωρίς να κινείται εκατοστό.

«Κάι...» έκανε η Έλενα άτολμα και σιγανά γυρίζοντας το πρόσωπό του με το χέρι της προς το μέρος της. «Όχι αμέσως. Έχε μου εμπιστοσύνη. Ο Ραφαήλ με τον Μιχαήλ είναι εκεί έξω, αν χρειαστούν τη βοήθειά σου θα σε καλέσου» πήρε μια βαθιά ανάσα ελπίζοντας να μη αναρωτηθεί για την ώρα που είχε πάει η Ιθούριελ, μη αναφέροντας εσκεμμένα τη Ραχήλ.

Ο Κάι χαμήλωσε το κεφάλι του κλείνοντας τα μάτια του. «Ναι» έσυρε τη λέξη. «Άσε που σκέφτομαι και τη Μία με τον Ντάνιελ... θα μου λείψουν οι μπαγάσες» γέλασε λυπημένα. Σήκωσε το κεφάλι του κοιτάζοντας την Έλενα μέσα στα καστανά της μάτια. «Θα συναντηθούμε είπες ξανά ή μήπως δεν άκουσα καλά;» ρώτησε με ελπίδα. Είχε αποδεχτεί πως με τον Ντάνιελ είχαν φοβερή χημεία στη μάχη. Και σε γενικές γραμμές του έκανε μεγάλη εντύπωση το όλο θέμα με τη μεταμόρφωσή του σε πάνθηρα. Τις λίγες ξέγνοιαστες στιγμές που είχαν μοιραστεί κατέληξαν να αποδεχτούν πως είχαν πολλά κοινά.

Η Μία από την άλλη, ήταν μια μυστήρια μορφή από μόνη της. Ο Κάι ευχόταν να τη κατάφερνε να τη δει μετά την ολοκλήρωσή της σαν πλάσμα του κρυφού τους κόσμου. Χωρίς να ξέρει το λόγο η μορφή της Ιθούριελ έκανε την εμφάνισή της στο μυαλό του, και μπήκε στον κόπο να κάνει τη σύγκριση της Μία με την Ιθούριελ. Για κάποιο λόγο και εδώ ήταν τα κοινά πολλά.

«Θα περάσει καιρός» το ύφος της Έλενας ήταν αινιγματικό όπως απέφευγε το βλέμμα του φανερά εσκεμμένα.

Η Έλενα γνώριζε τελικά περισσότερα από όσα οι περισσότεροι πίστευαν. Γνώριζε με ακρίβεια την μελλοντική τους πορεία, μα δεν ήθελε να τη μοιράζεται για λόγους που μόνο η ίδια γνώριζε.

Ήταν τώρα σειρά του Κάι να στρέψει το πρόσωπό της προς το μέρος του.

«Καταλαβαίνω μωρό μου. Το ξέρω πως δεν πρέπει να τα αποκαλύπτεις. Μη νοιώθεις τύψεις» οι παλάμες του σμίλεψαν τα μάγουλά της φέρνοντας το πρόσωπό της κοντά στο δικό του. Μα μια στιγμή πριν τα χείλη του ενωθούν με τα δικά της, το ύφος του έγινε αυστηρό όπως τα φρύδια του έσμιγαν πάνω από τα μάτια του. «Έλενα;» την κοίταζε επίμονα.

Εκείνη αναστέναξε. «Ναι» απάντησε στην ανείπωτη ερώτηση.

Ο Κάι μετατόπισε το σώμα του, έτσι ώστε να έχει εκείνο της Έλενας ανάμεσα στα πόδια του, όπως τα γόνατά του ακουμπούσαν το δάπεδο. Έφερε το κεφάλι της κοντά στο λαιμό του.

«Νοιάζεσαι για μένα, για τη Μία... για όλους... και ξεχνάς τον εαυτό σου» της είπε χαϊδεύοντας τα μαλλιά της απαλά, καθώς το στόμα της άνοιγε και τα χείλη της σέρνονταν πάνω στην λεία επιδερμίδα του λαιμού του.

Τα δόντια της επιμηκύνθηκαν στη στιγμή και ανυπόμονα μπήχτηκαν μέσα στη σάρκα του.

Ο Κάι αναστέναξε εκστασιασμένος πιέζοντας το κεφάλι της περισσότερο πάνω του με το ένα χέρι του, ενώ το άλλο ταξίδευε πάνω στα πλευρά της ανηφορικά.

Η Έλενα σταμάτησε τον εαυτό της από το να πιεί παραπάνω απ' όσο χρειαζόταν, χορταίνοντας με μερικές γουλιές. Ανέσυρε τα δόντια της γλύφοντας με τη γλώσσα της τις δύο μικροσκοπικές τρυπούλες που είχαν μείνει σημάδια εκεί στο λαιμό του. Αμέσως επιτέθηκε στα χείλη του τραβώντας ελαφρώς τα μαλλιά του κυριευμένη από το πάθος. Μάζεψε την λευκή του μπλούζα προς τα πάνω και την πέρασε πάνω από το κεφάλι του και τα χείλη τους αποχωρίστηκαν για ένα μόνο κλάσμα του δευτερολέπτου. Μέχρι να ενωθούν και πάλι όσο απαλλάσσονταν από τα υπόλοιπα ρούχα τους. Τα κορμιά τους άρχισαν να καταπίνουν απελπισμένα το ένα το άλλο με έναν τρόπο μοναδικό. Όπως μοναδικοί ήταν οι δυό τους, όσες ομοιότητες και είχαν με άλλους που ήταν πάντα... σαν και αυτούς.

Λατρεμένοι μου αναγνώστες, όσοι φτάσατε το βιβλίο μέχρι και αυτό το σημείο... θα ήθελα να απολογηθώ. Πρόσφατα ανακάλυψα πως είναι πολλά τα σχόλια στα οποία δεν έχω απαντήσει! Δεν το έκανα εσκεμμένα, απλά δεν έρχονταν ενημερώσεις για σχόλια και ήταν αδύνατο να το γνωρίζω. Οπότε μη με παρεξηγείτε αν δε σας μίλησα, θα το ήθελα πολύ. Τι να πει κανείς το ουάτι μας κάνει νερά. Χιιχιχι. 

Και φυσικά η Επίγεια κόλαση είναι στις πρώτες θέσεις σταθερά ξανά και πρέπει να το πούμε και αυτό. Ευχαριστώ που διαβάζεται το βιβλίο μου. :) :) :) 

Με αγάπη Καρίνα.