Δεν τον ένοιαζε, που ήταν στην αγκαλιά του άλλου. Δεν τον ένοιαζε, που τα συναισθήματα αυτού του άλλου, ξέφευγαν από τα αγνά φιλικά. Τον ένοιαζε μόνο, που την έβλεπε να στέκεται όρθια, δυνατή και ετοιμοπόλεμη, με τα σπαθιά της να στάζουν ακόμη κόκκινο υγρό.

Δεν τον είχε δει ακόμη, μιας και ο Λίο, την κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά του, κρύβοντας το πρόσωπό της.

«Ιθούριελ» η φωνή του ίσα που ακούστηκε. Εκείνη όμως στράφηκε πρώτα στον Λίο υψώνοντας το κεφάλι της, έπειτα ακολούθησε το βλέμμα του.

«Ραφαήλ» φώναξε χαρούμενη και έτρεξε στην αγκαλιά του.

Τα χέρια του Λίο έπεσαν βαριά στα πλάι του. Ένιωσε άδειος και μόνος ξανά. Είχε ωστόσο συμμεριστεί με τις επιλογές της. Το είχε πάρει απόφαση πια, πως δεν θα τον έβλεπε ποτέ όπως βλέπει τον Ραφαήλ.

Ο Ραφαήλ άνοιξε τα χέρια του, να την υποδεχτεί στην αγκαλιά του. Εκείνη από τη χαρά της, κόντεψε να τον ρίξει κάτω, τυλίγοντας τα πόδια της γύρω από τη μέση του, σαν έφηβο κοριτσάκι. Είχε κατενθουσιαστεί. Φιλούσε πεταχτά, κάθε σημείο του προσώπου του, το κεφάλι του, τραβούσε τα μαλλιά του, ζουλούσε τα μάγουλά του, τον έπνιγε κάτω από το κράτημά της.

«Δεν το πιστεύω πως είσαι και συ, εσύ! Και όχι κανένα τέρας, που πρέπει να σκοτώσω» τσίριζε με τρόπο που δεν της άρμοζε.

Ο Ραφαήλ την κοίταξε με τα τέλεια φρύδια του να ανασηκώνονται, όπως σχημάτιζαν γωνίες πάνω από τα μάτια του. Έδειχνε με αυτόν τον τρόπο να απορεί.

«Ωχ, τι να σου λέω» είπε εκείνη στριφογυρίζοντας τα μάτια της και επιστρέφοντας στο να σφίγγει το πρόσωπό του, πάνω στο στήθος της. «Είχα χάσει πια κάθε ελπίδα» μουρμούρισε μέσα στα μαλλιά του, εισπνέοντας βαθιά το οικείο άρωμά τους.

«Αχ Ραφαήλ, πόσο σε πιθύμησα» του είπε μια ανάσα πριν τα χείλη του, κοιτάζοντας τα υπέροχα σμαραγδένια μάτια του, που γυάλιζαν και ήταν έτοιμα να δακρύσουν όταν κατάφερε να πει «εγώ να δεις» με φωνή βραχνή, που ίσα που ακουγόταν, πριν τα χείλη του αναζητήσουν τα δικά της και τα δάκρυά του κυλίσουν πάνω στα μάγουλά του.

Οι παλάμες του σμίλευαν το πρόσωπό της, σα να ήταν από πορσελάνη, να μην το σπάσει, με στοργή και προσοχή. Τα δάχτυλά της γλίστρησαν μέσα στα μεταξένια μαλλιά του, τραβώντας τον ακόμη πιο κοντά της, λες και προσπαθούσε με κάποιον μαγικό τρόπο να τον ενσωματώσει μέσα της.

«Σ' αγαπώ τόσο πολύ» ψιθύρισε μέσα στο φιλί τους η Ιθούριελ και εκείνος έλιωσε δακρύζοντας για άλλη μια φορά.

Ο Λίο είχε αποστρέψει το βλέμμα του, περιμένοντας υπομονετικά, ασχέτως αν ο χρόνος τους πίεζε, αυτοί είχαν ανάγκη να τον χαραμίσουν για λίγες στιγμές ευτυχίας.

Προσπαθούσε να σκεφτεί οτιδήποτε άλλο, ώστε να αποσπαστεί η προσοχή του, από τον έρωτα της ζωής του στην αγκαλιά του αγαπημένου της. Περπατούσε κυκλικά, με τα χέρια προτεταμένα, ευελπιστώντας να συναντήσει κάποιον τοίχο, μη θέλοντας όμως να απομακρυνθεί αρκετά.

Γύρισε για μια στιγμή πίσω του. Οι μορφές του Ραφαήλ και της Ιθούριελ έμοιαζαν με δυο κουκίδες. «Ω, γαμώτο» γκρίνιαξε και άρχισε να τρέχει προς το μέρος τους, λες και τον κυνηγούσε κανείς.

Σε αυτή τη διάσταση δεν είναι κανείς να κάνει μερικά βήματα... σκέφτηκε, μα δυσκολευόταν να τους φτάσει, ήταν πολύ μακριά. Χρησιμοποίησε όλη δύναμή του, διοχετεύοντάς την στην ταχύτητα και άνοιξε τα φτερά του.

Ξαφνικά έπεσε πάνω τους, ρίχνοντάς τους στο λευκό δάπεδο. Μα δάπεδο δεν υπήρχε, γιατί και οι τρεις τους έπεφταν στο κενό.

Πελώριο... λευκό... κενό.