Οι σκέψεις του Ραφαήλ ήταν τόσο μπερδεμένες, το μυαλό του θολό. Η Ιθούριελ κοιμόταν ανενόχλητη, πάνω στο μπράτσο του, μα εκείνος αδυνατούσε να κλείσει μάτι.

Το χρώμα των φτερών της, δήλωνε ξεκάθαρα πως, ήταν ικανή, να επιλέξει ανάμεσα στα τάγματα και το όραμα του Λίο, έκανε τα πράγματα, να μοιάζουν χειρότερα.

Το συμπονετικό βλέμμα του, επαναπαύτηκε πάνω στο γαλήνιο πρόσωπό της. Δεν είναι ότι δεν την εμπιστευόταν ή αμφέβαλε για αυτήν, μα το όραμα τα κατέστρεφε όλα. «Τί θα μπορούσε, να την αναστατώσει τόσο, ώστε να κάνει τις επιλογές που επέδειξε ο Λίο;» αναρωτιόταν, βασανίζοντας τον εαυτό του.

Έκλεισε τα μάτια του, αναζητώντας ανάμεσα σε τόσους εγκεφάλους, αυτόν του Σαχιήλ. Ως που, μετά από αρκετή προσπάθεια τα κατάφερε. Δεν ήταν εύκολο, μιας και ο συγκεκριμένος πάντα ήταν καλά προστατευμένος, όμως για καλή του τύχη ο Ραφαήλ εντόπισε τη σωστή συχνότητα, την κατάλληλη στιγμή. «Σαχιήλ;» επενέβη στις σκέψεις του άλλου, ο οποίος για κάποιον λόγο δεν έμοιαζε να εκπλήσσεται. «Συγχαρητήρια μικρέ, κατάφερες να διαπεράσεις το οχυρό του εγκεφάλου μου! Είναι ελάχιστοι, ανά τους αιώνες που το κατάφεραν. Λοιπόν για να επιμένεις τόσο πολύ, κάτι σημαντικό θέλεις να μου πεις. Έχω άδικο;» στη φωνή του Σαχιήλ, που αντηχούσε μέσα στο κεφάλι του Ραφαήλ, αντιλαλώντας μάλιστα, διακρινόταν μια υπόνοια χαμόγελου και η επιβραβευμένη αναγνώριση ήταν ξεκάθαρη.

Τα μηνίγγια του Ραφαήλ κόντευαν να εκραγούν από την  κατανάλωση πολύτιμης ενέργειας. «Θα μπω κατευθείαν στο θέμα, μιας και δεν έχω αρκετή δύναμη, να παραμείνω συνδεμένος. Η Ιθούριελ είδε στον πίνακά της, τα φτερά να έχουν μεγαλώσει και μάλιστα διακρίνεται πλέον το χρώμα τους. Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο διαταράσσω την ηρεμία σου» έκανε μια μικρή παύση, επιτρέποντας στον άλλον να επεξεργαστεί τις πληροφορίες που του μεταβίβαζε, μα ο Σαχιήλ είχε ταραχτεί και απαίτησε γρήγορα να ακούσει τη συνέχεια. «Και;» «Και... είναι πολύχρωμα... επικρατεί το ασημί, όμως υπάρχει λευκό, χρυσό και μωβ» «Μάλιστα... το ότι δεν είναι μονόχρωμα, αποτελεί μέρος του προβλήματος. Δεν θυμάμαι όμως όλες τις κατηγορίες και πρέπει να σου αναθέσω να κάνεις κάτι... φυσικά χωρίς να το γνωρίζει η ίδια έτσι;» έδωσε λίγο χρόνο στον Ραφαήλ να του δώσει μια θετική απάντηση. «Φυσικά, πες μου τι πρέπει να κάνω» επιβεβαίωσε ο Ραφαήλ, που πλέον υπέφερε από έντονο πονοκέφαλο. «Λοιπόν κάτω στο γκαράζ, ανάμεσα στο Cherokee και την Porsche υπάρχει ένας μικρός διάδρομος. Αν παρατηρήσεις στο πάτωμα υπάρχει μια ρωγμή. Θα ακουμπήσεις το χέρι σου πάνω της, διοχετεύοντας τη δύναμη του αέρα μέσα της. Θα αποκαλυφθεί μια καταπακτή. Μη διστάσεις πήδα μέσα και σκέπασε τα ίχνη σου, με τη βοήθεια του αέρα και πάλι. Είναι μια μυστική είσοδος την οποία γνωρίζω μονάχα εγώ, λοιπόν και εσύ τώρα. Φρόντισε να κρατήσεις το στόμα σου κλειστό, κανείς δεν πρέπει να γνωρίζει για την ύπαρξή της. Εκεί βρίσκονται οι ξεχασμένες αναμνήσεις μου, καταγεγραμμένες με τρόπο μαγικό, μέσα σε άπειρα βιβλία. Θα ψάξεις να βρεις το βιβλίο με τον τίτλο ¨φτερά¨ και μόλις το κάνεις θα συνδεθείς και πάλι μαζί μου, ώστε να σου δώσω οδηγίες, διότι από μόνος σου, μια αιωνιότητα να προσπαθείς, δεν πρόκειται να βρεις τρόπο να κατανοήσεις τα όσα είναι γραμμένα εκεί. Υπάρχει κωδικοποίηση, την οποία, δεν έχει γεννηθεί ακόμη άνθρωπος ή άγγελος, που να μπορεί να αποκωδικοποιήσει» ο Σαχιήλ μιλούσε ακατάπαυστα, δίχως να επιτρέπει στον Ραφαήλ να επεμβαίνει. «Μάλιστα. Θα πάω μόλις βρω την κατάλληλη ευκαιρία. Να είσαι προετοιμασμένος για την επόμενη σύνδεσή μας και σε παρακαλώ κάνε κάτι για τον πονοκέφαλο που κοντεύει να ανατινάξει τον εγκέφαλό μου» παραπονέθηκε έντονα σφίγγοντας τα δόντια του. «Μην ανησυχείς, με το που διακόψουμε τη σύνδεση, θα κάνω ό,τι μπορώ. Και τώρα αποσύρσου» ήταν τα τελευταία λόγια του πανίσχυρου αγγέλου. «Έγινε» πρόλαβε να απαντήσει ο εξαντλημένος πια Ραφαήλ.

Έριξε το κεφάλι του πίσω, βυθίζοντάς το, στα αμέτρητα μαξιλάρια και όπως είχε υποσχεθεί ο Σαχιήλ, η ανακούφιση από τον πόνο έμοιαζε να απλώνεται σε κύματα πάνω στο σώμα του.

«Ευχαριστώ» ψέλλισε από μέσα του ανανεωμένος τώρα πια.

Δεν είχε χρόνο να το πολυσκεφτεί. Έριξε μια απολογητική ματιά στην αγαπημένη του.

Η Ιθούριελ απολάμβανε το βαθύ της ύπνο, με ένα χαμόγελο στα ρόδινα χείλη της.

Ο Ραφαήλ έσυρε το χέρι του δειλά δειλά κάτω από το κεφάλι της. Εκείνη αναδεύτηκε, γυρίζοντας πλευρό, όσο αυτός κρατούσε την ανάσα του. Σήκωσε το παντελόνι του από το πάτωμα φορώντας το γρήγορα και αποχώρησε από το θεοσκότεινο δωμάτιο.

Κινήθηκε σαν σκιά μέσα στους διαδρόμους του κάστρου, δίχως τον παραμικρό ήχο. Μέσα σε δευτερόλεπτα βρισκόταν ανάμεσα στα δύο αυτοκίνητα και κοίταζε τη ρωγμή, που τού είχε υποδείξει ο Σαχιήλ. «Για να δούμε τί θα δούμε» είπε χαμηλόφωνα, ακουμπώντας τα δάχτυλά του στο σωστό σημείο.