Ένας θεός ξέρει, πως ο δίμετρος Ραφαήλ, χώρεσε σε μια ακρούλα πάνω στο κρεβάτι της Ιθούριελ, ώστε το κεφάλι του, να ακουμπά πάνω στο στομάχι της.

Διότι αυτή την αστεία εικόνα αντίκρισαν Ο Κάι και η Έλενα, καθώς έμπαιναν στο δωμάτιο. Έναν τεράστιο άντρα να καταλαμβάνει, ένα τόσο μικρό χώρο. Η Ιθούριελ είχε μπλεγμένα τα δάχτυλά της, μέσα στα μαλλιά του και μια γαλήνια έκφραση στο πρόσωπο.

Ο Κάι ξερόβηξε επιδεικτικά, αλλά αυτό δεν έμοιαζε να πτοεί τον άλλον, που εν τέλει, κοιμόταν βαριά. «Γιατί το κάνεις αυτό;» διαμαρτυρήθηκε η Ιθούριελ ενοχλημένη. «Τι έκανα;» πέταξε ο Κάι, υποκρινόμενος τον αθώο. «Ξέρεις» αντιγύρισε η Ιθούριελ. «Κοιμόταν καθόλου αυτές τις μέρες;» ρώτησε με τη συζήτηση να εξελίσσεται σε χαμηλούς τόνους. «Αμφιβάλω» έκανε ο Κάι, κουνώντας με δυσπιστία το κεφάλι του πέρα δώθε. «Το φαντάστηκα» ψιθύρισε η Ιθούριελ χαϊδεύοντας το κεφάλι του Ραφαήλ.

Η ανάσα του έγινε πιο βαριά και βιαστική. Τα μάτια του άνοιξαν. Ήταν μαύρα. Στράφηκε στιγμιαία στην Ιθούριελ. Του πήρε μερικά δευτερόλεπτα να αντιληφθεί την κατάσταση γύρω του. Έκλεισε τα μάτια του, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα. Βύθισε ξανά το κεφάλι του στην κοιλιά της, παραμένοντας σε αυτή τη θέση, αρκετή ώρα, ώστε να συνέλθει από την ένταση του εφιάλτη που θα στοίχειωνε τον ύπνο του από εδώ και πέρα.

Κατέβασε τα πόδια του αβίαστα, ενώ δεν έχανε την επαφή του με την Ιθούριελ. Τύλιξε τα μπράτσα του γύρω από το σώμα της, ανασηκώνοντάς το ελαφρός.

Η κατάσταση ήταν άβολη και για αρκετή ώρα κανείς τους δεν μιλούσε. Περίμεναν υπομονετικά τον Ραφαήλ να επανέλθει.

«Ραφαήλ» ψέλλισε με λίγο παραπάνω θάρρος η Ιθούριελ. Ο Ραφαήλ μούγγρισε με το πρόσωπό του χωμένο στο στομάχι της. «Είσαι καλά;» ρώτησε δειλά. Εκείνος μούγγρισε ξανά, δίνοντας μια αρνητική απάντηση. «Θέλεις να μιλήσεις;» συνέχισε εκείνη, εισπράττοντας άλλο ένα αρνητικό μουγκρητό.

Τον άρπαξε από τα μεταξένια μαλλιά του, μιας και η δύναμή της επανερχόταν και η συμπεριφορά του, είχε αρχίσει να την εκνευρίζει.

Ο Ραφαήλ βόγκηξε παραπονούμενος, την ώρα που το κεφάλι του ήταν έρμαιο του χεριού της. «Φέρεσαι σαν μωρό» γρύλισε η Ιθούριελ. «Μωρό» φώναξε ο Ραφαήλ. Ο Κάι δεν μπορούσε πλέον να συγκρατήσει το χαχανητό του. Ο αδερφός του τώρα είχε ξυπνήσει για τα καλά.

Το σαρδόνιο χαμόγελο είχε επιστρέψει στα χείλη της Ιθούριελ, αν και δυσκολευόταν να τεντώσει τα ξεραμένα χείλη της. Κρατούσε ακόμη τον Ραφαήλ από τα μαλλιά, ενώ στα μάτια της σπινθήριζε η παλιά, καλή της φιλενάδα, η πονηριά σπιρτάδα. «Τι συμβαίνει;» απαίτησε να μάθει, γλύφοντας τα χείλη της.

Ο Ραφαήλ παρά τον πόνο που του προκαλούσε το τράβηγμα της Ιθούριελ, έσκυβε από πάνω της όλο και πιο πολύ. «Εφιάλτης» σύριξε, πριν τα χείλη του εφαρμόσουν πάνω στα δικά της. Το κράτημα της χαλάρωσε, με τα δάχτυλά της να παραμένουν μπλεγμένα ανάμεσα στις τούφες των μαλλιών του.

«Αυτό δεν είναι λίγο σαδομαζοχιστικό;» πέταξε η Έλενα, ξεχνώντας πως δίπλα της στεκόταν ο Κάι και όχι καμία από της φιλενάδες της. Κοκκίνισε αμέσως μόλις τον είδε να ανασηκώνει το φρύδι του, με ένα στραβό χαμόγελο και τη ξανθιά φράντζα του να σκεπάζει το μισό πρόσωπό του. «Μαλλιά για τράβηγμα και χείλη για φίλημα» σκέφτηκε αμέσως, με ένα μεγαλύτερο κύμα ντροπής να την κατακλύζει.

Ο Κάι ξαφνιάστηκε, ακούγοντας τη σκέψη της. Ανασήκωσε και τα δύο τέλεια φρύδια του, με το χαμόγελό του να γίνεται πιο πλατύ. «Ρε ζαβολιάρη, μην ακούς τις σκέψεις μου» τσίριξε η Έλενα, χτυπώντας τον στο μπράτσο. Αλλά η κίνησή της δεν έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ο Κάι άρπαξε το χέρι της, τραβώντας την πάνω του, ενώ το άλλο χέρι του, αγκάλιαζε τη μέση της. Την κράτησε για μια στιγμή, ως που το βλέμμα της μαρτύρησε την επιθυμία της, παραμένοντας στα χείλη του. «Αυτό ήταν» σκέφτηκε ο Κάι λυτρωτικά, πριν επιτέλους την φιλήσει. Φυσικά η Έλενα ανταποκρίθηκε και για την ίδια φάνταζε σαν λύτρωση, που επιτέλους γευόταν το νέκταρ των χειλιών του.

Ο Κάι έφερε το χέρι με το οποίο είχε σκοπό να τον χτυπήσει, πάνω στο λαιμό του, ενώ το ελεύθερο χέρι της σύρθηκε με δική του θέληση από την άλλη πλευρά του λαιμού του. Η ανακούφιση συνάμα αγαλλίαση που αισθανόταν δεν συγκρινόταν με κανένα συναίσθημα που είχε νιώσει μέχρι τώρα. Το φιλί της του έδινε δύναμη. Τα χείλη της αναζητούσαν αχόρταγα τα δικά του και η γλώσσα της χόρευε μαζί με τη δική του.