Το φως στο δωμάτιο ολοένα και λιγόστευε, οι σκιές μεγάλωναν και από την αντανάκλαση στον καθρέφτη ο Ραφαήλ παρακολουθούσε τον ήλιο να μαζεύει τις τελευταίες αχτίνες του και να εξαφανίζεται. Όλα αυτά θα μπορούσε να τα βλέπει και από τα παράθυρα που πλαισίωναν το κρεβάτι της Ιθούριελ, μα σε καμία περίπτωση δεν θα την άφηνε από δεσμά της αγκαλιάς του.

Τα ανάγλυφα σχέδια στο ξύλινο κεφαλάρι τρυπούσαν την πλάτη του αρκετή ώρα τώρα, αλλά εκείνος θα υπέμενε αυτόν τον γλυκό πόνο και δεν θα το κουνούσε ρούπι. Την είχε πάρει ένας γλυκός ύπνος, όπως είχε αποθέσει το ταλαιπωρημένο από τις αμέτρητες σκέψεις κεφάλι της, πάνω στο στομάχι του.

Κάποια στιγμή πέρασε από το μυαλό του να παραδοθεί και αυτός στη μαγεία του ονειροβάτη, όμως η ένταση που ένιωθε μέσα του δεν του επέτρεψε να αφεθεί.

Τα μαλλιά της σκέπαζαν την πλάτη της και γαργαλούσαν την κοιλιά του, τα μάζεψε στην άκρη και τη σκέπασε με το σεντόνι.

Η ώρα περνούσε. Το δωμάτιο πλέον είχε σκοτεινιάσει ολότελα, επιτρέποντας μόνο στο αχνό φως του φεγγαριού, να σέρνεται στο ξύλινο πάτωμα. Η αυγουστιάτικη νύχτα ήταν ήσυχη, τα μόνα πλάσματα που διατάρασσαν την ηρεμία της ήταν τα τζιτζίκια.

Οι μυς κάτω από το δέρμα του τσιτώθηκαν ξαφνικά. Άκουγε τον χτύπο των φτερών να αυξάνεται και να πλησιάζει. Κάρφωσε το βλέμμα του στον καθρέφτη, κάνοντας σχέδια αντεπίθεσης και περιμένοντας τον εχθρό του, να φανεί από στιγμή σε στιγμή. Παρόλα αυτά δεν μετακίνησε το σώμα του ούτε σπιθαμή.

«Μην τσιτώνεσαι ρε μαλάκα, εγώ είμαι» ψιθύρισε ο εισβολέας, όπως είχε ξεπροβάλει το κεφάλι του από τη γωνία του παραθύρου.

«Μην κάνεις φασαρία ρε ηλίθιε, μάζεψε τα φτερά σου» σύριξε ο Ραφαήλ μέσα από τα δόντια του και η φωνή του ίσα που ακουγόταν.

Ο εισβολέας ακολούθησε αμέσως τη διαταγή του και ανακάθισε στο περβάζι.

«Τι θες; Γιατί ήρθες ρε βλήμα» πέταξε ο Ραφαήλ.

«Χαλάρωσε ρε, πως κάνεις έτσι;» αντιγύρισε ο άλλος.

«Λέγε τι θες και εξαφανίσου, θα την ξυπνήσεις και μετά δε σε σώζει κανείς» συνέχισε επιθετικά ο προστατευτικός Ραφαήλ.

«Από την πρώτη μέρα κιόλας...» ειρωνεύτηκε ο συνομιλητής του, στρέφοντας το βλέμμα του στην Ιθούριελ και τα νεύρα του Ραφαήλ είχαν γίνει σμπαράλια. Έκλεισε τα μάτια του και πήρε μια βαθιά ανάσα, να καλμάρει.

«Καλά, καλά... Δεν σε είδα όλη μέρα και ανησύχησα, αυτό είναι όλο. Θα φύγω» απάντησε αμυντικά εκείνος.

«Ε, Κάι... περίμενε, κάνε μου μια χάρη» βιάστηκε να τον προλάβει ο Ραφαήλ.

«Τι θέλεις;»

«Πάρε το φορτηγάκι από εδώ και φέρε μου το αμάξι μου. Τα κλειδιά είναι εκεί μέσα στο παντελόνι μου» είπε δείχνοντας με το χέρι του, τη στοίβα από ρούχα στην είσοδο του μπάνιου.

«Ω, μαλάκα... τι χλιδή είναι αυτή;» έλεγε ο Κάϊ καθώς έμπαινε μέσα στο χώρο του λουτρού της Ιθούριελ.

«Τελείωνε» γρύλισε ο Ραφαήλ.

Ο Κάϊ έπιασε με δύο δάχτυλα και τράβηξε το παντελόνι από εκεί που βρισκόταν, χώνοντας το χέρι του στη τσέπη.

«Μην κάνεις φασαρία» τον προειδοποίησε πάλι ο Ραφαήλ και εννοούσε τον ήχο του μετάλλου από τα κλειδιά.

Ο άλλος έγνεψε και άρχισε να απομακρύνεται.

«Εϊ, κάτι ακόμα, πες στον σεφ να φτιάξει τη σπεσιαλιτέ και να μου αδειάσουν το πριβέ δωμάτιο. Σε καμιά ώρα μπορεί να έρθουμε. Και κάνε γρήγορα με το αυτοκίνητο» είπε τέλος ο Ραφαήλ.

«Έγινε... ε, να ρωτήσω;» δείλιασε ο Κάι. Ο άλλος έγνεψε καταφατικά. «Θυμάται τίποτα;»

Ο Ραφαήλ έσμιξε τα χείλη του μεταξύ τους και με ένα βλέμμα που πρόδιδε την απογοήτευσή του είπε «Τίποτα.. απολύτως».

«Σκατά, γαμώτο» πέταξε ο Κάϊ. «Ε, τότε... πώς;» ρώτησε πάλι και έριξε μια ματιά σε κείνη.

«Η καρδιά δεν σου επιτρέπει να σκεφτείς Κάι» είπε με ένα χαμόγελο αυταρέσκειας ο Ραφαήλ και χάιδεψε τα μαλλιά της στοργικά.

«Μμμμ» ήταν το μόνο που άρθρωσε ο άλλος. «Τα λέμε στο μαγαζί» είπε τέλος και πήδηξε από το παράθυρο.

Ο Ραφαήλ κατάλαβε πως ο Κάι άνοιξε τα φτερά του λίγο πριν πατήσει το πόδι του στη γη και μόνο τότε άρχισε να παίρνει ύψος.

Στρέφοντας την προσοχή του και πάλι στην Ιθούριελ την είδε να μετατοπίζει ελάχιστα το βάρος της.

«Ραφαήλ;» μουρμούρισε με τη βραχνή από τον ύπνο φωνή της.

«Εδώ είμαι μάτια μου» αποκρίθηκε εκείνος.

«Χμμ, το ξέρω μαξιλαράκι μου» χαμογελούσε σέρνοντας τα δάχτυλά της πάνω στους σκληρούς κοιλιακούς μυς του.