Η ταχύτητα που ανέπτυξε πετώντας ο Ραφαήλ, ήταν ασύλληπτη. Η Ιθούριελ βολεύτηκε στην Η ταχύτητα που ανέπτυξε πετώντας ο Ραφαήλ, ήταν ασύλληπτη.

Η Ιθούριελ βολεύτηκε στην αγκαλιά του, βυθίζοντας το πρόσωπό της, στο στήθος του. Το βάρος της δεν επηρέαζε την ταχύτητα, αλλά ούτε και τους ελιγμούς του στον αέρα. Η θερμοκρασία ήταν χαμηλή, μα το σώμα της εξακολουθούσε να καίγεται από αδρεναλίνη.

Κάποια στιγμή τόλμησε, να ρίξει μια ματιά κάτω. Έβλεπε τη γη, να είναι γεμάτη λαμπερά φωτάκια και τρόμαξε προς στιγμή, όταν παρατήρησε την απόσταση που τη χώριζε, από την επιφάνειά της.

«Ουάου» είπε μαγεμένη, με τα χέρια της, να σφίγγουν δυνατά το σβέρκο του Ραφαήλ και τα γόνατά της, να λυγίζουν περισσότερο, κοντά στο στήθος του.

«Σου αρέσει;» τη ρώτησε εκείνος.

«Ναι, ποια πόλη είναι;» Ο Ραφαήλ έκανε ένα νεύμα προς μια κατεύθυνση.

Η Ιθούριελ είδε τη θάλασσα, να πλαισιώνει το λιμάνι και έναν πύργο να στέκεται φρουρός. «Η Θεσσαλονίκη;» ψιθύρισε η Ιθούριελ. «Γιατί έκανες τον κύκλο;» ρώτησε πάλι.

Ο Ραφαήλ γέλασε. «Για να απολαύσεις τη διαδρομή και να χαλαρώσεις λιγάκι από τη μάχη» απάντησε αμέσως και τη φίλησε στο μάγουλο.

Τα φώτα της Θεσσαλονίκης έμειναν πίσω πια. Ο Ραφαήλ όλο και ελάττωνε την ταχύτητά του.

«Μου επιτρέπεις να σε πάω σε ένα μαγικό μέρος;» ζήτησε ο Ραφαήλ από την Ιθούριελ, που τον κοιτούσε συνοφρυωμένη, με τα χείλη της ελαφρός σουφρωμένα. Το σκέφτηκε για λίγο. Ήθελε απεγνωσμένα να χαθεί κάτω από τα νερά της πισίνας του μπάνιου της.

Ο Ραφαήλ δεν κρατήθηκε και διάβασε τη σκέψη της. Στριφογύρισε τα μάτια του, αναστενάζοντας. «Μπορείς να μου έχεις εμπιστοσύνη;» είπε ανασηκώνοντας τα φρύδια του.

Πετούσαν μέσα σε συμπυκνωμένα σύννεφα, που προμήνυαν βροχόπτωση. Η ιδέα να βρίσκεται κάτω από τη βροχή με τον Ραφαήλ, της φάνηκε ηδονική.

Με ένα νεύμα του έδωσε την απάντηση, την οποία, εκείνος ζητούσε. Μα δεν φανταζόταν σε καμιά περίπτωση το μέρος, στο οποίο θα την πήγαινε.

Το χαμόγελό του ξαφνικά μετατράπηκε από τρυφερό σε διαβολικό και εκείνη αμέσως κατάλαβε, πως ο σκοπός του, δεν ήταν καλοπροαίρετος. Κάτι ετοίμαζε.

Περνούσαν πάνω από κορυφές δέντρων και στη συνέχεια πάνω από βραχώδες εκτάσεις.

Ένας γκρεμός.

Μια απότομη βουτιά στο κενό.

Νερό.

Η Ιθούριελ ούρλιαζε όπως αναδυόταν μέσα από το νερό πιτσιλώντας τον. Δεν είχε προσέξει τον καταρράκτη, τα νερά του οποίου ξεχύνονταν μέσα από τον βράχο.

Τώρα βρίσκονταν μέσα σε μια γούρνα, που έμοιαζε με μικρής έκτασης λίμνη. Στο πιο βαθύ σημείο, όπου και πέσανε, το νερό με το ζόρι κάλυπτε τους ώμους της Ιθούριελ.

Ο Ραφαήλ είχε ξεκαρδιστεί. Ήταν αδύνατον, να συγκρατηθεί, βλέποντας την Ιθούριελ, έτοιμη να εκραγεί.

Όρμισε πάνω του και του κόπηκε το γέλιο αμέσως, καθώς κατάπινε μεγάλες ποσότητες νερού, όπως προσπαθούσε η Ιθούριελ, να τον βυθίζει κάτω από την επιφάνια.

Ο Ραφαήλ δεν έφερνε καμία αντίσταση. Διασκέδαζε τόσο πολύ. Κάποια στιγμή, ελευθερώθηκε από το επίμονο κράτημά της. Γλιστρώντας επιδέξια μέσα από τα χέρια της, χάθηκε από τα μάτια της.

Εκείνη χτυπούσε το νερό με μανία, απελευθερώνοντας το θυμό της.

Μετά από λίγο σταμάτησε στην προσπάθεια να βρει την αναπνοή της. Σκούπισε τα μάτια της. Έσπρωξε τις τούφες των μαλλιών της, που κάλυπταν το πρόσωπό της, προς τα πίσω. Αν και ήταν ήδη βρεγμένη, ένιωσε τις ψιχάλες της βροχής, να προσγειώνονται στο πρόσωπό της, κάνοντάς το να συσπάται. Να και η βροχή... σκέφτηκε.

Ο Ραφαήλ αναδύθηκε επιτέλους μέσα από το νερό, πίσω της. Αισθάνθηκε τη θέρμη του κορμιού του, να τη χαλαρώνει. Την έπιασε από τη μέση, γυρίζοντάς την προς το μέρος του. Κάθε παιχνιδιάρική έκφραση είχε χαθεί από το πρόσωπό του. Το στόμα του ήταν μισάνοιχτο και λαχταρούσε το δικό της. Το βλέμμα του, έφτανε ως τα βάθη της ψυχής της.

Σήκωσε το χέρι της να διώξει τα μαλλιά που σκέπαζαν τα μάτια του, επιτρέποντας στην παλάμη της να αναπαυτεί στο ζυγωματικό του.

Εκείνος έκλεισε τα μάτια του με απόλαυση. «Θα με άφηνες για εκείνον;» τη ρώτησε με μάτια κλειστά, φοβόταν την αντίδραση που θα της προκαλούσαν τα λόγια του.

«Ποτέ» του απάντησε γρήγορα με και με σιγουριά.

«Γιατί;» ρώτησε εκείνος ξανά, με την περιέργεια να τον τρώει από μέσα του.

«Γιατί, μάλλον, σε αγαπώ περισσότερο και τείνει εσύ, να παλεύεις για μένα, ενώ εκείνος πάντα κάνει πίσω» του είπε την ωμή αλήθεια.

«Μάλλον;» άνοιξε τα μάτια του, κοιτάζοντας μέσα στα δικά της επίμονα. «Δεν είσαι σίγουρη;»

Η Ιθούριελ χαμογέλασε αδύναμα. «Σ'αγαπώ περισσότερο» είπε, χωρίς να αποσπά το βλέμμα της.

Ο Ραφαήλ αγκάλιασε το πρόσωπό της με τις παλάμες του, φέρνοντας το κοντά στο δικό του. «Δεν μπορεί πάντως να αισθάνεσαι περισσότερα για μένα, απ' όσα αισθάνομαι εγώ για σένα» είπε με βραχνή φωνή και τη φίλησε.

Τα χέρια της κινήθηκαν πάνω στο στήθος του, τραβώντας την μπλούζα του, ώστε να τον κολλήσει πάνω της.

Η ψιχάλα είχε μετατραπεί σε απαλή βροχή.

Τα χέρια του κινήθηκαν κάτω από την δική της μπλούζα και όπως ανέβαιναν προς τα πάνω, την παρέσερναν και αυτήν. Ως που την πέρασε πάνω από το κεφάλι της και την πέταξε έξω από το νερό. Το ίδιο έκαναν και με τα υπόλοιπα ρούχα τους.

Κάτω από τον καταρράκτη υπήρχε μια εσοχή στον βράχο. Χωρίς να αποχωρίζουν στιγμή τα χείλη τους, κίνησαν προς τα εκεί.

Η πλάτη του Ραφαήλ ακουμπούσε στην τραχιά οδοντωτή επιφάνεια της πέτρας. Τα χέρια του πίεζαν το σώμα της πάνω στο δικό του, με τα πόδια της να αγκαλιάζουν σφιχτά τους γλουτούς του.

Χαμένοι σε έναν άλλον κόσμο πια.

Χαμένοι στη δική τους διάσταση.

Χαμένοι στην αίσθηση της ηδονής, ξέχασαν τα πάντα στη στιγμή.

Στη εικόνα το μέρος που όντως υπάρχει, κοντά στην περιοχή του Ολύμπου.