Τα δάχτυλα του Σαχιήλ ήταν μπλεγμένα μεταξύ τους και το κεφάλι του ακουμπούσε πάνω τους. Με τα μάτια κλειστά σκυμμένος πάνω από το γραφείο του. Εκεί υπήρχαν στοίβες από δερματόδετα βιβλία και περγαμηνές, μέσα στα οποία αναζητούσε απαντήσεις στα ερωτήματα που έγδερναν τα τοιχώματα του εγκεφάλου του, βασανίζοντας τον ανελέητα.

Το βιβλίο που βρήκε ο Ραφαήλ στη διάσταση της κολάσεως παρείχε τις πηγές μέσω των οποίων ο Σαχιήλ θα οδηγούνταν προς τη σωστή κατεύθυνση.

Ξεφύλλιζε το καταραμένο βιβλίο νοερά, μέσα στην ανάμνησή του, την ίδια στιγμή που άρπαζε μια ξεφτισμένη περγαμηνή, υπολογίζοντας και την ηλικία του συγχρόνως. «Είναι απίστευτο το πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός» συλλογιόταν.

Το κομμάτι που κρατούσε στα χέρια του ήταν από τα πρώτα που είχαν φτιαχτεί αμέσως μετά την ανάσταση του Χριστού. Άντεξε στο χρόνο μιας και για τα τότε δεδομένα το υλικό από το οποίο φτιάχτηκε θεωρούνταν πιο ανθεκτικό. «Κοίτα τί χρήσιμη που θα μπορούσε να είναι η μεμβράνη εμβρύου ενός μοσχαριού» ο Σαχιήλ χαμογέλασε με τη σκέψη, ενώ το μυαλό του έτρεχε προς διάφορες κατευθύνσεις, αναλύοντας σορό θεμάτων την ίδια στιγμή.

Εικόνες από την εποχή πριν από είκοσι αιώνες ξεπήδησαν μέσα από τις αναμνήσεις του. Τα λόγια της περγαμηνής χόρευαν στο μυαλό του, με τον Σαχιήλ να τρέχει να τις προλάβει. Μυρωδιές από τα στενά της Ιερουσαλήμ, σα να βρισκόταν εκεί, έφτασαν στα ρουθούνια του· ταυτόχρονα θυμόταν την διαδικασία παραγωγής περγαμηνών και ο θαυμασμός για την εφευρετικότητα του ανθρώπου τον πλημύρισε. Βέβαια οι άνθρωποι δεν είχαν ιδέα πόσο μακριά θα μπορούσαν να φτάσουν, αν επέτρεπαν τους εγκεφάλους του να λειτουργήσουν στο έπακρό τους. Πράγμα που σήμανε πως διοχέτευαν τις σκέψεις τους με λάθος προσανατολισμό, κυκλώνοντας τα ίδια σημεία επί χρόνια δίχως κανένα αποτέλεσμα.

Ο Σαχιήλ απόδιωξε όλες τις άλλες σκέψεις που τον αποπροσανατόλιζαν και επικεντρώθηκε στις λέξεις που ήταν αποτυπωμένες στην περγαμηνή. Όλοι οι ήχοι που είχε θυμηθεί, οι μυρωδιές και οι αναμνήσεις αποχώρισαν, αφήνοντας χώρο για την ανάλυση του ζητήματος.

Όλα τα χρώματα πρέπει να είναι ανεξάρτητα

Κάθε χρώμα αντιστοιχεί σε διαφορετικό τάγμα

Τα τάγματα πλέον 1ος. Αιώνας μ.χ. είναι τρία:

Ο Σαχιήλ διάβαζε το κείμενο που ο ίδιος είχε συντάξει τότε. Η χρονολογία δινόταν περισσότερο για να τονιστεί το γεγονός ότι οι άγγελοι πλέον δεν διαχωρίζονταν σε υποομάδες.

Επίγειο

Επουράνιο

Υπόγειο

Χρώματα που πρέπει να έχουν τα φτερά των αγγέλων του επίγειου τάγματος: αυστηρώς λευκά, σε σπάνιες περιπτώσει γκρίζα και καφέ.

Χρώματα που πρέπει να έχουν τα φτερά των αγγέλων του επουράνιου τάγματος: ασημένια, μωβ, χρυσά.

Χρώματα που πρέπει να έχουν τα φτερά των αγγέλων του υπογείου τάγματος: πάντα μαύρα.

Οι αποχρώσεις ποτέ δεν πρέπει να είναι ανακατεμένες μεταξύ τους. Κάθε είδος πρέπει να χαρακτηρίζεται από ένα μονάχα χρώμα. Σύμπλεγμα δύο χρωμάτων αποτελεί κίνδυνο για τον ίδιο τον άγγελο αλλά και για το υπόλοιπο σύμπαν. Πόσο μάλλον περισσότερα χρώματα από δύο, θα προκαλέσουν μεγάλη καταστροφή.

Παλαιά έγγραφα αναφέρουν πως: θα εγερθεί στο θρόνο πλάσμα με τα τρία από τα επουράνια χρώματα στα φτερά του. Τα τρία βασίλεια θα εκπέσουν και όλες οι πύλες θα ανοίξουν. Θα επικρατήσει η βασιλεία του πλάσματος.

Αν συναντήσω ποτέ αυτόν τον άγγελο πρέπει να τον καταστρέψω!!!

Δεν θα έχει τη χάρη του, δεν θα είναι άγγελος. Θα είναι ένα καινούριο είδος το οποίο πρόκειται να φέρει στον κόσμο παιδί από έκπτωτο άγγελο με μαύρα φτερά...

Ο Σαχιήλ σταμάτησε την ανάγνωση, ήδη το στήθος του πονούσε αβάσταχτα. Πως μπορεί να του διέφυγε τούτη η προφητεία για τόσους αιώνες. Εκεί μιλούσε ξεκάθαρα για την Ιθούριελ και τον έκπτωτο που ήταν ο Ραφαήλ.

Πανικός κυρίευσε τον Σαχιήλ, πράγμα που ποτέ δεν συνέβαινε.

Η πόρτα χτύπησε. Ο πρωταρχικός σκέπασε την περγαμηνή με κάποια βιβλία. «Ποιος είναι;» βροντοφώναξε στην προσπάθεια να ανακτήσει την κυριαρχία των συναισθημάτων του. «Εγώ» απάντησε ο Λίο από την άλλη μεριά της πόρτας. «Πέρνα» του απάντησε ο πατέρας του, αν και δεν ήταν καθόλου κατάλληλη η στιγμή για οποιαδήποτε άλλη συζήτηση.

«Πατέρα, είναι ανάγκη να πάω κοντά στη μητέρα μου... τη βιολογική μου μητέρα» έκανε μια παύση ο Λίο, ζυγίζοντας τις αντιδράσεις του συνομιλητή του. Ο Σαχιήλ ένευσε παροτρύνοντάς τον να συνεχίσει. «Θα λείψω μερικές μέρες. Αν χρειαστείς οτιδήποτε ειδοποίησέ με. Εντάξει;» ο Λίο κοιτούσε τον πατέρα του με στοργή, πιστεύοντας πως η έκφραση αβεβαιότητας στο πρόσωπό του οφείλεται στην απομάκρυνσή του από το σπίτι. «Μη στεναχωριέσαι. Πάρε τον χρόνο σου με τους γονείς σου...» ο Σαχιήλ έκοψε την πρότασή του καθώς σηκωνόταν από τη θέση του κατευθυνόμενος προς τον Λίο. «Πήγαινε, γιατί έρχονται δύσκολες μέρες και θα σε χρειαστώ να σταθείς στο πλάι μου υιέ μου» του είπε αγκαλιάζοντας και σφίγγοντάς τον δυνατά πάνω του.

Ο Λίο τον κοίταξε μπερδεμένος. Δεν είπε τίποτα πάνω στις ανησυχίες του. «Θα γυρίσω πιο σύντομα απ' όσο φαντάζεσαι» τον καθησύχασε.

Ο Σαχιήλ ένευσε και στράφηκε προβληματισμένος προς το παράθυρο. «Καλό δρόμο να έχεις» είπε πριν η πόρτα κλείσει.

Το βλέμμα του πρωταρχικού στράφηκε πάνω από το κεφάλι του, όπου διεξαγόταν η αιώνια μάχη. «Ο καημένος ο Λίο, σαν να μη του φτάνουν όλα του τα προβλήματα, πρέπει να ηγηθεί κιόλας του τάγματός του» αναλογιζόταν με βαριά καρδιά κοιτάζοντας την απεικόνιση του Λίο πάνω στον τρούλο. «Πρέπει ναβρω την προφητεία στην αρχική της μορφή» αποφάσισε ο Σαχιήλ και κίνησε για τηναπέραντη βιβλιοθήκη του.