Με την τηλεμεταφορά ο Κάι τους οδήγησε όλους στην καρδιά του κάστρου, όλως περιέργως μέσα στην κουζίνα. Ο τρόπος με τον οποίο τους κρατούσε μέσα στην αγκαλιά του φάνταζε αποπνικτικός. Ιδιαίτερα για τον Ντάνιελ που του είχε μαγκώσει το λαιμό και τον ανάγκαζε να σκύβει ώστε να χωράνε και οι κοπέλες σε αυτόν τον ασφυκτικό κλοιό. Μόλις αφέθηκαν στον προορισμό τους αυτή η ενωτική αλυσίδα έσπασε όπως όλοι πετάγονταν προς διαφορετικές κατευθύνσεις.

Ο Κάι έπεσε στα γόνατα αποδυναμωμένος, με τις παλάμες του να ακουμπούν το μαρμάρινο δάπεδο και τα ξανθά μαλλιά του να πέφτουν μπροστά στο πρόσωπό του.

Η Έλενα βρέθηκε κοντά του στη στιγμή. «Κάι... μωρό μου... είσαι καλά;» ανησύχησε σκύβοντας κοντά του.

Εκείνος δεν απάντησε παρά μόνο ένευσε με κόπο. Κάθε ίχνος από την σκερτσόζικη συμπεριφορά του είχε αποστραγγιστεί από πάνω του. Τον είχε καταβάλλει η εξάντληση, η τηλεμεταφορά άφηνε πίσω της πάντα κατάλοιπα.

Η Έλενα δεν τον πίεσε να σηκωθεί, άλλωστε τώρα κοιτούσε έξω από το τεράστιο παράθυρο του χώρου με κόκκινα δάκρυα στα μάγουλά της.

Όπως κόκκινος ήταν και ο ουρανός.

Κόκκινος ο ήλιος.

Κόκκινη και όλη η πλάση.

Η Μία με τον Ντάνιελ βρίσκονταν μπροστά από το παράθυρο, που δεν είχε θέα το βουνό, μα η λάβα ήδη κατάπινε τα θεμέλια του κάστρου.

Το περιβραχιόνιο στο χέρι της Μία δονούνταν περίεργα με μια άγνωστη ενέργεια αποκτώντας το χρώμα του φεγγαριού που ήταν σχεδόν μελιτζανί. Η κοπέλα στράφηκε πανικόβλητη στην Έλενα, που το είχε προσέξει ήδη.

«Είναι ώρα Μία» ψέλλισε η Έλενα με λύπη. Είδε τη Μία να κάνει ένα βήμα μπροστά. «Μη» φώναξε δυνατά. «Δεν προλαβαίνουμε» συνέχισε στον ίδιο τόνο με ένα λυγμό να της ξεφεύγει. «Θα συναντηθούμε ξανά» χαμογέλασε αδύναμα. «Εις το επανίδειν Ξεχωριστή» η Έλενα χαμογέλασε θερμά τονίζοντας ιδιαίτερα την τελευταία λέξη.

Η Μία φαινόταν να μην προλαβαίνει να αντιδρά. άρπαξε το χέρι του Ντάνιελ τυλίγοντάς το γύρω από τη μέση της.

Οι μορφές τους είχαν ήδη αρχίσει να ξεθωριάζουν μπρος στα μάτια της Έλενας, όταν και ο Κάι γύρισε να τους δει για τελευταία φορά.

«Εις το επανιδείν» επανέλαβε ο Κάι τα λόγια της Έλενας.

«Δεν πρόλαβα να αποχαιρετήσω την Ιθούριελ... και τους υπόλοιπους» στρίγγλισε η Μία. «Εις το επανιδείν» φώναξαν μαζί... οι δύο τους χάθηκαν από αυτόν τον κόσμο, όπως είχαν εμφανιστεί. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ.

Μόλις όμως χάθηκαν η Έλενα χαμήλωσε το κεφάλι της ηττημένη. «Μα δεν είναι εδώ έτσι και αλλιώς» απαντούσε στη Μία, παρόλο που εκείνη δεν την άκουγε πια.

«Ποιος δεν είναι εδώ;» ρώτησε ωστόσο ο Κάι.

Η Έλενα ανασήκωσε ελαφρώς το βλέμμα της και τα κόκκινα βαμμένα από τα δάκρυά μάτια της.

«Κανείς δεν είναι εδώ μωρό μου... κανείς. Όλοι έχουν φύγει» το βλέμμα της ήταν τώρα στραμμένο πάλι στο παράθυρο με τρόμο. Κάτι που έκανε και τον Κάι που ανακτούσε τις δυνάμεις του να γυρίσει ώστε να αντικρύσει την ίδια την κόλαση.

Δεν ήταν τρόμος αυτό που έβλεπε κανείς στα μάτια του.

Ήταν δίψα.