Ο τόσο υπέροχος γκρίζος χώρος της τραπεζαρίας, ήταν τώρα ασφυκτικά γεμάτος κόσμο. Άλλοι βολεύονταν στα καθίσματά τους, άλλοι συζητούσαν μεταξύ τους, γελούσαν. Σε εκείνους που γελούσαν κάποιοι έριχναν λοξές ματιές· εκείνοι όμως δεν πτοούνταν και συνέχιζαν να γελάνε ή να ξεκαρδίζονται αγνοώντας τα καυστικά σχόλια περί της σοβαρότητας της κατάστασης.

Ο Κάι σάρωνε με τα μάτια του το χώρο αναζητώντας τη μοναδική παρουσία, που τον ενδιέφερε ανάμεσα σε τόσο κόσμο. Την εντόπισε, να κάθετε στην καρέκλα της, ενώ οι υπόλοιπες γύρω της ήταν αδειανές. Έσπευσε να καταλάβει, μια κοντινότερη θέση, σε εκείνη. Την ίδια στιγμή ο Μιχαήλ φαινομενικά αφηρημένος, με το βλέμμα του στραμμένο προς το παράθυρο πίσω του, διεκδικούσε το ίδιο κάθισμα.

«Έϊ, φίλε, κάτσε παραδίπλα» διαμαρτυρήθηκε κτητικά ο Κάι.

Ο Μιχαήλ σα να επανερχόταν από τις σκέψεις που του είχαν αποσπάσει τη προσοχή, ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους κάνοντας ένα βήμα μπροστά, ώστε να καθίσει στην επόμενη άδεια θέση.

Το ενδιαφέρον του Κάι αποσπάστηκε αμέσως απ' όλη τη σκηνή και στράφηκε στο κέντρο του κόσμου του, που έμοιαζε κάπως αμήχανο. «Κοιμήθηκες καλά;» Τη ρώτησε ακουμπώντας τον αγκώνα του, πάνω στο λαξευμένο ξύλινο μπράτσο της μικρής πολυθρόνας του, με τον ώμο του σχεδόν, να ακουμπά τον δικό της.

Τον κοίταξε ναζιάρικα πριν μιλήσει, κατατρώγοντας τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, με το λαίμαργο βλέμμα της. «Δεν θα το έλεγα» είπε ντροπαλά.

«Γιατί;» διαμαρτυρήθηκε εκείνος με ένα συνοφρύωμα.

Η Έλενα έριξε την πλάτη της πίσω στην καρέκλα, με μια ηχηρή ανάσα να της ξεφεύγει. «Δεν ξέρω, στριφογύριζε στο μυαλό μου το όνειρο που είδα κατά τη διάρκεια του ύπνου μου στο πάτωμα» απάντησε ξεφυσώντας ξανά.

«Α, αυτό... ναι ήταν αρκετά έντονο» συμφώνησε μαζί της. «Εγώ προτίμησα πάντως να απολαύσω κάθε δευτερόλεπτο πλάι σου, παρά να καταναλώνω την ενέργειά μου, σκεπτόμενος κάτι περίεργο, όπως ένα όνειρο»

«Εμένα όμως αυτή είναι η δουλειά μου, να αναλύω τα όνειρα και τα οράματά μου. Σε όλα υπάρχει κρυμμένο, ένα αίνιγμα. Το παιχνίδι με τον κρυμμένο θησαυρό, πρέπει να ξέρω να το παίζω σωστά. Ένα λάθος συμπέρασμα, μπορεί να οδηγήσει σε απώλειες ζωών» βιάστηκε να του εξηγήσει τη σημαντικότητα του δικού της ρόλου.

«Ναι, αλλά μεταξύ μας...» έσκυψε κοντά στο αυτί της. «Αυτό το όνειρο, δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με ότι συμβαίνει στον κόσμο μας αυτή τη στιγμή, παρά μόνο με εμάς τους δύο» την πληροφόρησε.

«Αυτό είναι δική σου άποψη» του πέταξε. «Που είσαι ένας αλαζόνας και μισός» είπε και φάνηκε να εκνευρίζεται με την άνεσή του.

«Με συγχωρείς, όμως ναι, αυτή είναι η γνώμη μου και δεν την επιβάλω, αλλά τη μοιράζομαι μαζί σου» είπε ο Κάι ήρεμα. Έμοιαζε λίγο χαμένος, δεν ήξερε ποιόν τρόπο έπρεπε να διαλέξει ώστε να πλησιάσει τη συγκεκριμένη κοπέλα σε σημείο, να μην την εκνευρίζει κάθε φορά που μιλάει. Είχε αρχίσει να απελπίζεται.

Εκείνη τη στιγμή εντόπισε το βλέμμα της Ιθούριελ που καθόταν απέναντί του και κατάλαβε πως είχε ακούσει τη συνομιλία του με την Έλενα.

Το τραπέζι ήταν μεγάλο και φαρδύ, η μεταξύ τους απόσταση περνούσε τα δύο μέτρα. Στην έκφρασή του η απόγνωση ήταν ολοκάθαρη. Η Ιθούριελ για να μην προδοθεί από τις εκφράσεις του προσώπου της και η μικρή τους οπτική επικοινωνία γίνει αντιληπτή από την Έλενα, χαμήλωσε τα βλέφαρά της συνωμοτικά, ακουμπώντας τον δείκτη της πάνω στον κρόταφό της, χτυπώντας το σημείο μερικές φορές.

Στην αρχή ο Κάι δεν είχε καταλάβει τι εννοούσε, μα όταν αυτό συνέβη, ανασήκωσε τα φρύδια του. «Έφτασε... Καμηλοπάρδαλη!!!...» άκουσε τη σκέψη της και δεν μπόρεσε να συγκρατήσει το χαμόγελό του.

Η Ιθούριελ εισέπραξε το χαμόγελο ως αναγνώριση του σκοπού της και ξεκίνησε να επικοινωνεί μαζί του, γνωρίζοντας πλέον πως την ακούει. «Είσαι βλάκας! Είναι διστακτική η κοπέλα, ε, και; Τι απογοητεύεσαι; Δεν χρειάζεται να γίνεις κάποιος άλλος για να σε συμπαθήσει. Το ότι της αρέσεις είναι ολοφάνερο. Απλά θέλει λίγο χρόνο. Μην είσαι ανυπόμονος!» έκανε μια παύση στον μονόλογό της, στρέφοντας την προσοχή της πάνω στην κοπέλα δίπλα του. «Οχού κοίτα πως σε κοιτάει» αυτός αμέσως έκανε όπως του είπε. Μόνο που η Έλενα γύρισε το κεφάλι της από την άλλη, αλλά επειδή παρακολουθούσε το μυαλό της Ιθούριελ πρόλαβε να δει με τα δικά της μάτια, τον τρόπο που τον κοιτούσε η Έλενα. Χαμογέλασε αυτάρεσκα, εστιάζοντας πλέον το πιάτο που μόλις του είχαν φέρει, αφουγκρασμένος παράλληλα στα επόμενα λόγια που του μεταβίβαζε η κοπέλα του αδερφού του.

«Τίποτα, δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα. Να είσαι ο εαυτός σου, να κερδίσεις την εμπιστοσύνη της και όλα θα κυλίσουν από μόνα τους... είναι πολύ γλυκό κορίτσι και έξυπνη φαίνεται. Ετοιμάσου Κάι αυτή η κοπέλα θα σε σέρνει από τη μύτη» ταυτόχρονα άκουσε τον Μιχαήλ και τον Ραφαήλ να χασκογελάνε, χωρίς κάποιον προφανή λόγο.

Ο κρυφός αυτός μονόλογος της Ιθούριελ, δεν φαινόταν τελικά και τόσο κρυφός, αλλά δεν τον ένοιαζε, γιατί οι πληροφορίες και οι συμβουλές που του έδωσε, ήταν πολύτιμες για εκείνον. Σίγουρα χρειαζόταν μια γυναικεία άποψη.

Με την επιβεβαίωση της Ιθούριελ ο Κάι ένιωσε σιγουριά για τον αυτό του και πλέον ο δρόμος για την κορυφή που λεγόταν Έλενα, φάνταζε όχι και τόσο δύσβατος.

Αποκτώντας καινούριο θάρρος, γύρισε τον κορμό του πάνω στην άβολη για αυτόν πολυθρόνα, ώστε με τη στάση του σώματός του να της δείχνει, πως όλη προσοχή του είναι στραμμένη πάνω της. «Λοιπόν θα μπορούσες να μου εξηγήσεις, αν θέλεις, πως ακριβώς, ψάχνεις αυτούς τους θησαυρούς μέσα στα οράματά σου» είπε, γνωρίζοντας πόσο πολύ της άρεσε να αναλύει διάφορα θέματα σε βάθος.

Η Έλενα τον κοίταξε παραξενεμένη, μα αυτή η έκφραση δεν άφηνε κατάλοιπα στο πρόσωπό της, όταν ξεκίνησε να μιλάει. «Τι να σου πω... είναι οι λέξεις κρυμμένες σε συνομιλίες άσχετων ατόμων. Οι ημερομηνίες τις οποίες μπορεί τυχαία να αναφέρουν. Πολλές φορές μπορεί να είναι ολόκληρες οι αναμνήσεις ανθρώπων, τις οποίες οι ίδιοι έχουν ξεχάσει, παρόλα αυτά να είναι χρήσιμες»

«Αναμνήσεις;» πετάχτηκε αυτός απότομα. Πλάι του ένιωσε τον Μιχαήλ, να στρέφει το βλέμμα του πάνω τους. «Ναι..» δίστασε εκείνη.

Την ίδια στιγμή μέσα στην αίθουσα εμφανίστηκε ο Λίο. Κοίταζε όλο περιέργεια το παράθυρο πίσω από την πλάτη του Μιχαήλ. Όπου ο ουρανός σκοτείνιαζε περίεργα.

Δεν πρόλαβε να αντιδράσει.

Το παράθυρο έσπασε και μέσα εισέβαλαν δεκάδες δαίμονες. Με πρώτη και καλύτερη όλων τη Ραχήλ.

«Αυτό είναι ανήκουστο!» φώναξε από το βάθος οργισμένος ο Σαχιήλ.

Η πρώτη κίνηση του Κάι ήταν να προστατεύσει με το σώμα του την Έλενα.

Η Ιθούριελ έφερε τα χέρια της πάνω στη ζώνη της, θυμούμενη την ίδια στιγμή πως τα μαχαίρια της ήταν όμορφα αραδιασμένα πάνω στο βελούδινο ύφασμα του μπουντουάρ. «Γαμώτο» γρύλισε.

Ο Μιχαήλ άνοιξε τα καφετιά φτερά του, τινάσσοντας τα γυαλιά και θρύψαλα μακριά από το σώμα του, αποτρέποντας την ίδια στιγμή τη σύγκρουσή τους με τα υπόλοιπα άτομα που βρίσκονταν κοντά του. Το πρώτο πράγμα που αντίκρισε με το που γύρισε, ήταν η Ραχήλ.

Το πρόσωπό της ήταν κρυμμένο κάτω από την γλιστερή μαύρη μάσκα, τα μαλλιά της επίσης. Ο Μιχαήλ όμως θα αναγνώριζε παντού πλέον, αυτό το πλάσμα, όποια μορφή και αν είχε. Μιας και κατάφερε να αποσπάσει τις σκέψεις του, από τη γυναίκα που για χρόνια τον είχε απορροφήσει.

Η καρδιά του χτυπούσε γρήγορα και ακανόνιστα. «Ραχήλ» ψιθύρισε ξεψυχισμένα. Για απάντηση όμως κέρδισε μια γροθιά, που τον έστειλε μερικά βήματα πίσω. «Παιχνιδάκια;» ειρωνεύτηκε.

«Παιχνιδάκια;» πέταξε εκείνη με αηδία. «Αυτό νομίζεις ότι ήρθα να κάνω εδώ, να παίζω μαζί σου; Είσαι ηλίθιος άγγελε;» χλεύασε, με μια φωνή που ακουγόταν λάθος στα αυτιά του, υπερβολικά βραχνή και απόμακρη.

Θα το διαπιστώσουμε αμέσως... σκέφτηκε εκείνος. Όρμισε πάνω της, αιχμαλωτίζοντας τα φτερά νυχτερίδας που κοσμούσαν την πλάτη της και αγκαλιάζοντάς την με τρόπο που, να μην μπορεί να κουνηθεί.

Άνοιξε τα δικά του φτερά και μέσα από το σπασμένο παράθυρο εξαφανίστηκε στη στιγμή, ενώ πίσω από την πλάτη του οι δαίμονες ορμούσαν σε όποιον έβρισκαν μπροστά τους.