Ο Σαχιήλ έκανε μερικά βήματα να πλησιάσει την πολυπόθητη δαιμόνισσα. Την οποία ο Μιχαήλ προσπάθησε να κρατήσει κοντά του, σφίγγοντας τη μέση της πιο δυνατά.

Η Ραχήλ όμως, προχώρησε μπροστά με θάρρος, αγνοώντας το μπράτσο που ήταν τυλιγμένο γύρω της, και κείνο γλίστρησε ανήμπορο στο πλάι.

«Πάει καιρός Σαχιήλ» είπε, ενώ το πρόσωπό της δεν φανέρωνε κανένα συναίσθημα.

«Πάει καιρός Ραχήλ» αντιγύρισε ο αρχικός, με ένα ανεξιχνίαστο χαμόγελο να στολίζει τα χείλη του.

«Ένα σου λέω! Δεν θα κάτσω να απολογηθώ ούτε σε σένα, ούτε και στον άλλον... τον Λούσιφερ. Ήταν επιλογή μας και γνωρίζαμε από την αρχή τις συνέπιες» στράφηκε τότε στον άγγελο που είχε γίνει η σκιά της. Το βλέμμα της περιπλανήθηκε στοργικά στα χαρακτηριστικά του, ενώ παρέμεινε στα καστανά του μάτια λίγο παραπάνω. Τα χείλη της σχημάτισαν ένα μισό χαμόγελο. «Μα ήταν πέρα των δυνατοτήτων μας να κρατήσουμε αποστάσεις» γύρισε τότε και κάρφωσε με το σκληρό της βλέμμα τον Σαχιήλ.

«Μα δε θα δώσω σε σένα λογαριασμό, το δήλωσα άλλωστε, για τα δικά μας συναισθήματα. Απλά θέλω να ξέρεις ότι... πιθανών, κάποιος άλλος έβαλε το χεράκι του» τα μάτια της υψώθηκαν πάνω από το κεφάλι της, εκεί που δέσποζε η απεικόνιση του μεγαλοδύναμου στη «Γέννηση του Αδάμ». «Νομίζω ήταν δικό του θέλημα» δίστασε, σφίγγοντας στην παλάμη της, εκείνη του Μιχαήλ.

«Αυτό άρχισα να το πιστεύω και γω, Ραχήλ» ο τόνος του Σαχιήλ ήταν ήρεμος. Ενώ το στόμα της Ραχήλ έμεινε να χάσκει ανοιχτό, σα να μη πίστευε αυτά που άκουγε. Κάπου μέσα της ήταν σίγουρη, πως ο Σαχιήλ θα κατέκρινε τη σχέση αυτή και θα προσπαθούσε να τους αλλάξει γνώμη για αυτό που είχανε.

Την ίδια έκφραση έμοιαζε να έχουν και οι άλλη δύο. Ο Λίο στεκόταν απόμερα και παρακολουθούσε την κατάσταση, με ένα μειδίαμα στα χείλη.

Ο Σαχιήλ γέλασε. «Θα αφήσουμε το πράμα ως έχει. Δεν είμαι εδώ για να κρίνω κανέναν, ούτε πρόκειται να τιμωρήσω κάποιον. Η δουλειά μου είναι να βλέπω τα σημάδια και να πράττω με βάση το υποσυνείδητό μου. Είμαι ακόλουθος και γω, διαταγές άλλου εκτελώ» έκανε μια παύση κοιτάζοντας το πάτωμα, έπειτα αργά το βλέμμα του σύρθηκε πάνω στον Μιχαήλ. «Ήταν σοφό Μιχαήλ να έρθεις εδώ. Δεν θα ήθελα ένα τέτοιο νέο να κυκλοφορήσει ανάμεσα στους ακόλουθους του τάγματός μας. Πόσο μάλλον να προκληθεί πανικός. Όσο για τις συνέπιες Ραχήλ, πόσο σίγουρη είσαι; Αυτό δεν το γνωρίζω ούτε εγώ ο ίδιος. Μια τέτοια σχέση δεν υπήρξε ποτέ στο παρελθών» με αυτά τα λόγια ο Σαχιήλ στόχευε να τονίσει την γηραιότατα του. Αν δηλαδή δεν γνώριζε κάτι πάνω στο θέμα ο ίδιος που περπατά πάνω στη Γη από την αρχή της δημιουργίας, πως είναι δυνατών να γνωρίζει κάτι παραπάνω, ένα πλάσμα πολύ νεότερό του.

Η Ραχήλ άνοιξε το στόμα της να μιλήσει, μα τα λόγια που επρόκειτο να ειπωθούν παρέμειναν μονάχα στο μυαλό της, μιας και η προσοχή όλων τώρα, ήταν και πάλι στραμμένη στην πόρτα. Απ' όπου ακούστηκε ένας δυνατός γδούπος, ακολουθούμενος από έναν όμοιο πάνω στην πόρτα.

Την ίδια στιγμή ο Λίο έπεφτε στα γόνατα ουρλιάζοντας. Τα χέρια του πίεζαν το κεφάλι του. Η έκφραση στο πρόσωπό του ήταν μια μάσκα αβάσταχτου πόνου.

Ο Σαχιήλ έσπευσε κοντά στον υιό του, με τα γόνατά του να συντρίβονται πάνω στο πάτωμα και τα χέρια του να ακουμπάνε τους κροτάφους του άλλου. Ήταν ιδανική ευκαιρία να παρακολουθήσει το όραμα που επιτίθονταν στον Λίο.

«Ανοίξτε γαμώτο» ήταν η φωνή του Κάι, που ακουγόταν πνιχτή από την άλλη πλευρά.

Ο Ραφαήλ ακολούθησε αμέσως την προσταγή του αδερφού του.

Τα φτερά του Κάι ήδη συρρικνώνονταν πίσω από την πλάτη του, ώστε να μπορεί να περάσει το κατώφλι. Στα χέρια του κρατούσε την μισολιπόθυμη Έλενα.

«Φαντάζομαι... άλλο ένα όραμα. Απλά αυτή τη φορά...» η πρότασή του έμεινε μετέωρη, καθώς τα μάτια του στρέφονταν σε εκείνα της κοπέλας στην αγκαλιά του. Ήταν κλειστά μα από μέσα τους έτρεχαν αιμάτινα ρυάκια, βάφοντας τα καστανά μαλλιά της κόκκινα.

Ο Κάι την κρατούσε στα χέρια του σαν να ήταν μωρό. Το βλέμμα του πρόδιδε την ανησυχία που τον είχε κυριεύσει.

Από την άλλη ο Λίο είχε παραδοθεί στη λήθη του οράματος, ενώ ο πόνος σα να είχε υποχωρήσει.

Η προσοχή όλων στράφηκε στην Έλενα, όταν η βραχνή και αδύναμη φωνή της διατάραξε την σιωπή ανάμεσά τους. «Μη φοβηθείτε» κατάφερε να προφέρει, την ώρα που τα βλέφαρά της πετάριζαν αποκαλύπτοντας δυο κατακόκκινες ίριδες.

«Τι να φοβηθούμε;» βιάστηκε ο Κάι να διατυπώσει την ερώτηση. «Αυτούς που έρχονται. Δεν είναι απειλή» του απάντησε αδύναμα η κοπέλα. Τα μάτια της οποίας είχαν καρφωθεί σε ένα σημείο πάνω τους, σα να εξακολουθούσε να βλέπει κάτι που οι άλλοι αγνοούσαν.

«Ποιοι έρχονται; Πότε;» ήταν σειρά του Ραφαήλ να ρωτήσει.

«Τώρα» είπε βραχνά η Έλενα με τη λέξη να βγαίνει από τα χείλη της μακρόσυρτη.

«Τώρα;» αντιγύρισε ο Ραφαήλ, με μια γκριμάτσα δυσπιστίας.

Κανείς δεν είχε μπει στον κόπο να κλείσει τη θήρα, απ' όπου υποτίθεται, τώρα περίμεναν.

Πράγματι, στις παρυφές του δάσους μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα, ένα γαλαζωπό φώς σε σχήμα αστεριού τρεμούλιασε. Το αστέρι σταδιακά μετατράπηκε σε τεράστιο κύκλο, μέσα στον οποίο είχε δημιουργηθεί μια δύνη ενέργειας που γύριζε αδιάκοπα.

Η Ιθούριελ δεν κατάφερε να συγκρατήσει ένα επιφώνημα έκπληξης, τη στιγμή που μέσα από την γαλάζια δύνη ξεπετάχτηκε ένα κατάμαυρό τεράστιο τετράποδο. Κάλπαζε τώρα προς το μέρος του δίχως να ελαττώνει στιγμή την υπερφυσική του ταχύτητα. Ήταν ένας μαύρος πάνθηρας. Μα το ύψος του κυμαινόταν γύρω στα δύο μέτρα.

Ο Ραφαήλ βγήκε μπροστά έτοιμος να αντιμετωπίσει το πλάσμα, όπως τα κατάμαυρα φτερά του απελευθερώνονταν πίσω από την πλάτη του.

Ο πάνθηρας έκοψε απότομα την ταχύτητα που τον είχε παρασύρει, σταματώντας λίγα μέτρα πιο πέρα κάπως παραστατικά. Με τα τεράστια πόδια του να γδέρνουν χόρτα και χώμα στο πέρασμά του. Τα στρογγυλά αυτιά του μετακινήθηκαν προς την κατεύθυνση από την οποία ήρθε, ενώ την κίνηση ακολούθησε και το κεφάλι του. Το βλέμμα του παρέμεινε στη γαλάζια δύνη. Μια ακόμη μορφή έκανε την εμφάνισή της, και εκείνος βρυχήθηκε.

Ήταν ένα κορίτσι, που με έναν πήδο προσγειώθηκε στο ένα της γόνατο. Φορούσε δερμάτινη φαινομενικά ολόσωμη στολή, ενώ στα θηκάρια της ζώνης της, ακουμπώντας τώρα το έδαφος, κρέμονταν δυο κυρτές σπάθες. Το κεφάλι της ήταν σκυμμένο. Ο αέρας γύρω της λυσσομανούσε ανακατεύοντας τα μαύρα με μωβ τούφες μακριά μαλλιά της. Τα χείλη της κοσμούσαν ένα λοξό χαμόγελο.

Η πύλη πίσω της έκλεινε, καθώς εκείνη άνοιγε τα φτερά που αποκαλύπτονταν πίσω της.

Μέσα σε κλάσματα των δευτερολέπτων στεκόταν πλάι στον πάνθηρα, χαϊδεύοντας τη βελούδινη υφή της γούνας του.

«Τα καταφέραμε Ντάνιελ» απευθύνθηκε στο πλάσμα που έτριψε στιγμιαία τη μουσούδα του πάνω στο μάγουλό της.

Μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων, ο Ντάνιελ πήρε την ανθρώπινη επιβλητική μορφή του. Τα χέρια του έφεραν το σώμα της κοπέλας πάνω του, ενώ τα χείλη του χτένισαν το πρόσωπό της, μια κίνηση όμοια με εκείνη του πάνθηρα. «Φυσικά και τα καταφέραμε Μία» το αγόρι μίλησε στην κοπέλα δίπλα του ενώ φαινόταν να στάζει μέλι το στόμα του προφέροντας το όνομά της.

Ταρατατάν!!!!!!!!!!!!!! χαχαχαχχαχ

Εχω ένα παράπονο!!! κανείς δεν βρήκε το θάρρος να σχολιάσει την τρομακτική μου όψη. εγώ το διασκέδασα τόσο πολύ και κανείς δεν μου έκανε παρέα. Γελούσα σα χαζή μόνη μου.  :(

Όσοι έχουν διαβάσει τα λίγα κεφάλαια της "Έλξης ο ρόλος της Άββατον" γνωρίζουν λίγο τα δύο νέα πρόσωπα, αυτοί πάλι που τους γνωρίζουν καλύτερα είναι πολύ λίγοι, απο την Έλξη το πρώτο στάδιο που κυκλοφορεί μεν στην αγορά, είναι υπο διόρθωση δε. Θα σας πω, για το πότε θα μπορείτε να την προμηθευτείτε (αν θέλετε, πάντα). Φιλιάααααα!!