Για την Ιθούριελ αυτή η νέα τροπή, δεν ήταν δα και κάτι τρομακτικό, καθώς έχει ακούσει ήδη τόσα πολλά τρελά πράγματα, για όλα αυτά τα υπερφυσικά. Είχε πάθει ανοσία ακούγοντας το οτιδήποτε. Στην προσπάθεια απλά, να τα κρατήσει πλέον, στο πίσω μέρος του μυαλού της, ώστε να αποστηθίζει νεότερες πληροφορίες. Ωστόσο κάθε φορά, όλο και εντονότερος ήταν αυτός ο καταιγισμός.

Ο Ραφαήλ από την άλλη, γνωρίζοντας με κάθε λεπτομέρεια την ιστορία χιλιάδων χρόνων ύπαρξης των αγγέλων, συμπεριλαμβανομένης και των άλλων πλασμάτων, -με τα οποία συνυπήρχαν, άλλοτε αρμονικά και άλλοτε όχι και τόσο- ήταν ανίκανος να κουνηθεί από τη θέση του. Με το πανικόβλητο βλέμμα ενός τρελαμένου ανθρώπου, κεραυνοβολούσε τον Σαχιήλ.

Στο δωμάτιο έμοιαζε, να είχε πέσει ξαφνικά η θερμοκρασία σα να είχε παγώσει στο χρόνο ή τη στιγμή που ειπώθηκαν οι συγκεκριμένες φράσεις.

Άλλα το μυαλό του Ραφαήλ έτρεχε και αμέσως άρχισε να βρίσκει διάφορες, άσχετες δικαιολογίες για την ύπαρξη των σημαδιών στην πλάτη του Λίο.

«Όχι!» Βιάστηκε να τον διακόψει ο Σαχιήλ, διαβάζοντας, τα όσα σκεφτόταν. «Έχω ελέγξει κάθε πιθανότητα, να προκλήθηκαν με κάποιο φυσικό τρόπο, αλλά όχι, τις έχει εκ γενετής... και όχι, κανείς από τους γονείς του δεν είναι δικός μας. Ούτε κάποιος από τους προγόνους του. Κανείς από τις δέκα προηγούμενες γενιές. Όπως ξέρουμε με βάση τον γενετικό κώδικά. Οι γενετικές πληροφορίες έχουν την ιδιότητα μετάδοσης για τις επόμενες πέντε γενιές. Άρα, τίποτε από φυσιολογικής άποψης δεν βγάζει κανένα όνομα» βιάστηκε να του εξηγήσει ο Αρχικός. «Μην ζορίζεις άδικα τον εγκέφαλό σου. Δεν θα βρεις απαντήσεις όσο και να ψάχνεις. Τι πιστεύεις; Πως δεν το έχω κάνει, μέσα στα τόσα χρόνια που μεσολάβησαν, όσο τον είχα υπό την προστασία μου, κάτω από τη στέγη του σπιτιού μου; Σκέφτηκα σε πληροφορώ, όλα τα ενδεχόμενα... τίποτα, τίποτα, τίποτα» τα μάτια του Σαχιήλ έλαμπαν.

Ξαφνικά θύμιζε τρελοεπιστήμονα, που μόλις έκανε μια τρομερή ανακάλυψη, που ανέτρεπε ό,τι ήξερε η ανθρωπότητα μέχρι τώρα. Βασικά δεν είχε και τόσο άδικο, μιας και ανέτρεπε, τα όσα γνώριζαν οι άγγελοι χιλιάδες χρόνια τώρα, για τη δική τους ύπαρξη.

Δεν ήταν δυνατών να γεννηθεί παιδί ανθρώπων, κοσμώντας το Θεϊκό σημάδι. Δεν ήταν δυνατών, να γεννηθεί άγγελος, με τον ίδιο τρόπο που γεννιούνται οι άνθρωποι.

Ο Ραφαήλ βούλιαξε στην καρέκλα του, απλώνοντας τα χέρια του πάνω στα μπράτσα της, με τους καρπούς να κρέμονται άτσαλα και άπραγα. Έριξε το κεφάλι του πίσω, στρέφοντας τα μάτια του στην αψιδωτή οροφή, χαζεύοντας παράλληλα τη μάχη που μαίνονταν, αλλά είχε παγώσει σε μια στιγμή, πριν το σπαθί του ξανθού αγγέλου κόψει το λαιμό του δαίμονα.

Ξανθά μαλλιά, σκούρα μάτια και η κραυγή επίθεσης... περιεργαζόταν την εικόνα ο Ραφαήλ νοητικά. Κάτι όμως εμπόδιζε τον εγκέφαλό του να θυμηθεί, είτε ποιόν του θύμιζε, είτε γιατί αυτή η σκηνή ήταν τόσο σημαντική, ούτως ώστε, να γίνει τοιχογραφία, κάτι σαν σύμβολο της αγγελικής φύσης.

Όμως τίποτα. Κούνησε το κεφάλι του, μιας και οι σκέψεις τού επέφεραν έναν φριχτό και ανεξήγητο πονοκέφαλο.

Ο Σαχιήλ έσμιξε τα φρύδια του παραξενεμένος. Έστρεψε με τη σειρά του στιγμιαία, το βλέμμα του πάνω. Βγάζοντας τα δικά του συμπεράσματα και διαλέγοντας με προσοχή τα επόμενα λόγια του, μιας και κανένας μέχρι τώρα δεν μπορούσε να αναγνωρίσει το πρόσωπο του αγγέλου που πάλευε με τον δαίμονα... εκτός από τον ίδιο.

«Και γιατί τον έκρυβες από μένα;» η ερώτηση της Ιθούριελ ειπώθηκε, την κατάλληλη στιγμή, αποσπώντας τους δύο άντρες, από τους βασανιστικούς συλλογισμούς τους.

«Νομίζω πως είναι προφανές Ιθούριελ. Πρώτων, επειδή δεν γνώριζες τίποτε για την ύπαρξη υπερφυσικών πλασμάτων και δεύτερων για να διαφυλάξω αυτό το επικίνδυνο μυστικό, που μόνο εγώ και η Αναήλ γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Ο ίδιος ο Λίο, δεν έχει ιδέα του τι του γίνεται» της εξήγησε.

«Δηλαδή δεν έχει αναπτύξει ακόμη τα φτερά του;» πετάχτηκε ο Ραφαήλ, γέρνοντας το τον γεροδεμένο κορμό του, πάνω από το γραφείο, με ορθάνοιχτα μάτια, που εστίαζαν αυτά του Σαχιήλ.

Ο Σαχιήλ κούνησε το κεφάλι του, σε ένδειξη άρνησης.

«Και τώρα τι;» ρώτησε πάλι ο Ραφαήλ.

«Τίποτα, αφήνω τα πράγματα, να πάρουν το δικό τους δρόμο, εμπιστευόμενος τα οράματά του, περισσότερο από οποιουδήποτε άλλου. Έτσι κι αλλιώς, τα οράματά του είναι πιο ξεκάθαρα και κατατοπιστικότερα... τον έχω ορίσει αρχηγό των ίντιγο, και κληρονόμο της μισής από την περιουσία μου» έκανε μια παύση ώστε να επεξεργαστεί για άλλη μια φορά την αντίδραση της κόρης του.

Η Ιθούριελ δεν έδειξε να ταράζεται. Δεν την ενδιέφερε πόσος κληρονόμους θα είχε ο πατέρας της. Εκείνη το μόνο που ήθελε, το πήρε και αυτό ήταν το κάστρο στους πρόποδες του Ολύμπου. Σκέφτηκε όμως να του ζητήσει και ένα Hummer, εφόσον ήξερε πλέον πως μόνο αυτό το αυτοκίνητο επιθυμούσε να οδηγεί. Άλλα θα του το έλεγε αργότερα.

«Και φυσικά τον αγαπώ σαν παιδί μου. Είναι ένας ιδιαίτερα εκπληκτικός χαρακτήρας» συνέχισε ο Σαχιήλ.

Αυτός που ένιωσε μια στάλα ζήλιας, να του δηλητηριάζει την καρδιά, ήταν ο Ραφαήλ, για ανεξήγητους λόγους.

Την ησυχία του δωματίου, ήρθε να ταράξει αυτή τη φορά το απότομο άνοιγμα της πόρτας, που έτριξε δυνατά και χτύπησε στον τοίχο πίσω της.

Ο Λίο μπούκαρε, καταϊδρωμένος και κατάχλομος. Έπεσε γονατίζοντας στη μέση του χώρου. «Σαχιήλ... βοήθησέ με..» ψέλλισε με τη φωνή του, να βγαίνει μαζί με έναν αρρωστημένο βήχα και τα μάτια του να αλλάζουν χρώμα, από το σκούρο καφέ σε ξεπλυμένο γαλανό.

Ωωωωωω και τώρα;

Αν δε μου είχε πετάξει την ιδέα η barbaraser... ο Λίο θα ήταν απλά ένας άγνωστος ανάμεσα σε άλλους.... Να ευχαριστήσουμε όλοι μαζί την αγαπημένη barbaraser που μας χάρισε τον υπέροχο Λίο μας!!!!!!