Ο Ραφαήλ ήταν εξουθενωμένος. Κάθε μυς του, ούρλιαζε από τον πόνο και τα κόκαλά του έμοιαζε να θέλουν να εκραγούν μέσα στη σάρκα του.

Μάζεψε όλο το κουράγιο που του είχε απομείνει ανυψώνοντας τον εαυτό του στο σημείο που τα φτερά της Ιθούριελ την κρατούσαν.

Εκείνη κοιτούσε μπροστά της μα δε φαινόταν να βλέπει κάτι, παρά να κοιτάζει ανέκφραστα το κενό.

«Ιθούριελ» είπε ο Ραφαήλ παρακλητικά με τις παλάμες του να σμιλεύουν το πρόσωπό της. «Ιθούριελ εγώ είμαι» προσπαθούσε απεγνωσμένα να τραβήξει την προσοχή της πάνω του.

Το μαύρο δέρμα του ζάρωνε γύρω από τα μαύρα μάτια του και τα τρεμάμενα χείλη του. Δεν θα δεχόταν ποτέ το γεγονός ότι μπορεί να τη χάσει... ποτέ. Και μόνο η σκέψη του προκαλούσε περισσότερο πόνο, μόνο που αυτός ο πόνος κόντευε να συνθλίψει το στήθος του, κάνοντας καρδιά του κομμάτια και θρύψαλα την διαλυμένη ψυχή του. Όσο την κοιτούσε το αίσθημα ότι ολισθαίνει ολοένα πιο μακριά του γινόταν και πιο δυνατό.

Τα φτερά τους χτυπούσαν αρμονικά και συγχρονισμένα όπως φαινόταν να κρέμονται από αόρατες κλωστές οι δυό τους στον σκοτεινό ουρανό και η ώρα περνούσα χωρίς καμία αλλαγή στη συμπεριφορά της.

Εκείνος επαναλάμβανε το όνομά της σα να τη καλούσε κοντά του μέσα από τον βάλτο που την κατάπινε.

«Ιθούριελ αγάπη μου. Το σκοτάδι είναι γλυκό αγάπη μου, την ξέρω αυτή τη γεύση, μα ξέρω επίσης πόσο γρήγορα μπορεί να σε παρασύρει σε μονοπάτια δύσβατα και άγνωστα, όπου χάνεσαι εύκολα και χωρίς να το αντιληφθείς ο σκοτεινός βάλτος σε έχει καταπιεί. Εκεί στον βάλτο του σκότους αγάπη μου, θα πρέπει να θυμηθείς πως είναι το φως και να παλέψεις να βρεις τη δική σου ηλιαχτίδα. Το ξέρω γιατί το έχω ζήσει, και επειδή το σκοτάδι αφήνει τα γλυκά σημάδια του πάνω σου, σημάδια που δεν μπορείς ποτέ να ξεφορτωθείς, καταλήγεις τελικά να το ποθείς, να το καλείς κοντά σου, να το αγκαλιάζεις και να είσαι ανήμπορος να το αποχωριστείς. Με τον καιρό λοιπόν το αποδέχεσαι και εξακολουθείς να ζεις... μισός όμως γιατί η ψυχή σου πια δεν είναι μονομερές κομμάτι είναι χωρισμένη... μία φωτεινή και μία σκοτεινή πλευρά θα σε συντροφεύουν για πάντα. Πότε νικά το σκοτάδι, πότε το φως. Συμβιβάσου με αυτές μα ποτέ μην πάψεις να παλεύεις! Σε παρακαλώ εγώ είμαι το φως σου, γύρνα σε μένα. Σε παρακαλώ» η απελπισία που είχε φέρει δάκρυα στα μάτια του ράγιζε τη φωνή του καθώς αδυνατούσε να επιτρέψει στο σκότος να την παρασύρει με το μέρος του.

Ο Λίο καθόταν πάνω στην πέτρα ακούγοντας τον Ραφαήλ, μοιραζόταν τον πόνο του θρηνώντας σιωπηλά.

«Σ'αγαπώ τόσο πολύ Ιθούριελ. Μη με τιμωρείς με την σιωπή σου. Είμαι ερωτευμένος μαζί σου μέχρι το κόκαλο» χασκογέλασε μέσα στα δάκρυά του με την ελπίδα αυτά τα λόγια του να αφυπνίσουν το φωτεινό κομμάτι μέσα της.

Τα βλέφαρά της έκλεισαν για μια στιγμή και την αμέσως επόμενη άνοιξαν απότομα.

Με ευχάριστη έκπληξη ο Ραφαήλ ανακάλυψε πως το χρώμα τους επανήλθε στο φυσικό γκρίζο τους χρώμα και αυτή τη φορά εστίαζαν κάπου. Έβλεπαν και ξεχώριζαν καθώς έτρεχαν πάνω στο πρόσωπό του.

Του ξέφυγε ένας βαθύς στεναγμός και ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη του τον γέμισε με ελπίδα.

«Ιθούριελ» ψέλλισε ξανά.

«Ραφαήλ» είπε εκείνη τυλίγοντας τα μπράτσα της γύρω από το λαιμό του, ενώ τα δικά του ταξίδεψαν μέχρι την πλάτη της και από εκεί στη μέση της, φέρνοντάς την όσο το δυνατόν κοντύτερά του. Τα χείλη τους ενώθηκαν σε ένα παθιασμένο φιλί.

Για μερικά λεπτά έπαψαν να αναπνέουν και έμοιαζε πως αυτό το φιλί τους παρείχε ό,τι ήταν απαραίτητο για να μπορούν να ζούν και να υπάρχουν σε αυτόν τον κόσμο.

Ο Λίο τους κοιτούσε εκστασιασμένος και χαρούμενος συνάμα. Κάθε αίσθημα ζήλιας είχε εξαφανιστεί ενώ άρχισε να δέχεται το συναίσθημά του σαν πραγματική αδελφική αγάπη.

Παρατηρώντας τους όμως στην αντίληψή του έπεσε κάτι που ο Ραφαήλ δεν θα είχε παρατηρήσει παραδομένος στο φιλί του. Μέσα από τα μισάνοιχτα βλέφαρά της, τα μάτια της άλλαζαν συνεχώς, υιοθετώντας τα χρώματα των φτερών της καθώς εναλλάσσονταν κάθε δευτερόλεπτο.

Ο Λίο ήξερε πως αυτό δεν ήταν καλό και πως τίποτα δεν είχε τελειώσει ακόμη. 

Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο μεγάλη ζημιά έχω πάθει με αυτό το τραγούδι. Απλά διαταράσσει το είναι μου. Από την πρώτη φυσικά στιγμή που το είχα ακούσει αλλά αυτές τις μέρες-δεν ξέρω φταίει η πανσέληνος- το ακούω και μου έρχεται να κλαίω όλη την ώρα. Αυτή τη γυναίκα θα μπορούσα να την ερωτευτώ γιατί αποπνέει αυτό που λίγοι άντρες εκφράζουν... δεν ξέρω. Σόρι άντρες μου, μην παρεξηγήστε, δείτετο κλιπ για να καταλάβετε. Στην αρχή νόμιζα πως είναι ένα γοητευτικο έφηβο αγόρι με στιλ, και φωνάρα μα όχι... :))))