Όπως απομακρυνόταν η Ιθούριελ έστρεψε το βλέμμα της στον αριστερό καθρέφτη, ώστε να δει τη θέα πίσω της. Το κάστρο της φάνταζε μοναχικό, χωρίς περίφραξη πάνω στον λόφο. Ένα μουντού γκρίζο οίκημα, χτισμένο αιώνες πριν, τρομακτικό στα μάτια άλλων, με τους ψηλούς πυργίσκους του· μα στα δικά της μάτια, το αγαπημένο της σπίτι.

Με τις κλεφτές ματιές που εξακολουθούσε να ρίχνει από τον καθρέφτη, το έβλεπε ολοένα να μικραίνει, τέλος να χάνεται από το οπτικό της πεδίο.

Μέχρι χτες ήταν συνδεμένο με τα παιδικά της χρόνια και τον μυστηριώδη τρόπο που το αγαπούσε δίχως όρους. Μα τώρα της θύμιζε ό,τι όμορφο έζησε μέσα σε μια μόλις μέρα με τον άντρα που έβλεπε τόσον καιρό στα όνειρά της. Τον Ραφαήλ της.

Ο δρόμος της περνούσε μέσα από το χωριό. Σταμάτησε τη μηχανή της έξω από το εστιατόριο που δειπνήσαν χτες. Με το φως της ημέρας, οι ζημιές έμοιαζαν ανεπανόρθωτες. Θυμήθηκε την απόγνωση του Κάι στη θέα της κατεστραμμένης περιουσίας.

Ο θόρυβος που ακουγόταν από τη μηχανή, τράβηξε την προσοχή του Κάι, που περιπλανιόταν μέσα στο κατάστημα, στην προσπάθεια να εκτιμήσει την έκταση της καταστροφής.

Εντοπίζοντας την Ιθούριελ καβάλα στο τέρας που μούγκριζε, κινήθηκε προς την κατεύθυνσή της. «Πας κάπου;» την ρώτησε, δίχως τυπικούς χαιρετισμούς.

«Όπως βλέπεις» έκανε η Ιθούριελ, μαρσάροντας.

«Φοβερό εργαλείο» ο Κάι επεξεργαζόταν με ζήλο τη μηχανή.

«Που είναι ο Ραφαήλ;» δεν κρατήθηκε η Ιθούριελ από το να ρωτήσει. Τα μάτια του εντόπισαν τα δικά της, αναζητώντας τα πίσω από τα μαύρα γυαλιά που φορούσε.

Έμεινε για λίγο σιωπηλός, έπειτα πήρε μια βαθιά ανάσα. Έστρεψε τον κορμό του και σηκώνοντας το χέρι του έδειξε πίσω του, την κορυφή του Ολύμπου. «Εκεί είναι και εκεί θα παραμείνει μέχρι να βρει τα λογικά του... και καλά θα κάνει» είπε στρεφόμενος πάλι μπροστά του.

«Γιατί;» ρώτησε η Ιθούριελ και αυτή η μικρή λέξη περιλάμβανε τόσα πολλά. Γιατί έφυγε; Γιατί του συνέβη, ό,τι του συνέβη; Γιατί πρέπει να απομονωθεί; Γιατί δεν συγκρατήθηκε; Γιατί ξεπέρασε τα όριά του; Και τι ήταν αυτό που τον έφτασε σε αυτό το σημείο; Ποιες σκοτεινές σκέψεις τον οδήγησαν εκεί;

Ο Κάι δίστασε πριν μιλήσει με αποτέλεσμα να κάθεται εκεί μπροστά της και να την κοιτάει με ένα ύφος που η Ιθούριελ αδυνατούσε να ερμηνεύσει.

«Τα κωλόπαιδα που μου κατέστρεψαν το μαγαζί χτες..» έκανε μια παύση.

Η Ιθούριελ παρατήρησε για άλλη μια φορά πως αναφερόταν στο εστιατόριο, χωρίς να εμπλέκει ποτέ τον θείο του Ραφαήλ, αλλά σαν να ήταν δικό του. Δεν ρώτησε όμως τίποτα, εστιάζοντας την προσοχή της στα λόγια του.

«Λοιπόν όπως άκουσες χτες, είναι παιδιά ενός από τους δαίμονες που κατοικούν σε αυτό το χωριό και μάλιστα ενός από τους άρχοντες... έχουμε ειρήνη μεταξύ μας πολλά χρόνια τώρα. Η επίθεση όμως αυτή, παρόλο που ήταν απερίσκεπτη, γιατί κάνεις δεν τολμάει να τα βάλει μαζί μας, είχε βαθύτερα αίτια. Ο Γκασπάρ είναι φιλήσυχος κάτοικος, δεν εναντιώθηκε ποτέ στους άγραφους κανόνες και νόμους μεταξύ μας. Τα παιδιά του όμως, καθώς έλειπαν για ένα μεγάλο διάστημα, υποθέσαμε πως έμαθαν κάτι... κάτι που τους ώθησε να επιτεθούν τόσο απροκάλυπτα. Και καταλήξαμε στο συμπέρασμα, πως οι δαίμονες άλλων περιοχών συνωμοτούν ενάντια στο είδος μας. Αυτό ένα πράγμα μόνο σημαίνει. Έμαθαν πως έχουμε αποδυναμωθεί τα τελευταία χρόνια και ετοιμάζουν κάτι πολύ μεγαλύτερο, με σκοπό να ρίξουν την ισορροπία που διατηρούμε εμείς. Θέλουμε βασικά, να πιστεύουμε, ότι δεν έχουν φτάσει ακόμη στο σημείο, να γνωρίζουν τη μεγαλύτερη αδυναμία μας» έκανε μια κίνηση με το χέρι του, τινάσσοντας τα δάχτυλά του προς τον ουρανό, χωρίς αυτά να στρέφονται κάπου συγκεκριμένα.

«Και ποια είναι αυτή, αν επιτρέπεται;» ρώτησε εκείνη αυθόρμητα.

Ο Κάι με την περιφερειακή του όραση εξέτασε την περιοχή, πριν σκύψει μπροστά του, όσο πιο κοντά στο πρόσωπο της Ιθούριελ, εστιάζοντας στα μάτια της. «Αυτό... λυπάμαι αλλά δεν θα το μοιραστώ μαζί σου» είπε με έναν ψίθυρο. Απομάκρυνε το πρόσωπό του από το δικό της συνεχίζοντας. «Γνωρίζοντάς το, κατά κύριο λόγο θέτεις την ακεραιότητά σου σε κίνδυνο. Και κανείς από εμάς, ούτε εγώ, πόσο μάλλον ο Ραφαήλ, δεν θέλουμε να σε βάλουμε σε τέτοιους μπελάδες. Οπότε κράτα το χαμηλό προφίλ σου και μη δίνεις στόχο» είπε τέλος, χωρίς ο τόνος του να προδίδει κάτι απειλητικό φυσικά.

«Σε κάλυψα;» ρώτησε η Κάϊ με ένα θερμό αλλά αδύναμο χαμόγελο.

«Ναι αλλά δεν μπορώ ακόμη να καταλάβω, γιατί ο Ραφαήλ αντέδρασε τόσο υπερβολικά» του αντιγύρισε εκείνη.

Ο Κάι έστρεψε αγανακτισμένα το βλέμμα του στον ουρανό. Αμέσως όμως έσκυψε ξανά μπροστά του. «Ένα πράγμα θα σου πω και βγάλε τα δικά σου συμπεράσματα κόμισσα. Ο μεγαλύτερος και πιο αδύναμος κρίκος μας, είσαι εσύ ή μάλλον η απουσία σου» είπε με μια ανάσα κοντά στο αυτί της. «Οπότε, καταλαβαίνεις τώρα;» τη ρώτησε και η φωνή του πλέον ακουγόταν πιο δυνατά, καθώς είχε ισιώσει πια το σώμα του, χώνοντας τα χέρια του μέσα στις τσέπες του τζιν του.

Η Ιθούριελ έχασε τη λαλιά της, το μόνο που έκανε ήταν ένα καταφατικό νεύμα.

Ανακτώντας την κυριαρχία της η Ιθούριελ έστρεψε το βλέμμα της θλιμμένα στο βουνό. «Πρέπει να φύγω» ψέλλισε.

«Και που πας, αν επιτρέπεται;» ενδιαφέρθηκε εκείνος.

«Στο Λονδίνο» του είπε φορώντας το κράνος της, που τόση ώρα είχε κρεμασμένο στον αγγόνα της.

«Μάλιστα» ήταν το μόνο που είπε ο Κάι, την ώρα που η Ιθούριελ πατούσε το γκάζι.

Εύχομαι να λύθηκαν κάποιες απορίες... χιχιχιχ... ή να αυτές να αυξήθηκαν