Τώρα το δωμάτιο είχε τρεις ασθενείς. «Όσο πάει και αυξανόμαστε» μουρμούρισε ειρωνικά ο Κάι με τα χέρια του σταυρωμένα πάνω στο στήθος του, καθώς κοίταζε το αναίσθητο σώμα του Ραφαήλ.

Η Αναήλ ξεσκέπασε τη γυμνή πλάτη της Ιθούριελ μιας και ήταν ξαπλωμένη μπρούμυτα. Της ξέφυγε ένα επιφώνημα έκπληξης.

Οι παρευρισκόμενοι στράφηκαν αμέσως στο σημείο που κοιτούσε. Η Έλενα κάλυψε το στόμα της, αποτρέποντας μια βουβή κραυγή.

Εδώ είχε γίνει ένα θαύμα.

Οτιδήποτε που προκαλούσε αποστροφή πάνω στην πλάτη της Ιθούριελ, είχε εξαφανιστεί. Δεν υπήρχαν πληγές, ούτε ξεραμένα αίματα, παρά μόνο τα νήματα από τα ράμματα που υπήρχαν νωρίτερα.

Τα δάχτυλα της Ιθούριελ συσπάστηκαν νευρικά. Η ανάσα της έγινε βιαστική. Τα βλέφαρά της πετάρισαν απότομα. «Ραφαήλ» ψέλλισε την πρώτη λέξη που έβγαινε από το στόμα της μετά από μέρες. Ήταν και το πρώτο πράγμα που αντίκριζε στο διπλανό κρεβάτι. Το πρόσωπό του γαλήνιο, γερμένο πάνω στο μαξιλάρι του γυρισμένο πλάγια προς το μέρος της. Τα μάτια του ήταν κλειστά, πράγμα που σήμαινε πως ήταν βυθισμένος σε έναν ήρεμο ύπνο.

Η Ιθούριελ με κόπο, υποβασταζόμενη από τα χέρια της, προσπάθησε να ανασηκώσει την πλάτη της.

«Ήρεμα, ήρεμα, είσαι αδύναμη» ο Κάι έσπευσε κοντά της. «Έλα γύρνα πρώτα ανάσκελα» συνέχισε βοηθώντας της, ενώ η Έλενα κάλυπτε με το σεντόνι το γυμνό στήθος της Ιθούριελ, σκεπτόμενη πως αν βρισκόταν η ίδια σε αυτή τη θέση δεν θα ήθελε να εκτεθεί με τέτοιο τον τρόπο.

Η καταρρακωμένη κοπέλα, ανάσανε βαριά. Η κάθε κίνηση την κούραζε και οι αρθρώσεις της πονούσαν απίστευτα. Από την άλλη πλευρά του κρεβατιού της εντόπισε τον Λίο. «Τι έπαθαν αυτοί;» διατύπωσε βραχνά την ερώτηση, που μετατράπηκε σε έντονο βήχα.

«Αποδυναμώθηκαν» την πληροφόρησε ο Κάι. «Θα συνέλθουν μην ανησυχείς» την καθησύχασε αμέσως, μόλις είδε τον πανικό στο βλέμμα της.

Η Αναήλ την πλησίασε ενώνοντας τα δάχτυλά της με τα δικά της. Οι λέξεις ήταν περιττές τη συγκεκριμένη στιγμή, απλά την κοίταζε σφίγγοντας το χέρι της συμπονετικά.

«Λίγο νερό» ζήτησε η Ιθούριελ. Η Έλενα κινητοποιήθηκε αμέσως, γεμίζοντας ένα ποτήρι από την κανάτα που υπήρχε στο κομοδίνο ανάμεσα στο κρεβάτι του Ραφαήλ και της Ιθούριελ. «Ορίστε» το έφερε κοντά στα χείλη της και η Ιθούριελ έκανε άτσαλα να το κρατήσει, ωστόσο δεν είχε αρκετή δύναμη. Το χέρι της έπεσε στο πλευρό της, ενώ αφηνόταν στη βοήθεια της Έλενας να πιεί το νερό της. «Μερικές γουλιές μόνο, για να μην αναγουλιάσεις, ε;» είπε τρυφερά η Έλενα.

«Σε ευχαριστώ» ψιθύρισε η Ιθούριελ, αλλά τα μάτια της εξέφραζαν μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη.

Έγειρε το βαρύ κεφάλι της πάνω στο μαξιλάρι από την πλευρά του Λίο, όπου στεκόταν οι γονείς της. «Λοιπόν, τί πραγματικά, μας οδήγησε σε αυτή τη κατάσταση;» η φωνή της Ιθούριελ είχε αρχίσει να επανέρχεται στο φυσιολογικό της.

Ο Σαχιήλ αναστέναξε πριν ξεκινήσει, να της διηγείται τα όσα συνέβησαν τις τελευταίες μέρες, από τη στιγμή που ανακάλυψαν το σκουλήκι.

Η Ιθούριελ άκουγε με προσοχή, χωρίς ποτέ να επεμβαίνει. Όταν πια ο Σαχιήλ είχε τελειώσει, εκείνη στράφηκε στον Κάι. Δεν μίλησε αμέσως, κοιτάζοντάς τον επίμονα. «Σε ευχαριστώ» είπε τελικά.

Ο Κάι της έσκασε ένα χαμόγελο όλο χαρά. Έγειρε από πάνω της, αποθέτοντας ένα τρυφερό φιλί στο μέτωπό της. Την κοίταξε με στοργή στα μάτια. «Δεν θα έκανα ποτέ κάτι λιγότερο... αδερφούλα» είπε πειραχτικά, κερδίζοντας από την Ιθούριελ ένα αδύναμο χαμόγελο, που όμως και πάλι έδειχνε πολλή μεγαλύτερη χαρά.

Την γαλήνη της στιγμής ήρθαν να διακόψουν δυο εκκωφαντικά ουρλιαχτά.

Ο Λίο και ο Ραφαήλ πετάχτηκαν όρθιοι φωνάζοντας ταυτόχρονα την ίδια λέξη. Ένα παρατεταμένο «όχι».

Οι δύο τους εντόπισαν αμέσως ο ένας τον άλλον, με τα βλέμματά τους κλειδωμένα, πριν ο Ραφαήλ ξεσπάσει την οργή του πάνω στον άλλον. «Γιατί μου το έδειξες αυτό;» ούρλιαξε. Ο Λίο πήρε μια βαθιά ανάσα. «Για να το αποτρέψουμε... μαζί» στην τελευταία λέξη η φωνή του Λίο χαμήλωσε με ένα γρύλισμα.

Χεχεχεχεχεχεχε!!!!!