Ο Ραφαήλ πάλευε με τις βασανιστικές σκέψεις του, ατενίζοντας έξω από το παράθυρο. Τα χέρια του ήταν τεντωμένα όπως έπιανε την κατεστραμμένη κορνίζα του παραθύρου. Το βλέμμα του διέτρεχε την πεδιάδα, έπειτα στρέφονταν πάνω στο βουνό απ' όπου δεν σταματούσε στιγμή να ξεχειλίζει το μαγευτικό κόκκινο υγρό. Σε λίγο θα έφτανε τις κατοικημένες περιοχές. Από απόσταση μπορούσε να ακούσει τις κραυγές αγωνίας και τον πανικό που τις συνόδευε από τους ανθρώπους που ζούσαν στη γύρω περιοχή.

Ένα κομμάτι του εαυτού του, ήθελε να προσφέρει βοήθεια σε όλους αυτούς που την είχαν ανάγκη, που είχαν τρομοκρατηθεί αντικρίζοντας ένα τέτοιο θέαμα.

Ένα άλλο του πρόσταζε να επικοινωνήσει με τους υπόλοιπους αγγέλους ώστε να ανασυγκροτηθούν σχεδιάζοντας τις επόμενες κινήσεις τους. Δεν είχαν άλλη επιλογή από το να αποκαλύψουν πλέον την ύπαρξή τους στους ανθρώπους, εφόσον πλάσματα από τα βάθη της κολάσεως θα περπατούσαν σε λίγο επάνω στη γη. Πλάσματα βγαλμένα από τους πιο σκοτεινούς εφιάλτες.

Και το μεγαλύτερο κομμάτι με το οποίο έπρεπε να παλέψει σκληρά και να αντισταθεί, τον τραβούσε προς την πύλη. Ο Μιχαήλ όμως άνοιξε ένα μικρό πορτάκι στο υποσυνείδητό του με την ονομασία «Εγωισμός». Η Ιθούριελ επέλεξε να πάει μόνη της... του είχε πει εκείνος. Έπρεπε να αναγκάσει τον εαυτό του να την αφήσει, να προσπαθήσει. Κάτι μέσα του έσπασε και τον πονούσε, μα υποσχόταν στον εαυτό του πως ο πόνος αργά ή γρήγορα θα υποχωρούσε. Της είχε εμπιστοσύνη άλλωστε γνωρίζοντας πως είχε έναν απώτερο σκοπό.

«Οι άνθρωποι μας χρειάζονται» μίλησε αποφασιστικά ο Μιχαήλ που στάθηκε πλάι του, κοιτάζοντας ευθεία μπροστά, από όπου εκεί στο βάθος μπορούσαν να δούνε το χωριό.

Ο Ραφαήλ ένευσε, συμφωνώντας μαζί του. Έπρεπε να κάνει κάτι γρήγορα. Με το να κάθεται και να σκέφτεται τα προβλήματα που του επιτίθονταν από όλες τις πλευρές, δεν θα έβρισκε κάποια λύση. Έπρεπε να δράσει. Είναι πολλές οι φορές που η λύση έρχεται μέσα στο μυαλό κατά τη διάρκεια κάποιας άλλης ασχολίας, όταν το μυαλό είναι απασχολημένο με κάτι τελείως διαφορετικό. Ενεργοποιεί την απάντηση που αναζητάς χωρίς να το πάρεις καν χαμπάρι.

«Τι περιμένουμε λοιπόν;» ανταποκρίθηκε ο Ραφαήλ εισπνέοντας πρωτίστως βαθιά. Πήδηξε πάνω στο περβάζι, βουτώντας έπειτα στο κενό καθώς άνοιγε τα πελώρια μαύρα φτερά του. Πέταξε ταχύτατα σε χαμηλό υψόμετρο. Η μαύρη σκιά του φάνταζε τεράστια κάτω στο έδαφος, ανήκε σε πλάσμα πανέμορφο μα και επικίνδυνο συνάμα. Ποιος μπορεί να τον συναγωνιστεί; Κανείς.

Πάνω από το κεφάλι του κρέμονταν ένας κατακόκκινος ήλιος και πλάι του ένα μαβί φεγγάρι, σχεδόν κολλημένα το ένα με το άλλο. Μαύρα σύννεφα τα κάλυπταν καθώς σέρνονταν στον δίχως αστέρια πορφυρό ουρανό.

Ο κόσμος αυτός είχε παγώσει στο χρόνο. Αυτή η μέρα θα αναπαρίσταναν από δω και πέρα ξανά και ξανά. Η επόμενη θα συνεχιζόταν μόνο αν οι πύλες έκλειναν κάποτε. Μέχρι τότε τα πάντα παγώνουν στην ίδια στιγμή, δίχως αυτό να σημαίνει πως οι άνθρωποι δεν θα θυμούνται τι έγινε χτες και κάθε χτες που θα περνάει. Θα θυμούνται τα πάντα, θα ζουν, θα πεθαίνουν... αλλά όχι από γηρατειά, πλέον κανείς δεν γερνάει, κανείς δε μεγαλώνει μέχρι να κλείσουν και πάλι οι πύλες.

Τα παιδιά θα είναι για πάντα παιδιά. Οι γέροι για πάντα γέροι. Οι έφηβοι για πάντα έφηβοι. Κάποιοι θα κερδίσουν χρόνια. Κάποιοι θα θέλουν να μεγαλώσουν μα δε θα μπορούν. Κάποιοι θα θέλουν να πεθάνουν, μα δε θα μπορούν. Κάποιοι θα πεθαίνουν μα δε θα μπορούν να πάνε στον παράδεισο. Απλά επειδή με το άνοιγμα των πυλών, το καθαρτήριο μεταφέρθηκε στη Γη.

Τον Ραφαήλ ακολούθησε ο Μιχαήλ και πίσω του η Ραχήλ με τη μορφή της δαιμόνισσας που ήταν. Δεν θα κρυβόταν άλλο πια. Οι άνθρωποι έπρεπε να προειδοποιηθούν για τα είδη τον πλασμάτων που μπορούσαν να εμπιστεύονται ή όχι.

Οι άνθρωποι βλέποντας τα τρία ιπτάμενα πλάσματα έπεφταν στα γόνατα ψάλλοντας προσευχές. Μαρμάρωναν στις θέσεις τους, φέρνοντας τα χέρια τους πάνω στα στόματά του. Άλλοι ούρλιαζαν έκπληκτοι, άλλοι δακρύζαν.

Φυσικά τη Ραχήλ την κοίταζανμε δυσπιστία μα η προσοχή τους στρέφονταν συνεχώς στους δύο άντρες με φτερά καιέτσι κάπως ηρεμούσαν. Και έτσι κάπως είχαν αρχίσει να καταλαβαίνουν... κάτι μεγάλοείχε φέρει τους αγγέλους στη γη... κάτι από το οποίο αυτοί θα προστάτευαν την ανθρωπότηταγια άλλη μια φορά. Όπως άλλες τόσες στο παρελθών.