«Μας λέτε να φύγουμε... Να πάμε πού όμως;» με απόγνωση στη φωνή φώναξε μια κοπέλα που βρισκόταν στις πρώτες σειρές.

Ο Ραφαήλ που την είχε σχεδόν μπροστά του, κούνησε το κεφάλι του αποδοκιμαστικά κλείνοντας τα μάτια του για μια στιγμή πριν μιλήσει βαριεστημένα. «Τι δεν καταλαβαίνεις κορίτσι μου; Σας εξηγούμε πως σε λίγο η Γη θα κατακλειστεί από δαίμονες και πλάσματα που ήταν για αιώνες ολόκληρους αμπαρωμένα πίσω από τις πύλες της κολάσεως. Ο Όλυμπος έχει μετατραπεί σε ηφαίστειο και ξερνάει καυτή λάβα κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου, με κίνδυνο να καταπιεί όλη τη βλάστηση της γύρω περιοχής. Και συ με ρωτάς για το πού πρέπει να πας;» σίγουρα ο τόνος του δεν ήταν ευγενικός, μα ήταν ήδη πολλά αυτά που είχε να αντιμετωπίσει, ώστε να ασχοληθεί και με αυτήν την απλή αλλά και τόσο αδιάφορη για αυτόν ερώτηση. Δεν ήταν ο καλός εαυτός του. Η Ιθούριελ φεύγοντας πήρε και ένα κομμάτι δικό του, αυτό το κομμάτι που διατηρούσε την ισορροπία μέσα του αλώβητη.

Ξεφύσησε πριν συνεχίσει. «Μακριά από εδώ. Στην Κατερίνη ίσως... προσωρινά» κατέβασε τους ώμους του ηττημένος. «Μέχρι τουλάχιστον να σταματήσει η ροή της λάβας. Να ξέρετε όμως....» όρθωσε και πάλι το ανάστημά του ατενίζοντας το πλήθος. «Με το που θα γίνει αυτό... ο καθένας από εσάς αυτομάτως, πρέπει να γίνει υπερασπιστής του εαυτού του. Η επιβίωση και η προσπάθεια για μια ενωμένη ανθρωπότητα θα είναι τα κύρια μελήματά σας...» έκανε μια παύση ζυγίζοντας το αντίκτυπο των λόγων του στις εκφράσεις των ανθρώπων. «Ποτέ μην ξεχάσετε ποιοι είστε! Και ποτέ μην ξεχάσετε ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός! Ποτέ μην εγκαταλείψετε συνάνθρωπο! Ποτέ μην αφήσετε παιδί νηστικό! Ποτέ μην τα παρατήσετε! Καμία κατάσταση στον κόσμο αυτό δεν είναι μόνιμη, πρέπει να παλέψουμε μαζί να επαναφέρουμε την ισορροπία ξανά στη Γή. Μην αποθαρρύνεστε, μην χάνεται την πίστη σας! Θα καταφτάσουν κι άλλοι άγγελοι να σας συμπαρασταθούν... ήμαστε πολλοί.» Έκλεισε τον λόγο του γυρίζοντας πλάτη στη πλήθος. Το βλέμμα του βρήκε αυτό του Μιχαήλ. Είχε κρύψει επιτυχώς την απελπισία του από τους ανθρώπους, ωστόσο από τον Μιχαήλ δεν τα κατάφερε. Έκανε ένα βήμα κοντά του ακουμπώντας την παλάμη του στον ώμο του φίλου του.

Ο κόσμος ξεκίνησε να μουρμουρίζει και να μετακινείται ταραγμένος. Έτσι ο Ραφαήλ εκμεταλλεύτηκε τη βαβούρα σαν ευκαιρία για να μιλήσει στον Μιχαήλ χωρίς να ακούγεται η φωνή του στα αυτιά των άσχετων με το δικό του προσωπικό πρόβλημα.

«Δεν θα είμαι χρήσιμος εδώ αδερφέ μου. Δεν είναι εδώ η θέση μου. Ο Σαχιήλ θα στείλει τις στρατιές του. Ο Κάι είναι εδώ...» το βλέμμα του μετακινήθηκε στη Ραχήλ και χαμογέλασε στοργικά «Έχεις και τη Ραχήλ φίλε... Εγώ.... Δε μπορώ. Δεν θα μπορέσω, είμαι τόσο σίγουρος» κούνησε το κεφάλι του απογοητευμένος, έπειτα κοίταξε και πάλι τον Μιχαήλ στα μάτια. «Το ξέρεις πως θα καταρρεύσω, και αυτό θα έχει άσχημα αποτελέσματα. Χωρίς αυτήν... θα στραφώ εναντίων όλου του κόσμου. Θα μισώ όλον τον κόσμο» το χέρι του έπεσε από τον ώμο του Μιχαήλ. Ο μαύρος καπνός πάνω από την κορυφή του Ολύμπου έμοιαζε να είχε σχηματίσει χέρια που τον καλούσαν κοντά του.

«Σταμάτα, μη λες άλλα» έκανε ο Μιχαήλ θέλοντας να ελαφρύνει τον Ραφαήλ από τις άσκοπες λέξεις. «Σε χρειαζόμουν τώρα, εδώ. Σε χρειάζομαι στο πλάι μου, εννοείται. Γνωρίζω όμως πολύ καλά, πως αν δεν κάνεις αυτό που έχεις στο κεφάλι σου δε θα μπορέσεις να αποδόσεις εδώ. Δεν κρεμόμαστε φυσικά μόνο από τη δική σου βοήθεια... το μόνο που θέλω...» πήρε μια βαθειά ανάσα.

Οι φωνές του κόσμου σκέπαζαν τα λόγια τους, κανείς δε μπορούσε να τους ακούσει. Η Ραχήλ πλησίασε και αυτή κοντά τους παίρνοντας την ανθρώπινη μορφή της. Από του πουθενά εμφανίστηκε ο Κάι με την Έλενα στην αγκαλιά του.

«Ω, επιστρέψατε;» έκανε με ενθουσιασμό η Ραχήλ, κοιτάζοντας την ίδια στιγμή πίσω τους.

Πριν ρωτήσει όμως η Έλενα πατούσε στο έδαφος δίνοντάς της την απάντηση. «Έφυγαν» είπε με χείλη σφιγμένα.

Η Ραχήλ ένευσε με κατανόηση έπειτα χαμογέλασε θλιμμένα. «Δεν τους αποχαιρετήσαμε».

«Αδερφέ; Τι τρέχει;» ο Κάι ένοιωθε την ταραχή του Ραφαήλ. «Που είναι η Ιθούριελ;» αμέσως παρατήρησε την απουσία της.

Κανείς δεν του απάντησε και η σιωπή έσπερνε μια ενοχλητική αμηχανία μεταξύ τους.

Ο Ραφαήλ γύρισε προς τον αδερφό του μη αντέχοντας το αποπνικτικό κλίμα της ανείπωτης απάντησης. «Στην κόλαση» είπε ψυχρά.

Ο Κάι έσμιξε τα φρύδια του μεταξύ τους με ένα ακόμη πιο μπερδεμένο ύφος. «Στην κόλαση» επανέλαβε τα λόγια του αδερφού του σαν να προσπαθούσε να καταλάβει κάτι. «Μα κόλαση δεν είναι πλέον και η Γη;» αναρωτήθηκε κοιτάζοντας γύρω του. Τον κόκκινο ουρανό. Τον πορφυρό ήλιο και το κολλημένο πλάι του μαβί φεγγάρι. Τα μαύρα σύννεφα. Μια βρικόλακα και μια δαιμόνισα ανάμεσα στους αγγέλους και τους ανθρώπους. Το κόκκινο ποτάμι που πλησίαζε. Τον πανικό του κόσμου που είχε αρχίσει να θεριεύει και πάλι στη θέα των κόκκινων ματιών της Έλενας.

«Ήρεμα αγαπούλα» την καθησύχασε, εγκλωβίζοντάς την στην αγκαλιά του.

«Φεύγω αδερφέ» το βλέμμα του Ραφαήλ ήταν και πάλι στραμμένο στο βουνό. «Φεύγω από την επίγεια κόλαση, για να πάω να τη βρω... στην υπόγεια...» έφερε το χέρι του γύρω από το λαιμό του αδερφού του. «Εις το επανιδείν ξανθούλη. Εύχομαι να επιστρέψουμε από εκεί κάποια στιγμή... ειδάλλως... στην επόμενη ζωή» του έκλεισε το μάτι, πριν τον προσπεράσει.

«Θα σε περιμένω αδερφέ μου. Κι αν τα βρεις σκούρα... ξέρεις πως θα με φέρεις κοντά σου» τα λόγια του Κάι έκρυβαν ένα υπονοούμενο και τα χείλη του τεντώνονταν προς τη μία άκρη σχηματίζοντας ένα από εκείνα τα χαμόγελα που διψούσαν για μια νέα πρόκληση, όπως υπόσχονταν σίγουρη ανταπόκριση.

Αν και βαρύ το κλίμα του αποχωρισμού, κανείς δε θα έλεγε αντίο σήμερα. Μόνο υπόσχονταν να ξανά συναντηθούν.

«Το μόνο που θέλω...» ο Μιχαήλ δεν είχε την ευκαιρία να ολοκληρώσει αυτό που ήθελε να πει πιο πριν. «Το μόνο που θέλω Ραφαήλ, είναι να επιστρέψετε και οι δύο το συντομότερο δυνατόν. Σώοι και αβλαβής» φώναξε πάνω από τη βοή του κόσμου.

Ο Ραφαήλ συνέχισε να απομακρύνεται, νεύοντας προς απάντηση στον Μιχαήλ. Οι κατάμαυρες φτερούγες του υψώθηκαν πάνω από το κεφάλι του όπως άνοιγαν σε όλο τους μεγαλόπρεπο μήκος και πλάτος. Άρχισε να τρέχει πριν απογειωθεί ωθώντας με δύναμη το σώμα του προς τον ουρανό. Στη μέση της διαδρομής σταμάτησε. Τίναξε τα φτερά του, στη στιγμή μετατράπηκαν σε ασημένιες κοφτερές λεπίδες που σχημάτιζαν πούπουλα. Το δέρμα του πήρε τη γνωστή μαύρη απόχρωση.

Ο δαίμονας αναζητούσε τον δρόμο του για το σπίτι του. Χαμογελούσε.

Στον ορίζοντα αχνοφαινόταν η μορφή του Σαχιήλ με την Αναήλ και το Λίο στο πλάι του. «Ραφαήλ» βροντοφώναξε ο Σαχιήλ σα να τον καλούσε κοντά του.

Ο Ραφαήλ τον αγνόησε επιδεικτικά. Επιτάχυνε σκίζοντας τους αιθέρες. Σκοτεινό πλάσμα της κόλασης θα βουτούσε στον κόκκινο βούρκο της. Θα αναζητούσε εκεί μέσα στο άθλιο θεοσκότεινο χάος, το άλλο του μισό.

«Ιθούριελ» ψιθύρισε πριν βουτήξει και αυτός μέσα στη σκοτεινή πύλη. «Έρχομαι» το χαμόγελο που κοσμούσε τα χείλη του παρά μόνο σε πανούργο δαίμονα θα μπορούσε να ανήκει.

Καμία κόλαση, επίγεια ή μη δε θα μπορούσε να τον κρατήσει μακριά της.

ΤΕΛΟΣ

Λοιπόν λοιπόν.... για την ώρα αυτό ήταν!!! 

Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους υπέροχους αναγνώστες μου, που από την αρχή μέχρι το τέλος ήταν κοντά στον Ραφαήλ και την Ιθούριελ και μένα φυσικά σε αυτό το ταξίδι. Η Κόλαση θα συνεχιστεί φυσικά αλλά ακόμη δεν έχω αποφασίσει με ποιόν τρόπο, σε ποίον κόσμο και πως. Η Επίγεια κόλαση πάντως έφτασε στο τέλος της, ένα τέλος που πάρα πολύ δύσκολα, ωστόσο κατάφερα να τοποθετήσω. 

Αν έχετε οποιεσδήποτε απορίες, ερωτήσεις μη διστάσετε να επικοινωνήσετε μαζί μου είτε μέσω των σχολίων είτε αν έχετε την επιθυμία να παραμείνετε ανώνυμοι μέσω π.μ. θα χαρώ να δώσω διευκρινήσεις. 

Για την ώρα έχω κι άλλα μυθιστορήματα που μπορείτε να διαβάσετε. Όσον αφορά την Ιθούριελ, τον Ραφαήλ, τον Κάι, την Έλενα, τον Μιχαήλ, την Ραχήλ, τον Λίο, τον Σαχιήλ, την Αναήλ, τον Εωσφόρο ή Λούσι όπως προτιμάτε χιχι, τη Μία, τον Ντάνιελ και τη συνέχεια της ροής των εξελίξεων στον κόσμο τους... θα σας κρατάω ενήμερους!!!

Σας ευχαριστώ ξανά για την αγάπη με την οποία θρέψατε το βιβλίο μου και να αφιερώσω αυτό το κεφάλαιο σε όλους εσάς! Σε όλους όμως!!! Τα βιουζ σε κάθε σχεδόν κεφάλαιο ξεπερνάνε τα 100 και ψηφίζουν οι 20 ας πούμε.. ε λοιπόν αφιερωμένο και στους ανώνυμους και εσάς σας ευχαριστώ!!! 

Μα απεριόριστη αγάπη, δική σας... Καρίνα!!!

Υ.Γ. και αφού έβαζα το τραγούδι του βιβλίου Over and Over συγκινήθηκα μέχρι δακρύων  και γω παίδες. 

Εις το επανιδείν λοιπόν....