«Γιατί οι άνθρωποι γερνάνε, ενώ οι άγγελοι όχι;» ρώτησε η Ιθούριελ τον Ραφαήλ, το κεφάλι του οποίου ήταν ακουμπισμένο πάνω στα πόδια της.

Ο ήλιος ήταν δυνατός έξω, ενώ μέσα το κάστρο τους παρείχε την δροσιά που αναζητούσαν. Είχαν στρώσει ένα τεράστιο περσικό χαλί στο πάτωμα του ισογείου, ώστε να γλυτώσουν από την έντονη λάμψη του αδίστακτου ήλιου, αλλά και τα άπειρα έντομα που ζουζούνιζαν ασταμάτητα κατά τη διάρκεια της μέρας. Ξαπλωμένοι ανάσκελα πάνω στη βελούδινη επιφάνεια του χαλιού, δίχως να κάνουν απολύτως τίποτα.

Μόλις είχαν απολαύσει μια λαχταριστή καρμπονάρα, στη προετοιμασία της οποίας είχαν συμβάλει και οι δυο τους. Φυσικά ο Ραφαήλ δεν είχε χορτάσει με τη μερίδα του, φροντίζοντας να γεμίσει ξανά το πιάτο του. Στο μυαλό της Ιθούριελ αμέσως εμφανίστηκε η εικόνα του «Ραφαήλ του καναπέ» και του είχε ρίξει ένα στραβό βλέμμα όλο υπονοούμενο. «Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Το ξεκαθαρίσαμε άλλωστε, δεν θα γίνω ποτέ έτσι! Και δεν φταίω εγώ, που την κάναμε τόσο νόστιμη.» είχε αποκριθεί γελώντας.

Τη δεδομένη στιγμή ο Ραφαήλ δεν δίστασε να απαντήσει στην Ιθούριελ αμέσως. «Είναι απλό, πιστεύουν πως θα γεράσουν, θεωρώντας, πως αυτή είναι η φυσική τους κατάληξη... γεράματα, θάνατος. Δεν πάει έτσι. Στην πραγματικότητα, υπάρχει ένα μικρό πεδίο το οποίο οι άνθρωποι δεν έχουν καταφέρει να ανοίξουν χιλιάδες χρόνια τώρα, με αποτέλεσμα να εξακολουθούν στην ίδια πορεία πιστεύοντας στη θεωρεία του γήρατος και έπειτα του θανάτου. Στην ουσία διοχετεύουν την ενέργεια της πίστης σε λάθος πράγματα. Τους καρφώθηκε μια ιδέα και σε αυτήν πιστεύουν με κλειστά μάτια. Απλά τα πράγματα.» Τελείωσε τραβώντας μια τζούρα από το τσιγάρο του με απόλαυση.

«Δεν μπορεί να είναι τόσο απλό όσο το παρουσιάζεις. Γιατί δεν έχουν καταφέρει ακόμη να ζούνε αιώνια;» πετάχτηκε η Ιθούριελ διαμαρτυρόμενη. «Τι είπε ο Χρηστός; Ε;» την κοίταξε για λίγο χωρίς να περιμένει την απάντησή της. «Πίστευε, και μη ερεύνα... πίστευε! Και μόνο η πίστη, σε οδηγεί ακριβώς εκεί που πραγματικά θέλεις, χωρίς περιορισμούς. Το βασικό πρόβλημα είναι, να βρεις ανάμεσα σε τόσα άλλα, τί είναι αυτό στο οποίο αξίζει να πιστέψεις βαθύτερα, πού πρέπει δηλαδή να εστιάσεις. Οι άνθρωποι όμως ειδικά της σημερινής εποχής είναι τόσο εθισμένοι και χαμένοι στην πραγματικότητα που αδυνατούν να σκεφτούν και να εστιάσουν κάπου. Παίρνουν έτοιμα τα όσα τους έχουν πασάρει ανά τους αιώνες οι προγονοί τους και συνεχίζουν ως έχει.»

Ξαφνικά το σώμα του Ραφαήλ τσιτώθηκε, και τινάχτηκε πάνω σα να τον είχε χτυπήσει ρεύμα. Τα φτερά του αυτομάτως ελευθερώθηκαν πίσω από την πλάτη του και το πρόσωπό του απέκτησε μια αγριάδα. «Δαίμονες» σύριξε, καθώς είχε αισθανθεί το ενεργειακό πεδίο να αλλάζει. Η έκφρασή του όμως άλλαξε αμέσως μετά το χτύπημα στην πόρτα. Την κοιτούσε μπερδεμένος, στρέφοντας αργά το βλέμμα του έπειτα στην Ιθούριελ. «Τι στο διάολο;» αναρωτήθηκε δυνατά. «Ποιος;» φώναξα να ακουστεί προς τα έξω. Από όπου και ακούστηκε αρχικά ένας ξερόβηχας. «Ραφαήλ» η φωνή του Μιχαήλ φανέρωνε κάποιο δισταγμό. «Ε... δεν είμαι μόνος, αλλά έχε μου σε παρακαλώ εμπιστοσύνη» βγήκε η φωνή του άλλου αγγέλου πίσω από την πόρτα πνιχτή.

Ο Ραφαήλ χωρίς δεύτερη σκέψη έσπευσε να ανοίξει, όπου και τον περίμενε μια απρόσμενη έκπληξη. 

Για να δούμε την αντίδραση του Ραφα.... χεχεχε

kalypsocat  τι λες;  ;)