Ο Ραφαήλ βρήκε τον Σαχιήλ, να στέκεται μπροστά από το παράθυρο, αγναντεύοντας τη θέα, μα ήταν φανερός ο προβληματισμός του και βαθύς συλλογισμός του.

Τα βήματα του Ραφαήλ, τον οδήγησαν, σε μια από τις πολυθρόνες, που πλαισίωναν το γραφείο του αρχικού. «Λοιπόν;» έσπευσε να γνωστοποιήσει την παρουσία του στον χώρο, μιας και ο Σαχιήλ έμοιαζε, να μην την είχε αντιληφθεί.

Ο Σαχιήλ έστρεψε αργά το σώμα του προς το μέρος του άλλου. «Που είναι ο γιός μου;» τον ρώτησε, την ώρα που η πόρτα άνοιγε ξανά. Ο Λίο έσερνε τα πόδια του, σα να ήταν υπερβολικά κουρασμένος. Προσέχοντας να μην σκέφτεται το όραμά του. Βούλιαξε μέσα στην πολυθρόνα απέναντι από τον Ραφαήλ, δίχως να σηκώσει το κεφάλι του. «Εδώ είμαι και εγώ» είπε ο Λίο, ρίχνοντας το κεφάλι του προς τα πίσω, με τα μάτια του, να κλείνουν την ίδια στιγμή. Πήρε μια βαθιά ανάσα, πριν επισπεύσει την ερώτησή του. «Για ποιόν λόγο μας φώναξες πατέρα;»

Ο Σαχιήλ τους πλησίασε και στάθηκε επιβλητικός από πάνω τους. Ακούμπησε τα χέρια του αντίστοιχα στα μπράτσα της κάθε πολυθρόνας, με το βλέμμα του να ταξιδεύει ανάμεσα στους δύο άντρες, που τον επεξεργάζονταν με αγωνία. «Σας φώναξα, πρώτων για να μου εξηγήσετε επακριβώς τι ήταν αυτό που ακολούθησε μετά την επιστροφή σας από τον κόσμο της Ιθούριελ... αλλά αυτό μπορεί να περιμένει. Και ο δεύτερος και κύριος λόγος, είναι γιατί θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάτι» είπε εκείνος, με την ανησυχία έντονη στα μάτια του.

Ο Σαχιήλ απομάκρυνε τα χέρια του από τα μπράτσα των πολυθρόνων, διπλώνοντάς τα πάνω στη στήθος του. «Λοιπόν αγόρια... τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά... Μέσα στο τελευταίο εικοσιτετράωρο, η συμπαντική ισορροπία υπέστη ανεπανόρθωτη βλάβη. Τα πάντα γύρω μας θα αρχίζουν να καταρρέουν... αν δεν βρούμε σύντομα μια λύση... και οι δύο, γνωρίζετε τί σημαίνει αυτό!»

Ο Ραφαήλ κοίταζε έντονα τον Σαχιήλ, μα το μυαλό του αναπολούσε το παρελθών. Οι αναμνήσεις του επιτέθηκαν σαν χείμαρρος, καταλαμβάνοντας κάθε κενό στον εγκέφαλό του. Για μια στιγμή αναρωτήθηκε, αν είναι δυνατών η ιστορία να επαναλαμβάνεται. Βυθίστηκε πιο βαθιά μέσα στο κάθισμά του, λες και θα του προσέφερε το μεγαλύτερο καταφύγιο και έκλεισε τα μάτια του.

Όταν μίλησε η φωνή του έμοιαζε φυσιολογική, σε αντίθεση με την όψη του. «Όπως τότε που είχα γυρίσει από την κόλαση;» στράφηκε στον Σαχιήλ, με τον φόβο, η απάντηση στην ερώτηση που έθεσε να ήταν θετική.

Ο Σαχιήλ δεν μίλησε παρά ένευσε.

Ο Λίο με τον Ραφαήλ πάγωσαν.

Η ίδια σκέψη πλανιόταν ανάμεσά του, η ίδια σκηνή. Με αποτέλεσμα να προβληθεί και στο μυαλό του Σαχιήλ. «Μα την πίστη μου...» ψέλλισε ο τελευταίος πισωπατώντας, ενώ η φρίκη είχε χαραχτεί βαθιά στο πρόσωπό του. «Δεν είναι δυνατόν!» ξεφώνησε. «Όχι η ίδια μου η κόρη... όχι... αυτό δεν πρέπει ποτέ να συμβεί!» σχεδόν τσίριζε ο πατέρας της Ιθούριελ.

Ο Ραφαήλ με τον Λίο τον κοίταζαν σαν χαμένοι, ενώ το μελλοντικό προμήνυμα έπαιζε σαν μια επαναλαμβανόμενη ταινία, ξανά και ξανά μπρος στα μάτια τους.

Ο Σαχιήλ κουνούσε τα χέρια του μπροστά του, σαν αυτό που έβλεπε, να ήταν ένα σύννεφο το οποίο προσπαθούσε να αποδιώξει. «Όχι... όχι.... Λίο, επεξεργάσου όλες τις λεπτομέρειες, δείξε το στη Έλενα και τον Κάι, μπας και βοηθήσουν την κατάσταση» είπε ανακτώντας το έλεγχο των σκέψεών του, στρεφόμενος προς τον υιό του. «Ραφαήλ... παίρνεις την κόρη μου και φεύγετε!» είπε επιτακτικά, τονίζοντας ιδιαίτερα την τελευταία λέξη. «Αλλά... λέξη στην Ιθούριελ. Πες της απλά πως δεν συντρέχει λόγος, να παραμένετε άλλο εδώ» συμπλήρωσε με τα μάτια του, να κεραυνοβολούν τον Ραφαήλ.

Εκείνος ένευσε· σάμπως μπορούσε να κάνει διαφορετικά;

Ο Σαχιήλ άρχισε να περπατά πάνω κάτω αγχωμένος. Όταν ξαφνικά σταμάτησε. «Που είναι ο Μιχαήλ τέλος πάντων;» πετάχτηκε αναζητώντας απάντηση στη πρόσωπα των άλλων δύο, που αφού αντάλλαξαν αποπροσανατολισμένες ματιές, ανασήκωσαν δειλά δειλά τους ώμους τους, με τα χείλη τους να κυρτώνουν προς τα κάτω. Ο πρώτος αναστέναξε αγανακτισμένα. Έκλεισε τα μάτια του και κάλεσε τον Μιχαήλ μέσω των σκέψεών του, να γυρίσει, όπου κι αν βρισκόταν.

«Μπορείτε να αποχωρίσετε... ακολουθώντας τις οδηγίες μου... και Ραφαήλ... πριν φύγετε, θέλω να δω την κόρη μου» έδωσε την τελευταία εντολή, λίγο πριν η πόρτα του γραφείου κλείσει και μείνει μόνος με τις άπειρες σκέψεις και σενάρια.