Τη φιλούσε με βίαιο πάθος, και την τραβούσε πάνω του.

Εκείνη αν και έτοιμη να υποκύψει, κατάφερε να τον σπρώξει με αποτέλεσμα η πλάτη του να συγκρουστεί με αυτήν του καναπέ.

Την κοίταξε μπερδεμένος, παρόλο που τα χείλη του είχαν τραβηχτεί πάνω από τα δόντια του από την έκσταση. «Τι είναι;» τη ρώτησε.

«Δεν έχεις τίποτα να πεις... μετά απ' όσα σου διηγήθηκα;» κουνούσε τα χέρια της πέρα δώθε διαμαρτυρόμενη.

«Ωωω, έχω πολλά να σου πω» μουρμούρισε βυθίζοντας το πρόσωπό του στο λαιμό της.

«Ξεκίνα τότε» φώναξε εκείνη.

Το χαμόγελό του έγινε πιο πλατύ. «Κάνε ερωτήσεις και γω θα απαντάω» της είπε παιχνιδιάρικα.

«Γρρρ» έκανε εκείνη αγανακτισμένα. «Ραφαήλ» κραύγασε.

«Εδώ είμαι» γελούσε εκείνος τώρα. Του ήταν αδύνατον να συγκρατήσει τη χαρά του. «Ρώτα με» την προκάλεσε.

Η Ιθούριελ στριφογύρισε τα μάτια της πριν διατυπώσει την ερώτηση. «Έχεις και συ παρόμοια όνειρα;» ήταν η πρώτη ερώτηση που της ήρθε να διατυπώσει.

«Όχι, εγώ ζω την πραγματικότητα»

«Γιατί τα βλέπω... γιατί τα βλέπω εγώ;»

«Επειδή η μοίρα σε προετοίμαζε για μένα» της είπε με ένα από τα πονηρά χαμόγελά του.

«Τώρα με δουλεύεις έτσι;» τον χλεύασε.

«Καθόλου» είπε σοβαρά.

«Και τα φτερά;» πέταξε αμέσως εκείνη.

Ο Ραφαήλ δεν μίλησε αμέσως. Τον είδε να εισπνέει λαίμαργα και τέλος να παραιτείται.

«Φουυυ» έκανε και την κατέβασε από τα πόδια του στο πλάι. Γύρισε το κεφάλι του από την άλλη, χωρίς να κουνήσει το σώμα του. Η καρδιά του άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα και δεν ήταν σίγουρος, για το, πώς έπρεπε να ξεκινήσει.

«Ραφαήλ» παρακάλεσε εκείνη.

«Εντάξει..» έσυρε εκείνος τα λέξη, όσο η Ιθούριελ σκέπαζε τις παλάμες της με τις δικές του.

«Τι ξέρεις για τους αγγέλους;» μπήκε αμέσως στο ψητό ο άγγελος.

Η Ιθούριελ ταράχτηκε. Είχε διαβάσει αμέτρητα βιβλία, είχε κάνει έρευνες, είχε μελετήσει το βιβλίο του Ενώχ. Τα μάτια της πρόδιδαν το σοκ της.

Δεν μπορεί... σκέφτηκε. «Οι ουλές...» ψέλλισε. «Και γω; Γιατί τις έχω;» είπε με πανικό να χρωματίζει τις λέξεις της.

«Το ότι σε κρατούσαν τόσα χρόνια οι γονείς σου στο σκοτάδι, είναι απαράδεκτο» γρύλισε. «Η άγνοιά σου, στάθηκε εμπόδιο, για τα φτερά σου να αναπτυχθούν και να αποκτήσουν θέληση» είπε εκείνος ήρεμα.

Ήταν πολλά, ήταν πάρα πολλά για μια μέρα. Ήταν πολλά για να μπορεί να τα αντέξει. Οι γονείς της το γνώριζαν. Ένιωσε προδομένη για άλλη μια φορά. Τράβηξε τα χέρια της από τα δικά του, βυθίζοντας το πρόσωπό της μέσα στις παλάμες της για λίγα δευτερόλεπτα. Κατέβασε μονορούφι το κρασί της και άρπαξε το μπουκάλι, καταπίνοντας ότι είχε απομείνει εκεί μέσα. Έπιασε την άκρη του τραπεζιού τεντώνοντας τα χέρια της και την έσφιγγε, σαν να μπορούσε, να στραγγίξει από το ξύλο νερό.

Ο Ραφαήλ σηκώθηκε. Περπάτησε μέχρι την πόρτα, φώναξε τον Κάι. Κάτι του είπε. Ο άλλος, εξαφανίστηκε μόνο για λίγο, ώστε να επιστρέψει γρήγορα με ένα διαφανές μπουκάλι. Έριξε μια ματιά στην Ιθούριελ, που δεν είχε αλλάξει τη στάση της και συγκατένευσε με κατανόηση, ακούγοντας τους ψιθύρους του αδερφού του με προσήλωση.

Η Ιθούριελ ήταν δυνατή, μα τώρα έβλεπε μπροστά στα μάτια της ο κόσμος της να γκρεμίζεται, βασανίζοντας αλύπητα την ήδη βασανισμένη ψυχή της.

Η πόρτα έκλεισε και εκείνη ένιωσε την ανάγκη να το βγάλει από μέσα της. Τσίριξε με όλη της τη δύναμη, η οποία την εγκατέλειπε.

«Έλα, αυτό θα βοηθήσει» της είπε εκείνος χαμηλόφωνα, προσφέροντάς της ένα ποτήρι. Δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά, αν και το κάψιμο στο λαρύγγι της ήταν ανυπόφορο, το ήπιε μονορούφι. Ήθελε να μεθύσει σήμερα και αύριο να μην θυμάται τίποτα. Μα όταν σήκωσε το κεφάλι της αντικρίζοντας τα συγχυσμένα μάτια του, μετάνιωσε για αυτή τη σκέψη.

Πριν η βότκα θέσει σε λειτουργία το σκοπό της, εκείνη όρμησε πάνω του, μπήγοντας τα νύχια της στο σβέρκο του και τη γλώσσα της στο στόμα του.

Ο Ραφαήλ ήταν πάντα έτοιμος για εκείνη, τα χέρια του αυθόρμητα σύρθηκαν πάνω στο σώμα της. Τη γύρισε απότομα, ώστε η πλάτη της να κοντράρεται με τον τοίχο. Της ξέφυγε ένας στεναγμός από την επαφή με τον παγωμένη επιφάνια. Μέσα σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα, είχαν απαλλαχτεί από τα υφάσματα που κάλυπταν τα ακαταμάχητα κορμιά τους. Εκείνη έβγαζε πάνω του την οργή της, προκαλώντας του τον πόνο, τον οποίο εκείνος καλοδεχόταν, αφού τον προκαλούσε το μόνο άτομο για το οποίο θα έδινε και τη ζωή του. Η απόλαυσή του θα ολοκληρωνόταν μόνο αν...

Τα φτερά του ξεπετάχτηκα αγέρωχα, τεράστια, όμορφα και δυνατά. Η Ιθούριελ βλέποντας τα, κλαψούρισε κάτω από το κράτημά του και ούρλιαξε από την ολοκλήρωση που έστελνε η κίνηση των φτερών και των γοφών του σε όλο το κορμί της.