Το υδάτινο στρώμα έμοιαζε και αυτό να τους τραβάει μέσα σε μια δύνη. Παρά της υπεράνθρωπες δυνάμεις τους, αδυνατούσαν να αντισταθούν στα ισχυρά ρεύματα που τους περικύκλωναν. Τρόμος ήταν ζωγραφισμένος έντονα στις εκφράσεις τους, τρόμος παρέδιδε σταδιακά τη σκυτάλη σε μια γαλήνη που χαραζόταν στα χαρακτηριστικά τους. Όσο δυνατά πλάσματα κι αν ήταν, δεν θα κατάφερναν παραπάνω ώρα, να επιβιώσουν κάτω από το νερό, δίχως βράγχια.

Τα άκρα τους κρέμονταν τώρα ακυβέρνητα. Τα σώματά τους παραδομένα. Μα δεν είχαν παραδοθεί. Η ικανότητα της Μία να διεισδύει στις σκέψεις τους, τους καθοδηγούσε ώστε να ηρεμήσουν και να γίνουν ένα με τη φύση ξανά, ένα με τη δύνη. Να νοιώσουν τη δύναμη της, να απορροφήσουν ενέργεια από εκεί που φαινομενικά δεν υπήρχε. Η ενέργεια είναι παντού. Η ενέργεια μεταφέρεται από σώμα σε σώμα, από σωματίδιο σε σωματίδιο. Έλκεται σαν τους αντίθετους πόλους, αδιάκοπα. Δίνεται και παίρνεται. Αντιδρά και δημιουργεί νέα δύναμη, νέα ένωση, νέα πλάσματα. Αναγεννιέται. Υπάρχει. Δεν χάνεται ποτέ.

Μέσα στο νερό εκεί που όλα έμοιαζαν με ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο, εκεί που όλα στριφογύριζαν σε μια ημιδιαφανή ρουφήχτρα, ξαφνικά σημειώθηκε μια έκρηξη. Έκρηξη αυτής της άπλετης ενέργειας που είχε συγκεντρωθεί σε ένα μονάχα σώμα. Ένα σώμα που ήλεγχε όλα τα υπόλοιπα τελικά. Το σώμα της Μία.

Τα σωματίδια του οξυγόνου πολλαπλασιάστηκαν, σχηματίζοντας μια προστατευτική μεμβράνη που απλωνόταν και φυλάκιζε τα υπόλοιπα σώματα μέσα σε μια φυσαλίδα που δεν επέτρεπε να εισχωρήσει νερό μάσα από αυτήν, πάρα μόνο κύτταρα που περιέχουν οξυγόνο, και δεν ήταν άλλα από τα ανθρώπινα. Ανθρώπινα κύτταρα που συγκρατούσαν οξυγόνο μέσα τους, απαραίτητο για την ύπαρξή τους είχαν και οι τέσσερεις φίλοι μας. Έτσι, τώρα είχαν περικυκλωθεί από την μαγικά λεπτή αλλά υπερβολικά ανθεκτική μεμβράνη, που τους απομόνωνε μέσα σε μια φούσκα.

Έντονος βήχας αντηχούσε μέσα σε αυτόν τον μικρό κλειστό χώρο, με τον Κάι τον Ντάνιελ και την Έλενα να έχουν πέσεις στα γόνατα φτύνοντας νερό και αδειάζοντας το περιεχόμενο του στομάχου τους στη διαφανή μεμβράνη από κάτω τους.

Η Μία λουσμένη με το έντονο φως της βιολετιάς αύρας της, ήταν συγκεντρωμένη στον σκοπό της, με μάτια γαλήνια κλειστά, χέρια διάπλατα ανοιχτά, όπως αιωρούνταν μέσα στον ίδιο χώρο, πάνω από τα κεφάλια τους.

Όλα ήταν μια δοκιμασία την οποία εκείνη, μια και μοναδική, έπρεπε να φέρει εις πέρας, μέσα από την οποία θα οδηγούνταν στο αντικείμενο που τόσο ποθούσε. Αντικείμενο που είχε και αυτό ενέργεια και την καλούσε.

Τα μάτια της άνοιξαν απότομα, πλημυρισμένα με την ίδια εκτυφλωτική λάμψη, όπως επεξεργαζόταν τώρα τα πάντα γύρω της. Το νερό έξω από την μεμβράνη, αρχικά ήταν διαυγές και η ορατότητα μέσα σε αυτό, σου έδινε την δυνατότητα να βλέπεις πολλά μέτρα μακριά, τώρα ήταν μια μαύρη απέραντη άβυσσος. Από την κίνηση της φυσαλίδας, μπορούσε κανείς να μαντέψει πως η κατάβαση συνεχιζόταν αδιάκοπη, με υπερβολική ταχύτητα. Από κάτω της όμως, ένα φως γινόταν όλο και εντονότερο. Ένα φως που αποκτούσε όλο και μεγαλύτερη διάμετρο κάτω από τα πόδια τους. Πλησίαζε τρομαχτικά γρήγορα. Οι άλλοι δεν πρόλαβαν να αντιδράσουν σε αυτήν την νέα εξέλιξη, ενώσω η Μία κατέβαλε προσπάθεια να παραμείνει ήρεμη και συγκεντρωμένη, όπως απαιτούσαν από αυτήν οι περιστάσεις.

Η μεμβράνη παρέμεινε ελαστική κατά την κρούση στην χρυσαφιά αμμουδιά μας παραλίας, σύγκρουση που θα μπορούσε να αποβεί μοιραία για όλους τους. Η άβυσσος εξακολούθησε να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους και η φυσαλίδα διαλύθηκε μέσα σε όλα τα άλλα σωματίδια οξυγόνου γύρω τους με έναν παφλασμό.

Η βελούδινη αίσθηση των μικροσκοπικών κόκκων άμμου, ήταν το πρώτο που ένοιωσαν σαν άγγιγμα κάτω από τα χέρια τους. Η Μία σωριάστηκε και αυτή αδύναμη, με το πρόσωπό της να βουλιάζει μέσα στο χρυσό στολίδι γύρω της.

Ο Ντάνιελ ανακτώντας τις δυνάμεις του σταδιακά, σύρθηκε γονατιστός προς το μέρος της.

«Μία...» κατάφερε να πει βραχνά, αφού ο λάρυγγάς του είχα γδαρθεί από το νερό που είχε αποβάλει βίαια πριν λίγο ο οργανισμός του.

Εκείνη ανασήκωσε ανεπαίσθητα τα βλέφαρά της, αναζητώντας τη μορφή του μέσα από τους κόκκους που θόλωναν την όρασή της. Τα χείλη της ήταν στολισμένα με χρυσά πετραδάκια, παρόλα αυτά κατάφερε να ανοίξει το στόμα της.

«Φτάσαμε... είναι εδώ το νοιώθω. Και από εδώ θα φύγουμε κατευθείαν για τον δικό μας κόσμο» με δυσκολία ακούστηκε η φωνή της. «Σε λίγο όμως... σε λίγο» συνέχισε, ωστόσο τα μάτια της έκλεισαν ξανά βυθίζοντάς την σε έναν σύντομο ύπνο, που θα την έτρεφε με νέα δύναμη την οποία είχε ανάγκη για να συνεχίσει και να προχωρήσει μπροστά.

Επιστρέφω... χάνομαι.... πάντα εδώ είμαι. :)

Καλή Χρονιά σε όλους σας! Αγάπη και ειρήνη σε όλον τον κόσμο! Τα πάντα είναι ενέργεια, οι σκέψεις είναι ενέργεια οπότε ας επικεντρωθούμε στις θετικές, ώστε να κάνουμε αυτήν αλλά και τις επόμενες χρονιές που έρχονται πιο όμορφες, πιο ειρηνικές και πιο ευτυχισμένες! 

Με πολύ αγάπη Καρίνα!