Ελενης POV

Ήμουν ξαπλωμενη στο κρεβατι του δωματιου μου με μια πετσετα τυλιγμένη γυρω από το φρεσκοπλυμένο σωμα μου και κοιτουσα αοριστα το ταβανι. Ειχα βαρεθει το μονότονο ασπρο χρωμα του αλλα τωρα φάνταζε το πιο ενδιαφέρον πράγμα που θα μπορούσα να κανω. Σκεφτόμουν τα προηγούμενα γεγονότα και βρισκω το μυαλό μου σε κάτι που συνηθίζουν να αποκαλούν…χαος.

Τα χερια μου τρεμανε ολη την ωρα, και για καποιο ανεξήγητο λογο το να τα σταματήσω έμοιαζε με κατι υπερφυσικό. Έτρεμαν, ξανα και ξανα, έπιανα μερικες τούφες από τα μαλλιά μου και τις στριφογύριζα γύρω από τα δάχτυλα μου. Τα δάκρυα μου ειχαν στερέψει, και τα ματια μου ειχαν ξεραθεί, ενώ το αναψοκοκκισμένο προσωπο μου ειχε παραμείνει το ιδιο.

Κλοτσάω τον τοίχο, για να ξεσπάσω με θυμό. Το ειχα σιχαθεί.
Ειχα σιχαθεί τη κατάσταση. Ειχα σιχαθεί εκείνον. Και πολύ φοβάμαι πως αρχίζω να σιχαίνομαι τον εαυτό μου.

«Ελένη!» ακούω μια απόμακρη φωνή. Όχι μια οποιαδήποτε φωνή..τη φωνή του Άλεξ.
Λες ναα..; Μπα. Κανα όνειρο θα νε.

«Ελενη γαμωτο!» ξανα ακουω. Γουρλώνω τα ματια μου και σηκώνομαι αμέσως από το κρεβατι. Η φωνη ακουγόταν από το παράθυρο. Το ανοίγω απότομα και η ψύχρα μαζι με τον αέρα εισβάλουν πανω στο πρόσωπο μου.

«Άλεξ;;!!» σαστιστώ.

«Θα συνεχίσουμε να λεμέ ο ένας το όνομα του άλλου η.. θα κατέβεις κάτω;» βαζει τα χερια στις τσέπες του.

«Προτείνω το δεύτερο.» προσθέτει.

Μενω σοβαρη να τον κοιτω προσπαθώντας να χωνέψω τι γίνεται.

«Νιεπ, σίγουρα είναι όνειρο.» παω να κλεισω το παράθυρο αλλα η φωνη του με διακόπτει.

«Με κολακεύει που θεωρείς τη παρουσία μου όνειρο, αλλά δεν νομίζω πως είναι η κατάλληλη στιγμή για αυτά».

Ξεφυσάω και αφηνω τελικα ανοιχτό το παράθυρο. Αποφασίζω να χωνέψω τη πραγματικότητα και βγαζω το κεφαλι μου απέξω.

«Δεν το πιστεύω, Άλεξ τι..κάνεις εδώ; Και όχι, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να έρθω, ειμαι…με μια πετσέτα μονο» ψέλλισα τις τελευταίες λέξεις. Γιατι πραγματικα, δεν ειχα καμία ορεξη να μάθει ολη η γειτονια την κατάσταση…ας το πουμε ένδυσης μου.

«Ωραία.» μου χαμογελάει λοξά και για μια στιγμή παραξενεύτηκα καθως δεν περίμενα να υποχωρήσει τοσο γρήγορά. « Τότε έρχομαι εγω.» συνεχίζει και στηρίζω τα χερια μου πανω στο παράθυρο. «Καλή τύχη με αυτό» λέω νωχελικά.

Ημουν εντελώς σίγουρη πως θα τα βάλει κατω η δεν θα καταφέρει να ανεβεί.. Μα όταν εκείνος αρχίζει να πατάει πάνω σε πράγματα που τον βοηθούν να φτάσει στο ύψος του παραθύρου μου, και σε ελάχιστο χρόνο και με τεράστια ευκολία βρίσκεται είδη στο παράθυρο μου, τα μάτια μου μένουν ορθάνοιχτα. Ε όχι. Οι κόρες των ματιών μου βλέποντας τη θέληση του διαστέλλονται και τον κοιτούν συγκινημένα. Τα χείλια μου δεν χαμογελούν, αλλά το κάνουν τα μάτια μου.

Λιγο πριν μπει μεσα στο παράθυρο, εγω μένω στην ίδια θέση που ήμουν εξαρχής. «Για να καταλάβω..έκανες τοσο πολύ δρομο μονο και μονο επειδή..ανησύχησες για εμενα..;» τον ρωτάω.

Εκείνος εκπνέει την ανασα του καθώς με κοιταζει μεσα στα μάτια.
«Θα έκανα και τον διπλάσιο αν χρειαζόταν» μου λέει χαλαρός.

Εκείνη τη στιγμη του χαμογελάω αισθητά. Όμως δεν είμαι έτοιμη να μιλήσω για εκατομμύριο λόγους και το χαμόγελο μου εξαφανίζεται αργα. «Είμαι καλά Άλεξ, φύγε σε παρακαλώ» φτιάχνω καλύτερα τη πετσέτα πάνω μου. Εκείνος μπαίνει μεσα στο σπιτι βιαστικός και σε λιγο παταμε ήδη το ιδιο πάτωμα. «Κόντεψα να τρελαθώ γαμωτο το ξερεις; Ξερω ότι δεν εισαι καλα.. πες μου τι συμβαίνει τωρα!»

«Δεν συμβαίνει τιποτα..ολα καλα» χαμογελώ ψεύτικα.

«Ελενη, ξερω ποτε χαμογελάς πραγματικά και πότε όχι. Και τωρα ξερω..πως αυτό το χαμόγελο…δεν ηταν πραγματικό»

Η αλήθεια είναι πως με ξέρει καλα. Πολύ καλά, και η προσπάθεια μου να τον ξεγελάσω με ένα γελοίο ψεύτικο χαμόγελο, ηταν σίγουρα μάταια. Ξεφυσάω και σκύβω το κεφάλι μου. Εκείνος πιάνει το κεφαλι μου απαλά , σκύβει προς το μέρος μου και φιλάει τρυφερά τα χείλια μου.

«Μωρό μου, με έχεις ανησυχήσει γαμωτο..» μουρμουρίζει μόλις τα χείλια του απομακρυνθούν ελάχιστα από τα δικά μου.
Συνεχίζουμε να είμαστε σε απόσταση αναπνοής , νοιώθω ένα οξύ πόνο στο  σημείο που με χτύπησε ο Μάρκος, και το αίμα να ξανακυλάει από το κεφάλι μου σαν να άνοιξαν οι πληγές.  Φώναξα ένα επιφώνημα πόνου, το πρόσωπο μου μόρφασε, και απομακρύνθηκα.

«Τι;!Τι έγινε;!» με πλησίασε ανήσυχος.

«Τίποτα..» μούγκρισα λίγο από το πόνο, δάγκωσα τα χείλια μου και ένοιωσα μια άσχημη γεύση αίματος ξανά στο στόμα μου, κάνοντας με αντιληφθώ πως τα μάτωσα.

Έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου και έπνιξα τα δάκρυα μου. Πήρα μια μεγάλη ανάσα. «Θέλω απλός να μείνω μονή μου Άλεξ!» αναφωνώ.

«Δεν πρόκειται να σε αφήσω..πες μου σε πείραξε κάποιος;!» φώναξε και κοπάνησε το γραφείο μου κάνοντας με να πεταχτώ.

«Δεν θέλω να το συζητήσω.» γυρίζω και του λεω σχεδόν με λυγμούς. Τα γεγονότα με τον Μάρκο ξανά επανέρχονται στο κεφάλι μου και νοιώθω το σωμα μου να ιδρώνει σταδιακά και το δωμάτιο να μικραίνει. Ο πόνος ξανα επαναφέρεται και νοιώθω πως όπου να νε θα πεσώ κάτω. Τα μάτια μου βουρκώνουν και πέφτω πάνω στο ξυλο του κρεβατιού για να στηρίξω τη πλάτη μου.

«Μωρό μου..κλαις;» με πλησιάζει. Μοιάζει να εχει χάσει τα λόγια του, με κοιτάει συμπονετικά, και τοποθετεί τα χέρια του στα μαλλιά μου απαλά, και ύστερα σκουπίζει αργα το πρώτο δάκρυ που κύλησε. Δεν μαρέσει να αγγίζει κανένας  τα μαλλιά μου. Κανένας. Εκτός από αυτόν..

«Πήγαινε σε παρακαλώ, θα τα πούμε αύριο» γέρνω από την άλλη το πρόσωπο μου. Εκείνος όμως φέρνει ξανά το πρόσωπο μου προς το μέρος του και τα μάτια μου συναντούν τα υποσχόμενα δικά του.

«Δεν θα σε αφήσω Ελένη..» λέει αποφασισμένος.

Προσπαθώ να μιλήσω αλλά υπάρχει ένας κόμπος στο λαιμό μου που με εμποδίζει. Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να μην ξανά δακρύσω.

«Στο ζητάω σαν χάρη αγάπη μου. Πήγαινε. Είμαι καλύτερα.» λέω υποτονικά. Εκείνος ξεφυσάει , κοιτάζει για μια στιγμή το πάτωμα και ύστερα ξανά ανεβάζει το βλέμμα του πάνω μου.

«Μου υπόσχεσαι ότι είσαι καλύτερα;» με ρωτάει και τα εκφραστικά μάτια του κοιτούν μέσα στα δικά μου.

Τα μάτια μου συνεχίζουν να είναι υγρά αλλά παλεύω με τον εαυτό μου για να μην δακρύσω. Παρόλα αυτά, γνέφω.

«Εσυ μου υπόσχεσαι πως δεν θα πάψεις να με αγαπάς;» τον ρωτάω.

Εκείνος μου χαμογελάει λοξά και τα μισάνοιχτα μάτια του με κοιτούν βαθιά. Πιάνει το πρόσωπο μου και με φιλάει δυνατά. Ανταποκρίνομαι γρήγορα και τοποθετώ τα χέρια μου πίσω στα μαλλιά του τραβώντας τα ελαφρά. Τα χείλια μας επικοινωνούν ξανά και οι γλώσσες παίζουν αργα το δικό τους όμορφο παιχνίδι. Βάζει τα χέρια του γύρω από τη πλάτη μου και το ζεστό άγγιγμα του με ανατριχιάζει. Τα χέρια του τη σφίγγουν και η πετσετα κολλάει πάνω στη πλάτη μου. «Στο υπόσχομαι..» ψιθυρίζει μόλις απομακρυνθεί. Πριν λίγα λεπτά πίστευα πως ήμουν αρκετά πληγωμένη για να χαμογελάσω αλλά τώρα, χαμογελάω πλατιά χωρίς δεύτερη σκέψη. Ξεχνιέμαι...

«Παρεμπίπτοντος δεν ξέρεις πόσο τρελαίνομαι να σε βλέπω μόνο με τη πετσέτα» μου ψιθυρίζει και δαγκώνει το λόφο του αφτιού μου ερεθιστικά. Ανασηκώνω τα φρύδια μου έκπληκτη. Γελάω και τον σπρώχνω ελαφρά. «Βλάκα» του λέω. Εκείνος χαμογελάει για τελευταία φορά λοξά και τοποθετεί άνετος τα χέρια στις τσέπες του.

«Αν συμβεί κάτι..οτιδήποτε, ή δεν νοιώθεις καλά, πάρε με τηλέφωνο αμέσως» μου λέει λίγο πριν ξανά φύγει από το παράθυρο του δωμάτιου μου.

Μόλις φύγει εντελώς, συνειδητοποιώ πως μένω ξανά στο μοναχικό δωμάτιο μου. Βουλιάζω στο στρώμα του κρεβατιού μου και οι σκέψεις αρχίζουν να βασανίζουν το κεφάλι μου. Η Νικόλ θα ανησυχεί και πρέπει να βρω μια καλή δικαιολογία για να εξηγήσω τα τόσα αναπάντητα μηνύματα και κλήσεις.

Όμως αδυνατώ να πω ψέματα στη καλύτερη μου φίλη. Εξάλλου νοιώθω πνιγμένη απο όλα, και πως πρέπει να βρω άμεσα τροπο να πιαστώ απο κάπου. Να βρω ενα στήριγμα. Να πω ολα αυτα που νοιώθω, πριν ειναι αργά και πάρουν εκείνα το λόγο για εμενα.

Οι ενδοιασμοί με βγάζουν σε αδιέξοδο. Τελικά καταλήγω πως υπάρχει μόνο ένα πράγμα που πρέπει να κάνω..και αυτό είναι να την εμπιστευτώ και να της πω την αλήθεια.

Αφού ντυθώ πρόχειρα και χτενίσω βιαστικά τα μαλλιά μου, βρίσκομαι να ακολουθώ τους δρόμους της γειτονίας για να φθάσω σπίτι της. Χτυπάω το κουδούνι και μια ξέφρενη Νικόλ βγαίνει έξω.

«Ελένη;!» φωνάζει

«Που ήσουν; Είχα ανησυχήσει!» προσθέτει. Ύστερα με αγκαλιάζει σφιχτά και κάνω το ίδιο βρίσκοντας παρηγοριά στην αγκαλιά της κολλητής μου. Μου σφαλιαρίζει το πισινό μου βιαστικά και γελάει απομακρύνοντας τον εαυτό της από κοντά μου.

«Δεν θα αλλάξεις ποτέ» γελάω

«Nope» απαντάει. «Λοιπόν έχεις να δώσεις πολλές εξηγήσεις..» συνεχίζει.

«Πάμε..στο δωμάτιο σου καλύτερα» προτείνω.

Έτσι και έγινε. Την ακολούθησα προς το δωμάτιο που έχω παραβρεθεί χιλιάδες φορές και καταλήξαμε πάνω στο κρεβάτι της και οι δυο με σταυρωτά πόδια. Ήρθε η ώρα να τις τα πω όλα..

ΓΕΙΑΑΑΑΑΑ ΣΑΣ
ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ ΟΕΟΕΟΕ?
Ελπιζω να ειστε καλα😚

Οπως καταλαβατε αυτο το κεφ δεν το εγραψε η κλασσικη συγγραφεας, αλλα οι κολλς της.
Εκεινη ομως ειχε καθαρα την ιδεα του παρτ. Εμεις απλος το γραψαμε.

Η συγγραφεας ειναι ξανα στην κατασκηνωση και ας ελπισουμε να δημιουργει μια καλη και ( γκμ σεξουλιαρικη) συνεχια για την ιστορια:'(

Ελπιζμ να σας αρεσεεε

Η Νικολ θα τα μαθει ολα μμμ😏
Αραγε πως θα ειναι η αντιδραση της?

Το επομενο συντομα

Αντιο απο εμας❤( _marikk_ & -YourEscape)