2 μερες πριν το τελος της κατασκηνωσης

Ειναι 12 το βραδυ. Η βραδινη ψυχαγογια σε μια ωρα θα τελειωσει. Μα εγω εχω φυγει ηδη απο εκει. Για ακομη μια φορα εχω φυγει νωριτερα. Βρισκομαι διπλα απο την παλια μας κοινοτητα καθομαι και χαζευω το καμενο ξυλο και το ξεθοριασμενο χρωμα της παλιας μου σκηνης. Σταματαω το περπατημα μου και σταματαω και εκεινον. Κοιταζω επομενα το καμενο σπιτακι και θυμαμαι το εσωτερικο του να φλεγεται. Ασυναισθητα επιασα το λαιμο μου καθως ενιωσα την γευση του αιματος ως παραισθηση.

Νιωθω τα ματια του καρφωμενα επανω μου να παρατηρει καθε μου κινηση. Ταρακουνα ελαχιστα το κεφαλι μου ωστε να ξυπνησω απο αυτες τις σκεψεις και τον κοιταω.
"Παμε Αλεξ" λεω με ενα μικρο χαμογελο καθως προσπαθουσα να φανω ηρεμη.

Το μεσα μου ειχε λιωσει. Θυμαμαι τις φλογες να με πλησιαζουν και οι δυναμεις μου σιγα σιγα να χανονται. Να χτυπαω το ξυλινο παραθυρο με μανια και η φωνη μου να ματωνει απο την δυναμη της.

Το χερι του σφιγγει το δικο μου και το χαμογελο του με κανει να ξεχασω τις ασχημες αναμνησεις. Με τραβαει ελαχιστα για να τον ακολουθησω. Οταν αρχιζω να περπαταω εκεινος κανει μικρα βηματα για να παραμινει διπλα μου. Χαμογελαω στην σκεψει πως αν δεν ειχε ερθει εκεινος θα ημουν ενα με τις στακτες. Προχωραμε προς τα καλλιτεχνικα και το μουσικο στεκι.

Οταν φτανουμε ανεβαινουμε βιαστηκα τα σκαλια, ο Αλεξ πλεον σχεδον τρεχει τραβοντας με. Τρεχουμε προς τον διαδρομο αναμεσα  στα καλλιτεχνικα και το μουσικο στεκι. Στα αριστερα και στα δεξια του διαδρομου υπαρχουν τουαλετες και η τοιχοι απικονιζουν παιδικες ζωγραφιες.

Οταν ειμαστε πλεον στην αρχη του διαδρομου ο Αλεξ με κολλαει στον τοιχο και επιτιθηκε στα χειλη μου. Τα χερια μου ειχα παγιδευτει πανω στο θορακα του, τα δικα του εσφιγγαν την μεση μου ενω το σωμα του εσπρωχνε το δικο μου στο τοιχο. Το φιλι μας εκριβε παθος. Ενα παθος που ξεραμε μονο εμεις οι δυο πως υπηρχε κατα την διαρκια της προτελευταιας εβδομαδας. Οι γλωσσες μας εμοιαζαν σαν να χορευαν μπατσατα, εναν λατιν χορο που θεωρηται ως τον πιο αισθησιακο, τα σωματα των χορευτων πρεπει να βρισκονται συνεχως σε στενη επαφη. Οπως και τα δικα μας.

Μοιαζουμε με μαγνητες που ελκονται ο ενας απο τον αλλον. Η φυσικη λεει πως τα ετερωνυμα ελκονται.Μπορει καποιος να μου εξηγησει πως γινεται δυο ομονυμα να ελκονται? Πως γινεται να νιωθω αυτην την ελξη, αυτον τον υπεροχο ηλεκτρισμο απο μονο ενα ατομο?

Ενιωσα τα χερια του να κατεβαινουν  προς του γοφους μου. Με μια κινηση ειχα βρεθει στον αερα. Τα ποδια μου τυληχτικαν γυρω απο την μεση του και η παλτη μου ηταν κολλημενη στον τοιχο. Περασα τα χερια μου πισω απο τον λαιμο του και τραβηξα απαλα τα μαλλια του. Ενιωσα το χερι του να ζουλαει τον ενα μου γοφο κανοντας με να αναστεναξω απαλα. Δαγκωσε το κατω μερος των χειλιων μου κανοντας με να αναστεναξω λιγο πιο δυνατα.

"Αλεξ ασε με λιγο κατω" ψιθυρισα μεσα απο το φιλι μας και με υπακουσε. Απο μακρινα τα χειλια μου απο τα δικα του και τον εσπρωξα στον απεναντη τοιχο. Με κοιταξε μπερδεμενος καθως εγω τον κοιτουσα πονηρα. "Τι? Μονο εσυ θα εχεις το επανω χερι?" ρωτησα πλησιαζοντας τον προκλητικα και ενα πονηρο χαμογελο σχηματιστηκε στο προσωπο του. Εφτασα μπροστα του και σταθηκα απεναντη του, εσκυψε  το κεφαλι του για να με φιλησει ομως εγω απεφυγα το φιλι του. Ξανα προσπαθησε χωρις να τα καταφερει και γελασα παιχνιδιαρικα.

"Σου αρεσει να με βασανιζεις ε?" ρωτησε ενω κοιτουσε τα χειλια μου και τον κοιταξα ακομα πιο πονηρα. Λειτουργουσα σαν μεθυσμενη. Ηξερα πως απομενουν ακομα 2 μερες μεχρι το τελος της κατασκηνωσης. Ενιωθα πως επρεπε να κανω κατι ωστε να τον ξαφνιασω. Και το κανα. Χαδιεψα απαλα τον θορακα του, τους υπεροχους κοιλιακους του μεχρι που κατεληξα στο σκληρο εξογκομα του παντελονιου του, το χερι μου εμεινε σε εκεινο το σημειο κοιτοντας τον πονηρα. Τα ματια του γουρλωσαν και κοιταξε το χερι μου.
"Πολυ." του απαντησα αισθησιακα στην ερωτηση του και γυρισε να με ξανα κοιταξει. Το χερι του επιασε αποτομα την μεση μου κανοντας με να κολησω επανω του και το χερι μου επιασε πιο εντονα την περιοχη του. Αρχισα να νιωθω τα μαγουλα μου να παιρνουν φωτια καθως το χαμογελο του ηταν πιο πονηρο απο της αλλες φορες. Πηγα να βγαλω το χερι μου πανω απο την περιοχη του αλλα το μονο που καταφερα ηταν να διμιουργησω μια εντονη τριβη κατι που τον εκανε να βγαλει ενα μικρο μουγκρητο. Μπορω να πω πως αυτο μου αρεσε.
"Νομιζω σημερα ειναι η μερα που θα ολοκληρωσουμε τη σχεση μας" ειπε πονηρα και στραβκαταπια. Τα χειλια του επιτεθηκαν στα δικα μου δινοντας μου ενα παθιασμενο φιλι που δεν μπορουσα να αντισταθω οσο σοκαρισμενη και αν ημουν. Με τα απο λιγο τα χειλη του βρεθηκαν πανω στο λαιμο μου κανοντας με να ανατριχιασω. Αρχισε να γλυφει και να πιπιλαει τον λαιμο μου και εγυρα το κεφαλι μου μαγεμενη.  Παραδοθηκα.

"Επ τι γινεται εκει?" ακουσαμε μια γυναικια φωνη και πεταχτηκαμε ξαφνιασμενοι. "Να σας εξηγησουμε" ειπε ενα αγορι. "Δεν εχετε να πειτε τιποτα παμε τωρα στο αρχηγειο" ακουστηκε αλλη μια διαφορετικη φονη και τοτε καταλαβα. Ηταν ομαδαρχισσες και βρηκαν ενα ζευγαρι. Αρχισα να πανικοβαλομαι και κοιταξα εντρομη τον Αλεξ.

"Γαμωτο" ψελισε και με τραβηξα απο το χερι. Μπηκα μεσα σε μια τουαλετα και κλεισαμε απο πισω μας την πορτα.
"Σκυψε" ειπε χαμηλοφωνα. Κοιταξα το μεγαλο εξογκομα του παντελονιου του και μετα εκεινον με ενα βλεμα που ελεγε 'Σοβαρα τωρα?'. Στριφογυρισε τα ματια του και επιασε τους ωμους μου κανοντας και τους δυο μας να γονατισουμε. "Μην μιλησεις" ειπε και το εγνεψα καταφατικα. Καγουγα βηματα κοντα μας και τις φωνες των ομαδαρχων. Περιμεναμε εκει ακινητοι μεχρι να ακουσουμε πως απομακρινονται.
Ο Αλεξ σηκωθηκε σιγα σιγα και ανοιξε την πορτα για να δει αν υπαρχει καποιος αλλος εκει. Σηκωθηκα και του επιασα το χερι κανοντας τον να γυρισει να με κοιταξει. "Πεδιο ελευθερο. Θα περαπαταμε γρηγορα και αθορυβα ενταξει?" ερωτησε χαμηλοφωνα και κουνησα θετικα το κεφαλι μου.

Ανοιξε την πορτα και περασε πρωτος, ακουλουθησα τα βηματα του. Ανοιγαμε τις πορτες στο περασμα μας για να βεβαιωθουμε πως δεν υπαρχει κανενας. Μια πορτα δεν ανοιξε. Ηταν σαν καποιος να βρησκεται απο πισω. Ο Αλεξ ξανα προσπαθησε με δυναμη και η πορτα ανοιξε ελαχιστα. Ενα κεφαλι ξεπροβαλε και μας κοιταξε θυμωμενα.

"Ρε εσεις ειστε και τρομαξαμε?" ρωτησε ψιθυριστα και θυμομενα ο Θανασης και ανοιξε περισσοτερο την πορτα. Η Νικη στεκοταν απο πισω του κρατοντας του το χερι φοβισμενη. Ο Αλεξ τους κοιτουσε για λιγο σκεφτηκος, σαν να ριχε μια ιδεα. Εσφιξα λιγο το χερι του και τον κοιταξα περιεργη για αυτο που σκεφτοταν.
"Ελενη Νικη εσεις θα πατε απο την μερια του ιατρειου και εγω με τον Θαναση θα παμε προς τα ντους." ειπε χαμηλοφωνα το σχεδιο και τον κοιταξα ενθουσιασμενη. Ειναι πολυ εξυπνος οσο και ανωμαλος.. Του γνεψαμε ολοι θετικα και τα παιδια βγηκαν απο την τουαλετα. Ο Αλεξ χαδεξε το μαγουλο μου και με κοιταξε καταματα. "Φρονιμα" ειπε δυνοντας μου ενα πεταχτο φιλι.
"Εη ζηλεψα" τωρα ειπε ο Θανασης και αρπαξε την Νικη δινονταςτης ενα φιλι.

Αρχισαμε να παιρνουμε διαφορετικες κατευθυνσεις. Περπατουσα διπλα στην Νικη προς το ιατρειο. Γυρισα να κοιταξω πισω μου για να τον δω, μα οταν γυρισα εκεινος με κοιτουσε ηδη. Χαμογελασα και συνεχισα να περπαταω. Ουτως ή αλλως η γη ειναι στρογγυλη...

......

Γεια σαςςς
Τι κανετε?

Εμ ελπιζω αυτο το κεφ να σας αρεσε γιατι ενας Θεος ξερει τι τρομαρα που ειχα παρει εκεινη την στιγμη.😂😂

Ξερω οτι ειναι κακο γραμενο αλλα δεν ηξερα πως να αποτυπωσω αυτην την στιγμη. (Εχουν περασει και περιπου 10 μηνες απο τοτε)

Τεσπα το προσπερναμε αυτο..χεχε (γελαει αμηχανα τριβοντας νευρικα τον λαιμο της)

Αμμ..το λεω απο τωρα λογικα το επομενο κεφ θα αργησει λιγο.

Spoiler: το τελευταιο παρτι της κατασκηνωσης😎

Φιλακιααα❤❤❤