Pov Ελένης.
Μετά από τη συζήτηση με την Νικόλ το μόνο που θέλω να κάνω είναι να περπατώ τους απομακρυσμένους δρόμους της γειτονίας. Υποτίθεται θα γυρνούσα σπίτι, αλλά κάθε φορά που περνάω από εκείνο, το τελευταίο που θέλω να κάνω είναι να μπω μέσα. Προτιμώ απλά να κάνω κύκλους αφηρημένη ενώ οι σκέψεις μου περιτριγυρίζουν εμένα.

Είπα στην Νικόλ ότι θα πω  στον Άλεξ. Δεν είναι τόσο εύκολο όμως. Δεν νοιώθω έτοιμη, και ανησυχώ μήπως η Νικόλ έκανε καμία απερίσκεπτη κίνηση. Ο ψυχρός αέρας με ανατρίχιασε και αναγκάστηκα να φτιάξω καλύτερα τη ζακέτα πάνω μου.

Το καλοκαίρι έχει φύγει για τα καλά. Είναι σαν ο καιρός να παίζει με τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου. Με χλευάζει. Πλέον έχει βραδιάσει είναι αργά ο κρύος αέρα χτυπάει τα μαγουλά μου κάνοντας το δέρμα μου να ανατριχιάσει. Όσο και να το αποφεύγω πρέπει να γυρίσω σπίτι.
Τα ακουστικά μου καλύπτουν την ησυχία στα άδεια στενά με μερικά απαλά κομμάτια που η μελωδία τους ηρεμούν τους δαίμονες στο κεφάλι μου. Τι πιο χαλαρωτικό από την μουσική.

Μια απερίεργη αίσθηση με έκανε να σταματήσω και να κοιτάξω πίσω μου, όμως δεν υπήρχε τίποτα. Περίεργη γύρισα μπροστά μου και επιτάχυνα το ελάχιστα το βήμα μου μα αυτή η ενοχλητική αίσθηση δεν έφευγε από το μυαλό μου. Χαμήλωσα την μουσική ώστε να ακούγεται σαν ψίθυρος και συνέχισα το γρήγορο περπάτημα μου. Άρχισα να ακούω βήματα από πίσω μου κάνοντας έτσι τις υποψίες μου αληθινές. Κακό αυτό. Τα βήματα μου ασυναίσθητα έγιναν ακόμα πιο γρηγορά καθώς ήμουν μόνο μια γωνία μακριά από το σπίτι μου. Ένα χέρι έπιασε με δύναμη από τον καρπό μου πριν προλάβω να περάσω τον δρόμο.
Δεν γύρισα να τον κοιτάξω ήξερα ποιος είναι. Διακριτικά δυνάμωσα την μουσική στα αφτιά μου αγνοώντας τον. Το κράτημα του έγινε πιο σφιχτό και η φωνή του πάλευε να κάλυψη την μουσική μου. Προσπάθησα να φύγω μα με τράβηξε με προς το μέρος του και κόλλησε το σώμα μου επάνω στο δικό του. Έκλεισα τα μάτια μου προσπαθώντας να πάρω θάρρος πριν τον αντικρίσω και με ισοπεδώσει για ακόμα μια φορά.

Ένιωσα ένα απότομο τράβηγμα στο αφτί μου και η μουσική πλέον αντικαταστάθηκε με τον ήχο που κάνανε τα ξερά φύλλα των δέντρων καθώς ο κρύος αέρας χόρευε αναμεσά τους.

«Νομίζω σου έχω ξανά πει πως δεν μου αρέσει να με αγνοούν όταν μιλάω» γρύλισε δίπλα στο αφτί μου

«Α γεια Μάρκο εσύ είσαι; Συγνώμη αλλά είχα ακούστηκα. Και ξέρεις κάτι πρέπει να φύγω οπότε τα λέμε άλλη στιγμή!» είπα γρηγορά προσπαθώ να τον αποφύγω μα το κράτημα του έγινε ακόμα πιο δυνατό από πριν ένιωσα την ανάσα του να χτυπάει το αφτί μου κάνοντας με να ανατριχιάσω. Με την κακιά εννιά…

«Τόσο εύκολα πιστεύεις ότι θα ξεφύγεις;» με ρώτησε με ένα αυτάρεσκο γελάκι στο τέλος.

«Ωραία!» είπα ξεφυσώντας προσπαθώντας να μείνω ήρεμη και να μην σκέφτομαι τι έγινε στην τελευταία μας συναντήσει. Γύρισα δυναμικά να τον κοιτάξω. Η έκφραση μου σίγουρα ήταν ψυχρή. Τον κοίταζα έτσι όπως αντίκριζα τις πληγές μου στον καθρέπτη. «Τι θες;» τον ρώτησα κοφτά και το ένα φρύδι του σηκώθηκε ειρωνικά.

«Ώπα! Άκουσα καλά; Τι έγινε Ελενίτσα; Έχουμε περίοδο;» με ρώτησε ειρωνικά και εγώ πήρα μια βαθιά ανάσα.

«Όχι! Απλά δεν έχω την όρεξη να μιλήσω με έναν μαλακά σαν εσένα!» είπα υψώνοντας τον τόνο της φωνής μου. Ενώ μέσα μου έκανα ένα μικρό πάρτι για ότι κατάφερα να το πω αυτό, η έκφραση του απότομα σοβάρεψε και τα χαρακτηρίστηκα του σφίχτηκαν.

«Τι είπες;» με ρώτησε μέσα από τα δόντια του. Ερώτηση παγίδα είναι αυτή?
«Αυτό που άκουσες» συνέχισα  δυναμικά την προσπάθεια μου να μην λυγίσω για ακόμη μια φορά.

Το χέρι του έσφιγγε με τόση δύναμη το δικό μου που σιγά σιγά το ένιωθα να μουδιάζει. Ένα μικρό επιφώνημα πόνου ξέφυγε από τα χίλια μου κάνοντας τον να χαμογελάσει αμυδρά. Με τράβηξε με δύναμη προς τα κάτω κάνοντας με να πεσώ στο σκληρό δρόμο. Έσφιξα χείλια μου προσπαθώντας να μην του δώσω την ευχαριστήσει στο να με ακούσει να πονάω.

«Πες συγνώμη ΤΩΡΑ!» γρύλισε τονίζοντας περισσότερο την τελευταία του λέξη. Κούνησα αρνητικά το κεφάλι κοιτώντας την άψυχη άσφαλτο ενώ προσπαθούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου ώστε να μην κάνουν την εμφάνιση τους. «ΠΕΣ ΣΥΓΝΩΜΗ ΕΙΠΑ» φώναξε κουνώντας οργισμένος το χέρι μου με όλη του την δύναμη, κάνοντας με να μην το νιώθω πλέον.

«Όχι! Δεν θα σου πω συγνώμη ποτέ! Είσαι ένας μαλακας με ακούς; Ένας άνανδρος μαλακας! Που ένα πρωί ξύπνησε και άρχισε να μου συμπεριφέρεται έτσι! Σε μισώ με ακούς;! Σε μισώ με όλο μου το είναι!» φώναξα με όλη μου την δύναμη κοιτώντας τον στα μάτια με απέχθεια. Το βλέμμα του πάγωσε για μια στιγμή επάνω στο δικό μου καθώς έπαιρνα βαθιές ανάσες. Είχε σοκαριστεί όπως και εγώ με τον ίδιο μου τον εαυτό. Αλλά όπως είπα ήταν μια στιγμή. Μέσα σε δευτερόλεπτα βρέθηκα ξαπλωμένη στον δρόμο και το μάγουλο μου κοκκινισμένο. Μόλις με χαστούκισε; Γύρισα και τον ξανά κοίταξα με απέχθεια για ακόμη μια φορά. Ο θώρακας του ανεβοκατέβαινε ελαφρός και τα χέρια του είχα γίνει γροθιές. Γύρισα το βλέμμα μου στο δικό του. «Σε μισώ!» ξανά είπα δυναμικά.

Η γροθιές του σφίχτηκαν περισσότερο. Με κλώτσησε με δύναμη στην κοιλιά κάνοντας με να τυλιχθώ και να φωνάξω από τον πόνο. Πονούσα διπλά, τα τραύματα μου ήταν ακόμη νωπά από ην τελευταία συναντήσει και πονούσα ακόμη και με ένα άγγιγμα. «Πες μου συγνώμη ΓΑΜΩΤΟ» φώναξε οργισμένος και έσκυψε προς το μέρος μου. Τα δάκρυα μου είχαν αργήσει και κάνανε την εμφανίσει τους, αλλά δεν σκόπευα να αφήσω στην μέση την προσπάθεια μου. «Ποτέ!» είπα με όση δύναμη μπορούσα.

Έπεσε από πάνω μου οργισμένος και άρχισε να με χτυπάει σε όλα τα σημεία του σώματος. Η κραυγές του πόνου μου ήταν τόσο δυνατές που θα μπορούσαν να ακουστούν μέχρι τον Αλεξ. Άρχισα σιγά σιγά να μην νιώθω το πρόσωπο μου. Τα μάτια μου έκλεισαν ασυναίσθητα και ένιωθα τον λαιμό μου να ματώνει. Το σώμα μου άρχιζε να μουδιάζει. Το μόνο που έκανα ήταν να προσπαθήσω να κρατήσω όσο πιο πολλές ανάσες μπορούσα.

Κάποια στιγμή τα χτυπήματα σταμάτησαν. Δεν τον ένιωθα πλέον πάνω μου. Άκουγα πλέον τους δικούς του ήχους πόνου διπλά μου. Άρχισα να προσπαθώ να βρω οξυγόνο, να καταφέρω  να ανοίξω τα μάτια μου και να δω τι γίνεται γύρω μου. Αλλά δεν ένιωθα τίποτα. Όλο μου το σώμα είχε μουδιάσει. «Δεν νιώθω το σώμα μου» μουρμούρισα, αλλά δεν ξέρω αν με άκουσε κάποιος. «Δε-δε νιώθω» ξανά είπα λίγο ποιο δυνατά.

«Ελένη» άκουσα μια γνώριμη φωνή να με φωνάζει αλλά ηχούσε σαν ψίθυρος μέσα στα αυτιά μου. «Το σώμα μου» είπα χαμηλόφωνα «δεν το νιώθω» συνέχισα.

..............

ΓΕΙΑΑΑ ΣΑΣΣΣ

ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ? (ΣΥΓΝΩΜΗ ΠΟΥ ΑΡΓΗΣΑ ΤΟΣΟ ΝΑ ΑΝΕΒΑΣΩ ΑΛΛΑ ΞΕΧΑΣΤΗΚΑ😅)

Ποιος μισει τον Μαρκο? ΕΓΩ ΜΙΣΩ ΤΟΝ ΜΑΡΚΟΟΟ. Και η Ελενη μισει τον Μαρκο. Και η Νικολ μισει τον Μαρκο. Πλεον και ο Αλεξ μισει τον Μαρκο.

Γενικα ο Μαρκος ειναι ενα ατομο που θα το μισησουμε αρκετα στην ιστορια... (Παιζει να μισησετε και μενα με αυτα που θα γραψω....)

Τεσπαα θα προσπαθησωω να ανεβασω γρηγορα.

Spoiler: ποιος βοηθησε την Ελένη?😏

Φιλακιααα❤