Ειναι ανωφελο πλεον. Βρισκομαι στην ακρη της κλωστης. Με καλωδια πανω στο σωμα μου, ορους και σακουλακια αιματος πανω στο σκληρο κρεβατι του νοσοκομειου.

Η φωνη του επαναλαμβανεται στα αυτια μου. Με εκλιπαρει να ανοιξω τα ματια μου, μα εγω ειμαι ανικανη να αντιδρασω. Το μονο που νιωθω ειναι το χερι του που σφιγγει το δικο μου. Δεν ξερω ποιος ειναι δεν μπορω να καταλαβω, ολα ειναι μπερδεμενα στο μυαλο μου σαν ενα κενο βιβλιο με σκορπιες σημειωσεις.

Καποιος μου ψυθιριζει στο αυτι, μια οικια φωνη. Αντρικη, βραχνη , με παραπονο που την αγνοω τοσες ωρες.

Μου ψυθιριζει αχνα στο αυτι "ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ"
....

11 μηνες πριν

Το ξυπνητηρι χτυπαει με μανια διπλα απο το αυτι μου. Σηκωνω το χερι μου και με δυναμη το αφηνω να πεσει πανω του.

Ο ενοχλητικος του ηχος μου θυμιζε τις κουραστικες μερες του σχολειου. Αυτες που σηκωνεσαι απο τις 7 για να πας να ξοδεψεις 6:30 ωρες της ημερας σου ακουγοντας διαφορους καθηγητες να παραδιδουν το μαθημα τους ,να μαλωνουν τους μαθητες ,ουρλιαζουν , το χαος να επικρατει στην ταξη και εσυ να εισαι απλα ο ακροατης.

Ενοχλημενη απο την διαταραξη του υπνου μου ανοιξα τα ματια μου για να δω την ωρα. 6:42 εγραφε πανω το ενοχλητικο μου ξυπνητηρι.
"Τι σκατα?" μονολογησα σκεπασα εκνευρισμενη το προσωπο μου με το σεντονη που καλλιπτε το υπολοιπο σωμα μου.

"ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ, ΘΑ ΑΡΓΗΣΟΥΜΕ" ακουστηκε εξω απο το δωματιο μου η φωνη της μητερας μου

"Γιατι ρε μαμα που εχουμε να παμε τοσο πρωι καλοκαιριατικα?" ρωτησα τριβοντας τα ματια μου

"ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ ΕΛΕΝΗ ΜΟΥ" απαντησε απο πιο μακρια κατι που με εκανε να καταλαβω πως κατεβαινε τις σκαλες. Οταν συνειδητοποιησα τις λεξεις που χρησιμοποιησε πεταχτηκα ατσουμπαλα πανω απο το μαλακο κρεβατι και βρεθηκα στο ξηλινο πατωμα του δωματιου μου.
Ηταν η μερα που περιμενα απο οταν ανοιξε το σχολειο. Η μερα που περιμενα βασανιστηκα μεχρι να ερθει παλι αυτη η μερα του χρονου. Η μερα που θα βρισκομαι παλι στην πολυαγαπημενη μου κατασκηνωση. ΚΑΙ ΤΗΝ ΞΕΧΑΣΑ.

Σηκωθηκα γρηγορα απο το πατωμα και ετρεξα στο μπανιο. Με βιαστηκες κινησεις αφερεσα απο πανω μου τις πιτζαμες μου και εκανα ενα γρηγορο, κρυο ντους για να ξυπνησω. Οταν τελειωσα, τυλιξα μια πρασινη πετσετα γυρω απο το σωμα μου και κατευθυνθηκα προς την κουζινα.
Η μητερα μου ειχε ετοιμασει ενα πλουσιο πωινο με τηγανιτες, κρουασαν, ομελετες και ολα αυτα τα "πολυυ υγιεινα" που μπορει να σκεφτει ενα πανταχρονο ως το πιο υπεροχο πρωινο γευμα. Η αδερφη μου, Λουιζα καθοταν σε μια καρεκλα και μιλουσε με το αγόρι της στο τηλεφωνο, αδιαφοροντας για την παρουσια της μητερας μου ή την δικια μου που μου εφερναν αναγουλα τα γλυκολογα τους.

Πηρα ενα μηλο και πηγα να φυγω αλλα με σταματησε η φωνη της μητερας μου. "Λεμε και καμια καλημερα που και που" με μαλωσε για την αγενεια μου "Καλημερα. Συγνωμη βιαζομαι" ειπα και πηγα να φυγω αλλα με σταματησε παλι η φωνη της "Παιδι μου δεν θα φας; τοσα πραγματα εφτιαξα για πρωινο και εσυ θα φας ενα μηλο" παραπονεθηκε
"Καλα σου λεει βρε Ελενη. Χαλαρωσε, δεν χαθηκε και ο κοσμος να πας 10 λεπτακια αργοτερα" συμπληρωσε η πανεξυπνη αδερφη μου (μην πω καμια κουβεντα)
"Λουιζα μην μιλας. Εσυ επρεπε να εισαι ηδη εκει μιας και εισαι ομαδαρχισσα φετος τρομααρα σου" της ειπα ελπιζοντας να καταλαβει τον ενθουσιασμο μου ως φετινη εκπαιδευομενη και ηταν και εκεινη πριν 2 χρονια αλλα αδιαφορησε τελειως γιαυτα που της ειπα και συνεχισε να τρωει...
"Παω να ετοιμαστω. Εγω στις οχτω παρα εικοσι φευγω" ενημερωσα, εκνευρισμενη απο την χαλαρη μεχρι αηδιας συμπεριφορα της Λουιζας, καθως ανεβαινα τις σκαλες.

Μπηκα στο δωματιο μου και εκλεισα την πορτα πισω μου. Η βαλιτσα μου ηταν σχεδον ετοιμη απο το προχθεσινο βραδυ, της ελειπε μονο το νεσεσερ με τα καλλυντικα,την οδοντοβουρτσα,την βουρτσα και το σαπουνι προσωπου. Αφου χτενιστηκα και στεγνωσα τα μαλλια, μου εβαλα το νεσερε μεσα στην βαλιτσα και ηταν ετοιμη.

Πηγα μπροστα απο την ντουλαπα μου κρατοντας με το ενα χερι το μηλο και με το αλλο την πετσετα. Την ανοιξα καπως παραπληγικα με το χερι που κρατουσε το μηλο και αντικρισα την μισα, τελοια οργανωμενα ρουχαλακια μου με σειρα χρωματων. Τα χρωμα που κυριαρχουν στη μισοαδεια πλεον ντουλαπα μου ειναι το μαυρο και το ασπρο αφου συνηθιζω να επιλεγω αυτα τα χρωματα στο ντυσιμο μου. Επξεργαστηκα τα ρουχα καθως ετρωγα το μηλο μου και κατελιξα σε μια σαλοπετα και ενα μαύρο τοπακι.

Ντυθηκα και κατεβηκα γρηγορα τις σκαλες με την βαλιτσα στο χερι. Κοιταξα το κινητο και η ωρα ηταν οχτω παρα εικοσιπεντε. ΧΑ (χαιρομαι μονη μου) Η Λουιζα και η μαμα μου κοιταζονται και οι δυο στον καθρεφτη και ειμαι σιγουρη πως η Λουιζα δεν εχει παρει την βαλιτσα της απο πανω.

"Ετοιμες;" τις διεκοψα και γυρισαν να με κοιταξουν "Ποπο την κορουλα εχω εγω" ειπε η μαμα μου λες και ειμαι ακομα πεντε χρονων

ΜΑΜΑΑ ΕΙΜΑΙ 16ΧΡΟΝΩΝ ΧΕΛΛΟΟΥΥ

"Τωρα να παρω την βαλιτσα μου" ειπε η Λουιζα και με προσπερασε και ναι ειχα δικιο. Στιφογυρισα τα ματια μου και χαμογελασα κοιτοντας το κινητο μου "Ας παρω την Νικολ.." μονολογησα διαβολικα. Πληκρολογησα τον αριθμο του κινητου της και περιμενα μεχρι να το σηκωσει.

"Ναι?" ακουστηκε μια αγουροξυπνιμενη λεπτη φωνη απο την αλλη γραμμη
"ΞΥΠΝΑ ΚΑΛΕ ΒΟΔΑΚΙ" ειπα δυνατα
"Πας καλα μωρε; Ουτε 12 δεν ειναι η ωρα" διαρματυρηθηκε η Νικολ απο την αλλη γραμμη
"Α να σου πω η κολλητη σου φευγει και δεν θα την χαιρετησεις" την πειραξα
"Στα τσακιδια ρε που με ξυπνησες απο τις οχτω παρα" μου φωναξε και ξεσπασα σε γελια
"Καλα καλα κι εγω σ'αγαπω ηλιθιο" ειπα προσπαθοντας να σταματησω να γελαω
"Κι εγω σ'αγαπαω ρε τρελοκαμπερο αλλα τι εξαλλη ωρα ειναι αυτη, σχολειο πας;"
"Φτουφτουφτου φαε την γλωσσα σου μωρη, στην κατασκηνωση παω"
"Ααα...μην ξεχσεις το ημερολογιο,τετραδιο τι σκατα ειναι αυτο για να εχω κατι να διαβαζω οταν γυρισεις" με πειραξε και τοτε θυμηθηκα οτι το ειχα ξεχασει.
"Μπραβο ρε Νικολ θα το ξεχνουσα" ειπα και ανεβηκα γρηγορα τις σκαλες
"Αρεε τι θα εκανες χωρις εμενα" περηφανευτηκε η ψωναρα απο την αλλη γραμμη
"Αμμ..παρτιι?!" την πειραξα καθως εφτιαχνα μια τσαντα με με το τετραδιο και την κασετινα μου
"Ναι ναι σε πιστεψαμε" ειπε με σιγουρια
"Τεσπα πες και στον Μιχαλη οτι εφυγα για κατασκηνωση. Μην κανει καμια μαλακια το βλαμενο και με παρει τηλ. Θα σας στειλω εγω μηνημα το βραδυ" ειπα για να σιγουρευτω πως δεν θα με επερνε κανενας τηλεφωνο
"Οκ αστο επανω μου" ειπε και χασμουρηθηκε απο την αλλη γραμμη "Αχ Ελενη σε αφηνω νυσταζω. Αντε καλα να περασεις βρε, και αμα βρεις γκομενο το λες. Μην καθομαι και ψαχνω αδικα" με πειραξε και εγω στιφογυρισα τα ματια μου
"Καλα καλα θα δουμε αντε καλο νανι σκατο"
"Bye αζαπη" ειπε στελνοντας μου ενα φιλακι και το εκλεισε

ΑΑ ΞΕΧΑΣΑ ΝΑ ΣΥΣΤΗΘΩ.. λοιπόν είμαι η Ελένη Παπαδημιτρίου . Είμαι 16 χρονών και είμαι μια απλή έφηβη. Με τα νεύρα μου, με τις ανεξέλεχτες ορμόνες μου, με την αδιαφορία στο τι λέει ο καθένας και τέτοια. Εντάξει... τώρα που το σκέφτομαι δεν είμαι απλά μια συνηθισμένη έφηβη, είμαι μια φυσιολογική εφηβη και όχι σαν τα περισσότερα κορίτσια της ηλικίας μου που ακολουθούν την μόδα ακόμα και αν γίνονται μια στο πλήθος. Φυσικά είμαι υπερ της μόδας αλλά όχι όταν όλοι μοιάζουν μεταξύ τους. Τέλος πάντων καταλάβατε τι εννοώ. Το μόνο σίγουρο για εμένα είναι η τρέλα μου με την μουσικά και γενικότερα. όχι δεν κάνω μουσική ή τραγουδάω (βασικά πιστεύω πως έχω απαίσια φωνή) είμαι πιο αθλητικός τύπος αν και το μόνο άθλημα που κάνω είναι η ιππασία, όχι δεν είμαι σε οικογένεια με οικονομικές ανέσεις απλά εγώ επέλεξα από 5 χρονών αυτό το άθλημα. Εμμ... Έχω μια κολλητή, την Νικόλ και έναν κολλητό τον Μιχάλη (γιατί κάθε κορίτσι πρέπει να έχει ένα αγόρι κολλητό) Αυτά, δεν μου αρέσει να λέω και πολλά για μένα.

Εβαλα το κινητο μου στην τσαντα και κατεβηκα για αλλη μια φορα τις σκαλες. Ποποο θυμηστε μου γιατι υπαρχουν αυτες καλε... Εβαλα και τα δικα μου πραγματα στο αμαξι και καθησα ανπαυτικα στις πισω θεσεις του αυτοκινητου και ξεκινησαμε. Περασαμε πρωτα να χαιρετησουμε τον πατερα μας μιας και που οι γονεις μας εχουν χωρισει. Ε δεν ειναι ολα τελεια σε αυτην την ζωη. Και συνεχισαμε τον δρομο μας προς την κατασκηνωση... Κοιτουσα εξω απο το παραθυρο του αυτοκινητου χαζευοντας τις τα κτιρια που περνουσαν ενα ενα απο μπροστα μου. Αραγε πως θα ειναι φετος;

Γειααα σαςς
Λοιπον αυτη ειναι η νεα μου ιστορια
Ελπιζω να σας αρεσει
Θελω πολλα σχολιαα για ελατοματα και γενικα πραγματα που δεν σας αρεσαν στην ιστορια

Αν θελετε φυσικα ψυφιστε την ιστορια
Spoiler: μερια του αγνωστου (μεχρι τωρα) αγοριου
Φιλακια❤