Pov Ελενης

Τρεις μερες μετα το φιλι.

Τρεχω γρηγορα μεσα στα σκοτεινα δρομακια της κατασκηνωσης. Τα ματια μου ειναι υγρα τοσο που με εμποδιζουν να δω που παω. Μονο η μνημη μου με καθοδηγη, ολες αυτες οι βολτες που εκανα την μερα σε αυτα τα στενα καθοδηγουν το μυαλο μου και τιε κινησεις μου.
"ΕΛΕΝΗΗ" με φωναζει κανοντας με να καταλαβω πως με πλησιαζει και επιταχυνω την ταχυτητα μου. Οχι δεν θελω να μου πει τιποτα, δεν θελω να τον δω. Οχι μετα απο αυτο.

Οι αναπνοες μου ολο γινοντουσαν πιο γρηγορες, οι ανασες μου σχεδον μισες. Τα ποδια μου πονουσαν και το κεφαλι μου ηταν ετοιμο να σπασει. Ειχα πλεον κουραστει. Επρεπε να σταματησω για να ανασανω, μα αμα σταματαγα τωρα θα με εφτανε. Χωρις να το σκεφτω μπηκα αναμεσα στα φυτα για να του κρυφτω. Θα του ηταν δυσκολο να με διακρινει μεσα σκοταδι ανακατεμενη με τα φυτα και με τα μαυρα ρουχα μου.

Επιτελους καταφερα να ανασανω. Πηρα βαθιες ανασες για να ηρεμησω την ενταση της καρδιας μου. Μα η ανασα μου κοπηκε αποτομα οταν ακουσα τα βιματα του. Ηξερα πως ηταν αυτος, ηξερα πως θα με ακουλουθουσε για να μου εξηγησει, μα εγω δεν θελω να μου πει τιποτα.

"ΕΛΕΝΗΗ" φωναξε αλλη μια φορα λιγο πιο διπλα απο το σημειο που κρυβομαι. "Ασε με τουλαχιστον να σου εξηγησω" ειπε λαχανιασμενος καθως τον εβλεπα να τραβαει τα μαλλια του προς τα πισω. "Εγω θα τα πω γιατι ξερω πως με ακους." ειπε κοιτοντας γυρω του. "Λοιπον αυτο που ειδες δεν ηταν φιλι. Δεν την φιλησα εγω ουτε που ανταποκριθηκα. Εγω εσενα θελω γαμωτο μου. Σε παρακαλω πιστεψε με. Δεν την φιλησα εγω. Δεν ξερω καν αυτην την κοπελα" ειπε κοιτοντας απο ολες τις κατευθυνσεις, ακομα και πανω στα δεντρα κοιταξε για καποιον περιεργο λογο.
"Αλεξ φυγε δεν με νοιαζει" ειπα δυνατα και το βλεμα του εγινε σαν αυτο της κουκουβαγιας.
"Μπορεις να βγεις εξω απο εκει που εισαι γιατι αυτο μου θυμιζει τοσο θριλερ;" ειπε κοιτοντας παλι σε ολο τον χωρο.
"Θα βγω αλλα θα μεινεις μακρια μου" ειπα οταν ενιωσα κατι να με γαργαλαει στην μεση και ειχα φρικαρει.
"Μα γιατι αφου λεω αληθεια" διαμαρτυρηθηκε αλλα δεν μποτουσα να του απαντησω καθως προσπαθουσα να ξεμπλεκτω απο τα φυτα. Βγηκα αποτομα απο την κρυψωνα μου γεματη φυλα και κλαδια και με κοιταξε ξαφνιασμενος.
"Μην με κοιτας ετσι εκνευριζομαι περισσοτερο" ειπα και αρχισα να βγαζω τα φυλλα απο τα μαλλια μου
"Θες βοηθεια;" ρωτησε καθως με πλησιαζε και του εκανα νοημα να σταματησει.
"Θελω να μεινεις μακρια μου" ειπα κοιταζοντας τον απογοητευμενα
"Μα Ελενη μου σου ειπα δεν την φιλησα εγω" κλαψουρισε και με πλησιασε λιγο ακομα.
"Δεν με νοιαζει Αλεξ, δεν εισαι το αγορι μου ουτως ή αλλως. Εισαι player, αυτο ξερω" ειπα αποφευγοντας να τον κοιταξω και συνεχισα να βγαζω τα φυλλα απο πανω μου.
"Ναι αλλα θα ηθελα να ειμαι ομως" ειπε ξαφνικα και τον κοιταξα με απορια
"Τι εννοεις;" ειπα τιναζοντας λιγο τα μαλλια μου γισ να πεσουν τα φυλλα.
"Πριν απο τρεις μερες μου ειπες πως αμα σε θελω μονο για παιχνιδακι πως δεν εισαι η καταλληλη σωστα?" με ρωτησε πλησιαζοντας με και κοιταζοντας με στα ματια.
"Ναι..." ειπα περιεργη να δω τι ηθελε να πει.
"Θες να γινεις το κοριτσι μου;" ειπε γρηγορα και τον κοιταξα σοκαρισμενη "ουαου δεν περιμενα ποτε να πω αυτες τις λεξεις. Τεσπα θες;" συνεχισε και κοιταξε το πατωμα. Τσιπισα λιγο το χερι μου για να σιγουρευτω πως αυτο δεν ειναι ονειρο ΚΑΙ ΜΑΝΤΕΞΤΕ ΠΟΙΑ ΠΟΝΕΣΕ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΟΝΤΩΣ ΞΥΠΝΙΑ.
"Α-Αλεξ? Μα εσυ εισαι player" ειπα μπερδεμενη. "Πως γινεται να θες να γινω κοπελα σου ιδικα εγω που ειμαι τοσο σκατα" συνεχισα ακομα πιο μπερδεμενη και με κοιταξε καπως θυμωμενα.
"Μην ξανακουσω να λες πως εισαι σκατα γιατι θα τα παρω." γριλισε και σηκωσα τα χερια μου ψηλα τρομαγμενη και ξεφυσησε " και δεν εχω καποιον συγκεκριμενο λογο απλα σε θελω οσο καμια αλλη" συνεχισε ηρεμα και με πλησιασε κι αλλο.
"Ζηλευω ευκολα." τον ενημερωσα καθως με πλησιαζε και τα χερια μου ηταν ακομα στην αναταση.
"Ναι το καταλαβα" ειπε με ενα μικρο γελακι. "Θες ή οχι;" ειπε δαγκωνοντας τι κατω μερος των χειλιων του. Αντεγραψα την κινηση του και κατεβσα τα χερια μου.

Ναι ναι ναι ναι ναι

"Θα το σκεφτω." ειπα τελικα και αναστεναξε καπως λυπημενα

....

Περπατουσαμε διπλα διπλα και πηγαιναμε προς την κοινοτητα μας. Δεν μιλουσαμε, επρεπε τωρα να ειμασταν στην πλατια. Περπατουσαμε γρηγορα. Το σκοταδι με τρομαζε, το απαλο θρόισμα τον φυλλων στο αγγιγμα του καλοκαιρινου αερα με ανατριχιαζε. Ενιωθα να με κοιταζουν καπου μεσα απο τα φυτα. Φοβαμαι το σκοταδι. Τον πλησιασα λιγο και επιασα το χερι του.

Γυρισε και με κοιταξε γλυκα και εσφιξε το χερι μου μεσα στο δικο του "Φοβασαι το σκοτοδι" ειπε σαν να διαβαζε την σκεψη μου και του κουνησα καταφατικα το κεφαλι μου και τον κολλησα περισσοτερο επανω του.
"Μην το σχολιασεις. Παντα το φοβομουν" ειπα κοιτοντας απο την αλλη καθως ενιωθα καπως ασχημα.
"Πρεπει να κοιταξεις και την θετικη πλευρα." ειπε κοιτοντας τον ουρανο και τον κοιταξα μπερδεμενη.
"Υπαρχει θετικη πλευρα στο σκοταδι;" ρωτησα κανοντας να σταματησει και να γυρισει να με κοιταξει.
"Φυσικα και υπαρχει" ειπε γυρνοντας προς το μερος μου και τον κοιταξα περιεργη για το τι θα πει. "Στο σκοταδι βλεπεις πραγματα που το φως καλλυπτει την ομορφια τους. Οπως τα αστερια, στο φως της ημερας χανονται. Μα οταν πεσει ο ηλιος και φανερωθουν σου χαριζουν τις πιο ομορφες βραδιες" ειπε και εμεινα να τον κοιταζω ενθουσιασμενη. Ειχε μετατρεψει τοσο ευστοχα την φοβια μου σε κατι που λατρευα να αντικριζω. Τα αστερια.
"Δεν ηξερα πως ενας player μπορει να πει κατι τοσο ωραιο" ειπα κοιτοντας τον μες στα ματια και μου χαμογελασε.
"Ουτε εγω ηξερα πως ενα δυναμικο κοριτσι γινεται να φοβαται το σκοταδι." ειπε και χαμογελασα απαλα.

....

Ειμαι μονη μου στην κοινοτητα. Ο Αλεξ οπως και ολοι αλλη ηταν στην βραδινη ψυχαγογια. Ζητησα να μεινω μονη μου. Ηθελα να σκεφτω την προταση του.

Θελω να του πω ναι. Ναι θελω να ειμαι η κοπελα του, φυσικα και θελω. Αλλα ζηλευω, ζηλευω πολυ. Και εκεινος ειναι περιτριγυρισμενος απο πολλα ομορφα κοριτσια. Και οταν τελειωσει η κατασκηνωση, δεν θα ειμαστε μαζι και θα ζηλευω ολους αυτους που θα τον βλεπουν καθημερινα. Γγρρ γιατι πρεπει να ειναι τοσο δυσκολο.

Απο της σκεψεις μου με εβγαλε το κλεισιμο του παραθυρου απο πισω. Πεταχτηκα τρομαγμενη και κοιταξα πισω μου. Ακουγα ενα ενα τα παραθυρα να κλεινουν. Σηκωθηκα γρηγορα απο το κρεβατι μου αγκαλιαζοντας το τετραδιο μου στο χερι. Ολα τα παραθυρα ειχα πλεον κλεισει. Μπροστα απο την ανοιχτη πορτα ακουγονταν μερικοι θορυβοι.
"Ποιος ειναι εκει?" ρωτησα πλησιαζοντας σιγα σιγα την πορτα. Δεν πειρα απαντησει. Απεξω πεταχτηκα ενα διαφανες υγρο που καλλυξε την πορτα και την αρχη του διαδρομου. "Τι ειναι αυτο? Μιλα δειλε" φωναξα αλλα δεν πειρα καμια απαντησει. Ξαφνικα πεταχτηκε ενα αναμενο σπιρτο επανω στο υγρο και διμηουργησε φωτια. Εμεινα ακινητη, παγωμενη στην θεση μου να παρατηρω την φωτια που εξαπλωνωταν σιγα σιγα και στα πρωτα κρεβατια. Κουνησα το κεφαλι μου και γουρλωσα τα ματια μου. Πισωπατησα και τοτε συνειδητοποιησα την κατασταση. Ειχα παγιδευτει σε ενα ξυλινο σπιτακι απο φωτια σε μια αδια κοινοτητα. Ανεβηκα πανω στο κρεβατι μου και προσπαθησα να ανοιξω το παραθυρο, μα αυτο δεν ανοιξε. Πηγα στο επομενο μα ουτε αυτο ανοιγε και η φωτια με πλησιαζε. Πηγα στα απεναντι κρεβατια και προσπαθησα να τα ανοιξω μα κανενα τους δεν ανοιγε. Ετρεξα στο τελευταιο παραθυρο στο τελους του διαδρομου και αρχισα να το χτυπαω με δυναμη.
"ΚΑΠΟΙΟΣ ΒΟΗΘΕΙΑ" φωναξα με ολοι μου την δυναμη καθως χτυπουσα με ολη μου την δυναμη.

__________

ΓΕΙΑΑΑ ΣΑΣΣ

ΚΑΛΕ ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ ΠΩΣ ΕΙΣΤΕ?

ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ ΣΟΛΕΙΟ ΓΕΗΗΗ.

ΛΟΙΠΟΝ ΠΩΣ ΣΑΣ ΦΕΝΕΤΑΙ ΤΟ ΚΕΦ? Χμμ λιγο βαρετο ε?

Σχολια παρακαλω❤

Spoiler: κακα νεα😱

Φιλακια μεχρι το επομενο κεφ❤❤