Πόσο σπασμένη μπορεί να καταντήσει η εικόνα ενός ανθρώπου με βάση έναν ψυχισμό που παλεύει να κρατηθεί απο ένα τίποτα που κάποτε ήταν τα πάντα;
Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές το τελευταίο διάστημα που κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη.
Η Ελπίδα πρέπει να ξυπνήσει.
Η Ελπίδα πρέπει να κάνει ετοιμασίες.
Η Ελπίδα πρέπει να φτιάξει πρωινό.
Η Ελπίδα πρέπει να πλένει τα πιάτα.
Να βάλει πλυντήριο ...
Να ετοιμάσει τα ρούχα για τη δουλειά...
Να παίξει με τη μικρή...
Η Ελπίδα πρέπει να κάνει πολλά....

Κι όμως κάθε φορά που κοιτάζω τον εαυτό μου σε αυτό το καθρέφτη το πρωί, δε βλέπω ελπίδα... Βλέπω μια καμμένη ψυχή που έχει πνιγει στη συνήθεια της καθημερινότητας. Μια συνήθεια που δεν αλλάζει γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν επιλογές. Ποια επιλογή θα καταφέρει να δώσει φτερά στις πλάτες μου χωρίς απώλειες;
Και πως θα αφήσω τη θέληση της ψυχής μου να υπερβεί το όριο της καθημερινότητας που εγώ η ίδια επέλεξα και επέβαλα στη ζωή μου ;

Ακόμα ένα πρωί και εγω απλά υπάρχω...
Ξέρω πως θα έρθει η νύχτα και εγώ απλά, πάλι θα υπάρχω. Στην ίδια ακριβώς ψυχοφθόρα κατάσταση που τρώει σαν σαρκοφάγο ζώο όση ψυχή μου έχει απομείνει.

Υπάρχουν άραγε δεύτερες ευκαιρίες; Κι αν υπάρχουν, πόσο θα πονέσει η επιλογή τους ;

Λένε πως έχουμε μονάχα μια ζωή και πρέπει να τη ζήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Η αλήθεια που πιστεύω εγώ είναι εντελώς διαφορετική από το κατεστημένο που μας έχει βάλει η κοινωνία. Ή για να το θεσω ακόμα καλύτερα , έχω βουτήξει τόσο βαθιά σε αυτό το "πρέπει" που απλά ξέχασα τα πιστεύω μου. Ξέχασα να ζω...

"Μαμααα" η παιδική της φωνή φτάνει στα αυτιά μου και ξέρω πως αυτά τα τρία λεπτά που είχα με τον εαυτό μου στο μπάνιο έχουν τελειώσει. Ξέρω πως πρέπει να βγω, να φορέσω εκείνο το γλυκό μου χαμόγελο και να ξεκινήσω τη μέρα μου. Φτάνουν όμως αυτά τα τρία λεπτά για να νιώσω ; Όλοι κρίνουν. Όλοι έχουν γνώμη και άποψη. Ίσως κι εγώ  να είχα στο παρελθόν. Πόσο μπούμερανγκ γυρίζουν όλα σε αυτή τη ζωή.

Η απελπισία καθρεφτίζεται στο βλέμμα μου και μαζί με το νερό , σβήνω κάθε δάκρυ που τολμάει να πέσει. Πνίγομαι. Δε μου φταίει τίποτα. Ούτε εκείνος, ούτε το παιδί. Ίσως φταίνε όλα γύρω μας. Ίσως πάλι να φταίω και εγώ.

Σκουπίζω το πρόσωπο μου και ρίχνω ένα βλέμμα στο καθρέφτη λίγο πριν βγω. Αγαπάω το παιδί μου. Και τον άντρα μου. Έχουμε περάσει καταιγίδες και μπόρες μαζί. Η ψυχή όμως , νιώθει άδεια ύστερα από τόσα χρόνια. Όλα τα αισθήματα αντικαταστάθηκαν από μια συνήθεια που πονάει. Μια συνήθεια που δεν έχει φως στην άκρη του τούνελ ...
Έχει μόνο το γκρεμό... Αν το διαβώ θα πρέπει να πέσω. Να καταστραφω πριν καταστρέψω τους ανθρώπους γύρω μου.

"Τελείωνε μαμά! Θέλω γάλα ! Παιδικά !!!"

Η μικρή μου δεν έχει υπομονή...
Παίρνω μία βαθιά ανάσα . Κοιτάζω τα κουρασμένα μου μάτια και βγαίνω. Μια ακόμα μέρα χωρίς σκοπό αρχίζει και ξέρω καλά, θα ακολουθήσει και μια νύχτα το ίδιο ανούσια. Αγαπάω πολύ το παιδί μου, το λέω ξανά. Η μαμά όμως, έχασε την "ελπίδα της " έχασε τον εαυτό της και δυστυχώς , δύσκολα θα επιστρέψει ξανά.
Να κάνεις τι ; Να ξεκινήσεις στα 31 τη ζωή σου από την αρχή έχοντας ήδη ένα γάμο 10 ετών και μια κόρη ; Που θα βαδίσεις . Που θα βαδίσει αυτό το παιδί ;

Αυταπάτες ... Απατηλά όνειρα που πλάθει η ψυχή για να αντέξει την κάθε μέρα. Υπάρχουν στιγμές που προσπαθώ να βρω το λάθος στον ίδιο μου τον εαυτό ; Φταίω εγώ ; Φταίνε οι καταστάσεις ; Ποιος φταίει για αυτό το κενό ; Κουράστηκα ίσως να προσπαθώ ; Κι αν ναι, τότε γιατί ; Τι άλλαξε και για πιο λόγο άλλαξε ; Ποια δύναμη με ωθεί σε αυτές τις σκέψεις ύστερα από τόσα χρόνια ; Δυστυχώς δεν μπορώ να δώσω απαντήσεις μα ακόμα και αν το κάνω οι απαντήσεις αυτές πονάνε. Ίσως απλά πρέπει να συνεχίσω να κάνω αυτό που κάνω και να ντύσω το κενό με τη σιωπή μου. Να συνεχίσω να ξυπνάω και να κοιμάμαι τρέφοντας φρούδες ελπίδες πως κάποια μέρα θα βγάλω εκείνα τα φτερά και θα πετάξω ελεύθερη. Πώς θα ζήσω. Τι ακριβώς θα ζήσω ; Δεν ξέρω και δεν έχω ιδέα. Το μόνο που λαχταράω είναι απλά να ελευθερωθω από μια αποπνικτική ατμόσφαιρα που ρουφάει σαν μαύρη τρύπα την ενέργεια μου και με αφήνει μετέωρη στο απόλυτο τίποτα. Στην εξαθλίωση και την εξαυλωση της ψυχης μου. Δεν φταίει κανένας μας. Ίσως απλά η μοίρα να μπερδεύτηκε εξ αρχής. Κισμέτ... Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν πως ότι είναι γραφτό να γίνει θα γίνει. Είμαι άραγε το δικό μου το γραμμένο αυτή η ζωή; Γιατί έτσι όπως ζω, δεν βλέπω τρόπο διαφυγής αλλά ούτε και αλλαγής. Ίσως τελικά να περιμένω την επόμενη ζωή. Ή ίσως ακόμα και να μην έρθει ποτέ για μένα αυτή η στιγμή της λύτρωσης. Με απλά λόγια , ίσως το δικό μου το γραμμένο να μην έχει θετικό τέλος .

Δεν ξέρω τι παθαίνω και τα σκέφτομαι όλα αυτά. Έχω ένα παιδί έξω που με περιμένει και εγώ ψάχνω μια ελπίδα που δεν υπάρχει. Φτιαγμένη ζωή. Φτιαγμένα πρέπει. Φτιαγμένη κοινωνία. Φτιαγμένη συνέχεια και θάνατος. Ίσως ο θάνατος να είναι η λύτρωση. Ίσως υπάρχει ζωή μετά από αυτόν και ίσως η δική μου θα αρχίσει μετέπειτα από εκείνο το σημείο. Δεν ήμουν δυστυχισμένη δίπλα στον άντρα μου. Κάθε άλλο... Ήταν όμως τελικά η σωστή εξ αρχής επιλογή ; Λένε πως το άλλο σου μισό σε διαλύει αν το θελήσει μόνο με ένα άγγιγμα και η φωτιά του καίει ασβέστη στα σωθικά σου μέχρι να αφήσεις τη τελευταία σου ανάσα. Εμένα η δική μου έχει ήδη σβήσει. Αναρωτιέμαι λοιπόν... Ήταν άραγε εκείνη η αγάπη που σε κάνει και πεθαίνεις ; Η απλώς ένας έρωτας που εξελίχθηκε σε γάμο και με τα χρόνια φανερώθηκε η άυλη φύση του ;

Σε κάθε περίπτωση ότι έχει συμβεί , συνέβη. Και δυστυχώς ή ευτυχώς , οι επιλογές μου δεν υπάρχουν . Υπάρχει μόνο επιμονή και υπομονή. Θα δουλέψω έχοντας αυτά σαν ευχή και θα κάνω αυτό που ξέρω να κάνω καλύτερα... Να παλεύω να ανταπεξέλθω στη κάθε μου μέρα... Να τηρώ τις υποσχέσεις μου και να κάνω πράξη τις υποχρεώσεις μου για τους γύρω μου. Έτσι δεν κάνουν όλοι ; Ποια είμαι εγώ που θα τολμήσω να ζητήσω να πετάξω ; Γιατί να αποτελώ εξαίρεση ; Ένα πράγμα μόνο εύχομαι ολόψυχα ...
Κάποια μέρα, κάποτε ... Να βρω με κάποιο τρόπο τη γαλήνη...

Κλείνω δειλά τα βλέφαρα μου και βγαίνω ...

Σας φιλώ...