Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Ελληνικού Νόμου (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει μέχρι σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής αδείας του συγγραφέα κατά οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, διανομή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση, παρουσίαση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή (ηλεκτρονική, μηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου.

Τα ακόλουθα αποτελούν μη πνευματική ιδιοκτησία μου και ανήκουν καθαρά στους δημιουργούς τους :
Α) Εικόνες
Β) τραγούδια +μουσική +στιχοι
Γ) Φωτογραφίες

Το παρόν έργο που είναι γραμμένο από εμένα , αποτελεί καθαρά δική μου πνευματική ιδιοκτησία. Εχει καταχωρηθεί και κατοχυρωθεί νομικά.Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αντιγραφή και κάθε είδους υποκλοπη του κειμένου χωρίς την δική μου γραπτή άδεια

🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜

Οι άνθρωποι λένε, πως ερχόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι σε αυτή τη ζωή. Κι όμως εμείς, επιλέγουμε να ζούμε χωρίς επιλογές . Το δώρο που μας δόθηκε εξανεμίζεται ως επί το πλείστον στη ρουτίνα της καθημερινότητας και μας τρώει σαν σαρκοφάγο θηρίο.
Τρώει όνειρα...
Τρώει ελπίδες ...
Τρώει τη ζωή μας και τις στιγμές της αχόρταγα αφήνοντας μονάχα το κενό στο διάβα του...

Ζωές διάφανες...
Ζωές ανολοκλήρωτες...
Ζωές που αν και θα έπρεπε να έχουν νόημα ,εκείνο χάνεται...

Είναι εκείνες οι σκληρές στιγμές της μοναξιάς μας.
Εκείνες οι στιγμές που κοιτάμε τον είδωλο μας στο καθρέφτη και θέλουμε να βάλουμε τα κλάματα.
Αγαπάμε τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν αλλά πόσο αγαπάμε τον εαυτό μας ;

Η ζωή είναι μια...
Η ευκαιρία είναι μια...

Μέσα από τη καταπίεση , χανόμαστε ...

Αν κάποιος μου έλεγε λίγους μήνες πριν ότι θα σκεφτόμουν έτσι, θα γελούσα ...

Άκουγα για το πεπρωμένο των ανθρώπων και μου φαινόταν τόσο αστείο... Έχοντας "φτιάξει" τη ζωή μου από μικρή με άντρα και μια κόρη , δε πίστευα πως κάτι θα άλλαζε... Μετά από λίγο μένεις για την αγάπη στο παιδί σωστά ; Ή μήπως έτσι πίστευα εγώ;
Απλά ξυπνούσα και κοιμόμουν αφήνοντας τα χρόνια να περνάνε ...

Ώσπου τον γνώρισα....Η μάλλον με βρήκε εκείνος...

Ήρθε από το πουθενά και τάραξε την θάλασσα μου. Πέταξε βράχια ολόκληρα στα ανιαρά νερά της και σήκωσε φουρτούνα...

Ποιος είναι;
Τι ζητάει από μένα...
Τι μπορώ να δώσω;

Δεν μπορώ να τον αγγίξω ...
Δεν μπορώ να τον χάιδεψω...
Δεν μπορώ να είμαι εκεί...

Κι όμως εκείνος έρχεται ...
Δεν ξέρω πως το κάνει αλλά έρχεται . Με παίρνει αγκαλιά , με κλείνει μέσα του και ηρεμώ...

Αν θέλω να το αλλάξω ; όχι...
Είμαι κακός άνθρωπος ; Δεν ξέρω...
Πρώτη φορά ζω...

Μπορείτε να με καταδικάσετε για αυτό το έγκλημα ...
Ποιος όμως θα δικάσει την επιθυμία για ζωή;

Όπως είπα... Είναι μακριά...

Μπορείς άραγε να δικάσεις δύο ψυχές που για κάποιο λόγο ενώνονται κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες;

Δεν είχα τη τέλεια ζωή...
Μα κάπου εδώ, κάτω από όλα αυτά τα πεσμένα μου όνειρα , βρήκα κάτι που δεν ήξερα ότι υπήρχε ...

Την ελπίδα ....

Βρήκα εκείνο το σπίτι στο δάσος που εκείνος μου χάρισε σιωπηλά...

Μου υποσχέθηκε ... Πώς ότι κι αν γίνει , πως ακόμα κι αν τον αγγίξω ποτέ ...Εκείνος θα συνεχίζει να χτίζει για μας ένα δικό μας κόσμο...

Ονομάζομαι Ελπίδα ...(Ειρωνεία ;) Κι αυτή, δεν είναι η ιστορία μου...
Είναι η ψυχή μου στο κόσμο σας...

Σας φιλώ ....