Oι παλάμες της μικροκαμωμένης κοπέλας πονούσαν εδώ και ώρα,οι αποσκευές παραήταν βαριές.Ο Πέτρος είχε για άλλη μια φορά αθετήσει τον λόγο του,κάτι που η νεαρή γυναίκα θα το έκανε θέμα μόλις τακτοποιούνταν στο σπίτι.Δεν ήταν η πρώτη φορά που ερχόταν στην Αθήνα μα τώρα θα έμενε μάλλον μόνιμα εδώ.

 "Λοιπόν mon cherie δεν αισθάνεσαι τυχερή που θα ζεις πλέον στην πόλη που προστάτευε ολόκληρη θεά της σοφίας;" 

"Πότε θα μάθεις να ακούς επιτέλους σωστά Πέτρο;"τον αποπήρε τρυφερά η Ανέτ."Θεά Αθηνά,θεά της σοφίας και όχι μόνο!Θεά της ελιάς και της στρατηγικής.Κοτζάμ αρχαιολόγο παντρεύτηκες,τίποτα δεν σου έμαθα πια;"Ο άνδρας της έδωσε ένα πεταχτό φιλί στη μύτη αποδεσμεύοντάς την ταυτόχρονα από τις βαλίτσες.

 Η απόμερη μονοκατοικία που είχαν ενοικιάσει δεν ενθουσίασε την Παριζιάνα.Αυτά που είχε δει στο διαδίκτυο δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με την πραγματική εικόνα που παρουσίαζε το σπίτι. 

"Γιατί φυσάς και ξεφυσάς πεταλουδίτσα μου;"την ρώτησε χαμογελώντας ο σύζυγός της. 

"Δε βλέπεις τίποτα το μεμπτό γιατρέ;"έκανε εκείνη βάζοντας τα χέρια στην μέση.

 "Πέρα από το ότι κάποια έπιπλα αποτελούν μουσειακά εκθέματα και πρέπει να αντικατασταθούν αμεσότατα δεν νομίζω ότι με ενοχλεί κάτι ιδιαίτερα.Τι δεν σου αρέσει Ανέτ;"

 "Τα πάντα!"απάντησε η αρχαιολόγος προκλητικά."Αυτό που μας έδειξε το μεσιτικό γραφείο είναι ηνύχτα με την μέρα από αυτό που θα πληρώνουμε!"Η διαπίστωσή της δεν ήταν αβάσιμη,σίγουρα είχε δίκιο.

 "Καρδιά μου δεν αντιλέγω,κι εγώ ένιωσα λίγο παράξενα με το που μπήκαμε μέσα.Αναρωτιέμαι δε πού πήγαν όλα αυτά τα υπέροχα χαλιά που είχαμε δει στις φωτογραφίες,του σαλονιού και του υπνοδωματίου εννοώ.Πρέπει να ήταν Περσίας,ενώ αυτά εδώ από κάποιο συνοικιακό παζάρι!"

 "Τουλάχιστον το μίνι μπαρ είναι πλούσιο σε αλκοόλ.Τι λες πάμε να γίνουμε λιώμα;"αστειεύτηκε η Γαλλίδα μη μπορώντας να πάρει τα μάτια της από την γυάλινη καράφα που σίγουρα περιείχε ουίσκυ.

Η γυναίκα με τον μπλε μπερέ στο κεφάλι έσπρωχνε με μανία οποιονδήποτε θεωρούσε εμπόδιο.Μια παρέα νεαρών την κοιτούσε παρατεταμένα.Ο ένας απ'αυτούς της έκλεισε τον δρόμο λέγοντάς της με ύφος σκοτεινό:"Το βράδυ τι κάνεις γιαγιά;Κυνηγάς φαντάσματα στο νεκροταφείο;"Η γυναίκα δεν αντέδρασε παρά τον κοίταξε μες τα μάτια.Το ηλίθιο χαμόγελό του σβήστηκε μονομιάς από τα χείλη του,αυτή η άγνωστη είχε κάτι που τον τρόμαζε επάνω της.

 "Παίδες την κάνουμε!Η γριά είναι φρικιό!"απευθύνθηκε στους άλλους.

Η ηλικιωμένη έριξε ένα υποτιμητικό βλέμμα στα παιδιά που είχαν ήδη εξαφανιστεί από το οπτικό της πεδίο.Εκνευρισμένη έριξε μια ματιά στο ρολόι της το οποίο κάλυπτε αρκετά το τραύμα στον αριστερό της καρπό.Της ήρθε άσχημα.Απεγνωσμένα αναζήτησε ένα παγκάκι,κατά προτίμηση χωμένο σε πρασινάδα με εκείνη να αναπνέει επιτέλους λίγο καθαρό αέρα.Τιθασεύοντας δύο ασημένιες τούφες που το έσκασαν από κάποια υφασμάτινη χαραμάδα του μπερέ της συνέχισε να προχωράει.Ένας άνδρας ντυμένος κυριολεκτικά στην πένα την ρώτησε αν χρειαζόταν βοήθεια αφού μετά βίας έσερνε τα πόδια της.Του χαμογέλασε φιλικά και ζήτησε να μάθει πού θα μπορούσε να βρει ένα ταξί.Της έδωσε να καταλάβει ότι απείχε αρκετά από την πιάτσα,κάτι που την απογοήτευσε. Μετρώντας τα χρήματα που είχε στο πορτοφόλι της συνειδητοποίησε πως και να΄θελε να πάρει ταξί μάλλον δεν θα της έφταναν. Ανακουφίστηκε αμέσως όταν λίγα μέτρα πιο κάτω εντόπισε τον σταθμό του Μετρό.Η πολυκοσμία πάντα την τάραζε και σε κάποιες φάσεις της ζωής της υπήρξε ως και αγοραφοβική σε σημείο να χρήζει ψυχολογικής υποστήριξης.Εκείνη όμως δεν είχε εμπιστοσύνη στους γιατρούς γενικότερα κι έτσι έβαλε τα δυνατά της και βοηθήθηκε κατά πολύ μόνη .Αφού κατάφερε να βγάλει γρήγορα άκρη με το δρομολόγιο που την ενδιέφερε έκατσε στην πιο κοντινή κενή θέση που μπόρεσε να βρει.Βυθισμένη στις σκέψεις της αρχικά δεν κατάλαβε τον νεαρό που την ρωτούσε αν του επέτρεπε να καθίσει δίπλα της.Η ηλικιωμένη παραξενεύτηκε από τον ευγενικό του τρόπο,κάτι που τόσο πολύ σπάνιζε στην εποχή του διαδικτύου,του γρήγορου κι εφήμερου. 

"Παρακαλώ"του απάντησε κοφτά παρόλα αυτά αρκετά γλυκά.Ο νεαρός άρπαξε την ευκαιρία και της έπιασε κουβέντα.

 "Είστε Γαλλίδα ή τελοσπάντων έχετε κάποια σχέση μ'αυτή την χώρα;"ρώτησε διστακτικά.Βυθίζοντας το βλέμμα της μέσα στο δικό του,του απάντησε:"Όλα επάνω μου κράζουν κυριολεκτικά Vive la France! σωστά;Ο μπερές,το γκριζαρισμένο πια καρέ μαλλί,το Chanel no 5 που το μυρίζει κανείς από χιλιόμετρα μακριά και φυσικά το χαρακτηριστικό μου"γ"που δεν κρύβεται το άτιμο όσο καλά κι αν μιλάω την γλώσσα σου".Θεωρώντας τις προθέσεις της φιλικές,ο άνδρας πήρε θάρρος. 

"Nαι ,ναι ακριβώς έτσι.Λάμπρος Μίχος.Πηγαίνω καθημερινά στο πανεπιστήμιο όπου σπουδάζω Γαλλική Φιλολογία.Δηλώνω πεισματάρης, λίγο σφιχτοχέρης κι αθεράπευτα ρομαντικός".

 "Κρατάω το πρώτο και το τελευταίο γνώρισμά σου κι απορρίπτω το μεσαίο!Άσχημο πράγμα η τσιγκουνιά!"

 "Εγώ είπα απλώς ότι..."Η Γαλλίδα του έκοψε την κουβέντα με μια απλή κίνηση του χεριού της.

 "Ο λίγο σφιχτοχέρης απέχει μονάχα λίγα βηματάκια από τον τσιγκούνη και φιλάργυρο αγόρι μου.Γιανα σου το λέω κάτι ξέρω".Ο φοιτητής φάνηκε σκεπτικός,ίσως και να είχε δίκιο αυτή η κυρία.

 "Αν θέλετε βέβαια μου απαντάτε,πού πηγαίνετε;Δείχνετε κάπως χαμένη".

 "Όντως.Δεν με λες και...πώς το λένε μωρέ αυτό το μαραφέτι που αντικατέστησε την πυξίδα..GPS.Το πέτυχα;"Ο Λάμπρος γέλασε. 

"Ίσως και να μπορώ να σας βοηθήσω.Πού ακριβώς θέλετε να πάτε;" 

"Είμαι πραγματικά τόσο πελαγωμένη που ούτε καν συστήθηκα.Ζακλίν Βερλαίν,βέρα Παριζιάνα". 

"Πολύ εύηχο όνομα,νομίζω σας ταιριάζει.Φαντάζομαι πως πολλές ανδρικές καρδιές θα είχαν σκιρτήσει κάποτε για σας,είστε πολύ όμορφη". 

"Αν σε είχα συναντήσει πριν από έναν αιώνα ίσως και να σου έδινα σημασία μικρέ κόλακα!"αστειεύτηκε η Ζακλίν.Ο φοιτητής ένιωσε μια αλλόκοτη έλξη γι'αυτή την γυναίκα που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι γιαγιά του!Όχι σίγουρα δεν ήταν κάτι το ερωτικό!Ποτέ δεν του άρεσαν οι τόσο μεγάλες γυναίκες!Ήταν κάτι πιο βαθύ,απροσδιόριστο ακόμη.

 "Αχ γλυκέ μου Λάμπρο"έκανε ύστερα από μια ολιγόλεπτη παύση."Τα περιθώρια στενεύουν κι εγώ δεν ξέρω αν θα προλάβω να την βρω!"Ο άνδρας δεν έβγαζε νόημα. 

"Δεν σας πολυκαταλαβαίνω". 

"Δίκιο έχεις.Λοιπόν,πριν από πάρα πολλά χρόνια είχα δώσει σε μια γυναίκα έναν όρκο ,τον οποίο και τηρούσα.Αυτή η γυναίκα όμως απεβίωσε και δεν μπορώ να κρατήσω άλλο μέσα μου το μυστικό που με βαραίνει".Ο νεαρός χαμογέλασε βεβιασμένα.Μήπως δεν ήταν τόσο στα καλά της τελικά;"Μπορείς να μου πεις πως θα πάω εδώ;"Η Ζακλίν έβγαλε από την τσάντα της έναν λευκό φάκελο μέσα στον οποίο υπήρχε ένα προσεκτικά διπλωμένο χαρτί.Η διεύθυνση που ήταν γραμμένη στο χαρτί ήταν γνωστή στον Λάμπρο αφού συχνά πυκνά περνούσε από κει με τους κολλητούς του όταν έκαναν ποδηλατάδα. 

"Κομματάκι δύσκολο να τα καταφέρετε μόνη σας.Βλέπετε το μετρό κάνει ναι μεν στάση στην περιοχή μα το να βρει κανείς τη συγκεκριμένη διεύθυνση είναι σαν να λύνει μέσα στο λεπτό τον κύβο του Ρούμπικ!"Η Ζακλίν κατσούφιασε σαν παιδάκι που του έπαιρναν το παιχνίδι μέσα από τα χέρια."Μην στεναχωριέστε όμως,υπάρχει λύση".

 "Τι έχεις στο μυαλό σου;"

 "Θα πάμε με το τρένο.Θα μας βγάλει πολύ κοντά στο σημείο που ψάχνετε".Η Ζακλίν σήκωσε τα λεπτά της φρύδια. 

"Θα πάμε;Δηλαδή δεν θα είμαι μόνη μου;"

"Φυσικά και όχι,θα σας πάω εγώ.Έτσι κι αλλιώς τα μαθήματα στην σχολή ακυρώθηκαν σήμερα λόγω κατάληψης".Η γυναίκα του χαμογέλασε με ευγνωμοσύνη. 

"Ας ξεκινήσουμε λοιπόν!"έκανε με ενθουσιασμό παιδούλας.

 Η αρχαιολόγος χαιρέτησε αφηρημένα τον άνθρωπο που δούλευε στον τομέα της ασφάλειας του μουσειακού χώρου,ο νους της έτρεχε αλλού.Με τα χέρια της ψηλάφισε την μακέτα που σχετιζόταν με την επικείμενη επέκταση.

 "Ωραία δουλειά"σχολίασε μεγαλόφωνα. 

"Χαίρομαι που εκτιμούν τους κόπους μου!"Η γυναίκα γύρισε αλαφιασμένη το κεφάλι της προς τα πίσω.

 "Θέμης Πανάγος,αρχιτέκτων".

Η Ανέτ τράβηξε απότομα το χέρι της μετά την χειραψία.Αυτός ο άνδρας είχε κάτι επάνω του που θα μπορούσε να την οδηγήσει σε απαγορευμένα για παντρεμένη γυναίκα μονοπάτια.Ο αρχιτέκτονας προσφέρθηκε να την οδηγήσει στο σωστό γραφείο,εκείνο το οποίο θα αποτελούσε την βάση της.Με το που έμεινε μόνη της κοίταξε ξανά το κινητό της.Το μήνυμα που είχε δεχτεί ήταν πραγματικά αλλόκοτο."Δεν ξέρω πόση αλήθεια μπορείς να αντέξεις,μα πρέπει να την μάθεις!Πρέπει να "ανακουφίσω"λίγο την συνείδησή μου που την έχω ανελέητα τραυματίσει με την υποχρεωτική μου σιωπή.Βρίσκομαι έξω από το σπίτι και σε περιμένα.Ζακλίν Βερλαίν."Ούτε το όνομα της έλεγε κάτι ούτε από το μήνυμα έβγαζε νήμα.Από την πρώτη στιγμή το απέδωσε σε μια κακόγουστη φάρσα.Κάλεσε πίσω,θα ζητούσε εξηγήσεις από τον ή την αποστολέα.Αυτό που φοβόταν συνέβη,κανείς δεν το σήκωσε. 

"Ποιόν πάτε μωρέ να δουλέψετε;"μονολόγησε πετώντας με δύναμη το κινητό της πάνω στον δερμάτινο καναπέ που ήταν κολλημένος στον απέναντι τοίχο.Δεν πρόλαβε να κρεμάσει την ελαφριά ζακέτα στον κιτς όπως θεωρούσε καλόγερο και το κινητό ξαναχτύπησε. 

"Αυτή θα είναι, η φαρσέρ"σκέφτηκε και το σήκωσε προκλητικά."Παρακαλώ;Πες τι θέλεις αλλιώς θα καλέσω την αστυνομία!" 

"Μωρό μου τι σου συμβαίνει;"Η γυναίκα έκανε μια νευρική σύσπαση. 

"Συγγνώμη Πέτρο,έχει προκύψει ένα θέμα,είμαι ταραγμένη.Ούτε που κοίταξα ποιός καλούσε".

 "Λες να μην το ξέρω πως είσαι ταραγμένη;"

 "Τι εννοείς;"

 "Έξω από την πόρτα μας έχει στηθεί μια γριά συμπατριώτισσά σου με το όνομα Ζακλίν κάτι,δεν θυμάμαι,και λέει κάτι τρέλες περί πανούκλας". 

"Μιλάς σοβαρά;"

 "Σοβαρότατα!Θέλει λέει να σε δει από κοντά,έχει χρέος να σου αποκαλύψει κάτι".Η Ανέτ έπεφτε από τα σύννεφα.