Ένας μήνας αργότερα.

Το χέρι του είναι περασμένο σαν χαλινάρι στη μέση μου ενώ η ανάσα του σκάει στη γυμνή μου πλάτη ζεσταίνοντας τη. Δεν ήταν έτσι την αρχή, πλέον όμως εχω συνηθίσει. Ο Σάμιουελ κοιμάται συχνά στο υπνοδωμάτιο μου αφού επιστρέφει κουρασμένος τα περισσότερα βράδια. Έρχεται σε μένα αναζητώντας σεξ και μετέπειτα τον παίρνει ο ύπνος. Δε ντρέπομαι να πω, πως όσο και να μη το πίστευα έχω μπει σε μια περίεργη τροχιά. Καθαρίζω, μαγειρεύω και φυσικά όπως ακριβώς μου είπαν εξ αρχής τους ικανοποιώ. Τριάντα ημέρες ήταν αρκετές για να μάθω τους χαρακτήρες μα και το τρόπο λειτουργίας τους. Ο Σάμιουελ μπορεί να θέλει να πηδήξει όταν με βλέπει μα πάντα με ανεβάζει στο δωμάτιο σε αντίθεση με το Λόγκαν που δεν ενδιαφέρεται. Θέλει σεξ στη κουζίνα, το παίρνει. Θέλει στο σαλόνι, το παίρνει...Όλα τα παίρνει... μαζί με αυτά και τη ψυχή μου. Η βιαιότητα με την οποία με ακουμπάει δεν έχει τελειωμό. Ο Σάμιουελ έχει αλλάξει το τελευταίο διάστημα. Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούω το Λόγκαν να τον βρίζει που κοιμάται τις νύχτες στο υπνοδωμάτιο μου μα ο Σαμ ,δε δείχνει να δίνει και τόσο βάση. Τη πρώτη εβδομάδα επειδή έδειξα υπακοή μου έδωσαν τη δόση μου δύο φορές. Δε τη ζήτησα...Ο Λόγκαν όμως με τρύπησε με το ζόρι. Όταν ξεκίνησα τα ναρκωτικά το έκανα επιλέγοντας τα χάπια. Ήταν η βασική πηγή μα μετέπειτα κατέληξα στη πρέζα. Ένα βράδυ εξήγησα στον Σαμ πως όταν με βρήκαν ήταν η τέταρτη φορά που πήγαινα για να πάρω. Δεν ήμουν χρήστης για να μου λείπει από το κορμί. Βέβαια ο Λόγκαν έχει αντίθετη άποψη. Νομίζει πως αν μαστουρώνω θα με κρατάει υποταγμένη. Που να πάω όμως πια; Η συνήθεια σαν λέξη έχει μεγάλη βαρύτητα και δυστυχώς με έχει ρουφήξει. Ξέρω τα ωράρια τους, το πρόγραμμα τους μα και τις δουλειές που πρέπει να κάνω έτσι ώστε να κρατάω τον Λόγκαν τουλάχιστον ικανοποιημένο και να μη ξεσπά πάνω μου. Όχι πως γλιτώνω. Αν κάτι πάει στραβά στη δουλειά, ξεσπάει πάνω μου. Γίνεται κτήνος και δεν υπολογίζει τίποτα. Δεν μπορώ να καταλάβω τι του προσφέρει ικανοποίηση όταν με πονάει ενώ κάθε φορά που ο Σάμιουελ μου συμπεριφέρεται όμορφα, ξέρω πως θα το πληρώσω. Δεν ήταν λίγες οι φορές που με χαπακωσε με το ζόρι. Του φώναζα πως δε θέλω μα κατάλαβα πως ότι και να κάνω με αυτό τον άντρα, ότι και να πω , στο τέλος θα περάσει το δικό του. Εγώ από την άλλη θέλω να κρατιέμαι νηφάλια. Δε γουστάρω να μη ξέρω τι μου γίνεται ούτε να με πονάει η κοιλιά μου κάθε φορά που μου δίνει αυτές τις μαλακίες.

Με εμπιστεύονται αρκετά για να μην με κλειδώνουν, όχι πως έχω να πάω και πουθενά πλέον αφού αν φύγω από δω θα καταλήξω στο δρόμο. Ξέρω πως έρχομαι σε αντιπαράθεση με τον ίδιο μου τον εαυτό, μα κάθε φορά που ο Σαμ κοιμάται εδώ, νιώθω όμορφα. Νιώθω θεμιτή. Είναι τόσο περίεργο για μένα να εισπράττω τρυφερότητα και εκείνος δεν είναι λίγες οι φορές που μου τη δίνει. Το σεξ ανάμεσα μας γίνεται με τη πλήρη συναίνεση μου και ομολογώ πως ο Σαμ , καταφέρνει και σβήνει τη βία του Λόγκαν από πάνω μου.

Κοιμάται σαν μωρό. γυμνός με το σεντόνι επάνω του να καλύπτει ίσα ίσα το κορμί του. Είναι όμορφος,όπως και ο αδερφός του μα είναι τόσο διαφορετικοί όταν τους ζεις καθημερινά. Άλλες συνήθειες, αλλά γούστα, άλλη προσωπικότητα.

Μπορώ να πω , πως σιγά σιγά μαθαίνω τις αδυναμίες τους. Αυτά που τους αρέσουν και αυτά που τους νευριάζουν. Δεν έχουν φέρει ποτέ άλλη γυναίκα μέσα στο σπίτι αν και ο Σάμιουελ μου έχει πει πως υπάρχουν αρκετές στα κλαμπ που για να τις βγάλουν στη βίζιτα της δοκιμάζουν.

Η πρώτη εβδομάδα ήταν περίεργη. Με έπιανε ο ένας και συνέχιζε ο άλλος ενώ ο Λόγκαν μετέπειτα απαγόρεψε την επαφή και των τριών μαζί όπως έκαναν τις πρώτες μέρες. Βέβαια φώναζα, ούρλιαζα και τσίριζα όταν με έπιαναν και οι δυο από τη ταπείνωση μα ευτυχώς σταμάτησε.

Κουνιέται, τεντώνει τα χέρια και ανοίγει τα μάτια.

«Καλημέρα» λέει σιγανά και μου χαμογελά. Νιώθω τα δάχτυλα του να με αγγίζουν χαμηλά και ξέρω τι θέλει. Πάντοτε όταν κοιμάται εδώ το ζητάει και το πρωί. Χώνεται ανάμεσα στα πόδια μου και για μια στιγμή θα ορκιζόμουν πως κοίταξε τα χείλη μου. Οι κανόνες που μου είπαν εξ αρχής ισχύουν . Απαγορεύεται να τους αγγίξω και φυσικά δεν με έχει φιλήσει κανένας. Όχι πως με έχουν φιλήσει και ποτέ. Δεν μεγάλωσα στα πούπουλα ούτε πέρασα από την εφηβεία όπως πολλά κορίτσια. Δίνω και έδινα το κορμί μου χωρίς να έχω βιώσει τρυφερότητα. Ίσως γι αυτό και με τραβάει ο Σαμ... Μου κάνει σεξ μα αρκετές φορές γίνεται τρυφερός και μαλακός μαζί μου σε σημείο που με κάνει να τον επιζητώ. Να περιμένω να γυρίσει για να νιώσω άνθρωπος.

«Σήμερα νομίζω πως αξίζεις ένα εξτραδακι» λέει τελικά χωρίς να πλησιάσει άλλο τα χείλη μου. Χώνεται στο λαιμό και σιγά σιγά αρχίζει και κατεβαίνει όλο και πιο χαμηλά ώσπου αισθάνομαι τη γλώσσα του στη κλειτορίδα μου. Αναστενάζω και τραβάει το σεντόνι από πάνω μας. Το πετάει στην άκρη, ανοίγει στο τέρμα τα πόδια μου και με γλύφει απαλά. Δεν έχω αφήσει κανένα να κατέβει εκεί. Όχι πως το ζήτησε κανένας μα είναι κάτι πρωτόγνωρο για μένα.

«Σου αρέσει από ότι βλέπω» σχολιάζει και καταλαβαίνω πως χαμογελάει. Στιγμές αργότερα και αφού με έφτασε στο επιθυμητό επίπεδο , ολοκληρώνει το έργο του μπαίνοντας μέσα μου. Ο Σαμ πάντοτε φοράει προφυλακτικό σε αντίθεση με τον Λόγκαν που με παίρνει όπου βρει. Γεμίζει όμορφα τα κενά μου και ιδρώνω, κρατάω τα σεντόνια και αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο. Τελειώνω για εκείνον και το κάνω με χαρά χωρίς να το κρύψω. Ξέρω πως σε λίγο θα τελειώσει κι αυτός. Έχω μάθει καλά το κορμί του σε αντίθεση με τον Λόγκαν που δε μπορώ να τον ψυχολογήσω. Τελειώνοντας, πετάει το προφυλακτικό ,ξαπλώνει δίπλα μου και με κοιτάει.

«Δεν φανταζόμουν ποτέ πως κάτω από εκείνο το κορίτσι με τα κουρέλια και το γεμάτο βρωμιά πρόσωπο θα ήσουν εσύ.»

Αποκρίνεται και είναι η πρώτη φορά που ανοίγεται και μου λέει σκέψεις του για μένα.

Χαμογελάω σαστισμένη και σηκώνομαι από το κρεβάτι. Δεν ξέρω τι να απαντήσω σε αυτό που μόλις είπε και ομολογώ πως με μου προκάλεσε αμηχανία. «Πήγαινε να πλυθείς» λέει και υπακούω. Μπαίνω στο μπάνιο και τον ακούω να περπατά στο δωμάτιο.

«Πάω κάτω. Κάνε τα δικά σου κι έλα. Θέλω καφέ.» τον ακούω να φωνάζει ευδιάθετος

Κάνω ένα μπάνιο στα γρήγορα , ντύνομαι ελαφρά και κατεβαίνω. Παραξενεύομαι που είναι μόνος μα δε θα πω ψέματα πως χαίρομαι. Ξέρω πως ο Λόγκαν θα έβρισκε τρόπο να μου χαλάσει αυτό το πρωινό που ξεκίνησε τόσο όμορφα. Μου χτυπάει ελαφρά τα οπίσθιά και ανοίγω τη καφετιέρα. Μπορούν να κάνουν και μόνοι τους καφέ μα πιστεύω πως τους αρέσει να τον βρίσκουν έτοιμο. Ο Σάμιουελ χώνεται μέσα σε ένα φάκελο γεμάτο χαρτιά και φτιάχνω ένα καφέ και για μένα. Είναι απίστευτα ήρεμος κάθε φορά που κοιτάζει αυτούς τους μπλε φακέλους. Δεν ξέρω τι διαβάζει με τόση προσήλωση μα δείχνει γλυκός. Ίσως και φυσιολογικός θα τολμούσα να πω. Αφήνω τις κούπες στο τραπέζι και απλώνει απότομα το χέρι του στο δικό μου.

«Έλα εδώ, στα πόδια μου σε θέλω σήμερα..» ζητάει και τον κοιτάζω έκπληκτη. Δεν έχει ξανασυμβεί αυτό το πράγμα. «Μην αργείς, ζήτησα κάτι » ξαναλέει και υπακούω. Κάθομαι στα πόδια του κι εκείνος συνεχίζει να διαβάζει ήρεμος ενώ παράλληλα πίνει το καφέ του. Είναι τόσο περίεργο όλο αυτό. Ξέρω πως απαγορεύεται να τους ακουμπάω μα νιώθω την επιθυμία να του χαϊδέψω τα μαλλιά. Λίγο πριν πάρω τη πρωτοβουλία και απλώσω το χέρι μου, ακούω βήματα στις σκάλες και τινάζομαι.

«Είπα θα κάτσεις εδώ» επιμένει ο Σάμιουελ τραβώντας με ξανά προς τα κάτω.

«Σαν πολύ θάρρος δεν της έχεις δώσει τώρα τελευταία; Μια πουτάνα είναι, όχι η γκόμενά σου» λέει πικρόχολα υπενθυμίζοντας μου τη θέση μου, μόλις μας βλέπει

«Δε καταλαβαίνω το πρόβλημα σου αδερφέ. Θέλω να βρίσκεται στα πόδια μου και βρίσκεται» του απαντά ήρεμος χωρίς να πάρει τα μάτια από τα χαρτιά.

«Μπερδεύεις τους ρόλους Σάμιουελ. Έβαλα κανόνες και θα πρέπει να τηρούνται»

«Εγώ έτσι γουστάρω. Για πήδημα δεν την έχουμε; Ήθελα να την πηδήξω και της είπα να κάτσει για να φτιαχτώ, απλά τα πράγματα» του εξηγεί.

«Αν δεν απατώμαι την πήδαγες όλο το βράδυ.» του αντιγύρισε ο Λόγκαν.

«Τέλος πάντων, δε θα συζητήσω το πότε και πόσο τη πηδάω. Έχω τις αναφορές. Έλα να στις δείξω, κι εσύ...» λέει απευθυνόμενος σε μένα που δε τολμώ ούτε να αναπνεύσω «Πήγαινε επάνω δεν σε χρειάζομαι άλλο»

Δεν τον παρεξηγώ με τον τρόπο που μιλάει. Αμύνεται και το αισθάνομαι.

Σηκώνομαι κρατώντας τη κούπα μου μα πριν απομακρυνθώ , ο Λόγκαν με αρπάζει από το καρπό και με γυρίζει. Ο καφές χύνεται στο πάτωμα μα ούτε που δίνει σημασία.

«Σε μισή ώρα στο δωμάτιο μου . Θα σου έχω και το δώρο σου» λέει και με σπρώχνει προς τα πίσω.

«Δεν θέλω...» παραπονιέμαι χαμηλά

«Θα το πάρεις θες δε θες! Ένα γαμημένο πρεζάκι είσαι!» με προσβάλει και βουρκώνω. Δεν το επέλεξα, εσύ με ποτίζεις! Θέλω να του φωνάξω μα ξέρω πως θα με σαπίσει στο ξύλο.

«ΩΣ ΕΔΩ!» Φωνάζει άξαφνα ο Σαμ «Ανελίζ πήγαινε επάνω τώρα!» με διατάζει και φεύγω τρέχοντας. Τους ακούω να λογομαχούν μα δε θέλω να ξέρω τι λένε. Το μόνο που θέλω είναι να κλειστώ στο δωμάτιο μου. Είναι τόσο γαμημένα δύσκολο ώρες ώρες. Το γεγονός πως δε μοιάζουν στο χαρακτήρα μου δημιουργεί προβλήματα που ο Σάμιουελ αρνείται να δει. Μισή ώρα; Ε λοιπόν δε θα πάω αυτή τη φορά! Δε θα γίνω ο σάκος του για να ξεσπάσει τις ηλίθιες ορμές του ούτε θα πάρω εκείνα τα χάπια. Φτάνω στο δωμάτιο και μπαίνοντας ξαπλώνω στο κρεβάτι. Ξέρω πως η ανυπακοή τιμωρείται άσχημα, όπως ξέρει και εκείνος πως κάθε φορά, παίρνω ότι μου δίνει χωρίς να το θέλω. Προσπάθησα να του μιλήσω και να του εξηγήσω πως δεν είμαι το πρεζάκι που με αποκαλεί. Πως δεν έφτασα σε αυτό το σημείο που το κορμί να μην αντέχει χωρίς εκείνη τη μαλακία. Στην αρχή το επιζητούσα για να ξεφύγω από τους εφιάλτες μου μα όχι πια. Μπορεί να είμαι φυλακισμένη και να εξυπηρετώ κάποιο σκοπό εδώ μέσα μα ο αδερφός του με κάνει και αισθάνομαι πως υπάρχει ελπίδα. Πως ίσως τελικά η ζωή να μην έχει μόνο άσπρο και μαύρο μα και γκρι. Μια ημιτελής κατάσταση που δε σε ωθεί στα άκρα και σου δίνει τόσο όσο χρειάζεσαι για να βγάζεις τη μέρα αναίμακτα. Δεν τρέφω οφθαλμαπάτες ούτε κάνω όνειρα, μέσα σε ένα τέτοιο κόσμο. Ξέρω πως κάποια μέρα θα με βαρεθούν και θα με πετάξουν στο δρόμο σαν σκυλί και πάλι όμως, τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία μπροστά στη τρυφερότητα που εισπράττω από τον Σάμιουελ. Ντροπιαστικό, μα είχα ξεχάσει πως είναι. Μπορεί να μην είναι τίποτα μα έμενα με κάνει να αισθάνομαι όμορφα. Η ώρα κυλάει και ακούγοντας τη κεντρική πόρτα να κλείνει δυνατά , κοιτάζω το ρολόι και αντιλαμβάνομαι πως έχουν περάσει πάνω από σαράντα λεπτά. Αν κρίνω από τη δύναμη με την οποία έφτασε ο ήχος ως επάνω, ο Λόγκαν έφυγε. Θέλω να βγω μα δε το επιλέγω για να μην δείξω ανυπακοή και σε εκείνον. Ξάφνου η πόρτα ανοίγει και πετάγομαι από το κρεβάτι τρομαγμένη. Τι δουλειά έχει αυτός σπίτι; Σήμερα δεν ήταν η μέρα του να μείνει...

«Πως σου φαίνεται;» λέει καταλαβαίνοντας την έκπληξη μου και σοβαρεύει απότομα. «Σήμερα θα περάσουμε καλά...» συνεχίζει έχοντας ένα φρικιαστικό μειδίαμα στα χείλη και ξεροκαταπίνω. Δεν ξέρω το λόγο που ο Λόγκαν έμεινε πίσω, μα ικετεύω το θεό να με λυπηθεί

Σας φιλώ...