6 μήνες αργότερα

Περπατούσε αργά στο γρασίδι κοιτάζοντας παράλληλα με την άκρη του ματιού του τα κατάλευκα κρίνα που είχε φυτέψει εκείνη στο κήπο. Εκείνη που τελικά κατάφερε να τον διαλύσει. Την έψαξε παντού . Έβαλε κάθε άνθρωπο του να ψάχνει μα δε τη βρήκε πουθενά. Ούτε πτήση κλεισμένη στο όνομα της, ούτε εισιτήριο για κάποιο άλλο μεταφορικό μέσο, τίποτα... Είχαν περάσει έξι ολόκληροι μήνες. Μήνες που γυρίσαν ανάποδα ολόκληρη τη ζωή του. Η Κάθριν είχε επιστρέψει διεκδικώντας από εκείνον μια θέση στο πλάι του σαν μάνα του ίδιου του , του παιδιού. Ο Λόγκαν δε κατάφερε να ξεπεράσει ποτέ το σοκ της εγκυμοσύνης της ενώ δεν ήταν οι φορές που η Κάθριν βρέθηκε ένα βήμα πριν το θάνατο με μοναδικό σωτήρα της το αγέννητο πλάσμα που κρατούσε στα σπλάχνα της. Ο Λόγκαν ήταν πολλά μα δε θα μπορούσε ποτέ να σκοτώσει εκείνη την αθώα ψυχή που μεγάλωνε μέσα της. Ο αδερφός του από την άλλη ήταν άφαντος σε γενικές γραμμές. Στις ελάχιστες συναντήσεις τους μάλωναν συνεχώς αφού ο Σάμιουελ τον κατηγορούσε για τη κατάντια του υπενθυμίζοντας του ότι η Ανελίζ ήταν μια πόρνη που τον εγκατέλειψε και πως έπρεπε να δώσει προσοχή στη Κάθριν και το παιδί τους. Βέβαια αυτό, έβρισκε το Λόγκαν αντίθετο. Εκείνος το είχε ξεκαθαρίσει στον εαυτό του πως μόλις γεννιόταν το παιδί, θα σκότωνε τη Κάθριν μια για πάντα. Περπάτησε κι άλλο ώσπου στάθηκε μπροστά από τα λευκά λουλούδια της Ανελίζ. Η ψυχή του δεν έλεγε να βρει τη γαλήνη ενώ κάθε φορά που έκλεινε τα μάτια, η εικόνα της τρεμόπαιζε σαν φλόγα από κερί. Μια μικρή αμφιβολία πως κάτι κακό της συνέβη είχε φωλιάσει για τα καλά στα στήθη του μα η Κάθριν φρόντιζε να τον δηλητηριάζει από τη πλευρά της σε κάθε ευκαιρία. Όλα του έμοιαζαν τόσο μαύρα. Τόσο νεκρά...

«Που είσαι Ανελίζ ; δώσε ένα σημάδι ζωής και στο ορκίζομαι δε θα σε πειράξω» ψέλλισε χαϊδεύοντας τα λουλούδια της και δάκρυσε.

«Πάλι σε αυτό το κολοκηπο είσαι; Αμάν πια! Αντί να δώσεις σημασία σε μένα και στο παιδί μας που θα γεννηθεί σε ένα μήνα εσύ κάθεσαι και κλαις τη μοίρα σου για μια πόρνη!» Το γεγονός πως η Κάθριν είχε μάθει από τον Σάμιουελ για την φυγή της Ανελίζ και τις φωτογραφίες τον ενοχλούσε. Είχε απαγορεύσει στον αδερφό του να μιλήσει κι εκείνος με τη δικαιολογία πως θα ήταν καλύτερα να ξέρει, μίλησε. Ο Λόγκαν ακούγοντας τη τσιριχτή φωνή της , στράβωσε το σαγόνι και σφίχτηκε ολόκληρος.

«Τράβα μέσα» είπε κοφτά

«Όχι Λόγκαν θα με ακουσ...» σαν θηρίο ανήμερο, ο Λόγκαν σηκώθηκε και την άρπαξε από το μπράτσο σέρνοντας τη προς την εξώπορτα

«Δεν είσαι τίποτα το κατάλαβες; Θα φύγεις μόλις γεννηθεί η μικρή!» της υπενθύμισε γρυλίζοντας

«Κάποτε μ΄αγαπούσες ανάθεμα σε!» ούρλιαξε η Κάθριν κλαίγοντας

«Όχι! Ποτέ δε σε αγάπησα και ξέρεις γιατί; Γιατί έμαθα την αγάπη στα μάτια άλλης γυναίκας. Και τώρα πάρε δρόμο!» ο Λόγκαν την έσπρωξε ελαφρά προς το εσωτερικό του σπιτιού κι εκείνη έφυγε βρίζοντας. Κάθισε στα σκαλοπάτια σκεπτικός και έπιασε το κεφάλι του. Αδυνατούσε να επεξεργαστεί τη κατάσταση. Κάποια στιγμή άκουσε ψίθυρους. Έσμιξε τα φρύδια του και σηκώθηκε. Με βήμα αργό και σιγανό πλησίασε τη κουζίνα αλλά δεν είδε κανένα. Ακολούθησε τη φωνή της Κάθριν και είδε πως προερχόταν από την αποθήκη που υπήρχε κάτω από τη κεντρική σκάλα του σπιτιού. Μπερδεμένος , πήγε πιο κοντά.

«Ένας ηλίθιος είσαι! Σου ανέθεσα μια δουλειά κι εσύ τι σκατά κάνεις; Θα έπρεπε να ήσουν εδώ για να ανεβάσεις τη θέση μου κι εσύ κάθεσαι με εκείνη και τη πηδάς!» ο Λόγκαν άσπρισε ακούγοντας τη. Η καρδιά ξεκίνησε να σφυροκοπά το στήθος όταν κατάφερε να ακούσει τη φωνή του αδερφού του από την άλλη πλευρά της γραμμής και προσπαθώντας να κρατηθεί , το χέρι ασυναίσθητα άγγιξε το όπλο.

«Θα έρθω όταν τελειώσω! Σου εξήγησα πως αν δε τη πηδήξω δε φεύγω! Εκτός αυτού σήμερα κανόνισα πάρτι! Μην ανησυχείς. Με το ζόρι αναπνέει»

«Δε με ενδιαφέρει Σάμιουελ!» συνέχισε εκείνη κόβοντας του εντελώς την ανάσα «Τη θέλω νεκρή απόψε κι όλας! Είσαι τόσο άχρηστος που δε κατάφερες να τη κάνεις να πεθάνει από το βιασμό και τότε που κουβαλούσε το παιδί του Λόγκαν! Έφερες γιατρό! Τι διάολο έχεις πάθει μου λες;»

«Και να την άφηνα να πεθάνει από το πρώτο μήνα; Είσαι με τα καλά σου; Προσπαθώ να κάνω τα πάντα για να μην καταλάβει τίποτα ο άλλος και σε έπιασαν πάλι οι υστερίες! Τόσο καιρό μια χαρά τα πάμε!» απάντησε από μέσα ο Σαμ

«Σε περίμενα να έρθεις από το απόγευμα. Εσύ αντί αυτού κάθεσαι ακόμα στην γαμημενη την αποθήκη! Ο αδερφός σου πρέπει να καταλάβει πως η μόνη γυναίκα στη ζωή του είμαι εγώ έγινα κατανοητή; Τσακίσου κι έλα από δω το συντομότερο δυνατό!» ο Λόγκαν ένιωσε να καταρρέει. Δε πίστευε στα αυτιά του ενώ το μυαλό του άρχισε αμέσως να σκέφτεται τα πιο αιματηρά σενάρια. Παιδί. Βιασμός. ΘΑΝΑΤΟΣ.

Ήταν συγκλονισμένος από κάθε πληροφορία που εισέπραττε. Τόσο καιρό έγινε ένα πιόνι στα χέρια τους μα ήταν τόσο τυφλός που δε κατάλαβε τίποτα. Δίχως να ακούσει λέξη παραπάνω, γύρισε και περπάτησε προς τα έξω. Όπλισε και τοποθέτησε τη κάνη στο κρόταφο του. Λίγο πριν πατήσει τις σκανδάλη για να ξεπλύνει τις αμαρτίες το γλυκό της το χαμόγελο τον σταμάτησε. Ο Λόγκαν άφησε ελεύθερη την οργή να ξεχυθεί στα μάγουλα του, με την μορφή δακρύων. Ήθελε να ουρλιάξει μα αντί αυτού σώπασε. Απασφαλισε το όπλο, το έβαλε στη θέση του και γύρισε. Έβγαλε το κινητό και πληκτρολόγησε το μόνο αριθμό που εμπιστευόταν

«Λόγκαν; Τι συμβαίνει;»

«Ο Σαμ κρατάει την Ανελίζ. Δεν έχω χρόνο. Βρες που στα κομμάτια είναι! Θέλω μια ώρα από τώρα για να τελειώσω αυτό που πρέπει να κάνω εδώ. Μέχρι τότε θέλω διεύθυνση . Κατανοητό;»

Ο νεαρός άντρας δεν απάντησε αμέσως. Ακόμα και για τον ίδιο ήταν δύσκολο να επεξεργαστεί τις πληροφορίες που του έδωσε ο Λόγκαν

«Σε τριάντα λεπτά θα σε πάρω τηλέφωνο. Δε θα χρειαστώ παραπάνω» αρκέστηκε να πει «Λόγκαν;» αποκρίθηκε πριν κλείσει «Λυπάμαι αδερφέ»

Δίχως να δώσει απάντηση , το έκλεισε και πληκτρολόγησε έναν άλλο αριθμό. Έναν αριθμό που του χρωστούσε τη ζωή του και είχε φτάσει η ώρα να του επιστρέψει τα χρωστούμε.

Την ίδια στιγμή

Ένας κρύος κουβάς με νερό ήταν το ξύπνημα της. Το ζαρωμένο της πλέον κορμί άρχισε να τρέμει μα εκείνη το μόνο που έκανε ήταν να ανοίξει απαλά τα χείλη της μπας και καταφέρει να βάλει μερικές σταγόνες μέσα. Διψούσε τρομερά κι αν και είχε παραιτηθεί από τη ζωή , η αίσθηση της επιβίωσης ώθησε μόνο το κορμί. Πέρασαν μήνες εφιαλτικοί. Μήνες που της έδειξαν από πρώτο χέρι τη κτηνωδία του ανθρώπινου είδους. Όσες φορές κι αν ευχήθηκε να πεθάνει αυτός ο θάνατος δεν ερχόταν ποτέ. Το πρώτο καιρό ήλπιζε πως ο Λόγκαν θα τη βρει αλλά έπειτα από εκείνη τη καταραμένη μέρα έπαψε να ελπίζει. Έπαψε να θέλει... Οι αναμνήσεις της ήταν θολές μα όσες είχαν καταφέρει να επιβιώσουν στο ταλαιπωρημένο της μυαλό ήταν αρκετά δυνατές. Η φωνή ενός άντρα να μιλάει για το κίνδυνο της υγείας της. Η λέξη μωρό που έπειτα έγινε εφιάλτης στα σωθικά της. Η αποβολή. Ο ανεπανόρθωτα κακοποιημένος κόλπος της. Σπασμοί... Πόνος. Η λέξη βοήθεια που δε βγήκε ποτέ από τα χείλη της. Όλα... Εικόνες, ήχοι, αισθήματα... Όλα πλέον έγιναν πέτρα. Θεωρούσε πως ο Θεός για κάποιο λόγο τη τιμωρούσε. Να ήταν οι αμαρτίες; Να ήταν ο βίος της σαν πόρνη; Τα ναρκωτικά; Η ζωή που της χαρίστηκε ενώ ολόκληρη η οικογένεια της πέθανε, έγινε για εκείνη κατάρα. Μια κατάρα που δεν έλεγε να λυθεί για να βρει τη γαλήνη. Από εκείνη τη μέρα που έμαθε πως μέσα της είχε το παιδί του Λόγκαν και απέβαλε όλα άλλαξαν. Μπορεί ο Σαμ να την άφησε ήσυχη 20 μέρες αλλά δεν άργησε να ξυπνήσει ξανά το κτήνος μέσα του. Όσες φορές κι αν τον παρακάλεσε να τη σκοτώσει εκείνος γελούσε μέσα στα μούτρα της. Κορόιδευε το πόνο της και γινόταν ακόμα πιο βίαιος.

«Σήκω!» η δυνατή του φωνή έφτασε μετά βίας στα αυτιά της. Ήταν τόσο ταλαιπωρημένη που ακόμα και η κίνηση να ανοίξει τα βλέφαρα ήταν άθλος για την ίδια. Ήξερε καλά πως ο μόνος λόγος που τη διέταζε να σηκωθεί ήταν επειδή δε μπορούσε. Με αυτό το τρόπο θα έβρισκε πάτημα και θα την τιμωρούσε. Με το χειρότερο τρόπο...Το βιασμό.

Ανελίζ

Θα έρθει. Το ξέρω πως θα έρθει σωστά Θεέ; Ξέρω πως την ύστερη στιγμή εκείνο το αγγελούδι θα με περιμένει. Θα περιμένει για να κάνει το ταξίδι μαζί με τη μανούλα. Πως γίνεται να αγαπάς κάτι που δεν έχεις γνωρίσει; Αγαπάς άραγε την ιδέα ή απλώς είναι ένα θαύμα; Μου το στέρησαν... Το μικρό αγέννητο μωράκι μου βγήκε κομματιασμένο μέσα από τα σπλάχνα μου. Ένας μήνας... Τόση ήταν η ζωούλα του. Τόσο κατάφερε να μεγαλώσει το μικρό μου. Πάρε με θεέ... Πάρε με πριν με αγγίξει ξανά. Πάρε με πριν με μολύνει κι άλλο με την αμαρτία.

Τι έκανα; Εσύ βλέπεις τα πάντα. Ξέρεις τα πάντα... Πες μου λοιπόν το λόγο που με αφήνεις και υποφέρω; Που έφταιξα; Ίσως έχεις τους λόγους σου αλλά φτάνει πια. Δεν αντέχω. Δε μπορώ... Ακόμα και να ξεφύγω από δω μέσα δε θα γίνω ποτέ φυσιολογική ξανά. Θα βάλω τέλος στη ζωή μου το πρώτο κι όλας δευτερόλεπτο της ελευθέριας μου. Λύτρωσε με λοιπόν. Άσε με να αγγίξω το απαλό του μαγουλάκι... Το βλέπω. Κάθε φορά που τολμώ να κοιμηθώ έρχεται και μου γελάει. Το ξέρεις; Πλησιάζει σιγά σιγά και στέκεται πάνω μου. Μοιάζει τόσο το Λόγκαν... Απλώνει το μικρό του χεράκι στα μαλλιά μου και στο ορκίζομαι για λίγα δευτερόλεπτα νιώθω μια ζεστασιά στη ψυχή μου. Είναι η μετάβαση που δε με αφήνεις να κάνω... Τίποτα άλλο δε ζητώ παρά μόνο να φύγω. Να ταξιδέψω εκεί οπού η ψυχή λαχταρά μα το κορμί δε μπορεί να πάει... Στο παιδί μου... 

Σας φιλώ...