Λόγκαν PoV

Ρίχνω ένα βλέμμα στο δηλητήριο που είναι μέσα στο ποτήρι. Δεν έχω ιδέα πόσο αλκοόλ μπορεί να έχω καταναλώσει όλο αυτό το διάστημα. Πως γίνεται μέσα σε μια μόλις στιγμή όλα να έγιναν στάχτη; Πως γίνεται να έχασα κάτι που δεν πρόλαβα να ζήσω όσο ήθελα; Η γαμημενη η πουτάνα η μοίρα φταίει. Έπρεπε να πληρώσω και που έδωσε ένα καλό μάθημα. Η εμπιστοσύνη δεν πρέπει να υπάρχει ούτε στη σκιά μου. Γαμωτο! Πετάω το ποτήρι στον τοίχο και το βλέπω να γίνεται κομμάτια σαν τη ψυχή μου. Δε το θέλω μα το χέρι μου πηγαίνει από μόνο του σε εκείνο το καταραμένο συρτάρι. Το ανοίγω και βγάζω έξω τον έβενο της ζωής μου. Εκείνο το μαύρο πέπλο που έπεσε μπρος στα μάτια μου και τα γαμησα όλα για πάρτη του. Πως μπόρεσε; Εγώ άλλαξα για εκείνη! Πίστεψα σε εκείνη! Ανάθεμα με τόλμησα κι αγάπησα!

Δεν έχει περάσει μέρα που να μη κοιτάζω τη προδοσία της. Πρέπει να μάθω μέσα από αυτή να μη ξανακάνω τα ίδια λάθη. Γυμνή...Με δυο άντρες στο κρεβάτι. Στο δικό μας το καταραμένο κρεβάτι! Κλείνω αργά τα ταλαιπωρημένα μου βλέφαρα και γέρνω προς τα πίσω. Της είχα πει θα μείνω μαζί της εκείνη τη μέρα... Της είπα πως θα της αφιέρωνα κάθε λεπτό της. Όλα όμως έσβησαν όταν μπήκα στο αμάξι για να επιστρέψω. Αυτός ο διαβολεμένος φάκελος μου έδειξε πολλά. «Αυτά κάνει όταν λείπεις» ανέγραφε πάνω με μεγάλα μαύρα γράμματα και εγώ απλά έσβησα...

Είναι τυχερή που έφυγε. Ακόμα θυμάμαι τον εαυτό μου να μπαίνει σπίτι και να ουρλιάζει μα εκείνη δεν ήταν πουθενά. Ούτε τα ρούχα της, ούτε τα πράγματα της. Έφυγε! Δεν είχε καν το σθένος να με αντιμετωπίσει. Δεν ξέρω αν έμαθε ότι είδα τις φωτογραφίες ή αν απλώς βαρέθηκε μα έφυγε... Σαν να μην υπήρξε ποτέ. Σαν να ήταν φάντασμα. Εφιάλτης.

Αρπάζω το μπουκάλι και κατεβάζω το υπόλοιπο που έχει μέσα.

Θα την σκοτώσω. Θα την βρω ακόμα κι αν χρειαστεί να ψάξω ολόκληρο το κόσμο. Κι αυτή τη φορά δίνω όρκο πως δε θα διστάσω να πατήσω τη σκανδάλη.

«Στο ορκίζομαι Ανελίζ , θα πεθάνεις από τα ίδια μου τα χέρια»

Ο Λόγκαν έβαλε τα κλάματα. Είχε πιει και πάλι πολύ για να μπορεί να δει καθαρά. Ένα πέπλο είχε όντως πέσει μπροστά στα μάτια του αλλά δυστυχώς δεν ήταν το δικό της και με τη ζήλεια και το πόνο για οδηγό, έβγαλε στην επιφάνεια το πιο τρομακτικό αυτοκαταστροφικό του χαρακτήρα...

Ανελίζ PoV

Ο πόνος τρυπάει το κορμί μου σαν καρφί. Το στομάχι μου γυρνάει και έχω χάσει πλέον την αίσθηση του χρόνου. Το μόνο που ξέρω είναι τα βήματα... Τα βήματα έρχομαι. Ανοίγουν... Τα βήματα με πονάνε και έπειτα φεύγουν. Αυτός ο ήχος από τα βήματα του στοιχειώνει τη ψυχή μου κάθε φορά που κλείνω τα μάτια. Είμαι τόσο αδύναμη για να αντισταθώ. Κοιτάζω μετά βίας το καρπό μου. Τόσες τσιμπιές... Τόσα σημάδια από τις σταγόνες του αίματος που βγαίνουν και κυλάνε όταν τραβάει άτσαλα τη βελόνα. Σπαράζουν τα σωθικά μου. Όχι για μένα... Εγώ κατάφερα να κάνω το πόνο φίλο μου. Σύντροφο στη καταραμένη μου ζωή. Πονάω για εκείνον... Εκείνον που δε ξέρει που είμαι και δεν έχω ιδέα τι μπορεί να του πλάσαρε ο Σαμ για να πάρει την εκδίκηση του. Ναι...Είδα εκείνες τις φωτογραφίες μα πλέον η καρδούλα μου τον έχει συγχωρέσει. Ίσως δε πήγε μαζί της, ίσως και να πήγε. Δε νομίζω να το μάθω ποτέ. Κλείνω τα μάτια στο μίσος και αφήνω την αγάπη να φωλιάσει στα έγκατα της ψυχής μου. Μόνο έτσι θα βρω τη γαλήνη.

Η αίσθηση του εμετού έρχεται, .σηκώνομαι όρθια με το ζόρι και προσπαθώ να στηριχθώ στο τοίχο. Είμαι γυμνή από τη μέρα που με έφεραν εδώ. Ο Σαμ έρχεται και ξεσπάει πάνω μου κάθε αρρωστημένο απωθημένο και έπειτα φεύγει. Με σκοτώνει σιγά σιγά... Το αισθάνομαι. Η κοιλιά μου όμως πονάει όλο και πιο πολύ κάθε μέρα. Ίσως είναι από τη πείνα, ίσως από τις κλωτσιές που μου δίνει κατά διαστήματα , ίσως είναι από πολλά αλλά με γονατίζει. Δεν θυμάμαι ποτέ μου πρόσφερε φαγητό. Το μόνο που μένει καλά χαραγμένο στο μυαλό είναι χέρια... Χέρια να με αγγίζουν... να με ζουλάνε. Να με πιάνουν σε σημεία που δε θέλω.

Με ναρκώνει και έπειτα βιάζει σώμα και ψυχή... Θεούλη μου καλέ άσε με να σβήσω.. Άσε με να χαθώ σαν να μην υπήρξα ποτέ. Σταμάτα αυτό το μαρτύριο και δώσε μου αυτό που θέλω... Τη γαλήνη...

Δεν καταφέρνω να φτάσω ως την άλλη άκρη και αδειάζω ότι έχει απομείνει μέσα μου στην άκρη του δωματίου. Υγρά... Βγάζω μόνο υγρά από το στομάχι. Ο ουρανίσκος μου καίγεται και ενώ δεν έχω τίποτα άλλο μέσα μου η αίσθηση της αναγούλας επιμένει να με ταλαιπωρεί με τη σειρά της. Λόγκαν που είσαι; Γιατί ... απλά γιατί...

Η πόρτα άνοιξε με δύναμη. Το σίδερο χτύπησε στο τοίχο κάνοντας ένα εκκωφαντικό ήχο και η Ανελίζ γύρισε χωρίς ίχνος συναισθήματος προς το μέρος της. Τα μάτια της δάκρυσαν αμέσως μόλις τον είδε. Στα χέρια κρατούσε μια ζώνη. Από τη μέση και πάνω ήταν γυμνός ενώ τα κατακόκκινα μάτια του μαρτυρούσαν πως είχε πάρει ουσίες.

«Ήρθα να παίξουμε» της είπε χαμογελαστός.

«Σκότωσε με να τελειώνουμε» ψέλλισε εκείνη με δυσκολία και ο Σάμιουελ μπήκε και έκλεισε τη πόρτα πίσω του. Έσφιξε τη ζώνη ανάμεσα στις παλάμες του και χωρίς οίκτο τη χτύπησε με δύναμη στη γυμνή της πλάτη. Η Ανελίζ ούρλιαξε . Έπεσε στα γόνατα φτύνοντας και βήχοντας αλλά ο Σάμιουελ δε πτοήθηκε. Σίγουρος πως το σημάδι στη πλάτη της θα τσούζει αποφάσισε να της χαρίσει κι αλλά... Μόλις ένα από αυτά τη πέτυχε στο πρόσωπο η Ανελίζ κατέρρευσε. Βρέθηκε ξαπλωμένη ανάσκελα να κοιτάζει το κενό ημι λιπόθυμη. Βρεγμένη από τα ίδια της τα δάκρυα και παγωμένη από τη γύμνια της παρακάλεσε για τελευταία φορά το Θεό να πεθάνει... κι εκείνος... εκείνος δεν ήταν πουθενά....

Ένα τσίμπημα στο καρπό . μια κάψα από το υγρό που κύλησε στις φλέβες της και πλέον τα βουβά της δάκρυα μεταλλάχθηκαν σε γοερούς λυγμούς. Τον ένιωσε να τη πιάνει... Να την ανεβάζει σε εκείνο το βρώμικο σιδερένιο κρεβάτι σαν ένα κομμάτι κρέας και έπειτα να της χαρίζει ένα ακόμα ράπισμα στη κοιλιά αυτή τη φορά...

Άνοιξε τα ματωμένα της χείλη μα λέξεις δε βγήκαν από μέσα. Ούτε κι όταν ένιωσε τα δάχτυλα του στο κορμί της. Ο Σάμιουελ ξεκούμπωσε το παντελόνι του και έφτυσε το μόριο του. Πίεσε με ευκολία τα πόδια της για να ανοίξουν και βύθισε το μόριο του στο ταλαιπωρημένο της κορμί χωρίς τύψεις. Η ταχύτητα με την οποία τη βίαζε ήταν απίστευτη και όσο εκείνη έκλαιγε άλλο τόσο φτιαχνόταν. Ώσπου ξάφνου όλα αλλάξαν.... Το κορμί της ξέσπασε σε σπασμούς. Ο Σάμιουελ τραβήχτηκε μα σαν κοίταξε το μόριο του ήταν κατακόκκινο.

«Τι στο διάολο...» ψέλλισε μα δεν είχε περιθώριο να αναρωτηθεί και πολύ. Η Ανελίζ χτυπιόταν ανεξέλεγκτα ενώ από το κόλπο της άρχισε να ρέει περισσότερο αίμα. Την έπιασε από το πρόσωπο μα δεν έδειχνε να έχει επαφή με το περιβάλλον. Μην έχοντας ιδέα για το πως να αντιδράσει και καταλαβαίνοντας πως της προκλήθηκε κάποια εσωτερική αιμορραγία στο κόλπο από τους βιασμούς, έβαλε γρήγορα το παντελόνι και βγήκε έξω για να φέρει γιατρό, αφήνοντας τη μόνη... Μόνη να παλεύει με τη ζωή της... 

Σας φιλώ... Λόγω προσωπικών υποχρεώσεων αργω λιγάκι. Να είστε καλά!!!