Μια εβδομάδα αργότερα

Ανελίζ

Κάθομαι στον κήπο. Είναι τόσο όμορφος που καταφέρνει και παίρνει από μέσα μου όλη την αρνητική ενέργεια που έχω. Ίσως δεν ήμουν ο τύπος αυτής της γυναίκας μα κατάφερα και έπεισα το Λόγκαν να φυτέψω μερικά λουλούδια. Έχω φτιάξει μια ιδιαίτερη γωνιά γεμάτη λευκά κρίνα. Ακόμα δεν έχει καταλάβει το κόλλημα μου με το συγκεκριμένο λουλούδι και ίσως δε το καταλάβει αν δε του το πω. Μου θυμίζουν εκείνον και μένα. Τα συγκεκριμένα Κρίνα είναι σημάδι αγνότητας λένε... Λένε, γιατί στη δική μας περίπτωση τα βλέπω διαφορετικά. Κάναμε αμαρτίες. Πολλές και κάποιες από αυτές ίσως είναι ασυγχώρητες μα βγήκαμε νικητές. Ο Λόγκαν έγινε το θαύμα που δε πίστευα ποτέ ότι θα δω στη ζωή μου κι εγώ πήρα τη δύναμη να παλέψω για τη ζωή που μου δόθηκε. Τα σημάδια στο κορμί έχουν χαθεί σε σχέση με εκείνα της ψυχής αλλά ξέρω καλά πως αν συνεχίσουμε έτσι θα σβήσουν κι εκείνα. Κι αν δε σβήσουν θα ξεθωριάσουν.

Η κατάσταση στο σπίτι είναι περίεργη. Ο Σάμιουελ δε πάτησε το πόδι του από εκείνη τη μέρα για να μείνει εκτός από μια φορά που ο Λόγκαν έλειπε και ήταν στο κλαμπ. Προσπαθεί να μη περνάει πολύ χρόνο εκεί μέσα και μου εκμυστηρεύτηκε πως σκέφτεται σοβαρά να αποσυρθεί από τη νύχτα αλλά δεν είμαι χαζή. Είναι η ζωή του κι αυτό έμαθε να κάνει. Δε ζητάω να τα παρατήσει όλα ούτε να μου αφοσιωθεί αφού δε ξέρω ακόμα τι ακριβώς είμαστε ούτε τι θα γίνουμε. Ένα πράγμα ξέρω καλά... Πως όλες εκείνες τις νύχτες που έρχεται και χώνεται κάτω από τα σκεπάσματα καταφέρνει και διώχνει ακόμα και τους εφιάλτες που ο ίδιος μου δημιούργησε. Αν αυτό δεν είναι θαύμα τότε ποιο είναι; Ακούω αυτοκίνητο στη μπροστινή πλευρά μα δεν είναι ο ίδιος ήχος που κάνει η εξάτμιση του Λόγκαν. Σηκώνομαι. Τινάζω το χώμα από πάνω μου και όπως ακριβώς το φανταζόμουν μόλις πηγαίνω μπροστά βλέπω τον Σαμ να κατεβαίνει από το αμάξι.

«Που είναι το αγόρι σου;» ρωτάει ειρωνικά και αναστενάζω. Φέρεται τόσο περίεργα και οι πράξεις του το τελευταίο διάστημα κάθε άλλο παρά τον παλιό του εαυτό μου θυμίζουν. Λυπάμαι πολύ να τον βλέπω έτσι μα η καρδιά επέλεξε. Στη τελική δεν έκανε ποτέ κάποια παραπάνω κίνηση για μένα και πάντοτε ήταν ένας δειλός. «Κάτι ρώτησα!» ξαναλέει πιο δυνατά

«Δεν ξέρεις που είναι; Στο κλαμπ» απαντάω και σηκώνει το φρύδι

«Δεν είναι. Εδώ και πόσες μέρες έρχεται και φεύγει συνεχώς. Το ψάχνουν όλοι...» η φωνή του χαμηλώνει απειλητικά και κάνοντας ένα βήμα προς το μέρος μου, μου κόβεται η ανάσα. Οπισθοχωρώ και γελάει.

«Κάποτε περνούσαμε ωραία οι δυο μας μωρό μου» λέει γέρνοντας ελαφρώς το κεφάλι στο πλάι και σκάει ένα στραβό χαμόγελο «Έχεις αναρωτηθεί μήπως έκανες τη λάθος επιλογή; Εσύ νομίζεις πως ο δικός σου είναι στο κλαμπ και ένας θεός ξέρει που ξεπορτίζει»

Θέλω να του φωνάξω να σταματήσει να λέει ψέματα μα δε μπορώ. Προσπαθεί να μου φυτρώσει την αμφιβολία από τη ζήλεια του μα δε θα ενδώσω.

«Όταν γυρίσει ο Λόγκαν θα τον ενημερώσω πως ήρθες. Θέλεις κάτι άλλο;» ρωτάω ευχόμενη να σηκωθεί και αν φύγει. Δε θα του κάνω τη χάρη να παίξω το ηλίθιο παιχνίδι του.

«Δηλαδή δεν σε καίει να μάθεις που γυρνάει;» επιμένει

«Τον εμπιστεύομαι και η συζήτηση τέλειωσε εδώ. Εκτός αυτού δεν είμαστε ζευγάρι» ακούγοντας τα λόγια μου πληγώνομαι. Νιώθω περίεργα γιατί λειτουργούμε σαν ζευγάρι μα δεν έχουμε μιλήσει ποτέ γι' αυτό με το Λόγκαν.

«Μάλιστα. Τώρα τον εμπιστεύεσαι κι όλας!» καγχάζει ειρωνικά «Κάποτε σε γέμιζε πληγές μα από ότι βλέπω είσαι εντελώς ηλίθια. Δε πειράζει. Θα πάρεις το μάθημα σου και θα δεις τι άνθρωπος είναι. Είχες την ευκαιρία σου και τη πέταξες. Δεν είναι άγιος Ανελίζ και ούτε αλλάζει ο άνθρωπος. Αν νομίζεις πως δουλεύει μέχρι αργά είσαι γελασμένη!» λέει και χωρίς άλλη κουβέντα γυρίζει τη πλάτη και φεύγει.

Λίγες ώρες αργότερα

Τριγύριζε μέσα στο σπίτι αναστατωμένη. Είχε πάει 3 το ξημέρωμα και ο Λόγκαν δεν είχε φανεί ενώ το κινητό του ήταν κλειστό. Με το φόβο να παρακινεί τις σκέψεις της, έβαζε στο μυαλό της τα χειρότερα ώσπου άκουσε ένα θόρυβο απ' έξω. Φόρεσε μια φούτερ και κατεβαίνοντας γρήγορα τις σκάλες, άνοιξε και βγήκε έξω χωρίς να υπολογίζει πως ίσως δεν ήταν εκείνος.

«Λόγκαν;» η απορία της βγήκε στη φωνή μόλις τον είδε να ξαπλώνει στο γρασίδι. Είχε ξηλώσει από το χώμα ένα από τα λευκά της κρίνα και το κρατούσε στα χέρια. Η Ανελίζ τον πλησίασε διστακτικά και εκείνος γύρισε το κεφάλι, της χαμογέλασε και έπειτα έστρεψε το βλέμμα προς τον ουρανό.

«Είναι πανέμορφα...» σχολίασε αναφερόμενος στα λουλούδια και εκείνη ένιωσε να ηρεμεί. Η φωνή του ήταν σταθερή σημάδι πως δεν ήταν πιωμένος ούτε είχε πάρει κάτι. Έριξε το βλέμμα της στα ρούχα του μήπως και εντοπίσει κάποια κόκκινη κηλίδα μα αντί αυτού, η καρδιά σταμάτησε όταν το βλέμμα της περιπλανήθηκε ξανά προς το πρόσωπο του. Ο Λόγκαν συνέχιζε να κοιτάει ψηλά και από τις λάμπες του κήπου μπορούσε κάλλιστα να δει μια γρατζουνιά στο λαιμό του.

«Ξέρεις Ανελίζ, καμία φορά στη ζωή κάνουμε λάθη. Λάθη που αργότερα μετανιώνουμε ή μας αναγκάζουν να τα κάνουμε χωρίς τα θέλω μας» αποκρίθηκε άξαφνα

«Με τρομάζεις Λόγκαν. Κι αυτό;» του απάντησε γονατίζοντας στο υγρό γρασίδι. «Είναι γρατζουνιά;» συνέχισε αγγίζοντας το λαιμό του κι εκείνος μόλις ένιωσε το δάχτυλο της στο λαιμό του έκλεισε τα μάτια και ενέπνευσε βαθιά.

«Αυτό είναι το απόλυτο τίποτα σε ένα άθλιο κόσμο μωρό μου.

Έναν βρώμικο, πουστη γαμημένο κόσμο. Έλα, σήκω. Θέλω απλά να σε πάρω αγκαλιά, να χωθώ ανάμεσα στα μαλλιά σου και να κοιμηθώ.» πρώτη φορά τον έβλεπε τόσο απελπισμένο και δε θέλησε να επιμείνει παραπάνω για τη γρατζουνιά. Στην ιδέα και μόνο ο Σαμ να είχε δίκιο ήθελε να ουρλιάξει. Ναι μεν δεν είχαν ξεκαθαρίσει κάποια αποκλειστικότητα από τη πλευρά του μα κάπου εκεί στο βάθος της ψυχής της , ήλπιζε να μη χρειαζόταν. Ήλπιζε ο Λόγκαν να ήταν αφοσιωμένος σε εκείνη όπως κι εκείνη σ΄αυτόν. Σηκώθηκε απρόθυμα από κάτω . Χωρίς να μιλάει, την έπιασε από το χέρι και μπήκαν στο σπίτι... 

Σας φιλώ...
Δεν έμεινε πολύ. Το έπιασα για να τελειώσω τη διόρθωση μα για όσες δεν το είχατε διαβάσει στο παρελθόν να ξέρετε πως από δω και πέρα το βιβλίο παίρνει μια πιο σκοτεινή μορφή...